Ανωτέρα βία...
... πάει να πει ανάγκη να δράσει κάποιος αμέσως. Και είναι κατανοητό να βιάζεται κανείς να φροντίσει έναν τραυματία ή να σώσει έναν που πνίγεται. Όμως, στην πολιτική, τις περισσότερες φορές η επίκληση της ανωτέρας βίας είναι ακατανόητη. Δεν την επικαλούνται για να σώσουν τον πνιγμένο, αλλά για να του δώσουν μια να βουλιάξει ακόμη πιο βαθιά.
Η ανάγκη...
... για ιδιωτικοποίηση της παιδείας είναι πάντα επιτακτική, αλλά ποτέ η ανάγκη για δωρεάν παιδεία. Η ανάγκη για προσωρινή εργασία είναι πάντα επιτακτική, αλλά ποτέ η ανάγκη για σταθερή και μόνιμη εργασία. Η ανάγκη για απολύσεις είναι πάντα επιτακτική, αλλά ποτέ οι απολύσεις δεν έφεραν νέες θέσεις εργασίας. Ποια κυβέρνηση μπορεί να τα εξηγήσει αυτά στα παιδιά που ετοιμάζονται να κάνουν ένα ξεκίνημα στη ζωή τους; Καμιά. Χωρίς δουλειά, χωρίς ανεξαρτησία, χωρίς οικογένεια, χωρίς μέλλον, λόγω ανωτέρας βίας. Γιατί οι ανάγκες των λίγων είναι πάντα επιτακτικές, ενώ οι ανάγκες των πολλών μπορούν πάντα να περιμένουν. Κι όσο παραδίδονται σε αυτή τη λογική οι πολιτικοί τόσο βαθαίνει ο Καιάδας που μέσα του ρίχνονται οι νέοι. «Έτσι, η κρίση δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ γι΄ αυτούς», γράφει για τους νέους ο Ουίλιαμ Γκρέιντερ στο αμερικανικό περιοδικό «Νέισον». Οι περισσότεροι μαθητές και φοιτητές προορίζονται να γίνουν οι αυριανοί φτωχοί εργαζόμενοι. Οι αυριανοί προλετάριοι βρίσκονται σήμερα στα πανεπιστήμια και τα λύκεια.
Σε μια κοινωνία...
... όπου η παραγωγικότητα, τα χρηματιστήρια και τα κέρδη ανεβαίνουν τόσο πιο ψηλά όσο πιο χαμηλά ξεπέφτει ο λαός, το μέλλον των νέων της δεν μπορεί παρά να είναι ζοφερό. Για πρώτη φορά, μια γενιά βλέπει με απόγνωση πως το μέλλον των παιδιών της θα είναι χειρότερο από το δικό της. Για πρώτη φορά, το σύστημα της ελεύθερης αγοράς δημιουργεί τόσους πολλούς εργαζόμενους φτωχούς. «Το εκπαιδευτικό σύστημα παράγει μια απέραντη μεσαία τάξη με ανώτατη μόρφωση, αλλά με κατώτατα εισοδήματα», έλεγε ο ιστορικός Εμμανουέλ Τοντ σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα «Συντ-Ουέστ». «Οι διπλωματούχοι νέοι θυσιάζονται από το οικονομικό σύστημα. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές. Όσο οι κατώτερες τάξεις ήταν οι μοναδικές που υπέφεραν από την ελεύθερη αγορά, τα κοινωνικά συστήματα ήταν σταθερά. Τώρα που αρχίζουν να υποφέρουν και οι μεσαίες τάξεις, θα διαταραχτεί η κοινωνική σταθερότητα».
Και η δημοκρατία;..
... αναρωτιέται ο Ιταλός συγγραφέας Τσέζαρε Μπατίστι. Αυτή περιμένει, σέρνοντας τα βάρη των αδικιών που, με προσχήματα όπως η ανωτέρα βία, τη βοηθούν να τα σηκώσει. Κάπου κάπου την ξυπνούν από τον μακάριο ύπνο της, όποτε αυτό χρειάζεται για να κινητοποιήσει τον λαό στις εκλογές. Αλλά στο βάθος, το κοινωνικό περιεχόμενό της πάντα αγνοείται. Οι εκλογές περνούν, οι νικητές πανηγυρίζουν, αλλά στο κατώφλι τους πάντα ξαγρυπνούν τα ίδια συμφέροντα.
Σχόλια