Το ντοκιμαντέρ κλείνει με την προσευχή και το θρήνο μιας ομάδας Ινδιάνων, σε ύψος 4.000 μ., στην περιοχή των θερμοπιδάκων (τα δικαιώματα της γεωθερμικής εκμετάλλευσης έχουν επίσης εκχωρηθεί σε ιδιώτες).
- Ανδρες και γυναίκες γονατίζουν, στρώνουν πολύχρωμα υφαντά κιλίμια στο έδαφος. Ζωσμένοι από σεκιουριτάδες, ποτίζουν το στεγνό χώμα με τα δάκρυά τους και λένε το αυτονόητο: «Το νερό δεν είναι δικό μου, εγώ είμαι μέρος του. Ούτε η γη είναι δική μου, εγώ είμαι μέρος της. Ο άνθρωπος είναι περαστικός, και όμως θέλει να παίξει με τη γη. Αλλά ποτέ δεν το έχει πετύχει. Γιατί μετά η γη θα στείλει το λογαριασμό. Και η γη δεν ζητάει λεφτά, πληρώνεται με αίμα».
Σχόλια