Κι όμως η Ελλάδα έχει καταφέρει τις τελευταίες εβδομάδες να είναι το κέντρο του κόσμου, καθώς αν και πολύ θεσμικοί επενδυτές παγκοσμίως έχουν μικρό ποσοστό των συμφερόντων τους σε αυτή τη χώρα, το κλίμα που έχει δημιουργηθεί απειλεί την ύπαρξη του καινοφανούς κοινού νομίσματος, του ευρώ. Όπως μάλιστα αναφέρει ο διάσημος hedge funder, John Taylor, στο www.zerohedge.com, η περίπτωση της Ελλάδας επαναφέρει τους επενδυτές στην σκληρή πραγματικότητα του αδιεξόδου που έχει περιέλθει η παγκόσμια νομισματική και οικονομική πολιτική, η οποία μέχρι πρότινος ζούσε σαν «την Αλίκη στη χωρά των θαυμάτων».
- Οι παγκόσμια οικονομική και πολιτική ελίτ δείχνει αδύναμη να ελέγξει την κατάσταση, και το χειρότερο, μία ενδεχόμενη καταστροφή της Ελλάδας θα είναι τουλάχιστον επώδυνη και για την υπόλοιπη Ευρώπη. Στην προκειμένη περίπτωση, η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει από το ευρώ πριν από αυτό το Σαββατοκύριακο, σύμφωνα τον Taylor. Να επιστρέψει στη δραχμή και να αφήσει τους ευρωπαίους γραφειοκράτες να αποκαταστήσουν αυτό το χάος. Μάλιστα, το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ισπανία, αφού όποιος το κάνει θα είναι και τελικός νικητής.
- Εάν αυτές οι χώρες δεν αποχωρήσουν από τη ζώνη του ευρώ, ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα κλονίζεται, και θα συμπαρασύρει στην ύφεση και τα υπόλοιπα μέλη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι αυστηροί κανόνες του συμφώνου σταθερότητας δεν θα αφήσουν περιθώρια στην Ελλάδα, και στις άλλες υπερχρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα τους, ενώ και το πολιτικό κόστος δεν θα αφήνει τα περιθώρια για σημαντικές τομές στην οικονομία. Και ο Taylor καταλήγει ότι μπορεί να φαντάζουν «τρομακτικές» οι συνέπειες της αποχώρησης ενός μέλους από την ευρωζώνης, αλλά στο μέλλον θα είναι πολύ πιο τρομακτικές οι συνέπειες για το κοινωνικό σύνολο της παραμονής μιας χώρας στην ευρωζώνη, διαιωνίζοντας τα προβλήματα που έχουν φέρει τα πάνω κάτω στην παγκόσμια οικονομία.
---------------------------------
Η στροφή της Γερμανίας
Πράγματι, η Ανγκελα Μέρκελ νίκησε. Με τα spreads να κυμαίνονται χθες το απόγευμα γύρω στις 400 μονάδες, η Ελλάδα έκανε ακόμη ένα βήμα προς τη χρεοκοπία. Και το ευρώ, ένα βήμα προς την αυτοκατάργησή του.
- «Η Μέρκελ έσωσε την Ελλάδα αλλά όχι το ευρώ»: το κείμενο των Τάιμς με αυτό τον τίτλο δεν δημοσιεύθηκε, παραδόξως, την Πρωταπριλιά αλλά δύο ημέρες αργότερα, το περασμένο Σάββατο. «Η πίστη της γερμανίδας καγκελαρίου στην Ευρώπη», γράφει η Μπρόνουεν Μάντοξ, «υπερίσχυσε της επιθυμίας της να τιμωρήσει τους Ελληνες. Η Μέρκελ γλίτωσε την Ελλάδα από τη χρεοκοπία, αλλά δεν έσωσε οριστικά το ευρώ».
Η βρετανίδα δημοσιογράφος μπορεί να είχε έμπνευση, αλλά δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την πραγματικότητα. Δεν είναι ασφαλώς για τη «φιλελληνική» της στάση που την ημέρα της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής η Μπιλντ χαρακτήριζε eurofighter τη Μέρκελ, συγκρίνοντάς την με τον Βίσμαρκ. Δεν είναι λόγω της «φιλο-ευρωπαϊκής» της στάσης που οι πραγματικοί ευρωπαϊστές στη Γερμανία νοσταλγούν την εποχή του Σμιτ και του Κολ. Η Γερμανία- σημείωνε πριν από λίγες ημέρες ο Γιόσκα Φίσερ- ήταν ανέκαθεν ο κινητήρας της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Σήμερα εγκαταλείπει αυτό τον ρόλο. Και οι συνέπειες είναι προφανείς: από ένωση κρατών που επιδιώκουν μια όλο και πιο στενή συνεργασία, η Ευρωπαϊκή Ενωση μετατρέπεται σε μια χαλαρή συνομοσπονδία όπου κυριαρχούν τα αντικρουόμενα εθνικά συμφέροντα.
Ανάμεσα στους παράγοντες που υπαγορεύουν αυτή τη στάση της Μέρκελ, είναι οι εκλογές της 9ης Μαΐου στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία και ο φόβος του Συνταγματικού Δικαστηρίου. Ο αναλυτής της Φιγκαρό Αλεξάντρ Αντλέρ διακρίνει όμως μια γενικότερη απομάκρυνση (αν όχι διαζύγιο) της Γερμανίας από την Ευρώπη και μια βαθμιαία προσέγγισή της με τη Ρωσία. Στη στροφή αυτή, προάγγελος της οποίας ήταν η είσοδος του Γκέρχαρντ Σρέντερ στη διοίκηση της Gazprom, οδηγούν τη χώρα η αναζήτηση νέων αγορών και η απόφασή της να διατηρήσει σε υψηλά επίπεδα τις εξαγωγές. Η Γερμανία έχει εγκαταλείψει εδώ και χρόνια την «κοινωνική οικονομία της αγοράς», το περίφημο «ρηνανικό μοντέλο», και έχει υιοθετήσει το ιαπωνικό μοντέλο. Πρόκειται, παραδόξως, για τη μεταθανάτια δικαίωση μιας συγκεκριμένης εκδοχής της Ανατολικής Γερμανίας, την οποία ενσαρκώνει η καγκελάριος: μιας εκδοχής πρωσικής, αυταρχικής και σλαβόφιλης.
- Ας μη συγχέουμε όμως την πολιτική με την ψυχανάλυση. Από το 2008 που ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση, γράφει ο Αλέν Ντυαμέλ στη Λιμπερασιόν , η Μέρκελ δεν έχει σταματήσει να απογοητεύει. Αρχικά αντέδρασε εγωιστικά, αρνούμενη κάθε συλλογική δράση, για να καταλάβει τελικά ότι η κατάσταση των τραπεζών (και ιδιαίτερα των γερμανικών) καθιστούσε αναγκαία την αντίδραση του συνόλου των Ευρωπαίων. Προσφέροντας σήμερα μια εθνική απάντηση σε μια παγκόσμια κρίση, αποδυναμώνει την Ευρώπη και μετατρέπει τη Γερμανία από μοντέλο σε υπ΄ αριθμόν ένα ύποπτο.
Σχόλια