Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ υποχρεώθηκε να δημοσιεύσει λεπτομέρειες των ενεργειών και χρηματοδοτήσεων που έκανε κατά τη διάρκεια εκτάκτων προγραμμάτων δανειοδότησης και διευκόλυνσης της ρευστότητας και το συμπέρασμα που προέκυψε έχει αφήσει τους Αμερικανούς άναυδους: η «δική» τους Κεντρική Τράπεζα δημιούργησε εκ του μηδενός περισσότερα από 9 τρις δολάρια από το Δεκέμβριο του 2007 και μετά με τα 3,3 από αυτά να παραμένουν στον ισολογισμό της και με τα στοιχεία να δείχνουν ότι δεν κατευθύνθηκαν μόνο σε αμερικανικές αλλά και σε ελβετικές, αγγλικές, καναδικές και άλλων χωρών τράπεζες.
- Η Κεντρική Τράπεζα έκαστης χώρας υποτίθεται ότι περιορίζει τις δραστηριότητες της εντός των κρατικών της ορίων αλλά η τρέχουσα κρίση αποδεικνύει πως τα όρια αυτά έχουν εξαλειφθεί στον “πλανήτη των τραπεζών” καθώς το διατραπεζικό εμπόριο μπορεί να καταστήσει μία τράπεζα του εξωτερικού πολύ σημαντικότερη για μία χώρα απ´ότι οι δικές της τράπεζες και συνάμα πολύ πιο επικίνδυνη κατά τη διάρκεια κρίσεων.
Η ανάπτυξη της αμερικανικής αγοράς ενυπόθηκων τιτλοποιημένων ομολόγων σε συνδυασμό με το ότι το δολάριο είναι το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, έκανε τράπεζες του εξωτερικού όπως η ελβετική UBS να κερδοσκοπήσουν στις ΗΠΑ με τεράστια ποσά και να βρεθούν εκτεθειμένες σε αντίστοιχου μεγέθους κίνδυνο μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην οποία οι ίδιες συνέβαλαν και από την οποία κέρδισαν πολλά δις. Προκειμένου, όμως, να μην ξεπουλήσουν τις θέσεις τους σε δολάριο προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα στην αμερικανική αγορά αλλά κυρίως με στόχο την προστασία τους από την καταγραφή μεγάλων ζημιών όταν η αγορά ενυπόθηκων τιτλοποιημένων δανείων κατέρρευσε, η FED έκανε το αδιανόητο, δηλαδή ανέλαβε, χωρίς να ρωτήσει την αμερικανική κυβέρνηση και κρυφά από τους πολίτες, τη διάσωση τραπεζών άλλων χωρών.(Βlogger: ώπα! τι είναι τούτο;)
Η διάσωση, όμως, συνεπάγεται τη δημιουργία νέου χρήματος για να κλείσουν τρύπες από την προηγούμενη περίοδο δημιουργίας χρήματος, όταν μεταξύ 2002-2008 μια σειρά νέων χρηματοοικονομικών προϊόντων επέτρεψαν στις τράπεζες αφού δανειστούν δισεκατομμύρια από τη FED να τα αναπαράγουν πλημμυρίζοντας τις ΗΠΑ με κεφάλαια. Τα κεφάλαια αυτά ακολούθησαν τις διεθνείς τραπεζικές οδούς και βρήκαν το δρόμο τους προς τις μητρικές των τραπεζών σε διάφορα κράτη του κόσμου οδηγώντας και εκεί στην αύξηση της ρευστότητας και προκαλώντας μία εκρηκτική ανάπτυξη του δανεισμού.
Οι ευρωπαϊκές τράπεζες βρήκαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τη φρέσκια ρευστότητα εκπονώντας μια σειρά δανειοδοτικών προγραμμάτων και κατακλύζοντας τα ΜΜΕ με διαφημίσεις προσπαθώντας με κάθε τρόπο να πείσουν τους πολίτες να λάβουν δάνεια. Η ανταπόκριση των πολιτών οδήγησε σε επιπλέον δανειοδότηση η οποία δημιούργησε νέο χρήμα καθώς οι τράπεζες χρησιμοποίησαν τα νέα δάνεια ως εγγύηση για να λάβουν ακόμη περισσότερα χρήματα αυτή τη φορά από την ΕΚΤ. Τα χρήματα αυτά έγιναν δάνεια και τα ΜΜΕ πλημμύρισαν από νέες διαφημίσεις που προσπαθούσαν να πείσουν τους πάντες να επισκεφθούν την κοντινότερη τράπεζα προκειμένου να πάρουν δάνειο.
Μεταξύ 2003-2008 ο κόσμος εθίστηκε στο δανεικό χρήμα και το χρήμα πληθωρίστηκε χάνοντας την πραγματική του αξία. Έτσι, δημιουργήθηκαν φούσκες παντού, από την αγορά κατοικίας μέχρι το χρηματιστήριο. Πολίτες σε Αμερική και Ευρώπη έλαβαν δάνεια προκειμένου να αγοράσουν κατοικίες σε φουσκωμένες τιμές χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν ότι υποθήκευαν το μέλλον τους αλλά και αυτό των παιδιών τους. Όταν η φούσκα έφτασε κοντά στα όρια της η ελίτ των τραπεζικών ιδρυμάτων χρησιμοποίησε προϊόντα που θα κέρδιζαν από το σπάσιμο της και την κατάρρευση της αγοράς τιτλοποιημένων δανείων επιταχύνοντας, έτσι, αυτή τη διαδικασία και κερδίζοντας και πάλι δισεκατομμύρια από χρήμα που δημιουργήθηκε μέσα στο εργοστάσιο παραγωγής δολαρίων του τραπεζικού συστήματος.
Με το παιχνίδι να έχει φτάσει στο τέλος του και τον κόσμο να έχει πληθωριστεί σε ασύλληπτο βαθμό η FED έκλεισε τη στρόφιγγα της ρευστότητας και σταμάτησε να δανείζει στις τράπεζες. Χωρίς φρέσκο χρήμα οι τράπεζες άρχισαν να κυνηγούν πολίτες όχι για να τους δώσουν νέα δάνεια αλλά για να εξασφαλίσουν την αποπληρωμή αυτών που είχαν λάβει παλαιότερα.
Οι τιμές στην αγορά κατοικίας κατέρρευσαν και οι τράπεζες κινδύνευσαν να καταγράψουν ζημίες. Οι τραπεζικές μετοχές άρχισαν να ξεπουλιούνται οδηγώντας τελικά και το χρηματιστήριο στο μεγαλύτερο κραχ από το 1929. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή αντί οι τράπεζες να αφεθούν να καταγράψουν ζημιές και το πλασματικό χρήμα που είχε δημιουργηθεί να μειωθεί, αυξάνοντας έτσι την αξία του χρήματος των πολιτών, η FED παρενέβη δημιουργώντας νέο χρήμα για να εξασφαλίσει τη διάσωση τους. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, το χρήμα πληθωρίστηκε ακόμη περισσότερο και η αξία του μειώθηκε περαιτέρω.
- Αυτή η μείωση πέρασε στις τιμές των κατοικιών σε ΗΠΑ και Ευρώπη και στην πραγματική οικονομία και μεταφράστηκε σε αποπληθωριστικές πιέσεις οι οποίες ροκανίζουν το εισόδημα και την πραγματική περιουσία των πολιτών. Έτσι τα σπίτια όλων κοστίζουν σήμερα λιγότερο απ’ ότι χτες, όπως το ίδιο συμβαίνει και με τα αυτοκίνητα, τις επιχειρήσεις, τα μαγαζιά και τελικά την εργασία. Ήταν το 2008 όταν σε άρθρο μου με τίτλο ‘αποπληθωριζόμενος πλανήτης χρέους’ είχα εξηγήσει με αυτήν τη διαδικασία η οποία με αμείλικτο τρόπο μεταφέρει τον πλούτο από τους πολίτες στις τράπεζες για να αναγκάσει στη συνέχεια τους πολίτες να δεχτούν νέες απώλειες προκειμένου να εξασφαλίσουν ακόμη μεγαλύτερα κέρδη για τις τράπεζες.
Ο εφιάλτης, όμως, δεν έχει τελειωμό καθώς οι τράπεζες έχουν επενδύσει και στο κρατικό χρέος δημιουργώντας στα κράτη έναν αντίστοιχο εθισμό στο δανεισμό με αυτόν που δημιούργησαν στους πολίτες. Κάποιος σημαντικός σύγχρονος πολιτικός είπε ότι τα κράτη δεν είναι μωρά ώστε να δικαιολογηθεί το γεγονός πως δανείστηκαν πέρα από τις δυνάμεις τους. Δε διαφωνώ αλλά ούτε και οι τράπεζες είναι μωρά ώστε να μη γνωρίζουν πότε ένα κράτος μπορεί να αντέξει περισσότερο δανεισμό.
- Προβληματικά κράτη και κερδοσκοπικές τράπεζες είναι συνένοχοι στο ίδιο έγκλημα μόνο που οι δεύτερες διαπράττουν το έγκλημα κατ’ επάγγελμα και έχουν ένα μηχανισμό που τους εξασφαλίζει ότι δεν πρόκειται ποτέ να πληρώσουν γι’ αυτό, ενώ τα κράτη χρειάζονται πολιτικούς με θάρρος για να μπορέσουν να αξιώσουν το διαμοιρασμό των ζημιών και να μην τις χρεώσουν στο σύνολο τους στους πολίτες τους.
- Αν η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα ήταν ταινία τότε το ρόλο του κακού θα έπαιζαν οι τράπεζες και του ήρωα η Ισλανδία, η μόνη χώρα που είπε όχι στη διάσωση τους και ναι στη διάσωση των πολιτών της. Οι υπόλοιποι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι συνεργοί στο έγκλημα.(Βlogger: ίσως αυτή είναι η αιτία που τα ΜΜΕ εδώ σεν ρίχνουν καθόλου τα φώτα στην Ισλανδία...)
Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
=====================================================
Τα χρέη των Εθνών
- Όπως όλοι ήδη γνωρίζουν, οι τράπεζες είναι τόσο ισχυρές, που έχουν προ πολλού εξαγοράσει τους πολιτικούς, αλλά και τις διάφορες ρυθμιστικές αρχές. Δεν πρόκειται όμως για ένα απλό ζήτημα διαφθοράς, αλλά για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας των λαών.
Είναι αστείο να το λέμε, αλλά τα χρέη των κρατών συνεπάγονται την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας. Αν τα κράτη είναι κυρίαρχα, πως γίνεται και εξαρτώνται από ιδιωτικές εταιρίες όπως είναι οι τράπεζες; Πως μπορούν και πέφτουν τόσο εύκολα θύματα του George Soros, της JP Morgan Chase, και της Goldman Sachs; Γιατί να είναι υπόδουλα στις διαθέσεις των κερδοσκόπων; Κάποιος που είναι πραγματικά κυρίαρχος δεν ξεπουλιέται στις αγορές. Θα μπορούσε ο George Soros να επιτεθεί στη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας; Δεν γίνεται. Δεν μπορεί να τους υπονομεύσει με στρατηγικές short sell, ούτε να καταστρέψει τη δανειοληπτική τους ικανότητα, ούτε να τους αναγκάσει να κάνουν αναδιάρθρωση χρεών. Όμως όλα αυτά μπορεί και τα κάνει σε 6.7 δισεκατομμύρια ανθρώπων σε ολόκληρο το πλανήτη, σχεδιάζοντας επιθέσεις εναντίον των εταιριών στις οποίες εργάζονται, και εναντίον των κυβερνήσεων από τις οποίες εξαρτώνται.
- Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα είναι σήμερα τα κράτη που συνεχίζουν να διατηρούν την εθνική τους κυριαρχία. Τα περισσότερα δεν είναι τίποτα άλλο παρά διοικητικοί τομείς ή απλοί πελάτες του παγκόσμιου τραπεζικού κατεστημένου, του οποίου η ισχύς αυξάνεται σταθερά με βάση την αγορά ομολόγων, η οποία κυριαρχείται από το αμερικανικό δολάριο, και τον δανεισμό.
Το όραμα της ελεύθερης αγοράς του Adam Smith, όπως το διατύπωσε στο βιβλίο του «Ο πλούτος των εθνών», δεν υπάρχει πλέον. Ένας τέτοιος κόσμος απαιτεί αυτόνομα συναλλάγματα. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρχει πλούτος για τα έθνη. Σήμερα έχουμε «τα χρέη των εθνών». Τα μαθηματικά του χρέους, σημαίνουν πως με τον καιρό, τα κράτη θα χάνουν το πλούτο τους και θα εξαρτώνται από το παγκόσμιο τραπεζικό δίκτυο προκειμένου να επιβιώσουν.
Ένα κλασικό παράδειγμα ενός τέτοιου κράτους που από τον πλούτο πήγε στο χρέος, είναι αυτό της Ιρλανδίας. Η διάσωσή της δεν θα βοηθήσει τον ιρλανδικό λαό, αλλά τις μεγάλες τράπεζες που επένδυσαν σε αυτήν. Και κατά μεγάλη ειρωνεία, οι γερμανικές τράπεζες μπορεί να ευθύνονται περισσότερο από τις ιρλανδικές για το χάλι της ιρλανδικής οικονομίας.
Βέβαια δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή μεταξύ ιδιωτικών και κρατικών τραπεζών, αφού οι μεγάλες τράπεζες ελέγχουν την αμερικανική Κεντρική Τράπεζα όπως και όλες τις άλλες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη. Οι κεντρικοί τραπεζίτες δεν εκλέγονται, ούτε δίνουν λογαριασμό στους λαούς των κρατών όπου εδρεύουν, όπως δεν εκλέγεται και ούτε δίνει κανέναν λογαριασμό το ΔΝΤ ή η Παγκόσμια Τράπεζα. Το ΔΝΤ συνηθίζει να δανείζει σε κράτη, και μετά να τα επιβάλλει δρακόντεια μέτρα λιτότητας.
Σίγουρα οι Ιρλανδοί πολιτικοί ήταν ανεύθυνοι και διεφθαρμένοι, και ο λαός σπάταλος, όμως το παιχνίδι ήταν εξ`αρχής στημένο υπέρ των τραπεζών και εναντίον των κρατών.
- Τα χρέη αυξάνονται γεωμετρικά, ενώ η οικονομία σε καμπύλη S. Άρα, τα ποσά των χρεών θα είναι πάντα μεγαλύτερα από το μέγεθος της πραγματικής οικονομίας. Εφόσον οι ιδιωτικές τράπεζες έχουν τη δύναμη να δημιουργούν οφειλές, τότε οι μεγαλύτερες από αυτές πάντα θα νικάνε τα κράτη, ειδικά όταν το ποσό της πίστωσης που μπορεί να δημιουργηθεί (το μέγεθος της νομισματικής βάσης) δεν περιορίζεται από πραγματικά κεφάλαια, αλλά απλά βασίζεται σε ένα σύστημα συναλλαγματικού fiat.
- Στην Αμερική, η δυνατότητα δημιουργίας χρήματος και πίστωσης έχει παραδοθεί προ πολλού στους τραπεζίτες. Η μερίδα του λέοντος της νέας πίστωσης που δημιουργείται, ανήκει στις ιδιωτικές τράπεζες. Έτσι, αντί να μπορεί να φτιάξει δικό του χρήμα και μάλιστα χωρίς να χρωστά τόκους, το κράτος ήδη χρωστάει τρισεκατομμύρια σε τόκους σε ιδιώτες τραπεζίτες. Η Αμερική μπορεί να κέρδισε στην επανάσταση εναντίον των Άγγλων, έχασε όμως κάτι για το οποίο και επαναστάτησε: Την ελευθερία να δημιουργεί το δικό της χρήμα αντί να ικετεύει τις ιδιωτικές τράπεζες, που της το δίνουν με όρους τοκογλυφίας.
Ότι και να πιστεύει κανείς για τις τράπεζες ή για το χάρτινο συνάλλαγμα, η αλήθεια είναι ξεκάθαρη: Οι μεγάλες τράπεζες φθείρουν όλο και πιο πολύ την εθνική κυριαρχία όλων των κρατών του κόσμου.
S.A.-Prison Planet
http://www.antinews.gr/?p=74570#more-74570
Σχόλια