... χαρακτηριστικό της δηµοκρατίας είναι αυτό: σε τακτά χρονικά διαστήµατα, ο λαός έχει τη δυνα τότητα να στείλει τους κατεργαραίους του κυβερνητικού κόµµατος στο σπίτι τους. Αντίθετα, οι συ ναινέσεις είναι ένα παζάρι για να διασωθούν στην εξουσία. Αυτό, η πολιτική επιστήµη το λέει «δηµοκρατικό καρτέλ».
Η κρίση...
... του πολιτικού συστήµατος δεν αρκεί από µόνη της για να εξηγήσει την οικονοµική κρίση. Μπορεί όµως να εξηγήσει την πολιτική αναπηρία των ευρωπαϊκών χωρών. Πέρα από την οικονοµική, ολόκληρη η Ευρώπη ζει µια καλπάζουσα πολιτική κρίση. Στη Γαλλία υπάρχει σαφής κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά τα τρία τέταρτα του πληθυσµού της είναι δυ σαρεστηµένα από τον πρόεδρό τους. Στη Γερµανία, ο κυβερνητικός συνασπισµός δεν λειτουργεί πια.
Στην Ιταλία, η κυβέρνηση υπονοµεύεται από τα ίδια τα κόµ µατά της, που προσβλέπουν στην επόµενη µέρα µετά τον Μπερλουσκόνι. Στην Ισπανία, η σοσιαλιστική κυβέρνηση απλώς επιπλέει πάνω σε µια πελώ ρια «φούσκα» ακινήτων µε ανεργία 20%. Και στη Βρετανία, η οικονοµική κατάσταση είναι τόσο αβέβαιη, που η εκλογική νίκη του Κάµερον χαρακτηρίζεται «πρόωρη». «Το κόµµα που θα κερδίσει αυτές τις εκλογές θα κληρονοµήσει ένα φαρµακερό δώρο», έλεγε προφητικά ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας. «Τα µέτρα τα οποία θα χρειαστεί να λάβει θα είναι τόσο µισητά, που θα χρειαστεί του λάχιστον µια γενιά για να ξαναδεί εξουσία». Γι' αυτό σήµερα, τριακόσια χρόνια µετά την πρώτη αγ γλική επανάσταση, τη µητέρα του αστικού κοινο βουλευτισµού, γράφει το περιοδικό «Μαριάν», το πολιτικό σύστηµα αναζητεί τη σωτηρία του στις συναινέσεις.
Η πολιτική...
... προσφορά είναι ανεπαρκής για τις προσδοκίες των λαών. Από το Παρίσι µέχρι το Βερολίνο και από το Λονδίνο µέχρι τη Ρώµη, δεν αρκεί για να ανταπο κριθεί στη ζήτηση. Αυτό θα βλέπουµε από εδώ και πέρα: εκλογές σαν τις βρετανικές, από τις οποίες όλα τα κόµµατα της εξουσίας θα βγαίνουν χαµέ να. Γιατί, όπως εξηγεί ο αρθρογράφος Μπερνάρ Γκιετά στην εφηµερίδα «Le Τemps», η κρίση είναι διπλή: οικονοµική και πολιτική. Και γι’ αυτό ακρι βώς είναι παράδοξο αυτό που ελπίζουν µερικοί, ότι δηλαδή το οικονοµικό σύστηµα που έφερε σε αυτό το χάλι τον κόσµο θα µπορούσε ποτέ να αλλάξει από το ίδιο πολιτικό σύστηµα, ότι τα ίδια εκεί να κόµµατα που παρέδωσαν τις χώρες τους στη δικτατορία των αγορών θα µπορούσαν ποτέ να διασωθούν σε ένα πραγµατικά δηµοκρατικό σύστη µα, µολονότι τα ίδια αυτά κόµµατα εξέθρεψαν ένα σύστηµα αντιδηµοκρατικό στο οποίο το ιδιωτικό χρηµατιστικό και τραπεζικό κεφάλαιο αποφασίζει για τις τύχες των λαών τους.
- Τα κόµµατα του «δηµοκρατικού καρτέλ» µοιάζουν µε δυο εξουθενωµένους µποξέρ, λέει ο βρετανός πολιτικός Ντάνιελ Χάναν. Ο ένας στηρίζεται πάνω στον άλλο για να σταθούν στα πόδια τους. Ενας λαός, όµως, πρέπει να έχει τη δυνατότητα να στέλνει τους αποτυχηµένους ηγέτες του στο σπίτι τους. Ξεκάθαρα. Αποφασιστικά. Από την εποχή του Βοναπάρτη, οι εθνικές συναινέσεις αποτέλεσαν την τέλεια δικαι ολογία για κάθε λογής δικτατορίες.
Σχόλια