Ο κόσμος...
... σίγουρα έχει γίνει πιο επίπεδος μετά την κρίση. Τα σεισμικά κύματα γκρέμισαν πολλά από τα ψηλότερα οικοδομήματα του συστήματος. Μα στο μεσοδιάστημα από τους μετασεισμούς, αντί να εγκαταλείψουν τον τόπο της συντριβής, βλέπουμε τους αρχιτέκτονες αυτού του κόσμου να προσπαθούν να παλινορθώσουν τα ίδια πανύψηλα οικοδομήματα ανάμεσα στα συντρίμμια.- Να εγκαταστήσουν πάλι εκείνους ακριβώς που προκάλεσαν τον σεισμό στα ρετιρέ και να θάψουν αυτούς που δεν έφταιξαν σε τίποτα στα υπόγεια.(Blogger: Μπορούν οι ένοχοι να βρουν τη λύση; --->)
... του συστήματος θυμίζουν τον νεαρό Ταγκρέδο. Στον «Γατόπαρδο» της Λαμπεδούσας, βλέποντας την αριστοκρατική οικογένειά του να ανησυχεί για τη γαριβαλδινή εξέγερση εναντίον των Βουρβόνων της Σικελίας, λέει: «Πρέπει να τα αλλάξουμε όλα, για να μείνουν όλα ίδια». Έτσι και σήμερα, οι πρωταγωνιστές του δράματος διατείνονται πως θέλουν να ξεκόψουν από το παρελθόν, αλλά είναι ευδιάκριτη η πρόθεσή τους να ξαναγίνουν όλα όπως ήταν πρώτα.
Σε τρία...
... βασικά επιχειρήματα πατάει η ιδεολογία του συντηρητισμού, σύμφωνα με τον Αμερικανό οικονομολόγο Άλμπερτ Χίρσμαν: το απρόβλεπτο, τον κίνδυνο και τη ματαιότητα.
- Το πρώτο επιχείρημα λέει πως συχνά η έκβαση μιας μεταρρύθμισης ή μιας επανάστασης καταλήγει στο αντίθετο από εκείνο που είχε επιδιωχθεί αρχικά. Αυτός που ήθελε να κάνει τον άγγελο, γίνεται τέρας.
- Το δεύτερο πως, όσο κι αν είναι το υπάρχον ατελές, πάντα κινδυνεύει να χαθεί όταν ο άνθρωπος κυνηγάει χίμαιρες.
- Και το τρίτο πως η ματαιοδοξία κυβερνάει καθετί που κάνει ο άνθρωπος ενάντια στη φυσική τάξη των πραγμάτων. Οι καλές προθέσεις είναι ανήμπορες μπροστά στους χαλύβδινους νόμους της οικονομίας. Και οι ανθρώπινες πράξεις μπορούν να προκαλέσουν ανώφελα δράματα. Η πολιτική του συντηρητισμού είναι μια διδασκαλία αποδοχής του κόσμου όπως είναι, λέει ο πολιτειολόγος Σαφέτ Κριεμάντι στην εφημερίδα «Libre Βelgique»: «Σε περιόδους κοινωνικών και πολιτισμικών αναταραχών, εκφράζει μια απόσυρση στον παλιό κόσμο. Οι διανοητές του αναδεικνύονται σε φύλακες ερειπίων. Είναι οι χρονικογράφοι της απώλειας και των καταποντισμένων κόσμων, σαγηνεμένοι από τις κατακόμβες του χρόνου».
... άνθρωπος» δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ. Ωστόσο, ο συντηρητισμός τον αποθεώνει. Επειδή κρατιέται μακριά από τις πολιτικές και κοινωνικές θύελλες. Αποσύρεται φρόνιμα στο περιθώριο της Ιστορίας, στέκεται καχύποπτος μπροστά στους θεσμούς κι αναζητεί την ησυχία του έξω από κάθε κοινωνικό συμβόλαιο. Όποτε οι συντηρητές του συστήματος κινητοποιούν τον «μέσο άνθρωπο», δεν είναι παρά για να ενισχύσουν τη γεωμετρία του συστήματος. Η «vox populi» στην υπηρεσία του συστήματος. Ο «μέσος άνθρωπος» σαγηνεύεται από εκείνους ακριβώς που τον απεχθάνονται: «Ακολούθησέ με! Γιατί μονάχα εγώ τολμώ και λέω όσα σκέφτεσαι εσύ». Ο «μέσος άνθρωπος» κινητοποιείται για να σωθεί από τον εαυτό του: το συμφέρον καθενός ξεχωριστά περνάει μέσα από την αδιαφορία του για όλους τους άλλους. Γιατί «όλα πρέπει να αλλάξουν, για να μείνουν όλα ίδια».
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4558661&ct=2
Σχόλια