ο ζήτημα...
... της παρακμής της Δύσης ανακύπτει ολοένα και πιο συχνά από εκείνους που διακατέχονται από αισθήματα δυσαρέσκειας ή ακόμη και εχθρότητας. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε εδώ τη Ρωσία και το Ιράν, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους και την Κίνα που περιμένει με ιδιαίτερη ανυπομονησία τη δική της μεγάλη ιστορική στιγμή.
Η παρακμή...
... ήταν πάντα ένα από τα πιο μεγάλα ζητήματα του δυτικού πολιτισμού, από την εποχή που ο Ησίοδος έγραφε το αφήγημα «Έργα και ημέρες» μέχρι την «Παρακμή της Δύσης» του Όσβαλντ Σπένγκλερ, στις αρχές του περασμένου αιώνα. Από την εποχή ακόμη της πτώσης των Τιτάνων, πολύ πριν από την έκπτωση των αγγέλων από τους ουρανούς, οι κληρονόμοι του δυτικού πολιτισμού διατηρούν την ανάμνηση μιας ανεπανόρθωτης απώλειας, λέει ο φιλόσοφος Ροζέ Πολ-Ντρουά στην εφημερίδα «Λε Μοντ». Χάρη στην οικονομική τους πρόοδο, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί έφτιαξαν τον δικό τους παράδεισο. Ξέχασαν όμως έναν καθόλου αμελητέο και μη εξαιρετέο συγκάτοικο των ανθρώπων στον Παράδεισο: το φίδι. Υποκύπτοντας επανειλημμένα στους πειρασμούς του, καταδίκασαν ολόκληρο το δυτικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα σε μια βαθιά κερδοσκοπική κρίση. Καταλαβαίνουν ότι αυτή τη φορά πρόκειται για κάτι εξαιρετικά σοβαρό. Άλλωστε, ιδιαίτερα οι Ευρωπαίοι μετά τη Γαλλική Επανάσταση είχαν πάντα την εντύπωση πως ζουν «ανάμεσα στα συντρίμμια μιας μεγάλης θύελλας», έγραφε ο Μπαλζάκ. Μολονότι όμως σήμερα είναι διάχυτη η εντύπωση πως η Δύση βρίσκεται στο λυκόφως της, λίγοι είναι εκείνοι που τολμούν να κοιτάξουν κατάματα τον ασιατικό ήλιο που αναδύεται στο παγκόσμιο προσκήνιο.
Ας πάρουμε...
... τους Αμερικανούς. Η πιο ανεπτυγμένη χώρα του κόσμου αγωνίζεται εδώ και κάμποσο καιρό να απαντήσει σε αυτό το βασανιστικό ερώτημα: «Ποιος θα ταΐσει τις ΗΠΑ;». Και όμως, πριν από μερικά χρόνια ζητούσε από την πιο πολυάνθρωπη αναπτυσσόμενη χώρα του κόσμου να απαντήσει σε ένα παρόμοιο ερώτημα: «Ποιος θα ταΐσει την Κίνα;». Το κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων Ζινχούα αναρωτιέται: «Μήπως είναι υπερβολικό να βάζει κανείς στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου το ίδιο ερώτημα που είχε τεθεί στην Κίνα πριν από περίπου δέκα χρόνια; Η απάντηση είναι: “Όχι”. Γιατί αυτή τη φορά δεν πρόκειται για την “προσφορά σιτηρών” αλλά για την “προσφορά χρήματος”». Μια άνευ προηγουμένου χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ συντρίβει όλον ανεξαιρέτως τον κόσμο. Την ίδια ώρα που ο εθνικός πλούτος της Κίνας αυξάνεται 10% ετησίως (δηλαδή κάθε επτά - οκτώ χρόνια παράγει άλλη μια Κίνα), οι ΗΠΑ καταστρώνουν αλλεπάλληλα σχέδια για να σώσουν την οικονομία τους. Πού βρίσκουν τα χρήματα για τη χρηματοδότησή τους; Τα βρίσκουν στην Κίνα, που έχει απορροφήσει σχεδόν 2 τρισ. δολάρια αμερικανικού χρέους σε ομόλογα. Αν λοιπόν η πλουσιότερη χώρα του κόσμου αναζητεί τη σωτηρία της στην Κίνα, γιατί να μην μπορούν να κάνουν το ίδιο και οι μικρότερες χώρες;
Μια θέση...
... στον ήλιο είναι για όλους θεμιτή, αδιάφορο αν αυτός ο ήλιος είναι ασιατικός.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4557832&ct=2
... της παρακμής της Δύσης ανακύπτει ολοένα και πιο συχνά από εκείνους που διακατέχονται από αισθήματα δυσαρέσκειας ή ακόμη και εχθρότητας. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε εδώ τη Ρωσία και το Ιράν, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους και την Κίνα που περιμένει με ιδιαίτερη ανυπομονησία τη δική της μεγάλη ιστορική στιγμή.
Η παρακμή...
... ήταν πάντα ένα από τα πιο μεγάλα ζητήματα του δυτικού πολιτισμού, από την εποχή που ο Ησίοδος έγραφε το αφήγημα «Έργα και ημέρες» μέχρι την «Παρακμή της Δύσης» του Όσβαλντ Σπένγκλερ, στις αρχές του περασμένου αιώνα. Από την εποχή ακόμη της πτώσης των Τιτάνων, πολύ πριν από την έκπτωση των αγγέλων από τους ουρανούς, οι κληρονόμοι του δυτικού πολιτισμού διατηρούν την ανάμνηση μιας ανεπανόρθωτης απώλειας, λέει ο φιλόσοφος Ροζέ Πολ-Ντρουά στην εφημερίδα «Λε Μοντ». Χάρη στην οικονομική τους πρόοδο, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί έφτιαξαν τον δικό τους παράδεισο. Ξέχασαν όμως έναν καθόλου αμελητέο και μη εξαιρετέο συγκάτοικο των ανθρώπων στον Παράδεισο: το φίδι. Υποκύπτοντας επανειλημμένα στους πειρασμούς του, καταδίκασαν ολόκληρο το δυτικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα σε μια βαθιά κερδοσκοπική κρίση. Καταλαβαίνουν ότι αυτή τη φορά πρόκειται για κάτι εξαιρετικά σοβαρό. Άλλωστε, ιδιαίτερα οι Ευρωπαίοι μετά τη Γαλλική Επανάσταση είχαν πάντα την εντύπωση πως ζουν «ανάμεσα στα συντρίμμια μιας μεγάλης θύελλας», έγραφε ο Μπαλζάκ. Μολονότι όμως σήμερα είναι διάχυτη η εντύπωση πως η Δύση βρίσκεται στο λυκόφως της, λίγοι είναι εκείνοι που τολμούν να κοιτάξουν κατάματα τον ασιατικό ήλιο που αναδύεται στο παγκόσμιο προσκήνιο.
Ας πάρουμε...
... τους Αμερικανούς. Η πιο ανεπτυγμένη χώρα του κόσμου αγωνίζεται εδώ και κάμποσο καιρό να απαντήσει σε αυτό το βασανιστικό ερώτημα: «Ποιος θα ταΐσει τις ΗΠΑ;». Και όμως, πριν από μερικά χρόνια ζητούσε από την πιο πολυάνθρωπη αναπτυσσόμενη χώρα του κόσμου να απαντήσει σε ένα παρόμοιο ερώτημα: «Ποιος θα ταΐσει την Κίνα;». Το κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων Ζινχούα αναρωτιέται: «Μήπως είναι υπερβολικό να βάζει κανείς στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου το ίδιο ερώτημα που είχε τεθεί στην Κίνα πριν από περίπου δέκα χρόνια; Η απάντηση είναι: “Όχι”. Γιατί αυτή τη φορά δεν πρόκειται για την “προσφορά σιτηρών” αλλά για την “προσφορά χρήματος”». Μια άνευ προηγουμένου χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ συντρίβει όλον ανεξαιρέτως τον κόσμο. Την ίδια ώρα που ο εθνικός πλούτος της Κίνας αυξάνεται 10% ετησίως (δηλαδή κάθε επτά - οκτώ χρόνια παράγει άλλη μια Κίνα), οι ΗΠΑ καταστρώνουν αλλεπάλληλα σχέδια για να σώσουν την οικονομία τους. Πού βρίσκουν τα χρήματα για τη χρηματοδότησή τους; Τα βρίσκουν στην Κίνα, που έχει απορροφήσει σχεδόν 2 τρισ. δολάρια αμερικανικού χρέους σε ομόλογα. Αν λοιπόν η πλουσιότερη χώρα του κόσμου αναζητεί τη σωτηρία της στην Κίνα, γιατί να μην μπορούν να κάνουν το ίδιο και οι μικρότερες χώρες;
Μια θέση...
... στον ήλιο είναι για όλους θεμιτή, αδιάφορο αν αυτός ο ήλιος είναι ασιατικός.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4557832&ct=2
Σχόλια