.....
Χρειάστηκε η βελτίωση προχθές του πολιτικού κλίματος μετά τη συνάντηση Σαρκοζί - Παπανδρέου στο Παρίσι για να βγει η γαλλική «Μοντ» και να διακηρύξει στο κύριο άρθρο της μερικές αλήθειες.
περί χρέους συνέχεια ------->
Ξεκινώντας, δεν είχαμε ποτέ την πρόθεση στον Επίκουρο να κάνουμε αντιπολίτευση εν Ελλάδι και εν πολλοίς δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ και η διάθεση να επικεντρωθούμε στην χώρα μας.
Χρειάστηκε η βελτίωση προχθές του πολιτικού κλίματος μετά τη συνάντηση Σαρκοζί - Παπανδρέου στο Παρίσι για να βγει η γαλλική «Μοντ» και να διακηρύξει στο κύριο άρθρο της μερικές αλήθειες.
- Πρώτον, ότι τα κράτη χρεώθηκαν για να σώσουν τις τράπεζες και τώρα αυτές επιτίθενται στα χρεωμένα κράτη.
- Δεύτερον, ότι είναι «σχεδόν μηδενική» η περίπτωση να μην μπορέσει η Ελλάδα να πληρώνει τα χρέη της.
- Τρίτον, ότι οι ίδιες οι τράπεζες κερδοσκοπούν με τα ομόλογα των κρατών. Τέταρτον, ότι τρεις και μόνο τράπεζες -
- η Τζ. Π. Μόργκαν,
- η Γκόλντμαν Ζαξ και
Γιώργος Δελαστίκ: 12/2/2010 - ΕΘΝΟΣ.
- η Ντόιτσε Μπανκ- ελέγχουν το 75% (!) της αγοράς ασφάλισης κατά της μη αποπληρωμής δανείων (CDS), έχοντας έτσι τη δυνατότητα να γονατίσουν όποια χώρα βάλουν στόχο. (Blogger: Τι είναι τα CDS---->)
Βlogger: Ας μη μιλάμε για κερδοσκόπους, τέτοιοι δεν ...υπάρχουν! Υπάρχουν μόνο επενδυτές που ψάχνουν ευκαιρίες! Ποιά τράπεζα δεν θα έβγαζε κέρδη, αν μπορούσε; Οι παραπάνω τρεις τράπεζες μπορούν και το κάνουν! (Θα μου πείτε ότι το όλο πλαίσιο τους το επιτρέπει να το κάνουν νόμιμα! Κάποιοι λένε ότι είναι οι ίδιες που παραγγέλνουν νόμους και διατάξεις για τις δουλειές τους. Αλλά και πάλι δεν μπορείς να τις κατηγορήσεις, δουλειά τους κάνουν! Αφού βρίσκουν προθύμους και εξαγοράσιμους πορεύονται! Ή άλλως, στον κόσμο της ζούγλας, τα αρπακτικά επιτίθενται στα πιο αδύναμα μέλη! Το θέμα είναι: ποιοί έφεραν τη χώρα σ' αυτήν τη θέση τηα αδυναμίας;)
------------------
------------------
Επιμένω και θα συνεχίσω να επιμένω. Κάποια στιγμή θα συσταθεί εξεταστική επιτροπή για τα πεπραγμένα τον τελευταίο καιρό στην χώρα μας και την «μυστηριώδη» εμπλοκή της Goldman Sachs.
Πλέον το παιχνίδι έχει ανοίξει και στο χορό των αποκαλύψεων και των ουσιαστικών προβληματισμών μπήκε και μια ακόμη από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές εφημερίδες . Η «Liberation» , όπου σε πρωτοσέλιδο άρθρο της καταγγέλλει το διπλό παιχνίδι της Goldman Sachs σε βάρος της χώρας μας.
Η γαλλική εφημερίδα γράφει ότι η Goldman Sachs από τη μια συμβούλευε την ελληνική κυβέρνηση ( κάτι για το οποίο έχω γράψει επανειλημμένα τονίζοντας την εμπλοκή στις συναντήσεις και του ίδιου του πρωθυπουργού μας κ. Γ. Παπανδρέου) και από την άλλη πρότεινε στους πελάτες της να ….αγοράζουν ελληνικά swaps, γιατί προφανώς εκτιμούσε ότι θα ανέβει η τιμή τους (επαλήθευση του όσων έγραφα στο προχθεσινό μου άρθρο με τίτλο «Το τρίγωνο του διαβόλου για την ελληνική οικονομία»).
Η «Liberation» κάνει και αναφορά στην συνεργασία της Goldman Sachs με την Ελληνική κυβέρνηση το 2001 σχετικά με την… «ταχυδακτυλουργική κάλυψη» του ελλείμματος και την ….αλλαγή της εικόνας των δημοσίων λογιστικών μας.
Η γαλλική εφημερίδα τονίζει ότι από τον Ιανουάριο η Goldman Sachs που ισορροπεί επικίνδυνα μεταξύ του μεγάλου φιλοσοφικού ερωτήματος περί «Νομίμου και Ηθικού», είναι ο μεγαλύτερος κερδοσκόπος σε βάρος της Ελλάδας, μέσω του αμερικανικού Hudge Fund, Paulson.
Επικαλείται δε, ανωνύμως, Ευρωπαίο τραπεζίτη που σημειώνει το ασυμβίβαστο λόγω της σύγκρουσης συμφερόντων: «Είναι ηθικός νόμος του επαγγέλματός μας να μην μπορούμε από τη μια να πληρωνόμαστε για να βοηθάμε μια κυβέρνηση και από την άλλη να κερδοσκοπούμε με τα swap της. Παρ’ όλα αυτά φαίνεται ότι η Goldman Sachs το έκανε».
Λίγο μετά, συνεχίζει η «Liberation», στις 15 Φεβρουαρίου, εν μέσω πλήρους κρίσεως, ο κ.Οtmar Issing, ανώτατο στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας συμβουλεύει (?) σε άρθρο του στους «Financial Times» (για την οποία η γαλλική εφημερίδα αφήνει κάποιες αιχμές σχετικά με το ρόλο στην κρίση) ότι οι εταίροι της Ελλάδας ….δεν πρέπει να τη βοηθήσουν.
Κανείς στους «Financial Times» δεν γράφει όμως ότι κ.Οtmar Issing είναι …. ο σύμβουλος της Goldman Sachs για τη διεθνή αγορά. Ακόμα μια εικόνα του διπλού παιχνιδιού της τράπεζας σε βάρος της Ελλάδας, σημειώνει η «Liberation».
Κανείς στους «Financial Times» δεν γράφει όμως ότι κ.Οtmar Issing είναι …. ο σύμβουλος της Goldman Sachs για τη διεθνή αγορά. Ακόμα μια εικόνα του διπλού παιχνιδιού της τράπεζας σε βάρος της Ελλάδας, σημειώνει η «Liberation».
Το διπλό παιχνίδι της Goldman Sachs είναι πλέον ολοφάνερο και παραδεκτό από τον Ευρωπαϊκό Τύπο. Με βάσει αυτό το ρόλο του Αμερικανικού τραπεζικού κολοσσού, η ….μελλοντική εξεταστική ( ο ετυμολογικός όρος «μέλλον» : το χρονικό διάστημα που διαδέχεται τον …παρόντα και σημερινό χρόνο.Δηλαδή ακόμα και …αύριο) θα πρέπει να εξετάσει την εμπλοκή της σημερινής μας κυβέρνησης , μέσω των συναντήσεων σε ανώτερο επίπεδο ( με τον πρόεδρο και επιχειρησιακό διευθυντή (CΟΟ) της Goldman Sachs και του πρωθυπουργού της χώρας μας ).
Για “περίεργη και καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης για τα ομόλογα” έκανε λόγο ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέκος Αλαβάνος, χθες το απόγευμα σε εκδήλωση που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση (τάση του ΣΥΝ).
Συγχρόνως έθεσε και επτά σημαντικά ερωτήματα . Συγκεκριμένα :
Συγχρόνως έθεσε και επτά σημαντικά ερωτήματα . Συγκεκριμένα :
1)Γιατί ανέθεσε η κυβέρνηση την πώληση των ομολόγων του περασμένου μήνα στην Goldman Sachs, που είναι γνωστή για τις σχέσεις της με τα hedge funds, σύμφωνα με ανακοίνωση και της ίδιας της Eurostat, που κερδοσκοπούν σε βάρος της χώρας μας και τις παράνομες πρακτικές της για τη συγκάλυψη του χρέους;
2)Υπήρξε συνάντηση του Gary Cohn, κεντρικού στελέχους της Goldman, με τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, και μάλιστα δύο φορές; Για ποιόν σκοπό;
3)Με ποια κρατικά στελέχη συναντήθηκαν πριν λίγες βδομάδες οι εκπρόσωποι του Paulson Hedge Fund, ενός από τα πιο επιθετικά funds ενάντια στα ελληνικά ομόλογα και το ευρώ, που ήρθαν στην Αθήνα συνοδευόμενοι από στελέχη της Goldman Sachs;
4)Γιατί νέος επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους ανέλαβε ο κ. Χριστοδούλου, ο οποίος είναι ….πρώην στέλεχος της Goldman Sachs σε θέματα Παγκοσμίων Αγορών και Παραγώγων;
5)Η προμήθεια των 85 εκατομμυρίων ευρώ που πήρε η Goldman Sachs για την τελευταία έκδοση των ομολόγων είναι εξασφαλισμένο ότι δεν χρησιμοποιήθηκε για την εξαγορά υψηλόβαθμων κρατικών στελεχών του οικονομικού τομέα; Μπορεί να το εγγυηθεί αυτό η κυβέρνηση;
6)Γιατί η κυβέρνηση ακολουθεί τη διαδικασία «Auction» με συντονιστή την Goldman Sachs και τις 21 τράπεζες που αυτή συνεργάζεται και δεν επιδιώκει την διαδικασία «Private Placement» με αναζήτηση κεφαλαίων με επιτόκια συγκρινόμενα με τα γερμανικά, χωρίς τα τεράστια spread;
7)Γιατί η κυβέρνηση για την προώθηση των ομολόγων δεν χρησιμοποιεί αμιγώς Κρατικές Τράπεζες της Ελλάδας ώστε να εξασφαλιστεί απέναντι στην κερδοσκοπία ιδιωτικών τραπεζών και funds;
================περί χρέους συνέχεια ------->
Ξεκινώντας, δεν είχαμε ποτέ την πρόθεση στον Επίκουρο να κάνουμε αντιπολίτευση εν Ελλάδι και εν πολλοίς δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ και η διάθεση να επικεντρωθούμε στην χώρα μας.
Όχι γιατί την θεωρούμε Μπανανία και Ψωροκώσταινα όπως οι Κωλοέλληνες που λέει ο Σαββόπουλος, που έμαθαν να τρωνε από το σαρκίο της τόσα χρόνια και που πρώτοι θα πηδήξουν από το τρένο, στην πρώτη στροφή.
Έχει ξανασυμβεί. Στις στραβές, οι σωτήρες αυτοεξορίζονταν μην πω αυτοεξαιρούνταν.
Θεωρήσαμε, λοιπόν, εξαρχής ότι απλά θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένας χώρος ενημέρωσης για το παγκόσμιο οικονομικό μπάχαλο και τα συμπαρομαρτούντα. Το μπάχαλο είναι παγκόσμιο, όχι Ελληνικό και αυτό θα καταφανεί στο μέλλον, με δύναμη και ενάργεια αναμφισβήτητη. Όπως υποστηρίζεται ευθαρσώς από την πρώτη ημέρα των αναρτήσεων.
Όμως:
Σήμερα, ο νεόκοπος Έλλην Πρωθυπουργός, ανακάλυψε την Ελληνική οικονομία. Με ατέλειωτα ψεύδη, ανακρίβειες, συγκάλυψη ημετέρων και υμετέρων κλπ.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως την εισαγωγική του τοποθέτηση:
«Ζητώ και από τα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης να συμβάλουν στη θετική εικόνα της πατρίδας μας στο εξωτερικό. Είναι και εθνικό μας καθήκον, μπροστά στην απαξίωση της εικόνας μας των τελευταίων ετών. Μια απαξίωση, που τραυματίζει όλους μας, τη Δημοκρατία μας και την οικονομία μας.»
Ναι. ΕΙΝΑΙ εθνικό μας καθήκον. Τα ψέματα όμως αρχίζουν νωρίς. Λέει "μπροστά στην απαξίωση της εικόνας μας των τελευταίων ετών". Ποιων τελευταίων ετών κύριε Παπανδρέου; Την απαξίωση από το 1981, δεν λέτε καλύτερα. Των τελευταίων 30 ετών. Τότε ΔΕΝ ήταν εθνικό σας καθήκον;
Το ρεπορτάζ συνεχίζει:
"Αναφερόμενος στην κατάσταση της οικονομίας, ο κ. Παπανδρέου είπε ότι η κυβέρνηση εδώ και 60 μέρες καταβάλλει μια τεράστια προσπάθεια για αλλαγή της εικόνας, παρομοιάζοντας μάλιστα την κατάσταση με εκείνη που είχε παραλάβει η κυβέρνηση Παπανδρέου το 1993.
Επανέλαβε μάλιστα τη φράση του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου «ή θα αφανίσουμε το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει εμάς».
Ο κ. Παπανδρέου άσκησε δριμύτατη κριτική στη ΝΔ λέγοντας ότι με την πολιτική της παρέδωσε την Ελλάδα με μειωμένη εθνική κυριαρχία.
«Το δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας απειλεί την εθνική μας κυριαρχία, για πρώτη φορά από το 1974» τόνισε.
Στη συνέχεια ανέλυσε τα βήματα που έχουν γίνει από την κυβέρνηση, όπως την κατάθεση του προϋπολογισμού, το άνοιγμα της διαδικασίας για τομές στο φορολογικό, στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος και το Ασφαλιστικό.
Παράλληλα, επανέλαβε ότι τον Ιανουάριο θα κατατεθεί στις Βρυξέλλες το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης: «Αυτό το πρόγραμμά μας αποτελεί και την αξιόπιστη πρότασή μας για την αντιμετώπιση των μεγάλων ζητημάτων της χώρας, όπως βέβαια και του τεράστιου βάρους του δημοσίου ελλείμματος και χρέους, που εκτινάχτηκε στα ύψη τα τελευταία χρόνια.»
Επανέλαβε μάλιστα τη φράση του πρώην πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου «ή θα αφανίσουμε το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει εμάς».
Ο κ. Παπανδρέου άσκησε δριμύτατη κριτική στη ΝΔ λέγοντας ότι με την πολιτική της παρέδωσε την Ελλάδα με μειωμένη εθνική κυριαρχία.
«Το δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας απειλεί την εθνική μας κυριαρχία, για πρώτη φορά από το 1974» τόνισε.
Στη συνέχεια ανέλυσε τα βήματα που έχουν γίνει από την κυβέρνηση, όπως την κατάθεση του προϋπολογισμού, το άνοιγμα της διαδικασίας για τομές στο φορολογικό, στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος και το Ασφαλιστικό.
Παράλληλα, επανέλαβε ότι τον Ιανουάριο θα κατατεθεί στις Βρυξέλλες το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης: «Αυτό το πρόγραμμά μας αποτελεί και την αξιόπιστη πρότασή μας για την αντιμετώπιση των μεγάλων ζητημάτων της χώρας, όπως βέβαια και του τεράστιου βάρους του δημοσίου ελλείμματος και χρέους, που εκτινάχτηκε στα ύψη τα τελευταία χρόνια.»
Λοιπόν, τα λόγια ευγενείας σωθήκαν. ΤΕΛΟΣ. Αν θεωρείτε ότι μιλάτε σε μαϊμούδες και σε κλακαδόρους, ώρα να ξυπνήσετε.
Πρώτον. Η εικόνα, λέει, είναι ίδια με το 1993. Ερωτώ:
Αυξήθηκε κατά 1000% το δημόσιο χρέος της Ελλάδας την δεκαετία του 1980 ναι ή όχι;
Ποιος ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδας τότε; Ποιος βούλιαξε τα δημόσια οικονομικά με όργιο προσλήψεων και τα ανερυθρίαστα "Τσοβόλα δώστα όλα"; Αυτός που αλλα έλεγε και άλλα έκανε, μήπως; Αυτός που είπε ότι πρέπει να αφανίσουμε το Δημόσιο Χρέος; Ο ίδιος; Ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού; Ο οποίος Γιώργος Παπανδρέου, συμμετέχων από τότε στις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ τι ακριβώς έκανε; Τι έκανες 30 χρόνια στην πολιτική κ. Παπανδρέου; Τι έκανες όντας δέκα και πλέον έτη από αυτά, υπουργός των ελληνικών κυβερνήσεων; Δεν ήξερες; Ιδού το curicilum του κυρίου Τζέφρι
* Υφυπουργός Πολιτισμού (Ιούλιος 1985 - Φεβρουάριος 1987)
* Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1988 - 1989)
* Υφυπουργός Εξωτερικών (Οκτώβριος 1993 - Ιούλιος 1994)
* Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (Ιούλιος 1994 - Σεπτέμβριος 1996)
* Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών (Σεπτέμβριος 1996 - Φεβρουάριος 1999)
* Υπουργός Εξωτερικών (Φεβρουάριος 1999 - Φεβρουάριος 2004)
* Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1988 - 1989)
* Υφυπουργός Εξωτερικών (Οκτώβριος 1993 - Ιούλιος 1994)
* Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (Ιούλιος 1994 - Σεπτέμβριος 1996)
* Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών (Σεπτέμβριος 1996 - Φεβρουάριος 1999)
* Υπουργός Εξωτερικών (Φεβρουάριος 1999 - Φεβρουάριος 2004)
Ακόμη: Σε άλλη χώρα ζω; Άλλαξε ΝΑΙ ή ΟΧΙ ο εκλογικός νόμος, παραμονές εκλογών του 1989 προκειμένου να μην μπορεί να σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση, με αποτέλεσμα την τριπλή εκλογική αναμέτρηση και την μέγιστη οικονομική ταλαιπωρία της χώρας (αφήνω εκτός τον εν γένει διασυρμό). Ποιος τον άλλαξε το νόμο; Γιατί; Για την προάσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας;
Δεύτερον. Παρέδωσε λέει, λοιπόν, η ΝΔ την Ελλάδα με μειωμένη εθνική κυριαρχία. Πριν 60 ημέρες δεν έλεγες λεφτά υπάρχουν; Πριν 60 ημέρες δεν πανηγύριζες στην μέση της Χαρ. Τρικούπη σε πόντιουμ, περιτριγυρισμένος από σημαιάκια και λέγοντας "Πάμε". Άντε ντε, για πάμε.
Η ΝΔ μας χρέωσε 75 περίπου δις Ευρώ επιπλέον. ΝΑΙ. Εϊναι υπόλογη η ΝΔ. Πού πήγαν τα χρήματα; Που πήγε αυτός ο πακτωλός; Γιατί μετά τις τελευταίες εκλογές, Καραμανλής, Αλογοσκούφης, Σουφλιάς έσπευσαν να αποχωρήσουν από θέσεις, πολιτική κλπ;
Αφού λες ότι υπάρχουν υπεύθυνοι, ξεκίνα ΑΥΡΙΟ έλεγχο των δημόσιων οικονομικών της τελευταίας δεκαετίας και ξεσκόνισμα των δημόαιων βιβλίων, ακόμα και με παροχή εθελοντικής εργασίας από ορκωτούς, προκειμένου με διαδικασίες εξπρές να αποκαλυφθούν τα εγκλήματα και ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ να οδηγηθούν επιτέλους κάποιοι εκεί που ανήκουν: ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ.
Είναι αδιανόητο να θεωρείται κακούργημα αν ένας απλός, οποιοσδήποτε άνθρωπος σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα "...διαπράττει απάτες κατ' επάγγελμα ή κατά συνήθεια και το συνολικό όφελος ή η συνολική ζημία υπερβαίνουν το ποσό των 14.500 ευρώ (5.000.000 δρχ.) ή β) αν το περιουσιακό όφελος ή η προξενηθείσα ζημία υπερβαίνει συνολικά το ποσό των 73.000 ευρώ (25.000.000 δρχ.)" και να τιμωρείται με 10ετή κάθειρξη και τα λαμόγια της εξουσίας των δις επί δις που έκαναν φτερά, οι επιτήδειοι των στημένων διαγωνισμών, των κρατικών προμηθειών, των ρουσφετιών και των ατέλειωτων διορισμών, των χαριστικών συμβάσεων και των απευθείας αναθέσεων, που αν τους πεις να περιγράψουν ένα αστικό λεωφορείο ή ένα τρόλεϊ θα σου ζωγραφίσουν ένα χρυσό μαχαιροπήρουνο, να είναι εκτός φυλακής.
ΑΠΟΔΟΣΗ ΕΥΘΥΝΩΝ ΤΩΡΑ.Verba - verba και λόγια της πλώρης... Έργα τώρα.
Τρίτον. Σύσταση ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ που θα αναλάβουν μέχρις κεραίας τον έλεγχο των δημόσιων οικονομικών εφεξής ΤΟΝ Ε-Λ-Ε-Γ-Χ-Ο. Την αξιολόγηση των Δημόσιων Υπαλλήλων. Τον έλεγχο των προμηθειών. Ο μόνος τρόπος να βγεις από την μίζερη θέση που είσαι σήμερα, είναι η ΠΕΡΙΚΟΠΗ δαπανών. Τελεία. Έχεις κ. Παπανδρέου συντάξει έναν προϋπολογισμό που προσθέτει ακόμα μεγαλύτερο χρέος στο ήδη υπάρχον. Πώς λες ότι νοικοκυρεύεις; Δανείζεααι. Εκτός αν απλά δανείζεσαι για να αποχωρήσεις το ταχύτερο, με ελαφρά και στεγνός.
Ντροπή!
Ξέρεις τι θα πει πολιτική σωτηρίας; Θα πει ρήξεις από χθες. Από την πρώτη μέρα που μπήκες στο Μαξίμου. Υπάρχει ή δεν υπάρχει πρόγραμμα; Σπάστε τα αποστήματα και τα κεκτημένα των κλακαδόρων σας. Σπάστε αβγά. Και ο Γιώργος του λαού και ο Γιώργος της Bildeberg ΔΕΝ γίνεται, φίλε πρωθυπουργέ. Κατέβα από το Καστρί και από το Καστελόριζο, άσε τις Παπανδρεϊκές μασκαράτες και την λεξιλαγνεία και πιάσε μαστίγιο και μαχαίρι.
Αλλιώς το καρότο θα το κρατάτε εφεξής ΕΣΕΙΣ και θα τρέχετε. Δεν έχετε φαίνεται καταλάβει σε τι άγριες εποχές ζούμε για να κοροϊδεύετε ακόμα κατάμουτρα τον - όποιο - πολίτη. Δεν έχετε καταλάβει ότι σας εκλέγει η αηδιασμένη πλειοψηφία, επί της ουσίας η βολεμένη μειοψηφία. Δεν έχετε καταλάβει ότι η κοινωνία σε ποσοστό 70-30 είναι ΑΠΕΝΑΝΤΙ. Από τους 10.000.000 σχεδόν ψηφοφόρους, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στις τελευταίες εκλογές ψηφίστηκαν από τους μισούς περίπου τα 5.000.000. Όταν το 2004 ήταν 6,3 εκατ και το 2007 5,6 εκατ. (σε μικρότερα εκλογικά σώματα). Το μισό εκλογικό σώμα τους φτύνει. Επί του συνόλου του εκλογικού σώματος αυτή η κυβέρνηση έχει την επιδοκιμασία του 1/3. Τόσα χρόνια οι επαγγελματίες κυβερνήτες, βουλώνανε στόματα από τα δανεικά και αγύριστα. Βουλώνανε συνειδήσεις, δημοσιογραφικές πένες, ακαδημαϊκές έδρες, άσπρες μπλούζες και χαρτογιακάδες με γραβάτες με τριπλούς κόμπους.
Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Και εδώ και, οσονούπω, εκτός. Τελεία.
============================
Στεναγμό ανακούφισης έβγαλαν οι εγχώριοι «έχοντες και κατέχοντες» συνειδητοποιώντας ότι οι Ευρωπαίοι οδεύουν, με κάποιο τρόπο, προς τη «διάσωση» της Ελλάδας, με όρο επιβολή σκληρότατης λιτότητας, κυρίως στα «συνήθη υποζύγια» (εργαζόμενους, συνταξιούχους, ανέργους). Την πείνα τους καλείται τώρα να … οργανώσει η σοσιαλιστική κυβέρνηση Παπανδρέου, μαζί και την κατεδάφιση έστω και αυτού του τελείως υποτυπώδους ελληνικού κοινωνικού κράτους. Βάναυσα πληγείσα από τη διαρκή διεύρυνση των ανισοτήτων τις δύο τελευταίες δεκαετίες, η κοινωνική συνοχή της χώρας κινδυνεύει να πληγεί ακόμα περισσότερο και να δημιουργηθούν παράλληλα οι προϋποθέσεις για νέες, πιο άγριες εξεγέρσεις.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα", 4.2.2010
Η Ελλάδα εκτιμάται ότι μπορεί να χρησιμεύσει ως πανευρωπαϊκής σημασίας υπόδειγμα και ασφαλώς το να «πειθαρχηθεί» ο ελληνικός λαός, με άπειρα ελαττώματα μεν, αλλά και σπάνιο στην Ευρώπη πνεύμα εξέγερσης και ανεξαρτησίας, έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το να πειθαρχήσουν οι …καλύτερα μαθημένοι Ούγγροι ή Λιθουανοί. Γιατί τώρα έρχεται το νέο, δεύτερο κύμα της κρίσης και μαζί το ερώτημα: ποιος θα πληρώσει ένα συσσωρευμένο παγκόσμιο χρέος δεκαετιών, ποιος θα πληρώσει τα λεφτά που ξοδεύτηκαν πρόπερσι για τη σωτηρία των τραπεζών και των κεφαλαιούχων διεθνώς; Προφανώς, κανένας από τους «γκάγκστερ» του διεθνούς τραπεζικού συστήματος (γιατί περί γκάγκστερ πρόκειται), όπως η Σίτι Μπανκ ή η Γκόλντμαν Σακς δεν επιθυμεί να πληρώσει!
Πίσω από το ερώτημα ποιος πληρώνει, υπάρχει και το ερώτημα «ποιος κάνει κουμάντο;». Τελειώσανε οι σαχλοσυζητήσεις περί «δημοκρατικού ελλείμματος» (όπως ονομάζουν τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα λήψης αποφάσεων) της ΕΕ – τώρα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα επιτρέψουμε στην ‘Ενωση να οργανώνει θεσμικά, όπως είναι φτιαγμένη να κάνει, την εξουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου επί των ευρωπαϊκών λαών, κοινωνιών και «κοινοβουλίων» με όλο και πιο διακοσμητικό ρόλο. Γι’ αυτό η απάντηση που θα δοθεί στην Ελλάδα θα παίξει μεγάλο ρόλο στο σύνολο της ευρωπαϊκής κατεύθυνσης.
‘Οσο για τους εγχώριους … «έχοντες και κατέχοντες» δεν θέλουν τη χρεωκοπία της χώρας, που θα έχει και γι’ αυτούς συνέπειες, δεν έχουν όμως καμία διάθεση να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Η Αθήνα έχει περισσότερα Χάμερ από ότι η Βυρητός θωρακισμένα, κάθε Σαββατόβραδο προκαλείται συμφόρηση στο Κολωνάκι από τον στόλο των γιγαντιαίων τζιπ «αισθητικής και στυλ νεκροφόρας» που «αγκομαχάνε» στα στενά του (τα θηριώδη τζιπ είναι από τα κύρια, βασικότερα και ενδεικτικότερα σύμβολα-μέσα που χρησιμοποιεί η τάξη των διεφθαρμένων νεοπλούτων μας, για να κρύψει την πολύ πρόσφατη αγροτική της καταγωγή!). Πολλά «παιδιά του Πολυτεχνείου» διαθέτουν τώρα βίλες με κάγκελα που δεν μπορεί να ρίξει κανένα άρμα μάχης, όπως είπε μια μέρα ο Χάρυ Κλυνν. Αλλά, όλα κι όλα, αν διαβάσει κανείς τις φορολογικές και δηλώσεις πόθεν έσχες αυτών των προσώπων, που παριστάνουν την ελίτ μιας χώρας στην χρεωκοπία της οποίας συνέβαλαν όσο κανείς άλλος, τούρχεται να βάλει τα κλάματα. Τόση φτώχεια, τόση ανέχεια! Σε ποιό άλλο μέρος της υφηλίου είναι άραγε τόσο φτωχοί και έχουν παντελώς απαλλαγεί φορολογίας και οποιασδήποτε κοινωνικής υποχρέωσης οι πλούσιοι;
Ακριβώς αυτό μπορεί να οδηγήσει τελικά σε μεγάλες δυσκολίες και την «επιχείρηση λιτότητα». Με ποιο ηθικό βάρος και πειστικότητα θα την επιβάλλει μια κατά τεκμήριο και ανίκανη και διεφθαρμένη πολιτική τάξη; Για να γίνει δεκτή μια τέτοια προσπάθεια, η κοινωνία δεν πρέπει μόνο να πεισθεί ότι είναι αναγκαία. Πρέπει επίσης να πεισθεί ότι είναι δίκαιη. Δεν γίνεται να πέφτει το βάρος στον φουκαρά των 1000 και 1500 ευρώ, την ίδια ώρα που επιδεικνύουν προκλητικά και ασύστολα τον πλούτο και την αναισθησία τους, γιατροί, δικηγόροι, ελεύθεροι επαγγελματίες εργολάβοι. Δεν μπορεί να λένε αξιωματικοί ότι είναι σκληρή η ζωή τους και πρέπει να παίρνουν σύνταξη στα 45 – τι να πει ο μπετατζής δηλαδή, έχουμε τρελλαθεί όλοι σε αυτή τη χώρα; Πως θα γίνει δεκτή η λιτότητα για τους εργαζόμενους όταν, προτού ακόμα παρθούν τα μέτρα, αρχίζουν να διαρρέουν από τα Υπουργεία λόγοι εξαιρέσεων π.χ. της συγκεντρωτικής φορολόγησης εισοδήματος για τους δικαστικούς και άλλες προνομιούχες κατηγορίες;
Τι μπορεί να γίνει
Δεν υπάρχουν σοβαρές πολιτικές δυνάμεις στη χώρα που να το προτείνουν, ούτε κοινωνική υποστήριξη στην ιδέα μιας εξόδου από το ευρώ ή μιας «χρεωκοπίας», μιας άρνησης πληρωμών. Οι δύο αυτές «λύσεις» είναι οι πιο ακραίες, «ριζοσπαστικές», αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι συνιστούν λύσεις για μια μοντέρνα χώρα, τόσο ενσωματωμένη στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, με τόσο χαμηλό επίπεδο παιδείας, τεχνολογίας, παραγωγής (και που, επιπλέον, αντιμετωπίζει πρόβλημα εξωτερικής ασφάλειας και απειλής).
Αν αποκλείσουμε αυτές τις λύσεις τι μπορεί να γίνει; Μια προσπάθεια αποφυγής του χειρότερου θα έπρεπε να περιλάβει δύο άξονες πολιτικής παρέμβασης στο εσωτερικό και δύο διεθνώς:
1. μια προσπάθεια να χτυπηθεί άγρια ο, ως επί το πλείστον, παρασιτικός, συχνά μάλιστα προϊόν διαπλοκής και διαφθοράς, πλούτος των μεσαίων και υψηλών στρωμάτων (συντριπτική φορολόγηση ακίνητης περιουσίας, πολυτελών αυτοκινήτων, πολυτελώς διαβιούντων), ανόρθωση ΕΣΥ-παιδείας, επαναδημιουργία συνεταιριστικού κινήματος αγροτών και καταναλωτών, με δική του τράπεζα.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν μοιάζει να υπάρχει το όραμα και η πολιτική δύναμη που να κινητοποιήσει κοινωνικές δυνάμεις στην κατεύθυνση αυτή
2. προσπάθεια παραγωγικής αναδιάταξης, με κέντρο έναν πυρήνα κρατικών επιχειρήσεων και τραπεζών (Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Εθνική, Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, ΟΤΕ, ΔΕΗ). Συνταγή καταστροφής συνιστά αντίθετα οποιαδήποτε περαιτέρω αποκρατικοποίηση/ιδιωτικοποίηση, εκτός από ειδικές περιπτώσεις και με συγκεκριμένους όρους. Γιατί, εδώ που τα λέμε, πέραν της γενικής συζήτησης για την εκποίηση του εθνικού πλούτου, διερωτάται κανείς και για τους συγκεκριμένους όρους αυτής της πολιτικής. Πως είναι δυνατόν να παίρνουν π.χ. οι Γερμανοί τις ελληνικές τηλεπικοινωνίες και οι Κινέζοι τα λιμάνια, χωρίς να εξασφαλίζεται τουλάχιστο η στήριξη του Βερολίνου και του Πεκίνου στα ελληνικά δημοσιονομικά ή στην εξωτερική πολιτιλκή αν χρειάζεται. Μόνο για τους λογαριασμούς τους στις οφσόρ ενδιαφέρονται οι πολιτικοί μας;
Αλλά κι εδώ πάσχουμε, αν κρίνουμε από τη σχεδόν ανυπαρξία σοβαρής συζήτησης και ιδεών παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η χώρα έχει μάθει επί πολλές δεκαετίες στο κλεψιμέικο, όχι στην επένδυση. Στενάζουν τα πανεπιστήμια από την αντιγραφή και είναι χιλιάδες που βγάζουν ένα ικανοποιητικό εισόδημα γράφοντας εργασίες σε φοιτητές πανεπιστημίων, γράφοντας ψεύτικα διδακτορικά κ.ο.κ. Μετά βγαίνουν οι στρατιές των αμαθών και ημιμαθών και παριστάνουν τους επιστήμονες με ότι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνία.
«Γεωπολιτική» και «γεωοικονομία» - οι ολέθριες συνέπειες της ατλαντικής «μονοκαλλιέργειας»
Η οικονομική και η εξωτερική πολιτική είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Τέσσερις σχεδόν μήνες μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, παραμένουν «παγωμένες» οι σχέσεις της Αθήνας με το Παρίσι, με το Βερολίνο, με τη Μόσχα, με τα δυνατά δηλαδή σημεία είτε στρατηγικής, είτε οικονομικής στήριξης της Ελλάδας, τους φυσικούς συμμάχους της στην Ευρώπη. Ο κ. Παπανδρέου δεν έχει δει ακόμα Μέρκελ, Πούτιν, Σαρκοζί και Κινέζους, έχει δει όμως δύο φορές τον Γκόρντον Μπράουν, τουλάχιστο δύο τους ανθρώπους της Γκόλντμαν Σακς και μία τον Ταγίπ Ερντογάν! Αλλά είναι ακριβώς οι συνομιλητές του Πρωθυπουργού, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, είναι οι Βρετανοί κυβερνητικοί και εκδότες και οι αμερικανοεβραϊκές τράπεζες και οίκοι αξιολόγησης, που χτυπάνε σα χταπόδι την Ελλάδα! Τι νόημα έχει μια τέτοια εξωτερική πολιτική; Γιατί η Αθήνα υποστηρίζει πάση δυνάμει την κεντρική επιδίωξη των ΗΠΑ στην περιοχή, τη διεύρυνση της ΕΕ στα Βαλκάνια και την Τουρκία, αν εισπράττει ως αντάλλαγμα κάθε είδους σφαλιάρες από την Ουάσιγκτον;
Διπλωματικοί παρατηρητές υποστηρίζουν ότι η στάση αυτή, όπως και το ουσιαστικό «πάγωμα» των σχεδίων ελληνορωσικών αγωγών, τους οποίους υποστηρίζει διακριτικά το Βερολίνο, ευθύνονται, τουλάχιστον μερικώς, και για το μπαράζ εχθρικών για τη χώρα μας δηλώσεων Γερμανών ιθυνόντων τους τελευταίους μήνες.
Ευρώ και πολιτική
Η ελληνική κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αντανακλά τη συστημική κρίση της ευρωζώνης. Ο «συνταγματικός μονεταρισμός» της συνθήκης του Μάαστριχτ συνιστά εγγύηση των κερδών του χρηματιστικού κεφαλαίου, ανεξαρτήτως οικονομικών ή κοινωνικών επιδόσεων. «Παράδοξο νόμισμα» το ευρώ δεν οδηγεί στη συνοχή, αλλά στην αποσύνθεση της Ευρώπης. Συνιστά προνομιακό εργαλείο κατεδάφισης του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, της μεγαλύτερης ίσως κατάκτησης του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αφαιρώντας τη νομισματική πολιτική από τη δικαιοδοσία των κρατών, για να την αποδώσει όχι σε κάποια ομοσπονδία αλλά στους εκπροσώπους του χρηματιστικού κεφαλαίου (την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), καθιστώντας αδύνατες μια σειρά από άλλες δημόσιες παρεμβάσεις στην οικονομία, η συνθήκη του Μάαστριχτ και όσες την συμπλήρωσαν, είναι και ένα μεγάλο βήμα προς τον ολοκληρωτισμό, προς μια παγκόσμια δικτατορία των Τραπεζών, του Κεφαλαίου. Αυτό μπορούσε να κρυφτεί στις εποχές της μεγάλης οικονομικής ανόδου, δεν μπορεί να κρυφτεί σε εποχές κρίσης και κατάρρευσης του συστήματος.
Δεν μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα η Ελλάδα, είναι όμως ακατανόητο γιατί δεν έχει φωνή, γιατί περιορίζεται να εκλιπαρεί και όχι να επισημαίνει τουλάχιστο κριτικά μια πραγματικότητα που αφορά εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους, το ίδιο το μέλλον της Ευρώπης, φτιάχνοντας έτσι και πολιτικές συμμαχίες. Που είναι η Σοσιαλιστική Διεθνής, της οποίας προεδρεύει μάλιστα ο ‘Ελληνας Πρωθυπουργός, που είναι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που είναι και οι κάπως εθνικές δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεξιάς, όπως οι Γκωλικοί; Γιατί κυριαρχεί και στο δημόσιο λόγο η ευρωατλαντική ολιγαρχία;
Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα έχει υποστεί μια τεράστια ηθική βλάβη, εξαιτίας των πολιτικο-οικονομικών πεπραγμένων της, της πρωτοφανούς αναξιοπιστίας και της διαφθοράς της. Στους τομείς αυτούς πρέπει να είναι εξαιρετικά αυστηρή με τον εαυτό της και να δεχθεί οποιαδήποτε μορφή διεθνούς ελέγχου. Καλό θα της κάνει άλλωστε. Από την άλλη μεριά όμως, είναι προφανές ότι εδώ βλέπουμε το κραυγαλέο έλλειμμα αξιοπιστίας ενός συστήματος ευρωπαϊκής ενοποίησης του οποίου, κύρια, «συνταγματική» αρχή είναι η εγγύηση των κερδών του χρηματιστικού κεφαλαίου (νομισματική σταθερότητα και αντιπληθωριστική δράση) και το οποίο λέει ότι θέλει να «ενοποιήσει» την Ευρώπη, εξοστρακίζοντας την αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών της!!! Μπορεί να έχουμε φταίξει, και ασφαλώς έχουμε φταίξει, και πολύ, οι ‘Ελληνες, συνιστά όμως σοβαρή μέθοδο αντιμετώπισης του προβλήματος η καταστροφή μιας χώρας-μέλους της ΕΕ προς… παραδειγματισμό; Δεν γνώριζε η Κομισιόν και οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες τι γινόταν στην Ελλάδα, γιατί ανέχθηκαν και αυτές τη διαφθορά και την παραποίηση στοιχείων; Δεν κέρδιζαν, με την ανοχή αυτή, τον έλεγχο της ελληνικής αγοράς, αν όχι και της ελληνικής πολιτικής; Η Ζίμενς δωροδοκούσε τα δύο κόμματα εξουσίας, δεν δωροδοκούσαν ‘Ελληνες τη Ζίμενς!
Η λεγόμενη Σοσιαλιστική Διεθνής (όπως και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ακόμα και όσοι της ευρωπαϊκής Δεξιάς καταλαβαίνουν, γιατί όχι), θάπρεπε νάχουν θέσει εδώ και καιρό αυτά τα ζητήματα και πάντως, οπωσδήποτε μετά το 2005, όταν οι Γάλλοι ψηφοφόροι δήλωσαν, με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, τη ριζική αντίθεσή τους στο οικοδόμημα του Μάαστριχτ.
Γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν μεταφέρει την πολιτική σύγκρουση στο επίπεδο μιας ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, που είναι εξαιρετικά ανήσυχη για την πορεία της ‘Ενωσης; Τα ελληνικά συνδικάτα γιατί περιορίζονται σε διατύπωση αιτημάτων προς την κυβέρνηση και δεν πρωτοστατούν σε μια πανευρωπαϊκή καμπάνια; Γιατί μας ενδιαφέρει ο Καραμανλής κι ο Παπανδρέου, ποτέ ο Μπαρόζο κι ο Αλμούνια; Η Ελλάδα θα χρησιμεύσει, εκεί που την πάνε, ως πειραματόζωο για τα σχέδια κατεδάφισης του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους. Αυτό ενδιαφέρει όλους τους Ευρωπαίους εργαζόμενους. Αρκετή αυτοκριτική κάναμε στην Ευρώπη, χρειάζεται και να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, δεν είναι δυνατόν να παρακαλούμε μόνο να μας λυπηθούν. Αντί οι Υπουργοί μας να επαναλαμβάνουν ανούσιες καινοτοπίες περί κερδοσκοπίας, προς καγχάζοντες εκπροσώπους των «κερδοσκόπων», που δεν είναι παρά οι μεγαλύτεροι χρηματοπιστωτικοί οίκοι του πλανήτη (η «κερδοσκοπία» είναι η … κανονική δουλειά τους). Γιατί κανείς δεν θίγει την εταιρεία του κ. Πόλσον πχ με σύμβουλο τον κ. Γκρήνσπαν, αν κάνει αυτά που της καταλογίζουν ότι κάνει, ή όποιον άλλο, όπως κατονόμασαν τουλάχιστο τον Σόρος στη διάρκεια της ασιατικής κρίσης. Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μόνο θύμα. ‘Εχει προσφέρει εδώ και καιρό στη Γερμανία την αγορά της. Παρέχει επίσης σημαντικότατες υπηρεσίες στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, θα μπορούσε υπό όρους να τις επανεξετάσει. Η Ελλάδα πρέπει να ματώσει για να βάλει τάξη στα του οίκου της, δεν μπορεί όμως να γίνει και η χώρα-καρπαζοεισπράκτορας.
============================
Παρασκευή, 05 Φεβρουαρίου 2010
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ
«Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Σε παράσταση του κλασικού έργου του Ντάριο Φο κινδυνεύει να μετατραπεί η Ελλάδα τις επόμενες βδομάδες, με τις κοινωνικές της ομάδες να αγωνίζονται να ρίξουν, η μία στην άλλη, το κόστος του «μάρμαρου», που καλείται να πληρώσει η χώρα.Στεναγμό ανακούφισης έβγαλαν οι εγχώριοι «έχοντες και κατέχοντες» συνειδητοποιώντας ότι οι Ευρωπαίοι οδεύουν, με κάποιο τρόπο, προς τη «διάσωση» της Ελλάδας, με όρο επιβολή σκληρότατης λιτότητας, κυρίως στα «συνήθη υποζύγια» (εργαζόμενους, συνταξιούχους, ανέργους). Την πείνα τους καλείται τώρα να … οργανώσει η σοσιαλιστική κυβέρνηση Παπανδρέου, μαζί και την κατεδάφιση έστω και αυτού του τελείως υποτυπώδους ελληνικού κοινωνικού κράτους. Βάναυσα πληγείσα από τη διαρκή διεύρυνση των ανισοτήτων τις δύο τελευταίες δεκαετίες, η κοινωνική συνοχή της χώρας κινδυνεύει να πληγεί ακόμα περισσότερο και να δημιουργηθούν παράλληλα οι προϋποθέσεις για νέες, πιο άγριες εξεγέρσεις.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα", 4.2.2010
Η Ελλάδα εκτιμάται ότι μπορεί να χρησιμεύσει ως πανευρωπαϊκής σημασίας υπόδειγμα και ασφαλώς το να «πειθαρχηθεί» ο ελληνικός λαός, με άπειρα ελαττώματα μεν, αλλά και σπάνιο στην Ευρώπη πνεύμα εξέγερσης και ανεξαρτησίας, έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το να πειθαρχήσουν οι …καλύτερα μαθημένοι Ούγγροι ή Λιθουανοί. Γιατί τώρα έρχεται το νέο, δεύτερο κύμα της κρίσης και μαζί το ερώτημα: ποιος θα πληρώσει ένα συσσωρευμένο παγκόσμιο χρέος δεκαετιών, ποιος θα πληρώσει τα λεφτά που ξοδεύτηκαν πρόπερσι για τη σωτηρία των τραπεζών και των κεφαλαιούχων διεθνώς; Προφανώς, κανένας από τους «γκάγκστερ» του διεθνούς τραπεζικού συστήματος (γιατί περί γκάγκστερ πρόκειται), όπως η Σίτι Μπανκ ή η Γκόλντμαν Σακς δεν επιθυμεί να πληρώσει!
Πίσω από το ερώτημα ποιος πληρώνει, υπάρχει και το ερώτημα «ποιος κάνει κουμάντο;». Τελειώσανε οι σαχλοσυζητήσεις περί «δημοκρατικού ελλείμματος» (όπως ονομάζουν τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα λήψης αποφάσεων) της ΕΕ – τώρα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα επιτρέψουμε στην ‘Ενωση να οργανώνει θεσμικά, όπως είναι φτιαγμένη να κάνει, την εξουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου επί των ευρωπαϊκών λαών, κοινωνιών και «κοινοβουλίων» με όλο και πιο διακοσμητικό ρόλο. Γι’ αυτό η απάντηση που θα δοθεί στην Ελλάδα θα παίξει μεγάλο ρόλο στο σύνολο της ευρωπαϊκής κατεύθυνσης.
‘Οσο για τους εγχώριους … «έχοντες και κατέχοντες» δεν θέλουν τη χρεωκοπία της χώρας, που θα έχει και γι’ αυτούς συνέπειες, δεν έχουν όμως καμία διάθεση να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Η Αθήνα έχει περισσότερα Χάμερ από ότι η Βυρητός θωρακισμένα, κάθε Σαββατόβραδο προκαλείται συμφόρηση στο Κολωνάκι από τον στόλο των γιγαντιαίων τζιπ «αισθητικής και στυλ νεκροφόρας» που «αγκομαχάνε» στα στενά του (τα θηριώδη τζιπ είναι από τα κύρια, βασικότερα και ενδεικτικότερα σύμβολα-μέσα που χρησιμοποιεί η τάξη των διεφθαρμένων νεοπλούτων μας, για να κρύψει την πολύ πρόσφατη αγροτική της καταγωγή!). Πολλά «παιδιά του Πολυτεχνείου» διαθέτουν τώρα βίλες με κάγκελα που δεν μπορεί να ρίξει κανένα άρμα μάχης, όπως είπε μια μέρα ο Χάρυ Κλυνν. Αλλά, όλα κι όλα, αν διαβάσει κανείς τις φορολογικές και δηλώσεις πόθεν έσχες αυτών των προσώπων, που παριστάνουν την ελίτ μιας χώρας στην χρεωκοπία της οποίας συνέβαλαν όσο κανείς άλλος, τούρχεται να βάλει τα κλάματα. Τόση φτώχεια, τόση ανέχεια! Σε ποιό άλλο μέρος της υφηλίου είναι άραγε τόσο φτωχοί και έχουν παντελώς απαλλαγεί φορολογίας και οποιασδήποτε κοινωνικής υποχρέωσης οι πλούσιοι;
Ακριβώς αυτό μπορεί να οδηγήσει τελικά σε μεγάλες δυσκολίες και την «επιχείρηση λιτότητα». Με ποιο ηθικό βάρος και πειστικότητα θα την επιβάλλει μια κατά τεκμήριο και ανίκανη και διεφθαρμένη πολιτική τάξη; Για να γίνει δεκτή μια τέτοια προσπάθεια, η κοινωνία δεν πρέπει μόνο να πεισθεί ότι είναι αναγκαία. Πρέπει επίσης να πεισθεί ότι είναι δίκαιη. Δεν γίνεται να πέφτει το βάρος στον φουκαρά των 1000 και 1500 ευρώ, την ίδια ώρα που επιδεικνύουν προκλητικά και ασύστολα τον πλούτο και την αναισθησία τους, γιατροί, δικηγόροι, ελεύθεροι επαγγελματίες εργολάβοι. Δεν μπορεί να λένε αξιωματικοί ότι είναι σκληρή η ζωή τους και πρέπει να παίρνουν σύνταξη στα 45 – τι να πει ο μπετατζής δηλαδή, έχουμε τρελλαθεί όλοι σε αυτή τη χώρα; Πως θα γίνει δεκτή η λιτότητα για τους εργαζόμενους όταν, προτού ακόμα παρθούν τα μέτρα, αρχίζουν να διαρρέουν από τα Υπουργεία λόγοι εξαιρέσεων π.χ. της συγκεντρωτικής φορολόγησης εισοδήματος για τους δικαστικούς και άλλες προνομιούχες κατηγορίες;
Τι μπορεί να γίνει
Δεν υπάρχουν σοβαρές πολιτικές δυνάμεις στη χώρα που να το προτείνουν, ούτε κοινωνική υποστήριξη στην ιδέα μιας εξόδου από το ευρώ ή μιας «χρεωκοπίας», μιας άρνησης πληρωμών. Οι δύο αυτές «λύσεις» είναι οι πιο ακραίες, «ριζοσπαστικές», αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι συνιστούν λύσεις για μια μοντέρνα χώρα, τόσο ενσωματωμένη στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, με τόσο χαμηλό επίπεδο παιδείας, τεχνολογίας, παραγωγής (και που, επιπλέον, αντιμετωπίζει πρόβλημα εξωτερικής ασφάλειας και απειλής).
Αν αποκλείσουμε αυτές τις λύσεις τι μπορεί να γίνει; Μια προσπάθεια αποφυγής του χειρότερου θα έπρεπε να περιλάβει δύο άξονες πολιτικής παρέμβασης στο εσωτερικό και δύο διεθνώς:
1. μια προσπάθεια να χτυπηθεί άγρια ο, ως επί το πλείστον, παρασιτικός, συχνά μάλιστα προϊόν διαπλοκής και διαφθοράς, πλούτος των μεσαίων και υψηλών στρωμάτων (συντριπτική φορολόγηση ακίνητης περιουσίας, πολυτελών αυτοκινήτων, πολυτελώς διαβιούντων), ανόρθωση ΕΣΥ-παιδείας, επαναδημιουργία συνεταιριστικού κινήματος αγροτών και καταναλωτών, με δική του τράπεζα.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν μοιάζει να υπάρχει το όραμα και η πολιτική δύναμη που να κινητοποιήσει κοινωνικές δυνάμεις στην κατεύθυνση αυτή
2. προσπάθεια παραγωγικής αναδιάταξης, με κέντρο έναν πυρήνα κρατικών επιχειρήσεων και τραπεζών (Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Εθνική, Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, ΟΤΕ, ΔΕΗ). Συνταγή καταστροφής συνιστά αντίθετα οποιαδήποτε περαιτέρω αποκρατικοποίηση/ιδιωτικοποίηση, εκτός από ειδικές περιπτώσεις και με συγκεκριμένους όρους. Γιατί, εδώ που τα λέμε, πέραν της γενικής συζήτησης για την εκποίηση του εθνικού πλούτου, διερωτάται κανείς και για τους συγκεκριμένους όρους αυτής της πολιτικής. Πως είναι δυνατόν να παίρνουν π.χ. οι Γερμανοί τις ελληνικές τηλεπικοινωνίες και οι Κινέζοι τα λιμάνια, χωρίς να εξασφαλίζεται τουλάχιστο η στήριξη του Βερολίνου και του Πεκίνου στα ελληνικά δημοσιονομικά ή στην εξωτερική πολιτιλκή αν χρειάζεται. Μόνο για τους λογαριασμούς τους στις οφσόρ ενδιαφέρονται οι πολιτικοί μας;
Αλλά κι εδώ πάσχουμε, αν κρίνουμε από τη σχεδόν ανυπαρξία σοβαρής συζήτησης και ιδεών παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η χώρα έχει μάθει επί πολλές δεκαετίες στο κλεψιμέικο, όχι στην επένδυση. Στενάζουν τα πανεπιστήμια από την αντιγραφή και είναι χιλιάδες που βγάζουν ένα ικανοποιητικό εισόδημα γράφοντας εργασίες σε φοιτητές πανεπιστημίων, γράφοντας ψεύτικα διδακτορικά κ.ο.κ. Μετά βγαίνουν οι στρατιές των αμαθών και ημιμαθών και παριστάνουν τους επιστήμονες με ότι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνία.
«Γεωπολιτική» και «γεωοικονομία» - οι ολέθριες συνέπειες της ατλαντικής «μονοκαλλιέργειας»
Η οικονομική και η εξωτερική πολιτική είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Τέσσερις σχεδόν μήνες μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, παραμένουν «παγωμένες» οι σχέσεις της Αθήνας με το Παρίσι, με το Βερολίνο, με τη Μόσχα, με τα δυνατά δηλαδή σημεία είτε στρατηγικής, είτε οικονομικής στήριξης της Ελλάδας, τους φυσικούς συμμάχους της στην Ευρώπη. Ο κ. Παπανδρέου δεν έχει δει ακόμα Μέρκελ, Πούτιν, Σαρκοζί και Κινέζους, έχει δει όμως δύο φορές τον Γκόρντον Μπράουν, τουλάχιστο δύο τους ανθρώπους της Γκόλντμαν Σακς και μία τον Ταγίπ Ερντογάν! Αλλά είναι ακριβώς οι συνομιλητές του Πρωθυπουργού, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, είναι οι Βρετανοί κυβερνητικοί και εκδότες και οι αμερικανοεβραϊκές τράπεζες και οίκοι αξιολόγησης, που χτυπάνε σα χταπόδι την Ελλάδα! Τι νόημα έχει μια τέτοια εξωτερική πολιτική; Γιατί η Αθήνα υποστηρίζει πάση δυνάμει την κεντρική επιδίωξη των ΗΠΑ στην περιοχή, τη διεύρυνση της ΕΕ στα Βαλκάνια και την Τουρκία, αν εισπράττει ως αντάλλαγμα κάθε είδους σφαλιάρες από την Ουάσιγκτον;
Διπλωματικοί παρατηρητές υποστηρίζουν ότι η στάση αυτή, όπως και το ουσιαστικό «πάγωμα» των σχεδίων ελληνορωσικών αγωγών, τους οποίους υποστηρίζει διακριτικά το Βερολίνο, ευθύνονται, τουλάχιστον μερικώς, και για το μπαράζ εχθρικών για τη χώρα μας δηλώσεων Γερμανών ιθυνόντων τους τελευταίους μήνες.
Ευρώ και πολιτική
Η ελληνική κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αντανακλά τη συστημική κρίση της ευρωζώνης. Ο «συνταγματικός μονεταρισμός» της συνθήκης του Μάαστριχτ συνιστά εγγύηση των κερδών του χρηματιστικού κεφαλαίου, ανεξαρτήτως οικονομικών ή κοινωνικών επιδόσεων. «Παράδοξο νόμισμα» το ευρώ δεν οδηγεί στη συνοχή, αλλά στην αποσύνθεση της Ευρώπης. Συνιστά προνομιακό εργαλείο κατεδάφισης του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, της μεγαλύτερης ίσως κατάκτησης του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αφαιρώντας τη νομισματική πολιτική από τη δικαιοδοσία των κρατών, για να την αποδώσει όχι σε κάποια ομοσπονδία αλλά στους εκπροσώπους του χρηματιστικού κεφαλαίου (την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), καθιστώντας αδύνατες μια σειρά από άλλες δημόσιες παρεμβάσεις στην οικονομία, η συνθήκη του Μάαστριχτ και όσες την συμπλήρωσαν, είναι και ένα μεγάλο βήμα προς τον ολοκληρωτισμό, προς μια παγκόσμια δικτατορία των Τραπεζών, του Κεφαλαίου. Αυτό μπορούσε να κρυφτεί στις εποχές της μεγάλης οικονομικής ανόδου, δεν μπορεί να κρυφτεί σε εποχές κρίσης και κατάρρευσης του συστήματος.
Δεν μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα η Ελλάδα, είναι όμως ακατανόητο γιατί δεν έχει φωνή, γιατί περιορίζεται να εκλιπαρεί και όχι να επισημαίνει τουλάχιστο κριτικά μια πραγματικότητα που αφορά εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους, το ίδιο το μέλλον της Ευρώπης, φτιάχνοντας έτσι και πολιτικές συμμαχίες. Που είναι η Σοσιαλιστική Διεθνής, της οποίας προεδρεύει μάλιστα ο ‘Ελληνας Πρωθυπουργός, που είναι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που είναι και οι κάπως εθνικές δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεξιάς, όπως οι Γκωλικοί; Γιατί κυριαρχεί και στο δημόσιο λόγο η ευρωατλαντική ολιγαρχία;
Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα έχει υποστεί μια τεράστια ηθική βλάβη, εξαιτίας των πολιτικο-οικονομικών πεπραγμένων της, της πρωτοφανούς αναξιοπιστίας και της διαφθοράς της. Στους τομείς αυτούς πρέπει να είναι εξαιρετικά αυστηρή με τον εαυτό της και να δεχθεί οποιαδήποτε μορφή διεθνούς ελέγχου. Καλό θα της κάνει άλλωστε. Από την άλλη μεριά όμως, είναι προφανές ότι εδώ βλέπουμε το κραυγαλέο έλλειμμα αξιοπιστίας ενός συστήματος ευρωπαϊκής ενοποίησης του οποίου, κύρια, «συνταγματική» αρχή είναι η εγγύηση των κερδών του χρηματιστικού κεφαλαίου (νομισματική σταθερότητα και αντιπληθωριστική δράση) και το οποίο λέει ότι θέλει να «ενοποιήσει» την Ευρώπη, εξοστρακίζοντας την αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών της!!! Μπορεί να έχουμε φταίξει, και ασφαλώς έχουμε φταίξει, και πολύ, οι ‘Ελληνες, συνιστά όμως σοβαρή μέθοδο αντιμετώπισης του προβλήματος η καταστροφή μιας χώρας-μέλους της ΕΕ προς… παραδειγματισμό; Δεν γνώριζε η Κομισιόν και οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες τι γινόταν στην Ελλάδα, γιατί ανέχθηκαν και αυτές τη διαφθορά και την παραποίηση στοιχείων; Δεν κέρδιζαν, με την ανοχή αυτή, τον έλεγχο της ελληνικής αγοράς, αν όχι και της ελληνικής πολιτικής; Η Ζίμενς δωροδοκούσε τα δύο κόμματα εξουσίας, δεν δωροδοκούσαν ‘Ελληνες τη Ζίμενς!
Η λεγόμενη Σοσιαλιστική Διεθνής (όπως και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ακόμα και όσοι της ευρωπαϊκής Δεξιάς καταλαβαίνουν, γιατί όχι), θάπρεπε νάχουν θέσει εδώ και καιρό αυτά τα ζητήματα και πάντως, οπωσδήποτε μετά το 2005, όταν οι Γάλλοι ψηφοφόροι δήλωσαν, με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, τη ριζική αντίθεσή τους στο οικοδόμημα του Μάαστριχτ.
Γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν μεταφέρει την πολιτική σύγκρουση στο επίπεδο μιας ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, που είναι εξαιρετικά ανήσυχη για την πορεία της ‘Ενωσης; Τα ελληνικά συνδικάτα γιατί περιορίζονται σε διατύπωση αιτημάτων προς την κυβέρνηση και δεν πρωτοστατούν σε μια πανευρωπαϊκή καμπάνια; Γιατί μας ενδιαφέρει ο Καραμανλής κι ο Παπανδρέου, ποτέ ο Μπαρόζο κι ο Αλμούνια; Η Ελλάδα θα χρησιμεύσει, εκεί που την πάνε, ως πειραματόζωο για τα σχέδια κατεδάφισης του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους. Αυτό ενδιαφέρει όλους τους Ευρωπαίους εργαζόμενους. Αρκετή αυτοκριτική κάναμε στην Ευρώπη, χρειάζεται και να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, δεν είναι δυνατόν να παρακαλούμε μόνο να μας λυπηθούν. Αντί οι Υπουργοί μας να επαναλαμβάνουν ανούσιες καινοτοπίες περί κερδοσκοπίας, προς καγχάζοντες εκπροσώπους των «κερδοσκόπων», που δεν είναι παρά οι μεγαλύτεροι χρηματοπιστωτικοί οίκοι του πλανήτη (η «κερδοσκοπία» είναι η … κανονική δουλειά τους). Γιατί κανείς δεν θίγει την εταιρεία του κ. Πόλσον πχ με σύμβουλο τον κ. Γκρήνσπαν, αν κάνει αυτά που της καταλογίζουν ότι κάνει, ή όποιον άλλο, όπως κατονόμασαν τουλάχιστο τον Σόρος στη διάρκεια της ασιατικής κρίσης. Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μόνο θύμα. ‘Εχει προσφέρει εδώ και καιρό στη Γερμανία την αγορά της. Παρέχει επίσης σημαντικότατες υπηρεσίες στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, θα μπορούσε υπό όρους να τις επανεξετάσει. Η Ελλάδα πρέπει να ματώσει για να βάλει τάξη στα του οίκου της, δεν μπορεί όμως να γίνει και η χώρα-καρπαζοεισπράκτορας.
Σχόλια