Παιγνιώδης η μοίρα, καιροφυλακτούσε στη γωνία, πήρε εκείνο το παλιό λαοφίλητο σύνθημα του μεγάλου αντιφατικού «Η Ελλάδα στους Ελληνες» και το σμπαράλιασε.
Σήμερα, η Ελλάδα ανήκει στους ξένους. Στους ξένους επιτηρητές, στους ξένους συμβούλους και στους ημετέρους ξένους που έχουν ενστερνιστεί τον απωθητικό μύθο που θέλει τους Ελληνες τεμπέληδες, σπάταλους και απατεώνες... Κι έτσι μας «κάρφωσε μες στα μάτια το απρόβλεπτο», αλλά όχι όπως το εννοούσε ο Ανέστης Ευαγγέλου. Ενας τυφώνας απαξίας μάς σάρωσε ξαφνικά. Η χώρα με τους σκληρότερα εργαζόμενους στην Ευρώπη κατάντησε να εγκαλείται για τεμπελιά! Ενας λαός που απέδειξε με την πορεία του ότι δεν θέλει δραγουμάνους και αφέντες, βρέθηκε με βρόχο στον λαιμό, πειραματόζωο σε κρύα αίθουσα κλινικών δοκιμών... «Μας εξαπάτησαν οι Ελληνες», είπε προχθές (και) ο Ρομάνο Πρόντι, μιλώντας για τα ψεύτικα στοιχεία με τα οποία μπήκε η Ελλάδα στην Ενωση και με τα οποία συνέχισε να προβάλλει μια τεχνητή εικόνα ευημερίας. Αλλά οι ψεύτες και οι κατασκευαστές έχουν όνομα, ταυτότητα και πρόσημο. Είναι οι ίδιοι, λίγο πολύ, που -ως μέρος της κλίκας που κυβερνάει εκ περιτροπής την Ελλάδα- την παρέδωσαν θεσμικώς ανυπεράσπιστη, αποδιοργανωμένη, καταληστευμένη και διεφθαρμένη στα ψυχρά μαχαίρια του ΔΝΤ και της Τρόικας. Δεν ευθύνεται ο κόσμος για τα έργα και τις ημέρες της κλίκας. Και αν ενέδωσε η κοινωνία στις ευκολίες, αν τη διέβρωσε η διαφθορά και την κοίμισε η αμεριμνησία, δεν ευθύνεται κατά κύριο λόγο η ίδια, αλλά ο πολυετής εγκιβωτισμός της στο ολέθριο. Κι έτσι δεν είναι περίεργο ούτε καν το γεγονός ότι ο εθισμός στα καθεστωτικά παραισθησιογόνα δημιούργησε καθεστώς εξαρτήσεως της κοινωνίας έναντι των μετρίων, των δημίων και νταβατζήδων που την κυβερνούσαν και την κυβερνούν. Με αποτέλεσμα να αποθεώνονται εκλογικά μονίμως οι ολετήρες... Η θυματοποίηση είναι βολικός δρόμος για να ξεχάσει η κοινωνία την αυτοκριτική της ή να αποδώσει τα δεινά της στους «άλλους» που δήθεν την επιβουλεύονται. Αυτό είναι σωστό. Αλλά δεν απαλλάσσει κανέναν από την υποχρέωση να διερευνήσει εις βάθος την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας και να αναζητήσει τους παράγοντες -ιστορικούς, πολιτικούς, γεωγραφικούς- που διαμόρφωσαν συγκεκριμένες, βαθμηδόν δυσμενείς, συνθήκες, που είχαν ως αποτέλεσμα τη σημερινή, απελπιστική κατάσταση. Εν πάση περιπτώσει, σήμερα όλοι ξέρουν. Και τους ανίκανους και τους ολετήρες. Και τους ευένδοτους και τους δεδομένους. Στο χέρι του κόσμου είναι ν' αστράψουν στίλβοντα μαχαίρια στην «κοιλάδα των δακρύων» και η θρηνωδία να μεταβληθεί σε απαίτηση για ανατροπή...
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=04/09/2010&s=o-typos-twn-hlwn
Σήμερα, η Ελλάδα ανήκει στους ξένους. Στους ξένους επιτηρητές, στους ξένους συμβούλους και στους ημετέρους ξένους που έχουν ενστερνιστεί τον απωθητικό μύθο που θέλει τους Ελληνες τεμπέληδες, σπάταλους και απατεώνες... Κι έτσι μας «κάρφωσε μες στα μάτια το απρόβλεπτο», αλλά όχι όπως το εννοούσε ο Ανέστης Ευαγγέλου. Ενας τυφώνας απαξίας μάς σάρωσε ξαφνικά. Η χώρα με τους σκληρότερα εργαζόμενους στην Ευρώπη κατάντησε να εγκαλείται για τεμπελιά! Ενας λαός που απέδειξε με την πορεία του ότι δεν θέλει δραγουμάνους και αφέντες, βρέθηκε με βρόχο στον λαιμό, πειραματόζωο σε κρύα αίθουσα κλινικών δοκιμών... «Μας εξαπάτησαν οι Ελληνες», είπε προχθές (και) ο Ρομάνο Πρόντι, μιλώντας για τα ψεύτικα στοιχεία με τα οποία μπήκε η Ελλάδα στην Ενωση και με τα οποία συνέχισε να προβάλλει μια τεχνητή εικόνα ευημερίας. Αλλά οι ψεύτες και οι κατασκευαστές έχουν όνομα, ταυτότητα και πρόσημο. Είναι οι ίδιοι, λίγο πολύ, που -ως μέρος της κλίκας που κυβερνάει εκ περιτροπής την Ελλάδα- την παρέδωσαν θεσμικώς ανυπεράσπιστη, αποδιοργανωμένη, καταληστευμένη και διεφθαρμένη στα ψυχρά μαχαίρια του ΔΝΤ και της Τρόικας. Δεν ευθύνεται ο κόσμος για τα έργα και τις ημέρες της κλίκας. Και αν ενέδωσε η κοινωνία στις ευκολίες, αν τη διέβρωσε η διαφθορά και την κοίμισε η αμεριμνησία, δεν ευθύνεται κατά κύριο λόγο η ίδια, αλλά ο πολυετής εγκιβωτισμός της στο ολέθριο. Κι έτσι δεν είναι περίεργο ούτε καν το γεγονός ότι ο εθισμός στα καθεστωτικά παραισθησιογόνα δημιούργησε καθεστώς εξαρτήσεως της κοινωνίας έναντι των μετρίων, των δημίων και νταβατζήδων που την κυβερνούσαν και την κυβερνούν. Με αποτέλεσμα να αποθεώνονται εκλογικά μονίμως οι ολετήρες... Η θυματοποίηση είναι βολικός δρόμος για να ξεχάσει η κοινωνία την αυτοκριτική της ή να αποδώσει τα δεινά της στους «άλλους» που δήθεν την επιβουλεύονται. Αυτό είναι σωστό. Αλλά δεν απαλλάσσει κανέναν από την υποχρέωση να διερευνήσει εις βάθος την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας και να αναζητήσει τους παράγοντες -ιστορικούς, πολιτικούς, γεωγραφικούς- που διαμόρφωσαν συγκεκριμένες, βαθμηδόν δυσμενείς, συνθήκες, που είχαν ως αποτέλεσμα τη σημερινή, απελπιστική κατάσταση. Εν πάση περιπτώσει, σήμερα όλοι ξέρουν. Και τους ανίκανους και τους ολετήρες. Και τους ευένδοτους και τους δεδομένους. Στο χέρι του κόσμου είναι ν' αστράψουν στίλβοντα μαχαίρια στην «κοιλάδα των δακρύων» και η θρηνωδία να μεταβληθεί σε απαίτηση για ανατροπή...
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=04/09/2010&s=o-typos-twn-hlwn
Σχόλια