Οι αγγελίες... ... στις εφημερίδες υπόσχονταν έναν επίγειο παράδεισο στον ιδιωτικό τομέα: «Ζητούνται νέα και δυναμικά στελέχη για καριέρα σε πολυεθνική επιχείρηση» (ή μεγάλη τράπεζα ή χρηματιστηριακή εταιρεία...). Αυτά πριν από την κρίση. Γιατί μετά, ο δημόσιος τομέας έγινε ξαφνικά πιο ελκυστικός για τους νέους, όταν ένιωσαν απροειδοποίητα να χάνεται κάτω από τα πόδια τους το δίχτυ ασφαλείας που τους είχε υποσχεθεί ο ιδιωτικός τομέας. Πέρυσι, οι αιτήσεις εγγραφής για σπουδές στις αμερικανικές σχολές Δημόσιας Διοίκησης- όπως στη Σχολή Κέννεντυ του Χάρβαρντ και στη Σχολή Τζόνσον του Πανεπιστημίου του Τέξας- ήταν αυξημένες κατά 30%.
Η «ρετσινιά»...
... που κόλλησε ο φιλελευθερισμός στο Δημόσιο μπορεί να μην έχει σβηστεί ακόμη, όμως σήμερα το κράτος φαίνεται να είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Επειδή ο περιβόητος δυναμισμός της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αποδείχτηκε μια φάρσα. Στα μέσα ενημέρωσης, στις τράπεζες, στην αυτοκινητοβιομηχανία και σε έναν σωρό άλλους τομείς, η παταγώδης αποτυχία και τα σκάνδαλα των μάνατζερ αμαύρωσαν την ιδανική εικόνα που είχε πλάσει ο φιλελευθερισμός για την ιδιωτική πρωτοβουλία και αποκάλυψαν το σκοτεινό πρόσωπο του επιχειρηματία: αποδείχτηκε πως μπορούσε να είναι κι αυτός το ίδιο γραφειοκρατικός και αναποτελεσματικός όσο το Δημόσιο, αλλά και πολύ πιο πλεονέκτης. Έτσι τα επιχειρήματα των εχθρών του δημόσιου τομέα τινάχτηκαν στον αέρα: εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλοι πολίτες ψήφισαν πρόσφατα σε δημοψήφισμα κατά της ιδιωτικοποίησης των ταχυδρομείων, η νέα ιαπωνική κυβέρνηση βάζει στο ράφι τις ιδιωτικοποιήσεις και η πολιτεία της Καλιφόρνιας ανακαλύπτει πως η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας την οδηγεί στη χρεοκοπία. Και σε όλον τον κόσμο, η επιχείρηση διάσωσης των προβληματικών επιχειρήσεων από τα κράτη απέδειξε ένα πράγμα: πως χωρίς κράτος δεν μπορεί να υπάρξει οικονομία. «Το κράτος είναι απαραίτητο για να βάζει τους κανόνες και για να καθορίζει ποιος κερδίζει και ποιος χάνει σε μια οικονομία» λέει ο Νιλ Μπιουκάναν, καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσιγκτον. «Το κράτος αποφασίζει τι θα παραχθεί και ποιος θα το μοιραστεί». Η αγορά...
... δεν έπεσε από τον ουρανό. Ούτε το χρήμα. Κι αυτό το έχουν εξηγήσει καλά οι φιλόσοφοι και καθηγητές Λάιαμ Μέρφι και Τόμας Νέιγκελ. «Όλα όσα διδάσκουμε στα νομικά για το ιδιωτικό δίκαιοπερί συμβολαίων, ιδιοκτησίας και τα ρέστα- δεν είναι παρά εκδηλώσεις του ρόλου του κράτους στην οικονομία», γράφουν στο βιβλίο τους «Ο μύθος της ιδιοκτησίας». «Δεν μπορεί να υπάρξει ιδιοκτησία χωρίς κράτος που θα συλλάβει εκείνον που θα πάει να την κλέψει. Η ιδιοκτησία είναι δική μας, επειδή υπάρχει ένα κράτος στο οποίο απευθυνόμαστε για να επικυρώσει τα δικαιώματά μας σε αυτήν».
Οι καπιταλιστές...
... αμαυρώνουν υποκριτικά την εικόνα του κράτους, κατηγορώντας το ως εχθρό της προόδου και της ευημερίας. Γνωρίζουν όμως ότι δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλιστική οικονομία αν δεν παρεμβαίνει σε αυτήν το κράτος. Γιατί το κράτος είναι το εργαλείο που χρησιμοποιούν για να καθορίζουν τους νικητές και τους χαμένους της κοινωνίας.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4540839&ct=2
Σχόλια