... που έμοιαζαν σαν υπνωτισμένα, τους βλέπαμε όλους αυτούς τους αναλυτές στην τηλεόραση να μας καθησυχάζουν, να μας λένε πως η οικονομική κρίση είναι κάτι που συμβαίνει ακόμη και στις καλύτερες οικογένειες. Και με φωνή γλυκιά σαν κι αυτή των αεροσυνοδών που προτρέπουν τους επιβάτες να δέσουν τις ζώνες τους, να μας προτρέπουν να αποδεχτούμε τα ενδεδειγμένα μέτρα. Γιατί έτσι είναι οι οικονομικές κρίσεις. Έχουν κι αυτές τις αναταράξεις τους, τα πάνω και τα κάτω τους. Αρκεί να σφίξουμε για λίγο τα δόντια, μαζί και το ζωνάρι μας. Και θα περάσει κι αυτή, όπως και τόσες άλλες.
Η άτιμη!
Γιατί παρέλειψαν να μας πουν πως η κρίση είναι τόσο επιλεκτική, πως δεν τους χτυπάει όλους μονομιάς, ούτε τους χτυπάει όλους το ίδιο; Γιατί δεν μας είπαν πως εξαρτάται από την κοινωνική θέση καθενός, από τη δουλειά του και από τον μισθό του; Γιατί όταν μας χάιδευαν τα αυτιά πως αυτή η κρίση θα είναι περαστική, δεν μας είχαν προειδοποιήσει; Είναι κάτι σαν τη φουσκονεριά. Όταν φουσκώσει η θάλασσα και βγει στη στεριά, δεν βρέχει ολονών τα πόδια το ίδιο. «Οι πρώτοι που βρέθηκαν χωμένοι στο νερό μέχρι τον λαιμό ήταν αυτοί που έτσι κι αλλιώς οι κρίσεις τούς είχαν γίνει δεύτερη φύση», λέει η κοινωνιολόγος Ανιές Μεγιάρ. «Οι άστεγοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί εργαζόμενοι. Ήταν όλοι τους ήδη βρεγμένοι, αφού ζούσαν πάντα μέσα στην ανέχεια. Ο κόσμος άρχισε να συνειδητοποιεί το ναυάγιό του μονάχα όταν το νερό και τα βρεγμένα ποντίκια ανέβηκαν από τα κελάρια στις κουζίνες της μεσαίας τάξης». Τι σκάνδαλο! Και όμως, τις είχαμε πληρώσει και με το παραπάνω, διαμαρτύρονταν τα σεβαστά μέλη αυτής της πολυπληθούς τάξης που έβλεπαν να χάνονται ολοένα και περισσότερες από τις κεκτημένες ανέσεις τους. Μικρές καθημερινές ανέσεις, που ωστόσο τους έκαναν να κλείνουν για πολύ καιρό τα μάτια μπροστά στις συμφορές των λιγότερο ή καθόλου προνομιούχων. Έτσι άρχισαν να καταλαβαίνουν και οι μεσαίες τάξεις τι πάει να πει κρίση: μονάχα όταν το νερό ανέβηκε μέχρι τον δικό τους λαιμό.
Η λογοτεχνία...
... πάντα είχε τον τρόπο να δείχνει στους ανθρώπους τη ζωή τους. Πέντε χρόνια από τον θάνατο του Άρθουρ Μίλερ, δεν μπορούμε δυστυχώς να του ζητήσουμε σήμερα να κάνει παραλληλισμούς ανάμεσα στην τρέχουσα κρίση και τον «Θάνατο του εμποράκου».
Ο πρωταγωνιστής...
... Γουίλι Λόουμαν είναι παντρεμένος, με δύο παιδιά. Στη δεύτερη πράξη, όπου ζητάει αύξηση από το αφεντικό του, ο διάλογός τους είναι θλιβερός. Ο εμποράκος δεν θα ανέβει ποτέ στη μεσαία τάξη. «Ο Γουίλι αντιπροσωπεύει την πιο σκοτεινή πλευρά του καπιταλισμού», λέει ο Ρόμπερτ Μίλερ, γιος του συγγραφέα. «Αυτό που τον σπρώχνει είναι η ανάγκη του να πετύχει, να ανέβει στη μεσαία τάξη». Αλλά κι αν τα κατάφερνε, στις κρίσεις, τα νεκροταφεία της μεσαίας τάξης ήταν πάντα τα μεγαλύτερα.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4564605&ct=2
Σχόλια