...όταν ένας λαός δεν ψηφίζει σωστά.

την

Ο λαός...
... έχει πάντα δίκιο. Εκτός απ΄ όταν δεν έχει. «Ψήφισαν. Και μετά;», τραγουδούσε ειρωνικά ο Λεό Φερέ. Και μετά, ξαναψήφισαν. Γιατί την πρώτη φορά «δεν είχαν ψηφίσει σωστά». Το 1992, οι Δανοί υποχρεώθηκαν να ξαναψηφίσουν για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, κατόπιν οι Ιρλανδοί για τη Συνθήκη της Νίκαιας (2002) και τέλος όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, μετά τα εντυπωσιακά «όχι» των Γάλλων και των Ολλανδών στο Ευρωσύνταγμα (2005).

Για όσους...
... πιστεύουν στη δημοκρατία είναι σίγουρα αποκρουστικό να ακούνε σήμερα τους ευρωκράτες να συγχαίρουν τον ιρλανδικό λαό επειδή μίλησε με «καθαρή φωνή» για τη Συνθήκη της Λισαβώνας. Ο ίδιος λαός είχε μιλήσει με το ίδιο καθαρή φωνή και πριν από έναν χρόνο. Τότε που είχαν ψηφίσει «όχι», υπενθυμίζει ο Βρετανός αρθρογράφος Μπρένταν Ο΄ Νιλ, οι ευρωκράτες αποκαλούσαν τους Ιρλανδούς καθάρματα. Τώρα που ψήφισαν «ναι», τους λένε δημοκράτες. Το τελευταίο δεκαήμερο, οι λαοί της Γερμανίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας ψήφισαν δημοκρατικά και εξέλεξαν νέες κυβερνήσεις.
  • Θα τολμούσε ποτέ κανείς να τους βάλει να ξαναψηφίσουν, επειδή «δεν ψήφισαν σωστά»; Θα τολμούσε ποτέ κανείς, επειδή οι Ρεπουμπλικανοί είπαν πως οι Αμερικανοί που ανέδειξαν νικητή τον Ομπάμα «δεν ψήφισαν σωστά», να τους βάλει να ξαναψηφίσουν; Κι όμως, αυτό ακριβώς συνέβη με τους Ιρλανδούς. Για την ευρωπαϊκή ολιγαρχία, ο ρόλος του λαού δεν είναι να συζητάει και να αποφασίζει, αλλά απλώς να επικυρώνει ήδη ειλημμένες αποφάσεις.
  • (Βlogger: μια νέα πρόταση πρέπει να κυκλοφορήσει, προκειμένου να αποδώσει τα παραπάνω καινοφανή: "Ναι είμαστε Δημοκράτες! Γι' αυτό θα ψηφίζετε μέχρις ότου συμφωνήσετε μαζί μας!)
Τα μέσα...
... στα οποία κατέφυγε αυτή η ολιγαρχία για να πείσει τους Ιρλανδούς ήταν βαθιά αντιδημοκρατικά: χρησιμοποίησε την οικονομική κρίση σαν ένα εργαλείο πολιτικού και συναισθηματικού εκβιασμού, για να πετύχει αυτό που επιδίωκε πολύ πριν εμφανιστεί αυτή η κρίση. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο, λέει ο Φιλίπ Κοέν στο περιοδικό «Μαριάν», που οι ευρωκράτες σήμερα δεν θριαμβολογούν για το «ναι» που απέσπασαν από τους Ιρλανδούς.
  • Κατάφεραν να μεταπείσουν την ευρωπαϊκή «τίγρη», που μέσα σε λίγες εβδομά- δες έγινε «αρνάκι», επισείοντας την απειλή του οικονομικού στραγγαλισμού.
  • Κι ήταν αυτό ένα ακόμη πραξικόπημα, μετά τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα της Ολλανδίας και της Γαλλίας. Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς την απόφαση των κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων ενός λαού να ακυρώσουν τη βούλησή του που είχε εκφραστεί με δημοψήφισμα; Οι νίκες αυτές μπορεί να είναι μεγάλες για την ευρωπαϊκή ολιγαρχία, αλλά για τη δημοκρατία είναι σίγουρα πύρρειες. Το επιβεβαιώνει η συμπτωματολογία που ακολούθησε: η μεγάλη ενίσχυση της αποχής στις ευρωεκλογές και το αίσθημα πως τα προγράμματα των κεντροδεξιών και των κεντροαριστερών ευρωκομμάτων ελάχιστα διαφέρουν.

Αν η κρίση...
... δεν ήταν τόσο σοβαρή, οι Ιρλανδοί θα είχαν ψηφίσει σίγουρα «όχι», γράφει ο δημοσιογράφος Ζαν Κατρμέρ στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν». Πράγμα που σημαίνει πως ψήφισαν «ναι» υπό το κράτος του φόβου και του εκβιασμού. Κι αυτό δεν διευκολύνει τους ευρωκράτες να μας πείσουν ότι, εκτός από μια ψευδαίσθηση οικονομικής ασφάλειας, μπορούν να εγγυηθούν και μια ευρωπαϊκή δημοκρατία.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4539941&ct=2

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου