Και πλούσιες... ... και φτωχές είναι οι ευρωπαϊκές χώρες που πλήττονται από την κρίση. Δεν είναι όμως παράδοξο μερικές από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, όπως η Ισπανία και η Ελλάδα (35η στην παγκόσμια κατάταξη με βάση το εθνικό προϊόν), να μη μπορούν να σηκώσουν κεφάλι; Για να μην αδικούμε την τρέχουσα κρίση, ας αναζητήσουμε αλλού τις ρίζες του κακού.
Πάνε 17 χρόνια...
... που η πολυετής λιτότητα, η οποία επιβλήθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στέρησε από τους εργαζομένους την αγοραστική δύναμη που θα μπορούσε σήμερα να αναστήσει τις αγορές. Ήταν μια μεθόδευση που καλλιέργησε στους ευρωπαϊκούς λαούς αυταπάτες για αιώνια ανάπτυξη και που στηρίχτηκε σε χρόνιες κινδυνολογίες: αν δεν περικοπούν οι κοινωνικές δαπάνες, αν δεν συγκρατηθούν οι μισθοί, αν δεν μειωθούν οι συντάξεις, αν δεν διευκολυνθούν οι απολύσεις, αν δεν γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, τότε η οικονομική κρίση θα είναι αναπόφευκτη. Οι κοινωνικές δαπάνες κόπηκαν, οι μισθοί καθηλώθηκαν, οι συντάξεις μειώθηκαν, οι απολύσεις πλήθυναν, οι δημόσιες επιχειρήσεις ξεπουλήθηκαν, αλλά οι χώρες και οι λαοί που υποβλήθηκαν σε αυτές τις θυσίες δεν απέφυγαν τελικά την οικονομική κρίση. Το παράδειγμα της Γερμανίας είναι διδακτικό. Όταν συνυπέγραφε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, οι γερμανικοί μισθοί ήταν κατά 25% υψηλότεροι από τους μέσους ευρωπαϊκούς. Σήμερα πια έχουν επιστρέψει στα επίπεδα του 1986. Η Γερμανία κέρδισε σε ανταγωνιστικότητα. Όχι όμως και οι Γερμανοί. Ο στενός κορσές των περιορισμών που έθετε το Μάαστριχτ προκάλεσε υποτονική ανάπτυξη, καθηλώνοντας την αγοραστική δύναμη του 90% των γερμανικών νοικοκυριών. Το ενδιαφέρον όμως είναι αυτό που συνέβη δέκα χρόνια αργότερα.
Δέκα χρόνια...
... μετά το Μάαστριχτ, όταν η Γερμανία και η Γαλλία απειλήθηκαν με ύφεση, ήταν οι πρώτες χώρες που αποτίναξαν αυτόν τον κορσέ. Και μάλιστα χωρίς να ρωτήσουν κανέναν. Επιβεβαίωσαν έτσι μερικά κοινά μυστικά: πως έτσι κι αλλιώς τα κριτήρια του Μάαστριχτ ήταν αυθαίρετα και πως, άλλη λίγο άλλη πολύ, όλες οι χώρες «μαγείρευαν» τα λογιστικά τους βιβλία. Μάλιστα, η Γερμανία είχε «σβήσει» 0,2% από το έλλειμμά της, αφαιρώντας το χρέος των νοσοκομείων από τους λογαριασμούς του δημόσιου τομέα. Η γοητεία αυτής της αμαρτίας ήταν ακατανίκητη, σε μία περίοδο που η Ευρώπη πλήρωνε με 18 εκατομμύρια ανέργους τις αντιπληθωριστικές πολιτικές του Μάαστριχτ. Έτσι, η Γερμανία και η Γαλλία ξαναμπήκαν στον δρόμο της ανάπτυξης, επειδή ακριβώς παραβίασαν το ανώτατο επιτρεπτό όριο του ελλείμματος (3%) αυξάνοντας τις δημόσιες δαπάνες.
Η γοητεία...
... της δημοσιονομικής αμαρτίας δεν είναι όμως για όλους. Άλλους τους στέλνει στον παράδεισο κι άλλους τους καταδικάζει στην κόλαση. Μάταια οι ασθενέστερες ευρωπαϊκές χώρες φωνάζουν στις ισχυρότερες: «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που ξεπέφτει ολοένα και περισσότερο σε μια στυγνή νομισματική συμμαχία, θυμίζει μεταφορικά την τύχη που επιφύλασσε στους λαούς των απείθαρχων μελών της η Συμμαχία της Δήλου: τη σφαγή και τον εξανδραποδισμό τους.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4546413&ct=2
Σχόλια