... και του κακού. Εκεί θα πρέπει να αναζητήσουμε την αλήθεια για τα χρέη των χωρών. Τα αισθήματα εθνικής ντροπής ή εθνικής υπερηφάνειας είναι παραπετάσματα που την κρύβουν. Τα χρέη δεν ξέρουν ούτε από ντροπή ούτε από περηφάνια. Είναι απλώς ένα ακόμη εργαλείο για κερδοσκοπία. Κι αυτό το γνώριζαν πάντα καλά οι τραπεζίτες. Ακόμη και οι κεντρικοί τραπεζίτες.
Χωρίς ντροπή...
... η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα αγόρασε ασφάλιστρα κινδύνου για τα χρέη της Καλιφόρνιας και της Νεβάδας (καθώς και για τα χρέη προβληματικών σχολείων της Φλόριντα). Ετσι, όπως αποκάλυψε το δημόσιο ραδιόφωνο των ΗΠΑ, θα αποκομίσει αρκετά κέρδη αν αυτές οι δύο καταχρεωμένες αμερικανικές Πολιτείες βαρέσουν τελικά κανόνι. Κι αυτό συμβολίζει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό: πως τα συμφέροντα του λαού δεν συμπίπτουν με τα συμφέροντα των τραπεζιτών- ούτε ακόμη με τα συμφέροντα των κεντρικών τραπεζιτών που ασκούν τη νομισματική πολιτική μιας χώρας. Οσο κι αν ελαφρύνει ο δανεισμός της με εξωτερική βοήθεια, δεν έχει τίποτα να κερδίσει ο λαός της. Δεν θα αυξηθούν έτσι οι μισθοί, ούτε οι συντάξεις. Απλώς οι τραπεζίτες που αγοράζουν και πωλούν τα χρέη της (με κρατικά ομόλογα) θα σιγουρέψουν την «επένδυσή» τους. Οι οφειλέτες, όμως, έχουν αρχίσει να αντιδρούν. Οι πολίτες που στενάζουν κάτω από τα υπερβολικά επιτόκια, τις προμήθειες και τις αδιαφανείς συμβάσεις των αμερικανικών τραπεζών εξεγείρονται, ακόμη και με την προτροπή αμερικανών βουλευτών, αρνούμενοι να πληρώσουν. «Τι θα συνέβαινε αν τα χρεωμένα σχολικά συστήματα των αμερικανικών πολιτειών αποφάσιζαν ξαφνικά να υπαναχωρήσουν από τις δεσμεύσεις τους;» αναρωτιέται ο αμερικανός δημοσιογράφος Ματ Τάιμπι. «Τι θα συνέβαινε αν έκανε το ίδιο και η Ελλάδα;». Αν και προγενέστερα από αυτόν, ο οικονομολόγος Μάρεϊ Ρόθμπαρντ είχε θέσει ένα ακόμη πιο προχωρημένο ερώτημα: «Γιατί οι πολίτες που μοχθούν καθημερινά να είναι δέσμιοι των χρεών με τα οποία τους φορτώνει η άρχουσα ολιγαρχία;».
Οι απαντήσεις...
... που δίνουν σε αυτές τις απορίες για τα χρέη των πολιτών και των χωρών πολλοί οικονομολόγοι, γίνονται ολοένα και πιο ριζοσπαστικές τα τελευταία χρόνια. Ο Ιβανς- Πρίτσαρντ έγραφε πέρυσι στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ»: «Η μοναδική διέξοδος από το παγκόσμιο χρέος ίσως να αποδειχτεί η άρνηση της πληρωμής του». Και σήμερα, ο οικονομολόγος Μάικλ Χάντσον λέει: «Η μόνη διέξοδος από την κρίση του ευρωπαϊκού χρέους είναι μια διαπραγματεύσιμη παραγραφή του. Οι τράπεζες δανείζουν εικονικό χρήμα που στην πραγματικότητα δεν διαθέτουν, το οποίο "εγγυοδοτείται" με κεφάλαια που στην πραγματικότητα δεν έχουν, που κι αυτά υποστηρίζονται από τις κεντρικές τράπεζες που τυπώνουν χρήμα από αέρα κοπανιστό. Ομως όποτε οι οφειλέτες δυσκολεύονται να ξεπληρώσουν τα επαχθή δάνειά τους, οι τραπεζίτες προχωρούν σε κατάσχεση πραγματικών περιουσιακών στοιχείων». Με άλλα λόγια...
... όσο κι αν αυτό μπορεί να φαίνεται κυνικό, ολόκληρο το σύστημα χρήματος- τραπεζών δεν είναι παρά μια απάτη που είναι επιτακτική ανάγκη να καταρρεύσει.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4569533&ct=2
Blogger: Περί των τραπεζών και τραπεζιτών συνέχεια... 11/7/2010
===========Η ΕΥΓΕΝΗΣ τέχνη του... lobbying, της άσκησης πιέσεων σε ισχυρά πολιτικά πρόσωπα χωρών και διεθνών οργανισμών για την εξυπηρέτηση «οργανωμένων συμφερόντων», έχει την τιμητική της αυτή την εποχή.
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 11 Ιουλίου 2010
Ξεσάλωσαν τα τραπεζικά λόμπι
ΣΤΗΝΟΥΝ ΔΙΚΤΥΑ ΕΠΙΡΡΟΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ
Η ΕΥΓΕΝΗΣ τέχνη του... lobbying, της άσκησης πιέσεων σε ισχυρά πολιτικά πρόσωπα χωρών και διεθνών οργανισμών για την εξυπηρέτηση «οργανωμένων συμφερόντων», έχει την τιμητική της αυτή την εποχή.
Σε Αμερική και Ευρώπη θεσπίζονται ρυθμιστικά πλαίσια για τα «επικίνδυνα παιχνίδια» επενδυτικών τραπεζών και των ποικιλώνυμων κερδοσκοπικών κεφαλαίων γενικότερα. Ετσι, η «διαπλοκή» σε όλο της το μεγαλείο οργιάζει. Αποτέλεσμα; Τα χαλαρά χρονοδιαγράμματα και οι αναβολές, που επέτρεψε η σύνοδος των G-20 τις προάλλες στο Τορόντο «είναι επιτυχία του εντατικού λόμπινγκ, ιδιαίτερα των ευρωπαϊκών τραπεζών, που ισχυρίζονται ότι η επιβολή αυστηρότερων κανόνων από το 2012 συνεπάγεται μεγαλύτερο κόστος στην άντληση κεφαλαίων και κινδύνους για την οικονομική ανάκαμψη», σημειώνει το Reuters.
Μάλιστα κατά τους υπολογισμούς του περίφημου τραπεζικού λόμπι Institute of International Finance (IIF), το νέο ρυθμιστικό πλαίσιο για τον κλάδο μπορεί να στοιχίσει 0,9% στον ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης της ευρωζώνης τα επόμενα πέντε χρόνια, ενώ στις ΗΠΑ 0,5% και στην Ιαπωνία 0,4%.
Σημειώνεται βέβαια ότι:
*Ο πρωταρχικής σημασίας για τη χρηματοδότηση της οικονομίας τραπεζικός κλάδος της ευρωζώνης έχει σχεδόν τετραπλάσιο συνολικό ενεργητικό από τον αμερικανικό και το ενεργητικό αυτό είναι τρεισήμισι φορές το ακαθάριστο προϊόν της ευρωζώνης.
*Οι ευρωτράπεζες καλύπτουν τα τρία τέταρτα της συνολικής χρηματοδότησης χρεών της ζώνης, ενώ στην Αμερική ο κλάδος χρηματοδοτεί μόνο το ένα τέταρτο.
Παρά την τρομακτική δύναμη που διαθέτει, ο κλάδος μεμψιμοιρεί ότι μετά το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό τσουνάμι έχει «καταντήσει» αποδιοπομπαίος τράγος και οι σχέσεις με policymakers που μετράνε ψυχράνθηκαν. Οι πολυεθνικές δημοσίων σχέσεων (Fleishman-Hillard, Brunwick, Finsbury Communications κ.ά.), που ανοίγουν «μεγάλες πόρτες», πανηγυρίζουν για την εύνοια της συγκυρίας. Κορυφαίοι μάνατζερ τραπεζικών κολοσσών, όμως, δεν έπαψαν να επικοινωνούν απευθείας, ακόμη και φανερά, με ηγέτες μεγάλων δυνάμεων και ύπατους άρχοντες των Βρυξελλών.
«Σουρωτήρι»
Ενδεικτικό: αρχικό κείμενο οδηγίας για ριψοκίνδυνα επενδυτικά μεγαθήρια (Alternative Investment Fund Managers Directive) αυθωρεί έγινε «σουρωτήρι» με 1.500-τόσες τροπολογίες, που «πέρασαν» σατανικοί λομπίστες.
Με αναρτημένο και στο Διαδίκτυο μανιφέστο (www.finance-watch.org) 130 ευρωβουλευτές απ' όλο το πολιτικό φάσμα καταγγέλλουν τις αφόρητες πιέσεις από το τραπεζικό λόμπι. Οπως σημειώνει η γαλλική εφημερίδα «Liberation», το συζητούμενο τώρα σχέδιο οδηγίας για την εποπτεία του χρηματοοικονομικού κλάδου είναι περίπου πιστή αντιγραφή έκθεσης που είχε παραγγείλει η Κομισιόν και συνέταξε ομάδα «εμπειρογνωμόνων» με προεξάρχοντα τον τέως διοικητή της Τράπεζας της Γαλλίας Ζακ ντε Λαροζιέρ, σήμερα σύμβουλο του προέδρου του κολοσσού ΒΝΡ-Paribas.
Αλλοι φωστήρες της ομάδας ήταν ο Ράινερ Μαζέρα, τέως της Lehman Bros, ο πολύς τέως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σύμβουλος Οτμαρ Ισινγκ, ήδη στέλεχος της Goldman Sachs και ο Ονο Ρούντινγκ της Citigroup. Στην απορία γιατί κατέφυγαν στις υπηρεσίες αυτών των «τσακαλιών» του κλάδου, που υποτίθεται οι Βρυξέλλες θέλουν να πειθαρχήσουν, ο αρμόδιος επίτροπος Μισέλ Μπαρνιέ δίνει πληρωμένη (με την καλή έννοια, πιστεύουμε) απάντηση: «Αυτοί είναι οι καλύτεροι γνώστες ενός τομέα που οι μηχανισμοί του είναι φοβερά δυσνόητοι».
Σχόλια