...σε κρίση. Οχι ακόµη, αλλά προς τα εκεί δείχνουν οι εξελίξεις στη Ρωσία. Οι πεδιάδες της φλέγονται, οι εξαγωγές σιτηρών αναστέλλονται και οι διεθνείς τιµές σίτου έχουν πάρει φωτιά. Μόλις τρία χρόνια µετά την προηγούµενη κρίση στα σιτηρά, πόσο µπορούµε να εµπιστευόµαστε µια τόσο ασταθή και ευάλωτη διεθνή αγορά;
Τα αίτια...
...είναι βέβαια ο καύσωνας και η ξηρασία στη Ρωσία, αλλά πέρα από τις κλιµατικές συνθήκες, για µία ακόµη φορά, ο τρόπος που λειτουργεί η παγκόσµια οικονοµία θεωρείται ο κύριος υπαίτιος για την αύξηση της τιµής του σίτου και τις επιπτώσεις που αναµένεται να έχει αυτό στις τιµές των τροφίµων. Για µία ακόµη φορά έχουµε να κάνουµε µε κερδοσκόπους.
- Και αυτό το δείχνουν ξεκάθαρα οι αριθµοί. Η µείωση της παραγωγής σίτου είναι µόλις 15,3 εκατοµµύρια τόνοι. Δηλαδή θα µείνουµε µε 645,7 εκατοµµύρια τόνους. Πρόκειται για µείωση µόλις 2,3%. Η τιµή όµως του σίτου αυξήθηκε 65% στις διεθνείς αγορές.
- Ποιος ο λόγος λοιπόν για τέτοιον πανικό, όταν η ετήσια παγκόσµια κατανάλωση είναι 655 εκατοµµύρια τόνοι;
Σαν να µην άλλαξε...
...τίποτα, παρά τις συνόδους κορυφής των χωρών της G8 και της G20 και τις διακηρύξεις καλών προθέσεων. «Στο παρασκήνιο, οι ίδιοι πάντα µηχανισµοί συνεχίζουν ανενόχλητοι το έργο τους», λέει ο Ζαν-Πιερ Μπεντεΐ στη γαλλική εφηµερίδα «Λα Ντεπές». «Το χρηµατιστικό και το κερδοσκοπικό κεφάλαιο έχουν µπει στις αγορές αγροτικών προϊόντων µε αποκλειστικό σκοπό το κέρδος».
- Και δεν δίνουν δεκάρα για τις συνέπειες που θα έχει η δραστηριότητά τους στις φτωχότερες χώρες του κόσµου, όπου το ψωµί είναι το βασικότερο είδος διατροφής. Δεν έχουµε ξεχάσει ακόµη τις «ταραχές του ψωµιού» στην Αίγυπτο και τη Δυτική Αφρική το 2008. Η κυριότερη αιτία τους ήταν η αύξηση της τιµής του ψωµιού. Με το ξέσπασµα της παγκόσµιας οικονοµικής κρίσης, το ζήτηµα των τροφίµων κατά κάποιον τρόπο αποσύρθηκε από τη διεθνή σκηνή. Το 2009 όµως ο αριθµός των ανθρώπων που κάθε βράδυ πέφτουν στο κρεβάτι πεινασµένοι αυξήθηκε κατά 11% στον πλανήτη. Ναι, λέει ο Μπεντεΐ, εκείνη τη χρονιά οι αρχηγοί των χωρών της G8 που είχαν συγκεντρωθεί στην Ιταλία, είχαν αποφασίσει να διαθέσουν 16,8 δισ. ευρώ για τη διατροφική ασφάλεια. Οι φτωχές όµως χώρες ακόµη τα περιµένουν.
Οι υποσχέσεις...
...δεσµεύουν µόνο αυτούς που τις ακούνε. Και αυτοί που τις ακούνε διαπιστώνουν ότι οι πλούσιες χώρες δυσκολεύονται να δείξουν την αλληλεγγύη τους προς τις φτωχές, πολύ περισσότερο από όσο όταν τη δείχνουν στους τραπεζίτες που βυθίζουν τον κόσµο από κρίση σε κρίση, πάντα µε τον ίδιο κυνισµό.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4589896
Σχόλια