... θανάτου θα ήταν ίσως πρόωρο. Οµως είναι γεγονός ότι τώρα τελευταία η Ευρώπη δεν αισθάνεται καθόλου καλά. Το Βέλγιο, όπου βρίσκεται η πρωτεύουσά της, απειλείται µε διάσπαση. Από την Ουγγαρία µέχρι τη Φλάνδρα και από την Ολλανδία µέχρι την Ιταλία ξεφυτρώνει µια νέα ακροδεξιά. Και ενώ την ίδια ώρα προσπαθούµε να µαντέψουµε ποια θα είναι η επόµενη χώρα που θα πάρει την άγουσα για το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο, οι Γερµανοί ψηφοφόροι δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
- Η απουσία. των µεγάλων ηγετών του παρελθόντος είναι εµφανής. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που, όπως διαπιστώνει ο Μπερνάρ Γκιετά στην εφηµερίδα «Le Τemps», η Ευρώπη δεν προκαλεί στους Ευρωπαίους πολίτες παρά µονάχα αισθήµατα αδιαφορίας ή ανοιχτής εχθρότητας, µολονότι ζει ιστορικές στιγµές. Οι πολίτες αυτοί ζουν σε χώρες ζόµπι. Για «dead man walking» γράφει ο οικονοµικός αναλυτής Ιβ Σµιθ αναφερόµενος στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που κανείς δεν µπορεί να πει µε βεβαιότητα για πόσο ακόµη θα µπορούν να καλύπτουν τις δανειακές ανάγκες τους: «Το κόστος δανεισµού ανεβαίνει διαρκώς και δείχνει πως οι επενδυτές ανησυχούν για τον κίνδυνο µετάδοσης. Ακόµη και στη Βρετανία, οι επενδυτές αναµένουν υποτίµηση της στερλίνας κατά 20% µετά τις εκλογές. Η Ευρώπη έχει µπει για τα καλά στον δρόµο του αποπληθωρισµού».
Η τρέχουσα.εβδοµάδα ίσως αποδειχτεί η πιο σηµαντική στην εντεκάχρονη ιστορία της ευρωπαϊκής νοµισµατικής ένωσης. Επειδή, όπως εκτιµά ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιµς», στο τέλος της θα γνωρίζουµε αν η κρίση του χρέους θα παραµείνει ελληνική ή αν θα υπάρξουν µεταστάσεις και σε άλλα τµήµατα της ευρωζώνης. Και επειδή θα γνωρίζουµε αν η γερµανική άρνηση θα µετατραπεί σε αλληλεγγύη. «Μέχρι σήµερα, η ευρωπαϊκή πολιτική συνέβαλε ξεκάθαρα σε αυτή την κρίση», γράφει ο Βόλφγκανγκ Μίνχαου. «Χρειαζόµαστε να ακούσουµε κάτι που θα ανταποκρίνεται έστω και στις χαµηλότερες προσδοκίες µας. Αλλιώς, η ελληνική κρίση θα εξαπλωθεί στην Πορτογαλία κι ακόµη παραπέρα». Σε κάποιους, µάλιστα, οι «θεραπείες» που εφαρµόζει η σύµπραξη Ευρωπαϊκής Ενωσης και Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου θυµίζουν τις ολέθριες συνέπειες παρόµοιων πολιτικών που ακολούθησε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ο καγκελάριος Μπρούνινγκ, βυθίζοντας τον κόσµο στην ύφεση.
- «Ενας λαός καλείται σήµερα να θυσιαστεί προκειµένου να σωθεί η Συµµαχία», γράφει ο Ιβανς-Πρίτσαρντ στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ». «Θα σκύψει άραγε πειθήνια το κεφάλι; Μετά τον Β' Παγκόσµιο Πόλεµο, καµιά δυτικοευρωπαϊκή χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει. Χώρες, τράπεζες και ιδιοκτήτες σπιτιών δανείστηκαν 7 τρισ.ευρώ, θεωρώντας αδιανόητη µια χρεοκοπία. Το ευρώ απέκρυψε τους κινδύνους. Ετσι παρέβλεψαν πως σε µια νοµισµατική ένωση ο συναλλαγµατικός κίνδυνος µεταλλάσσεται σε κίνδυνο χρεοκοπίας».
Οµως, λέει ο Ιβανς-Πρίτσαρντ, όσο πιο βαθιές θα είναι αυτές οι περικοπές τόσο πιο βαθιά θα είναι η ύφεση. Ισως η φαουστική συµφωνία του ευρώ να πλησιάζει στη λύση της.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4571907
Σχετικά με τα παραπάνω:
Σχόλια