... κρίση δεν έρχεται µόνη της. Είναι πια φανερό πως κουβαλάει µαζί της και µια κρίση νοµιµότητας των ηγετών µας, ένα έλλειµµα ισότητας, ένα πρόβληµα δηµοκρατίας, µια κατάρρευση όλων εκείνων των συνταγµατικών εγγυήσεων που µετά τις µεγάλες επαναστάσεις των τριών τελευταίων αιώνων θεωρούσαµε δεδοµένες.
Μια νέα...
... συναίνεση στην Ευρώπη κατασκευάζει την αβαθή δηµοκρατία. Και θέτει στην υπηρεσία της κυβερνήσεις που δεν µπορούν πια να κατανοήσουν τον κόσµο, ούτε τους ανθρώπους που τον κατοικούν. «Πρόκειται για ένα νέο πνεύµα του καπιταλισµού που πηγαίνει χέρι χέρι µε µια πρωτοφανή µορφή επιβολής, στην οποία οι δηµοκρατικοί θεσµοί παίζουν κεντρικό ρόλο παρά τη διακηρυγµένη ουδετερότητά τους» λέει ο κοινω νιολόγος Λικ Μπολτανσκί. «Δεν έχω τίποτα εναντίον της νοµιµότητας αλλά δεν είναι πια καθαγιασµένη».
Ακρογωνιαίοι λίθοι της συ νταγµατικής τάξης και της δηµοκρατι κής νοµιµό τητας έχουν υπονοµευθεί:
- η ισονοµία,
- η αξία της ζωής,
- το δικαί ωµα στην εργασία και στη σύνταξη.
- Μια ωµή οικονοµική βία στοιχειώνει τους χειρότερους εφιάλτες των πολιτών.
Συνταγµατικές κατακτήσεις που κάποτε ήταν εγγυη µένες, όπως
- η λαϊκή κυριαρχία,
- το κοινό συµφέρον,
- ο εθνικός πλούτος,
- οι δηµόσιες υπηρεσίες,
- οι υπηρεσίες κοινής ωφέλειας,
- η ύδρευση, η ηλεκτροδότηση,
- οι τηλεπικοινωνίες, ακόµη και
- ένα µέρος του στρατιωτικού µηχανισµού, εκχωρούνται σε ιδιώτες.
Η αγορά δεν λειτουργεί πια ως συµπλήρωµα, αλλά ως υποκατάστατο της δηµοκρατίας.
Για να επιβεβαιωθεί έτσι ο ιστορικός Ερικ Χόµπσµπαουµ όταν έλε γε πως η νοµιµότητα του κράτους δεν θα πρέπει να θεωρείται πια δεδοµένη. Ούτε και του πολιτικού συστήµατος. Οταν τα πάντα θα έχουν ξεπουληθεί, όποτε οι πολίτες θα ανάβουν το φως ή θα πίνουν νερό, θα είναι σαν να ψηφίζουν τους ιδιώτες.
- Οι πολιτικοί του συστήµατος το έχουν µετατρέψει σε µια τεράστια επιχείρηση ιδεολογικής αισχροκέρδειας. Είναι οι ίδιοι εκείνοι πολιτικοί που, µολονότι ήταν οι πρώτοι που παραβίασαν τις ευρωπαϊκές συνταγµατικές συνθήκες (το άρθρο 107 της Συνθήκης της Λισαβώνας) προκειµένου να σώσουν τις τράπεζες µε κρατικές ενισχύσεις, επικαλούνται τις απαγορεύσεις των ίδιων ακριβώς συνθηκών όταν πρόκειται να σώσουν τους λαούς τους από την ανέχεια. «Οι ευρωπαϊκοί λα οί ζουν σε µια παρωδία δηµοκρατίας» λένε ο δηµοσιογράφος Λοράν Ντορ και ο ιστορικός Ντοµινίκ Γκιγιεµέν. «Η έκφραση της λαϊκής βούλησης που µόνο αυτή της δίνει εγκυρότητα έχει πάψει πια να είναι δεσµευτική για τους πολιτικούς».
Οι κυβερνήτες...
... κυβερνούν σαν να είναι οι χώρες τους σε µια µόνιµη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, την οποία επικαλούνται για να αναστέλλουν κάθε τόσο εκείνες ακριβώς τις δηµοκρατικές συνταγµατικές εγγυήσεις που προστατεύουν περισσότερο τον λαό. Και αυτό ακρι βώς είναι το µέτρο της αναξιοπιστίας τους: ζητούν να µας πείσουν πως µπορούν να πετύχουν σε µια κατάσταση έκτακτης ανάγκης όλα εκείνα στα οποία είχαν αποτύχει όταν οι συνθήκες ήταν φυσιολογικές.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4573103
Σχόλια