Με μια φυγή...
... από την πραγματικότητα έμοιαζε φέτος το κεντρικό θέμα της συνόδου του Νταβός: «Η διεθνής συνεργασία και η βελτίωση της κατάστασης του κόσμου». Πρέπει να εξακριβώσουμε τις δυσλειτουργίες του συστήματος διεθνούς συνεργασίας, λέει ο οικονομολόγος Καρλ Σβαμπ, που ίδρυσε το Φόρουμ του Νταβός το 1971. Το ζήτημα...
... της ανταγωνιστικότητας ήταν σαν να απουσίαζε από την ατζέντα, μολονότι ήταν πάντα το αγαπημένο των χιλίων ηγετών του πολιτικού και του επιχειρηματικού κόσμου που συναντώνται κάθε χρόνο στο ελβετικό χωριό για να ρυθμίσουν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Πάει να πει άραγε αυτό πως εγκαταλείπεται το δόγμα «καθένας για τον εαυτό του», στο πλαίσιο μιας προσπάθειας για παγκόσμια διακυβέρνηση; Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο, λέει ο αρθρογράφος Μπερνάρ Μαρίς στο γαλλικό περιοδικό «Μαριάν». Γιατί αυτοί οι ηγέτες δεν άλλαξαν μυαλά, είναι οι ίδιοι που ήταν πάντα. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν από τη μια μέρα στην άλλη, αυτοί που πάντα ζητούσαν λιγότερο κράτος και λιγότερους φόρους, να ζητούν τώρα περισσότερο κρατικό έλεγχο; «Ελέγξτε μας, σας ικετεύουμε! Είδατε μέχρι πού είμαστε ικανοί να φτάσουμε!». Άραγε ποια προνόμιά της θα ήταν διατεθειμένη να εγκαταλείψει μια μεγάλη πολυεθνική επιχείρηση; Η ελευθερία της είναι να αναζητάει εργατικά χέρια εκεί που βρίσκονται τα φθηνότερα, να κυνηγάει επιδοτήσεις εκεί που παρέχονται οι ακριβότερες και να εγκαθιστά την έδρα της εκεί που οι φόροι είναι οι λιγότεροι. «Θα μπορούσε ποτέ μια τέτοια επιχείρηση να εγκαταλείψει το προνόμιό της να καθορίζει όπως θέλει τον καταμερισμό των κερδών ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία;», αναρωτιέται ο Μπερνάρ Μαρίς. «Κι αν όχι, τότε ποιος άλλος θα μπορούσε να το κάνει αυτό; Μια παγκόσμια κυβέρνηση που θα αναλάμβανε την αναδιανομή του παγκόσμιο πλούτου; Δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι τέτοιο στον ορίζοντα».
- Το κράτος...
- ... μπορούσε κάποτε και παρενέβαινε. Το κράτος- έθνος μπορούσε και έκανε αυτή την αναδιανομή, στο μέτρο των δυνατοτήτων του. Και τότε γινόταν κράτος πρόνοιας που διασφάλιζε μια λιγότερο άνιση κατανομή του πλούτου, κυρίως χάρη στις ασφαλιστικές εισφορές και τους φόρους. Όμως, το κράτος πρόνοιας δεν υπάρχει πια κι ούτε φαίνεται στον ορίζοντα ένα παγκόσμιο κράτος πρόνοιας. «Το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το ελεύθερο εμπόριο και ο ανταγωνισμός είναι απλώς μέσα και όχι αυτοσκοπός», είπε ο Σαρκοζί στο Νταβός. «Από τη στιγμή που αποδεχτήκαμε την ιδέα πως η αγορά έχει πάντα δίκιο και πως τίποτα άλλο δεν πρέπει να λαμβάνεται υπόψη, η παγκοσμιοποίηση ξέφυγε από τον έλεγχο».
... του Γάλλου προέδρου δυσαρέστησε πολλούς. «Χρειαζόμαστε καλύτερο έλεγχο, αλλά όχι περισσότερο έλεγχο», είπε ένας από αυτούς, ο Πίτερ Λεβίν, πρόεδρος της βρετανικής τράπεζας Λόιντς. Αλλά ένας συνάδελφός του, ο Γιόζεφ Άκερμαν της Ντόιτσε Μπανκ, προειδοποίησε πως το «εκκρεμές έχει ξεφύγει».
Γιατί κανείς πια, ούτε το Νταβός, μπορεί να ελέγξει τις κινήσεις κεφαλαίων στον κόσμο, από τις οποίες το 97,5% είναι κερδοσκοπικές και μόνο το 2,5% αφορά τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας.
- Προγεννέστερη εγγραφή: Μπορούν οι ένοχοι να βρουν τη λύση;
Σχόλια