- «Όταν με πιάνει απόγνωση, ξαναθυμάμαι πως σε όλη την πορεία της Ιστορίας ο δρόμος της αλήθειας και της αγάπης πάντα αναδείχτηκε νικητής. Υπήρξαν τύραννοι και φονιάδες που για κάμποσο καιρό έμοιαζαν ανίκητοι. Μα, στο τέλος, πάντοτε πέφτουν, θυμηθείτε το, πάντοτε». (Γκάντι).(Blogger: έχει αξία να συνδέσετε την παραπάνω πρόταση με το link εδώ----> Έτσι γίνεται κατανοητός ο ρόλος των ΜΜΕ στη χειραχώγηση και τον έλεγχο των μαζών. Στα καθ' υμάς: χρειάσθηκε ένα περίπου τετράμηνο καθημερινού τηλεοπτικού βομβαρδισμού ώστε να μαλακώσουν οι όποιες αντιστάσεις...και να εμπαιδωθεί μια κατάσταση ως η μοναδική λύση. Γενικώτερα: Στο ίδιο πλαίσιο οι ιστορικοί αναθεωρητές λειαίνουν την ιστορική μνήμη, έχουν αναλάβει, εργολαβικά, να κάνουν την ιστορία μια αφήγηση ανώδινη, ώστε τίποτα να είναι τόσο σημαντικό για να το θυμάται κανείς. Η αφαίρεση ηρωϊκών σιγμών αφαιρεί από τον αναγνώστη τη δυνατότητα να έχει κάποια αναφορά που θ' αποτελέσει φάρο και για το δικό του αγώνα. Καθιστά τον αναγνώστη απελπιστικά μοναχικό όν και την ιστορία ένα χυλό που "μολύνει" το μυαλό και τον προετοιμάζει μόνο για μια κατάσταση: αυτή του υπάκουου δούλου.)
Σε καιρούς...
... δύσκολους και σκοτεινούς σαν κι αυτούς που ζούμε, πάντα είναι ενθαρρυντικό ένα απρόσμενο συναπάντημα με μια πηγή φωτός. Μια τέτοια πηγή είναι οι σκέψεις του Τζορτζ Ουάσιγκτον στο ιστολόγιό του. Συναντηθήκαμε μαζί τους σε μια από τις τακτικές περιπλανήσεις μας στο Διαδίκτυο, που μας πήγε μέχρι την Αμερική. Κι είναι σκέψεις που θα έκανε κάθε απλός άνθρωπος, ο οποίος θέλει να αντισταθεί στην καθημερινή βαρβαρότητα. Εκείνο που παρακίνησε τον Αμερικανό φίλο μας να τις γράψει ήταν η απόγνωση που συναντούσε σε πολλούς σκεπτόμενους ανθρώπους που τον πλησίαζαν. Συντετριμμένοι και φοβισμένοι, αναρωτιόνταν μήπως έχει χαθεί πια κάθε ελπίδα. Κι εκείνος τους έγραψε:
- «Έχω παιδιά που στηρίζονται πάνω μου, που περιμένουν από μένα να τους αφήσω για παρακαταθήκη έναν κόσμο στον οποίο να μπορούν να ζουν με σιγουριά. Νοιάζομαι για τα παιδιά μου, νοιάζομαι τόσο πολύ που με πονάει η καρδιά μου. Γιατί αυτά με συνδέουν με κάτι πολύ μεγαλύτερο από μένα, κάτι που με ξεπερνάει και μου δίνει θάρρος, ακόμη κι όταν όλα γύρω μου μοιάζουν χαμένα. Αν αφεθώ να βουλιάξω στην απογοήτευση, αν πάψω πια να πιστεύω σε ένα ελπιδοφόρο μέλλον, θα είναι σαν να πετάω το μπαλάκι στα παιδιά μου. Θα είναι σαν να τα καταδικάζω να ζήσουν σε έναν σκοτεινό κόσμο, όπου μπορεί να συμβούν τα χειρότερα, όπου μπορεί να στερηθούν τις χαρές και τις ελευθερίες της ζωής κι όπου καθετί που είναι σήμερα ζωντανό θα μοιάζει τότε άχαρο και ανόητο. Πολλοί από εμάς έχουμε κι άλλα κίνητρα εκτός από τα παιδιά μας. Καθένας έχει τα δικά του. Όμως, καθένας από εμάς πρέπει να κοιτάξει μέσα του βαθιά για να κερδίσει τη μάχη. Όσο για μένα, δεν έχω την πολυτέλεια να χάσω την ελπίδα. Όποτε νιώθω συντετριμμένος από την απογοήτευση μπροστά στη βαρβαρότητα και την άγνοια, βρίσκω έναν ακόμη λόγο για να μη χάνω την ελπίδα».
- Πόσο νοιαζόμαστε για τα παιδιά μας, για τους ανθρώπους που αισθανόμαστε κοντά μας, για τους γονείς μας, για τους φίλους μας; Πόσο νοιαζόμαστε για το δικαίωμά μας να αποφασίζουμε εμείς για τη ζωή μας αντί να αποφασίζουν άλλοι για λογαριασμό μας; Αν νοιαζόμαστε αρκετά ώστε τα παιδιά μας να μη ζήσουν μέσα στον φόβο για το μέλλον, τότε μονάχα αυτό είναι που μπορεί να μας δώσει ελπίδα και θάρρος.
«Αν δεν τολμάμε, δεν είναι επειδή τα πράγματα είναι δύσκολα. Τα πράγματα είναι δύσκολα επειδή δεν τολμάμε». (Σενέκας).
Σχόλια