«Το κεφάλαιο... ... δεν είναι παρά νεκρή εργασία που, σαν βρικόλακας, ζει μόνο επειδή ρουφάει το αίμα της ζωντανής εργασίας. Και τόσο περισσότερο ζει όσο περισσότερο από αυτό το αίμα ρουφάει». Ένας εντυπωσιακός ισχυρισμός από τον Καρλ Μαρξ.
«Αν ο Μαρξ...
... και ο Λένιν ήταν σήμερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόμπελ για την οικονομία». Άλλος ένας εντυπωσιακός ισχυρισμός. Μα εκείνο που τον κάνει ακόμη πιο εντυπωσιακό, είναι η ταυτότητα του ανθρώπου που τον διατύπωσε (έστω τώρα στα γεράματα): είναι ο Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς, πρώην υπουργός Οικονομικών του προέδρου Ρίγκαν. «Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζομένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου», γράφει ο Αμερικανός πολιτικός στο περιοδικό «Κάουντερπαντς». «Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα “οικονομικά μοντέλα” που σήμερα βραβεύονται με Νόμπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονομικών και των νομπελιστών οικονομολόγων, όπως ο Πολ Κρούγκμαν, που πιστεύουν ότι η αύξηση της πίστωσης και η αύξηση του χρέους αποτελούν διέξοδο από την οικονομική κρίση». Η εξολόθρευση των εργαζομένων κρύφτηκε πίσω από τη διόγκωση των καταναλωτικών δανείων. Όταν το εισόδημά τους άρχισε να μειώνεται, τα δάνεια αντικατέστησαν αυτήν τη μείωση προκειμένου να διατηρηθεί η ζήτηση. Όμως υπάρχει πάντα ένα όριο στον δανεισμό. Κι όταν φτάσει αυτό το όριο, η οικονομία παύει να αναπτύσσεται. Η εξαθλίωση των εργαζομένων δεν προήλθε από κρίσεις υπερπαραγωγής, αλλά από την ισχύ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου να μεταφέρει την παραγωγή που προορίζεται για το εσωτερικό σε χώρες του εξωτερικού: για να αυξήσουν τα κέρδη των μετόχων τους, οι μεγάλες επιχειρήσεις αντικατέστησαν τους εγχώριους εργαζομένους με φθηνούς ξένους.
Στα χρόνια...
... του Μαρξ, το όπιο του λαού ήταν η θρησκεία. Σήμερα είναι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, λέει ο Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς. Αυτά τα μέσα παπαγαλίζουν τώρα τους ισχυρισμούς της οικονομικής ολιγαρχίας ότι έχει αρχίσει η πολυπόθητη ανάκαμψη, μολονότι την ίδια ώρα αυξάνεται η ανεργία και πληθαίνουν οι εξώσεις. Πώς μπορεί αυτοί οι ισχυρισμοί να είναι αληθινοί, όταν το ένα πέμπτο του αμερικανικού εργατικού δυναμικού είναι βυθισμένο στην ανεργία και το υπόλοιπο θαμμένο κάτω από έναν σωρό καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων; Αυτό που συμβαίνει πραγματικά είναι πως τα τρισεκατομμύρια που δόθηκαν στις τράπεζες διοχετεύτηκαν στα χρηματιστήρια, όπου βρισκόμαστε ξανά μπροστά σε μια νέα φούσκα. Είναι ζήτημα χρόνου να σκάσει κι αυτή, όπως έσκασε και η φούσκα των στεγαστικών δανείων. Την ίδια ώρα, ο χορός των καθεστωτικών οικονομολόγων εξακολουθεί να υποκρίνεται πως βρισκόμαστε απλώς μπροστά σε μια κλασική μεταπολεμική ύφεση και πως για να αποκατασταθεί η οικονομική ανάπτυξη αρκεί η αύξηση της πίστωσης και της προσφοράς χρήματος.
Από τον καιρό...
... του Μαρξ, οι βρικόλακες δεν έπαψαν ποτέ να ζουν ανάμεσά μας, αλλά ελάχιστοι είναι εκείνοι που έχουν σήμερα την τόλμη να τους αντικρύσουν στα μάτια.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4540295&ct=2
Σχόλια