Blogger: Αντιγράφω από τον http://www.epicurus2day.gr (Ο τύπος είναι διαβασμένος και οι προηγούμενες προβλέψεις του ήταν πέρα για πέρα σωστές)
.....
Τρίτη, 01 Σεπτέμβριος 2009 18:46
Τους μήνες που παρήλθαν από τον Μάρτη του 2009 και ευθύς μετά από τον παγκόσμιο χρηματιστηριακό πυθμένα (σε επιβεβαίωση της θεωρίας των socionomics "Όλες οι αγορές ίδιες"), αναφέραμε τον σημαντικό ρόλο που καλούνταν να διαδραματίσει η ελπίδα στο πεδίο του sentiment. Το γαϊτανάκι ελπίδας - φόβου, είναι το ΜΟΝΟ και ταυτόχρονα, το ΑΠΟΛΥΤΟ κίνητρο για την κάθε μορφής ενέργεια σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Η ελπίδα και ο φόβος χρησιμοποιήθηκαν ιστορικά σε κάθε πολιτική, ιδεολογική και πολιτειακή μετάβαση. Η ελπίδα και ο φόβος, αποτελούν πάντα το ορατό ή υπονούμενο υπόβαθρο για κάθε ατομική ή συλλογική αλλαγή. Η ελπίδα και ο φόβος, τα δυο πιο ισχυρά ανθρώπινα ένστικτα, είναι αυτά που μας οδηγούν στις πιο απονενοημένες, "παράλογες" ή παρορμητικές αποφάσεις. Η ελπίδα και ο φόβος, τέλος, είναι τα ορμέμφυτα από τα οποία ουδείς μπορεί να δραπετεύσει.
Σε αυτό το πλαίσιο, στο παγκόσμιο αυτό πείραμα διαρκείας που η ίδια η ζωή μας υποβάλει και που η οικονομική 'κρίση' έχει θέσει την ανθρωπότητα και ιδίως την επαναπαυμένη Δύση, "οι πεπεισμένοι" καθ'ολο το προϊόν διάστημα, διακήρυξαν θριαμβευτικά την επάνοδο σε αναπτυξιακή πορεία και οι εντρυφούντες με τα χρηματιστήρια, ανέκραξαν πολλάκις "Είμαστε σε νέα ανοδική αγορά - Bull Market – τα χειρότερα πέρασαν". Είναι μια περίοδος όπου με την ίδια σχεδόν μανία, το ΑΙΣΘΗΜΑ του φόβου υποκαταστάθηκε από την ΑΝΑΓΚΗ για ελπίδα. Υποκαταστάθηκε από όλα τα σύμβολα της μετοχικής μανίας, οίκους όπως πχ η UBS, gurus όπως ο Mobius και ο Greenspan, πρότυπα-είδωλα όπως ο Buffett. Ακολουθεί ο Daily Sentiment Index (ένας δείκτης που αποτυπώνει την αισιοδοξία των συμμετεχόντων, στο ερώτημα εάν η αγορά θα ανέβει ή θα πέσει, να το πω απλά) και ο Αμερικάνικος Χρηματιστηριακός Δείκτης S&P (από το EWI και το www.trade-futures.com που κατέχουν τα σχετικά δικαιώματα)
Επίσης, ότι ο "ταύρος" που πολλοί βλέπουν στα χρηματιστήρια είναι (και ήταν εξαρχής) χάρτινος (paper bull). Ότι τα κεφάλαια που διατέθηκαν προς στήριξη των μεγάλων Αμερικάνικων τραπεζών μάλλον χρησιμοποιήθηκαν στο... Market Making. Ότι η επερχόμενη συγκυρία θα καταλήξει πιθανόν σε χρεοκοπίες κρατικών οικονομιών και τραπεζικές πτωχεύσεις οι οποίες ενδέχεται να επεκταθούν στο σύνολο των οικονομικών κλάδων, όπως φυσικά είναι λογικό στα υδροκεφαλικά τραπεζοκεντρικά συστήματα που οι ίδιοι οι τραπεζίτες και τα πολιτικά φερέφωνα δημιούργησαν, ως η απόλυτη και ανώτατη "άρχουσα τάξη" στον κατ' επίφαση δημοκρατικό κόσμο μας.
Ότι η επερχόμενη κρίση στα νομίσματα όποτε και εάν ξεσπάσει, δεν θα έχει προηγούμενο.
Ότι οι εταιρείς - φαντάσματα, οι οποίες τάχα διασώθηκαν, βλ. Fannie Mae, Freddie Mac, AIG, Citigroup κλπ, θα επανέλθουν με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο.
Ότι οι Οργανισμοί Ασφάλισης Καταθέσεων, θα αποδειχτούν μυρμήγκια μπροστά στα τεράστια προβλήματα.
Εν κατακλείδι, έσεται ήμαρ (sooner than later που λένε και οι Αμερικάνοι) όπου ενδεχομένως να έχουν ελάχιστη σημασία τα οικονομικά στοιχεία, οι ενέργειες των πολιτικών, οι Κεντρικές Τράπεζες τα προγράμματα διάσωσης κλπ διότι στις περιόδους ΑΛΗΘΙΝΩΝ κρίσεων και όχι στις καλούμενες false flags που τόσα χρόνια μας τάιζαν, η πραγματικότητα μιλά από μόνη της και το μοιραίο, με την κυριολεκτική έννοια του όρου είναι αναπόφευκτο. Ιστορικά η εποχή μας είμαι σίγουρος πως θα χαρακτηριστεί ως ορόσημο μια μεγάλης μεταστροφής. Μιας αλλαγής έξωθεν την οποία θα επιβάλει η ανάγκη και ίσως, η απελπισία.
Ενδεχομένως κάποιοι αγριεύονται με τα όσα διαβάζουν, άλλοι δυσανασχετούν και άλλοι θα χλευάσουν. Κάποιοι δε, περιέργως οργίζονται. Εξαγριώνονται δηλαδή, με τα γραφόμενα σε ένα Site που διαβάζουν βία, περί τους 500 ανθρώπους καθημερινά και το οποίο παραθέτει μια κάποια άποψη, με στοιχεία παρολαυτά. Αντιθέτως βαυκαλίζονται ηδονικά, με άλλα μεγαλύτερα κέντρα παραγωγής και μετάδοσης "ειδήσεων" τα οποία απευθύνονται σε εκατομύρια ανθρώπους, ερειδόμενα στην διαρκή άγνοια και (συχνά εσκεμμένη) παραπληροφόρηση. Και επειδή σε τέτοιο κόσμο ζούμε και αυτοί οι τελευταίοι είναι και αυτοί που επιβάλουν την άποψη τους και ορίζουν την πραγματικότητα μας, είμαστε άξιοι της μοίρας μας, της σιωπής και της απραξίας μας.
Όταν ξεκίνησαν οι αναρτήσεις στον Επίκουρο, τιτλοφορήθηκαν "Από την Πραγματικότητα στα Νέα". Τότε ακόμα, ο κόσμος ήταν σε μια ευδαιμονική νιρβάνα. Έκτοτε, ακολούθησαν 2 πολύμηνες φάσεις. Μία του πανικού και μια, έπειτα, της ελπίδας (όπως προαναφέρθηκε). Ακολουθεί λοιπόν τώρα, με σχετική βεβαιότητα, η κύρια φάση του φαινομένου. Σύμφωνα με την αρχική μας εκτίμηση με την μορφή του αποπληθωρισμού (του οποίου η έναρξη έχει ήδη επιβεβαιωθεί από καιρό).
Οι πεπεισμένοι (και ...οργισμένοι) ακόμα πείθουν πειθόμενοι. Προς το παρόν τα γραφόμενα μας (και άλλων) είναι ντεμοντέ και... off season. Η ελπίδα βασιλεύει.
Ο Ιούλιος του 2009, σημαδεύτηκε εντούτοις από τον μεγαλύτερο αριθμό πτωχεύσεων τραπεζών από την αρχή της κρίσης. Το 2009 εμφανίζει ήδη υπερδιπλάσιο αριθμό πτωχεύσεων από το 2008.
Υπάρχει παρόλαυτά η αντίληψη ότι σε επίπεδο μεγεθών, η σημερινή κατάσταση δεν προσομοιάζει σε καμία περίπτωση με την Μεγάλη Ύφεση 1929-1932. Και η άποψη αυτή βασίζεται στο ότι τότε, ο συνολικός αριθμός των τραπεζικών πτωχεύσεων ανήλθε (σύμφωνα με αυτήν την μελέτη), σε περίπου 4.000 - ενώ τώρα πρόκειται για κάποιες δεκάδες. Όμως, λέει μια άποψη, τότε ο κάθε τόπος είχε την δική του τράπεζα, με 1-2 υποκαταστήματα. Ουσιαστικά, τότε, κάθε τράπεζα περιοριζόταν χωρικά. Τώρα, οι "κάποιες δεκάδες" που έχουν αποδημήσει, αριθμούσαν ήδη 3.433 συνολικά καταστήματα και υποκαταστήματα σε όλην την χώρα. Η θέση αν και απλουστευτική, έχει χώρο ως στοιχειοθετημένη.
Σύμφωνα, τώρα, με μια ανάλυση του καθηγητή ιστορίας στο College of William and Mary, Scott Reynolds Nelson η οποία δημοσιεύθηκε στο Chronicle of Higher Education τον περασμένο Οκτώβριο και αναδημοσιεύεται εδώ, η σύγκριση της παρούσας κατάστασης με αυτήν του 1929-1932 είναι ατυχης. Ο καθηγητής θεωρεί ότι αντιθέτως η κρίση αυτή, προσιδιάζει με μιαν άλλη πολύ μεγαλύτερη, αυτήν του 1873. Σε κάθε περίπτωση, η ιστορική σύγκριση πάντοτε διενεργείται κατόπιν εορτής και εν προκειμένω, δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε θαρρώ το φαινόμενο, προ της ολοκλήρωσης του.
Διαβάζοντας την τελευταία έκθεση του Κογκρέσου (11 Αυγούστου 2009) επί του θέματος των "Προβληματικών Παγίων", ακόμη και τώρα, ύστερα από $13 και πλέον τρις βοήθειας, "κανείς δεν ξέρει πόσες είναι οι προβληματικές τοποθετήσεις - "troubled assets" σελ.26).
Οι 19 τράπεζες του περιβόητου stress-test μαϊμού ομολόγησαν παρόλαυτά έκθεση μόνο σε CDS, συνολικού ύψους $8,9 τρις. Η έκθεση παραδέχεται ταπεινωτικά ότι εφόσον δεν υπάρχουν κανονισμοί και διατάξεις που να εναρμονίζουν τον τρόπο καταγραφής και αναφοράς των θέσεων αυτών καμία ασφαλής εκτίμηση δεν μπορεί να γίνει. ("The nation's banks continue to hold on their books billions of dollars in assets about whose proper valuation there is a dispute and that are very difficult to sell without banks experiencing substantial write-downs that can trigger a return to financial instability" - σελ.57).
Η "επιστροφή στην αστάθεια" που υπαινίσσεται η έκθεση του Κογκρέσου δεν είναι παρά η "κορύφωση της κατρακύλας" που υπαινισσόμαστε εμείς. Περαιτέρω η έκθεση αποφαίνεται ότι είναι αδύνατη η διαπίστωση εάν οι τράπεζες είναι ή δεν είναι αξιόχρεες και υγιείς, αφού κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει την αξία (και μάλλον την ποιότητα) των δανείων τους ("It is impossible to resolve the argument about whether banks are or are not solvent because of the uncertain value of their loans" σ. 61). Ακολούθως επισημαίνεται ότι το Υπ. Οικονομικών υιοθέτησε μια στρατηγική που ελπίζει ότι θα ενδυναμώσει τουλάχιστον τις μεγαλύτερες τράπεζες του έθνους, προκειμένου να αποφευχθεί η επιστροφή στην αστάθεια ("Treasury has adopted a strategy that it hopes will strengthen at least the nation's largest banks to withstand a return instability").
Ο γερουσιαστής Jeb Hensarling, μέλος της Επιιτροπής που διαφώνησε σε βασικά θέματα της έκθεσης επισημαίνει στην αναφερόμενη θέση του, στις σελίδες 81επ. της έκθεσης ότι οι περισσότερες προτάσεις οδηγούν σε ΝΕΟ πρόγραμμα διάσωσης εμμέσως πλην σαφώς, ("it is clear that most of the proposals will require taxpayers to fund significant amounts either to purchase distressed loans and securities or prop-up problematic financial institutions σ.83" - "both of these recommendations seem to me as advocacy for yet another bailout of failed federal program with involuntary taxpayer capital" σ.84).
Αν η Επιτροπή αυτή του Ανώτατου Πολιτειακού Οργάνου, του Κογκρέσσου, είχε κύρος, αν οι θεσμοί είχαν κύρος, εάν είχαμε μια πίστη στους πολιτικούς και την δουλειά τους, εάν οι δημοσιογράφοι ήταν ανεξάρτητοι και η ειδησεογραφία ανεμπόδιστη και αφιλτράριστη, τότε είναι σαφές ότι οι πιθανοί πηχιαίοι τίτλοι "ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΞΟΥΜΕ - λέει το Κογκρέσσο" ή "ΝΕΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΕΝΟΨΕΙ - δεν αντέχουν οι τσέπες λέει το Κογκρέσσο" ή "ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΙ ΕΙΝΑΙ" - "ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΧΡΩΣΤΑΝΕ" λέει το Κογκρέσσο, θα προκαλούσαν "σοκ και δέος" στους κοιμώμενους πολίτες.
Αλλά φευ, ούτε το Κογκρέσσο έχει κάποιο κύρος, ούτε οι πολιτικοί φυσικά, ούτε και ΟΥΔΕΙΣ έχει την διάθεση να δώσει σοβαρή δημοσιότητα σε τέτοιες ειδήσεις. Το να δείχνεις και να ξαναδείχνεις όμως τον Warren Buffet να γυρνά με ένα donnut στην ΓΣ της Berkshire και να δηλώνει μπουκωμένος "κάποια στιγμή θα ανακάμψουμε" και οι χαχόλοι να χειροκροτούν και να ξερογλύφονται - όπως συνέβαινε την τελευταία φορά που ήμουν στις ΗΠΑ - τότε, ναι, αυτό είναι είδηση.
Ο γυμνός βασιλιάς που λέγεται "θεσμοί", βρίσκει στο πρόσωπο του Γενικού Εισαγγελέα της Νεας Υόρκης Andrew Cuomo, έναν ακόμη φιμωμένο υπήκοο. Το γραφείο της Εισαγγελίας, ερευνά από καιρό, τους λόγους που οδήγησαν στην "ύφεση" και την οικονομική κατάρρευση. Αν και κατόπιν εορτής, ο Cuomo διερωτάται στην Αυγουστιάτικη Έκθεση του: "Κοιτώντας τα Bonus και τα Κέρδη των Τραπεζών που συμμετείχαν στο Πρόγραμμα Στήριξης (TARP), τo 2008 (...) 2 εταιρείες, η Citigroup και η Merrill Lynch υπέφεραν από μεγάλες ζημιές ύψους $27 δις η καθεμία. Παρόλαυτα, η Citigroup κατέβαλε $5.33 δις σε bonus και η Merrill $3.6 δις. Μαζί έχασν $54 δις αλλά κατέβαλαν $9 δις σε Bonus. Την ίδια στιγμή έλαβαν βοήθεια (από τα προγράμματα διάσωσης) ύψους $54 δις. Για άλλες 3 τράπεζες, την Goldman Sachs, την Morgan Stanley και την JP. Morgan Chase τα bonus ήταν σημαντικά υψηλότερα από τα κέρδη. (...) Συνολικά εμφάνισαν κέρδη $9,6 δις και κατέβαλαν Bonus (το διπλάσιο) $18 δις. Και οι 3 έλαβαν βοήθεια από το TARP ύψους $45 δις"
("An analysis of the 2008 bonuses and earnings at the original nine TARP recipients illustrates the point. Two firms, Citigroup and Merrill Lynch suffered massive losses of more than $27 billion ateach firm. Nevertheless, Citigroup paid out $5.33 billion in bonuses and Merrill paid $3.6 billion in bonuses. Together, they lost $54 billion, paid out nearly $9 billion in bonuses and then received TA~ bailouts totaling $55 billion.
For three other firms -Goldman 8achs, Morgan Stanley, and JP. Morgan Chase -2008 bonus payments were s'ubstantially greater than the banks' net income. Goldman earned $2.3 biHion, paid out $4.8 billion in bonuses, and received $10 billion in TARP funding. Morgan Stanley earned $1.7 billion, paid $4.475 billion in bonuses, and received $10 billion in TARP funding. JP. Morgan Chase earned $5.6 billion, paid $8.69 bil1ion in bonuses, and received $25 billion in TARP funding. Combined, these three firms earned $9.6 billion, paid bonuses of nearly $18 billion, and received TARP taxpayer funds worth $45 bil1ion.") - σελ.1 και 2, όλη η έκθεση εδώ
Κύριοι, αν οι θεσμοί λειτουργούσαν, σε μια ευνομούμενη κοινωνία α. Τα bonus θα ανακαλούνταν ως ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ συμμετοχής στο TARP, β. Τα BONUS θα έπρεπε υποχρεωτικά να βρίσκονται σε ευθεία αναλογία με τα κέρδη. Που ακούστηκε η εταιρεία να έχει ζημίες και οι "υπάλληλοι" να μοιράζονται bonus;
Αν συνδυαστεί αυτή η πρακτική με άλλες αντίστοιχες (επιστροφές κεφαλαίου, stock options, κλειστές αυξήσεις κεφαλαίου, εισαγωγές εταιρειών σε τιμές - μαμούθ και διαγραφές σε τιμές ξεφτίλας, κλπ, κλπ) αντιλαμβάνεστε τι εστί ο όρος "μαρίδα" που υιοθετήθηκε από τους εφευρετικούς σε αυτά Νεοέλληνες, για τους μικρομετόχους και τους λοιπούς "επενδυτές". Έπειτα, καθίσταται καλύτερα αντιληπτό το τι σημαίνει απαξίωση των θεσμών, όταν τα πορίσματα του αρμόδιου οργάνου της Ανώτατης Πολιτειακής Αρχής (του Κογκρέσσου) και της Ανώτατης Ελεγκτικής (της Γενικής Εισαγγελίας) ούτε κιχ δεν κάνουν στα αυτάκια της Αμερικάνας κοιμωμένης, της κοινής γνώμης. Καλό θα είναι οι οργισμένοι να ανατρέξουν σε παλαιότερα άρθρα όπως "Τα χρυσά τέκνα της Απάτης" και να δουν πόσο εκτός πραγματικότητας είμαστε, τελικά.
Είναι όμως, τέτοιος ο βαθμός υποκρισίας της εποχής μας, όπου ενώ οι ασήμαντοι και πολλοί, όπου γης, κυριολεκτικά ξεκοκαλίζονται φορολογικά και ελεγκτικά, καλούμενοι να συνεισφέρουν στο μέγιστο βαθμό στα φορολογικά βάρη προς στήριξη των εχόντων, οι μεγάλοι όχι μόνο δεν συνεισφέρουν ή υποχρεούνται , εν προκειμένω, να ανακοινώνουν την έκθεση τους σε "προϊόντα" που ισοδυναμούν με περιουσιακά στοιχεία ίσα με το ΑΕΠ της υφηλίου επί 3 (όπως τα παράγωγα και τα CDS), αλλά, την ίδια στιγμή, υποστηρίζονται οικονομικά άνευ όρων με τεράστια κεφάλαια που ΔΕΝ υπάρχουν και που προέρχονται από τις ίδιες ως άνω, φορολογικές τσέπες. Αυτές οι τσέπες όμως, δεν αντέχουν πια, όπως από καιρό επίσης, έχει επισημανθεί στον Επίκουρο.
(Η κυβέρνηση Obama δείχνει, δυστυχώς, αστεία. Προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε άλυτα προβλήματα τα οποία νομοτελειακά θα οδηγήσουν σε κατακραυγή, προβλήματα για τα οποία θα κληθεί να λογοδοτήσει ο μόνος ανεύθυνος, ο ίδιος ο Barrack Obama, ο οποίος τυγχάνει να είναι και ο πιο "λαϊκός" Πρόεδρος από την εποχή Kennedy. Το επιμύθιο χωρίς αμφιβολία, θα είναι ότι "Δεν ήξερε και απέτυχε" και νοσταλγικά ίσως, oι white collars, πολιτικοί και γιάπηδες χαρτογιακάδες, που εξέθρεψαν το πρόβλημα, θα καλούνται να προσφέρουν «λύσεις» σε καμμένη γη. Συνακόλουθα οι δήθεν τεχνοκράτες, εθνικόφρονες, θρησκόληπτοι ηθικολόγοι, που φαρισαϊκά, θα κατακεραυνώνουν τον ανίκανο πάλαι ποτέ λαϊκό ήρωα Οbama, θα είναι και οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι για αυτήν την κατάντια. Διότι, αν το καλοσκεφτεί κάποιος, σε αυτήν την καλοστημένη φάρσα, στην οποία οι θλιβερές ΗΠΑ και οι συν αυταίς οδήγησαν τα τελευταία 60 χρόνια τον κόσμο με την ηγεμονολαγνεία τους, ως μια πολεμόχαρη ναρκισσιστική οπερέτα, δήθεν καλών, ηθικών, τίμιων, δημοκρατικών Χριστιανών, κανείς Obama, εν είδει τελευταίου τροχού της αμάξης, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως (αποκλειστικός) υπαίτιος.)
Εξάλλου, για να μην ξεχνάμε τις "θεμελιώδεις" αναρτήσεις μας, βασίσαμε την άποψη μας για το μέγεθος και την διάρκεια της κρίσης αυτής, στο γεγονός ότι η ατέλειωτη μανία για τραπεζικά κέρδη και η συνακόλουθη χρηματιστηριακή φούσκα, των προηγούμενων δεκαετιών, βασικά δημιουργήθηκαν από το πλημμύρισμα των αγορών με φρέσκο χρήμα μέσω των Κεντρικών Τραπεζών, του οποίου η ορολογία μέτρησης καλείται M3 (και περί του οποίου την επίσημη πληροφόρηση έχει διακόψει προ πολλού η FED).
Στον ακόλουθο πίνακα, από το Shadow Statistics βλέπουμε ότι παρόλα τα $13 τρις στις ΗΠΑ και άλλα τόσα παγκόσμια που δόθηκαν για να τονωθεί το σύστημα, ο ρυθμός αύξησης του κυκλοφορούντος χρήματος (του Μ3) δραματικά μειώνεται. Τούτο σημαίνει ότι η σκασμένη αγορά δεν απορροφά τα χρήματα κενού αέρος όπως έως χθες έπραττε. Αιτία ο φόβος και η έλλειψη εμπιστοσύνης. Σημαίνει επίσης, ότι η όποια "ανάκαμψη" είναι στρεβλή. Άποψη μας είναι ότι αυτή η μείωση αυτή θα επιταχυνθεί προς αρνητικά επίπεδα με αποτέλεσμα την ΜΕΙΩΣΗ εν ευθέτω χρόνο, του κυκλοφορούντος χρήματος ως αυτοτελούς μονάδας, ως συνέπεια του deleveraging, της ρευστοποίησης να το πω, των παγίων των κάθε είδους funds, τραπεζών και λοιπών "οργανισμών" που δημιούργησε η μετοχική μανία και η οικονομική φούσκα.
Επειδή συνεπώς, καθίσταται κάθε μέρα σαφέστερο, ας τονιστεί εκ νέου ότι η ζωή μας, "φυσιολογικά" υφίσταται ΜΟΝΟ με την διαστολή του δανεισμού. Το σύστημα επιβιώνει ΜΟΝΟ με την αέναη αύξηση του δανεισμού, με το ατέλειωτο χρέος προς τους τραπεζίτες. Ακόμα και μια σχετική στασιμότητα σε αυτόν τον τομέα, προκαλλεί ισχυρούς κλυδωνισμούς. Η αύξηση του δανεισμού προκαλεί αυτομάτως την ανάγκη κυκλοφορίας περισσότερου χρήματος. Το οποίο χρήμα φυσικά και χρησιμοποιείται αλλότρια, σε κάθε λογής "δραστηριότητες" μεταξύ των οποίων, ασφαλώς, το χρηματιστηριακό παίγνιο. Η παραγωγή χρήματος συνεχίζει να αυξάνεται αλλά η απορρόφηση του μειώνεται. Και τούτο, ΗΔΗ, μας έχει φέρει έως εδώ. Σε περίπτωση που το Broad Money Supply αντιστραφεί, σε περίπτωση δηλαδή που η μπλε γραμμή του 1ου διαγράμματος περάσει σε αρνητικό έδαφος, σε περίπτωση που οι ρευστοποιήσεις είναι περισσότερες και μεγαλύτερες από τον δανεισμό και την κατανάλωση και το χρέος συρρικνωθεί ή απλά δεν θα μπορεί να αποπληρωθεί, να το πω απλοϊκά, σε περιβάλλον βάναυσα υποτιμημένων ή υπερτιμημένων νομισμάτων (κατά περίπτωση), τότε θα επακολουθήσει σεισμός οικονομικών ρίχτερ, που κανένας και τίποτα από τα σάπια είδωλα της "Μετοχικής Μανίας" δεν θα μπορέσει να αναστρέψει.
Υπόψιν, δε, ότι ήδη έκαναν ό,τι μπορούσαν.
___________________
ΥΓ Επ' ευκαιρία κάποιων σχολίων και μηνηυμάτων, να πω άπαξ και δια παντός, ότι δεν έχω καμία απολύτως προκατάληψη για την όποια θέση. Είμαι έτοιμος να ακούσω κάθε οικονομική ή άλλη άποψη, αλλά εξαρχής τόνισα ότι δεν ζητώ, αλλά απαιτώ την τεκμηρίωση με στοιχεία, της ΟΠΟΙΑΣ (όσο ακραίας και αν φαίνεται ή είναι) τοποθέτησης. Ο λόγος είναι ότι, πλην των άλλων, στην χώρα μας βασιλεύει η ΤΕΜΠΕΛΙΑ και η συναφής ΕΝΔΕΙΑ παράθεσης επιχειρημάτων.
Στην "πολιτισμένη Δύση" εξ αντιδιαστολής, διαβλέπει κάποιος κάτι άλλο. Την λεγόμενη "φαινόμενη άποψη" όπου σχεδόν πάντα ο δημόσιος λόγος συνοδεύεται από επιχειρήματα, τα οποία (πρέπει να) είναι λογικοφανή. H λογικοφάνεια με την λογική απέχουν βεβαίως παρασάγγας. Ο σκοπός, όμως του "πολιτισμένου διαλόγου" και της "επιχειρηματολογίας" εξυπηρετείται μια χαρά. "Φαίνεται" μια χαρά. Τούτο σε συνδυασμό με την παγκόσμια αδυναμία του απλού και εθισμένου στην τηλεοπληξία και στην χειραγώγηση ανθρώπου να κρίνει - πολλώ δε μάλλον να αντισταθεί - σε αυτό που του σερβίρουν, οδηγεί πάντως, στο ίδιο αποτέλεσμα. Αν πρέπει να το πω κάπως αλλιώς κάποιοι ανήκουν στον Homo Erectus και κάποιοι στον Homo Sapiens.
Βολικά και τα δυο για τους «άλλους» που θεωρούν εαυτούς ως εξευγενισμένους απόγονους της Πνευματικής Αρείας Φυλής, κάποιοι εξ αυτών αυτάρεσκα αποκαλούμενοι «η ελίτ».
ΥΓ2 Οι προκηρυχθείσες εκλογές στην χώρα μας είναι από τις πιο ιστορικές. Ο κ. Καραμανλής πραγματοποίησε την τελευταία του συνάντηση προ της ανακοίνωσης, με ένα πολύ συγκεκριμένο πρόσωπο, τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Προβόπουλο...
ΥΓ3 Η ΕΕ μπαίνει σε μία (ίσως πολύχρονη) φάση πλήρους αμφισβήτησης των δικαιοπρακτικών και ιδεολογικών θεμελίων σύστασης της (εμπορικές συμφωνίες, ελεύθερη διακίνηση πολιτών και εμπορευμάτων, τηλεπικοινωνίες και συγκοινωνίες). Κάποιος θα πρέπει να προσέξει ιδιαιτέρως στο πολύ άμεσο μέλλον την Βρετανική οικονομία και την BoFE καθώς και τις χώρες της Ιβηρικής.
http://www.epicurus2day.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=167:2009-08-19-17-23-09&catid=41:goldstandard&Itemid=55
.....
Τρίτη, 01 Σεπτέμβριος 2009 18:46
Καλό μήνα και καλό χειμώνα.
Στην οικονομική μας ζωή, εγχώρια και παγκόσμια κυκλοφορεί μια φάρα, θρέμμα της μετοχικής μανίας της δεκαετίας του 1990, που της ταιριάζει εφαρμοστά ο χαρακτηρισμός "οι πεπεισμένοι". Είναι τόσο σίγουροι για το μέλλον, αρκεί να μπορούν να το πλασάρουν σε ευήκοα ώτα. Τούτο δεν ήταν δύσκολο στα καθ'ημάς, την δεκαετία της "ανασυγκρότησης" του 1970, της "αλλαγής" του 1980, της "ΟΝΕ και του εκσυγχρονισμού" του 1990 και της λίγο απ' όλα του 2000 και εντεύθεν.
Από την πρώτη ημέρα γέννησης του Επίκουρου, τονίστηκε η σημασία του sentiment, της μόνης ίσως λέξης που εισήχθη ως είχε στις αναρτήσεις μας και στην οικονομική μας πραγματικότητα ως σχεδόν άγνωστη ή αμελητέα στο ευρύ κοινό. Η πραγματικότητα αποδεικνύει πως κάθε άλλο παρά τέτοια είναι.
Τους μήνες που παρήλθαν από τον Μάρτη του 2009 και ευθύς μετά από τον παγκόσμιο χρηματιστηριακό πυθμένα (σε επιβεβαίωση της θεωρίας των socionomics "Όλες οι αγορές ίδιες"), αναφέραμε τον σημαντικό ρόλο που καλούνταν να διαδραματίσει η ελπίδα στο πεδίο του sentiment. Το γαϊτανάκι ελπίδας - φόβου, είναι το ΜΟΝΟ και ταυτόχρονα, το ΑΠΟΛΥΤΟ κίνητρο για την κάθε μορφής ενέργεια σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Η ελπίδα και ο φόβος χρησιμοποιήθηκαν ιστορικά σε κάθε πολιτική, ιδεολογική και πολιτειακή μετάβαση. Η ελπίδα και ο φόβος, αποτελούν πάντα το ορατό ή υπονούμενο υπόβαθρο για κάθε ατομική ή συλλογική αλλαγή. Η ελπίδα και ο φόβος, τα δυο πιο ισχυρά ανθρώπινα ένστικτα, είναι αυτά που μας οδηγούν στις πιο απονενοημένες, "παράλογες" ή παρορμητικές αποφάσεις. Η ελπίδα και ο φόβος, τέλος, είναι τα ορμέμφυτα από τα οποία ουδείς μπορεί να δραπετεύσει.
Σε αυτό το πλαίσιο, στο παγκόσμιο αυτό πείραμα διαρκείας που η ίδια η ζωή μας υποβάλει και που η οικονομική 'κρίση' έχει θέσει την ανθρωπότητα και ιδίως την επαναπαυμένη Δύση, "οι πεπεισμένοι" καθ'ολο το προϊόν διάστημα, διακήρυξαν θριαμβευτικά την επάνοδο σε αναπτυξιακή πορεία και οι εντρυφούντες με τα χρηματιστήρια, ανέκραξαν πολλάκις "Είμαστε σε νέα ανοδική αγορά - Bull Market – τα χειρότερα πέρασαν". Είναι μια περίοδος όπου με την ίδια σχεδόν μανία, το ΑΙΣΘΗΜΑ του φόβου υποκαταστάθηκε από την ΑΝΑΓΚΗ για ελπίδα. Υποκαταστάθηκε από όλα τα σύμβολα της μετοχικής μανίας, οίκους όπως πχ η UBS, gurus όπως ο Mobius και ο Greenspan, πρότυπα-είδωλα όπως ο Buffett. Ακολουθεί ο Daily Sentiment Index (ένας δείκτης που αποτυπώνει την αισιοδοξία των συμμετεχόντων, στο ερώτημα εάν η αγορά θα ανέβει ή θα πέσει, να το πω απλά) και ο Αμερικάνικος Χρηματιστηριακός Δείκτης S&P (από το EWI και το www.trade-futures.com που κατέχουν τα σχετικά δικαιώματα)
Από αυτό φαίνεται το - αρχικά - παράδοξο, οι συμμετέχοντες να είναι πιο αισιόδοξοι ΤΩΡΑ, απ' ό,τι το 2007 στην σχετική κορυφή του S&P, 500 μονάδες παραπάνω. Και δεν ήταν μόλις 6 μήνες πριν, τον Μάρτιο του 2009, όταν είδαμε τον ίδιο δείκτη, να σημειώνει ιστορικό ρεκόρ απογοήτευσης. Τότε, τον Μάρτιο, το 98% ηταν πεπεισμένοι ότι η πτώση θα συνεχιστεί. Τώρα, μόλις 1 στους 10 πιστεύει ότι η αγορά είναι "για κάτω". 9 στους 10 πιστεύουν συνεπώς, ότι η άνοδος θα έχει και συνέχεια. Είναι το sentiment λοιπόν. Απογοήτευση και πανικός (φόβος) ευφορία και αισιοδοξία (ελπίδα). Δυστυχώς, πάντοτε, στις λάθος συγκυρίες.
Αναφέρονται στη συνέχεια, κάποια νεώτερα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την άποψη μας ότι
α. Τα χειρότερα είναι ακόμα μπροστά μας και
β. Οι οικονομίες δεν ανακάμπτουν αλλά οι σχετικοί δείκτες "αναπηδούν" - όταν βγαίνουν από την κουζίνα.
Αναφέρονται στη συνέχεια, κάποια νεώτερα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την άποψη μας ότι
α. Τα χειρότερα είναι ακόμα μπροστά μας και
β. Οι οικονομίες δεν ανακάμπτουν αλλά οι σχετικοί δείκτες "αναπηδούν" - όταν βγαίνουν από την κουζίνα.
Επίσης, ότι ο "ταύρος" που πολλοί βλέπουν στα χρηματιστήρια είναι (και ήταν εξαρχής) χάρτινος (paper bull). Ότι τα κεφάλαια που διατέθηκαν προς στήριξη των μεγάλων Αμερικάνικων τραπεζών μάλλον χρησιμοποιήθηκαν στο... Market Making. Ότι η επερχόμενη συγκυρία θα καταλήξει πιθανόν σε χρεοκοπίες κρατικών οικονομιών και τραπεζικές πτωχεύσεις οι οποίες ενδέχεται να επεκταθούν στο σύνολο των οικονομικών κλάδων, όπως φυσικά είναι λογικό στα υδροκεφαλικά τραπεζοκεντρικά συστήματα που οι ίδιοι οι τραπεζίτες και τα πολιτικά φερέφωνα δημιούργησαν, ως η απόλυτη και ανώτατη "άρχουσα τάξη" στον κατ' επίφαση δημοκρατικό κόσμο μας.
Ότι η επερχόμενη κρίση στα νομίσματα όποτε και εάν ξεσπάσει, δεν θα έχει προηγούμενο.
Ότι οι εταιρείς - φαντάσματα, οι οποίες τάχα διασώθηκαν, βλ. Fannie Mae, Freddie Mac, AIG, Citigroup κλπ, θα επανέλθουν με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο.
Ότι οι Οργανισμοί Ασφάλισης Καταθέσεων, θα αποδειχτούν μυρμήγκια μπροστά στα τεράστια προβλήματα.
Εν κατακλείδι, έσεται ήμαρ (sooner than later που λένε και οι Αμερικάνοι) όπου ενδεχομένως να έχουν ελάχιστη σημασία τα οικονομικά στοιχεία, οι ενέργειες των πολιτικών, οι Κεντρικές Τράπεζες τα προγράμματα διάσωσης κλπ διότι στις περιόδους ΑΛΗΘΙΝΩΝ κρίσεων και όχι στις καλούμενες false flags που τόσα χρόνια μας τάιζαν, η πραγματικότητα μιλά από μόνη της και το μοιραίο, με την κυριολεκτική έννοια του όρου είναι αναπόφευκτο. Ιστορικά η εποχή μας είμαι σίγουρος πως θα χαρακτηριστεί ως ορόσημο μια μεγάλης μεταστροφής. Μιας αλλαγής έξωθεν την οποία θα επιβάλει η ανάγκη και ίσως, η απελπισία.
Ενδεχομένως κάποιοι αγριεύονται με τα όσα διαβάζουν, άλλοι δυσανασχετούν και άλλοι θα χλευάσουν. Κάποιοι δε, περιέργως οργίζονται. Εξαγριώνονται δηλαδή, με τα γραφόμενα σε ένα Site που διαβάζουν βία, περί τους 500 ανθρώπους καθημερινά και το οποίο παραθέτει μια κάποια άποψη, με στοιχεία παρολαυτά. Αντιθέτως βαυκαλίζονται ηδονικά, με άλλα μεγαλύτερα κέντρα παραγωγής και μετάδοσης "ειδήσεων" τα οποία απευθύνονται σε εκατομύρια ανθρώπους, ερειδόμενα στην διαρκή άγνοια και (συχνά εσκεμμένη) παραπληροφόρηση. Και επειδή σε τέτοιο κόσμο ζούμε και αυτοί οι τελευταίοι είναι και αυτοί που επιβάλουν την άποψη τους και ορίζουν την πραγματικότητα μας, είμαστε άξιοι της μοίρας μας, της σιωπής και της απραξίας μας.
Όταν ξεκίνησαν οι αναρτήσεις στον Επίκουρο, τιτλοφορήθηκαν "Από την Πραγματικότητα στα Νέα". Τότε ακόμα, ο κόσμος ήταν σε μια ευδαιμονική νιρβάνα. Έκτοτε, ακολούθησαν 2 πολύμηνες φάσεις. Μία του πανικού και μια, έπειτα, της ελπίδας (όπως προαναφέρθηκε). Ακολουθεί λοιπόν τώρα, με σχετική βεβαιότητα, η κύρια φάση του φαινομένου. Σύμφωνα με την αρχική μας εκτίμηση με την μορφή του αποπληθωρισμού (του οποίου η έναρξη έχει ήδη επιβεβαιωθεί από καιρό).
Οι πεπεισμένοι (και ...οργισμένοι) ακόμα πείθουν πειθόμενοι. Προς το παρόν τα γραφόμενα μας (και άλλων) είναι ντεμοντέ και... off season. Η ελπίδα βασιλεύει.
Ο Ιούλιος του 2009, σημαδεύτηκε εντούτοις από τον μεγαλύτερο αριθμό πτωχεύσεων τραπεζών από την αρχή της κρίσης. Το 2009 εμφανίζει ήδη υπερδιπλάσιο αριθμό πτωχεύσεων από το 2008.
Υπάρχει παρόλαυτά η αντίληψη ότι σε επίπεδο μεγεθών, η σημερινή κατάσταση δεν προσομοιάζει σε καμία περίπτωση με την Μεγάλη Ύφεση 1929-1932. Και η άποψη αυτή βασίζεται στο ότι τότε, ο συνολικός αριθμός των τραπεζικών πτωχεύσεων ανήλθε (σύμφωνα με αυτήν την μελέτη), σε περίπου 4.000 - ενώ τώρα πρόκειται για κάποιες δεκάδες. Όμως, λέει μια άποψη, τότε ο κάθε τόπος είχε την δική του τράπεζα, με 1-2 υποκαταστήματα. Ουσιαστικά, τότε, κάθε τράπεζα περιοριζόταν χωρικά. Τώρα, οι "κάποιες δεκάδες" που έχουν αποδημήσει, αριθμούσαν ήδη 3.433 συνολικά καταστήματα και υποκαταστήματα σε όλην την χώρα. Η θέση αν και απλουστευτική, έχει χώρο ως στοιχειοθετημένη.
Σύμφωνα, τώρα, με μια ανάλυση του καθηγητή ιστορίας στο College of William and Mary, Scott Reynolds Nelson η οποία δημοσιεύθηκε στο Chronicle of Higher Education τον περασμένο Οκτώβριο και αναδημοσιεύεται εδώ, η σύγκριση της παρούσας κατάστασης με αυτήν του 1929-1932 είναι ατυχης. Ο καθηγητής θεωρεί ότι αντιθέτως η κρίση αυτή, προσιδιάζει με μιαν άλλη πολύ μεγαλύτερη, αυτήν του 1873. Σε κάθε περίπτωση, η ιστορική σύγκριση πάντοτε διενεργείται κατόπιν εορτής και εν προκειμένω, δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε θαρρώ το φαινόμενο, προ της ολοκλήρωσης του.
Διαβάζοντας την τελευταία έκθεση του Κογκρέσου (11 Αυγούστου 2009) επί του θέματος των "Προβληματικών Παγίων", ακόμη και τώρα, ύστερα από $13 και πλέον τρις βοήθειας, "κανείς δεν ξέρει πόσες είναι οι προβληματικές τοποθετήσεις - "troubled assets" σελ.26).
Οι 19 τράπεζες του περιβόητου stress-test μαϊμού ομολόγησαν παρόλαυτά έκθεση μόνο σε CDS, συνολικού ύψους $8,9 τρις. Η έκθεση παραδέχεται ταπεινωτικά ότι εφόσον δεν υπάρχουν κανονισμοί και διατάξεις που να εναρμονίζουν τον τρόπο καταγραφής και αναφοράς των θέσεων αυτών καμία ασφαλής εκτίμηση δεν μπορεί να γίνει. ("The nation's banks continue to hold on their books billions of dollars in assets about whose proper valuation there is a dispute and that are very difficult to sell without banks experiencing substantial write-downs that can trigger a return to financial instability" - σελ.57).
Η "επιστροφή στην αστάθεια" που υπαινίσσεται η έκθεση του Κογκρέσου δεν είναι παρά η "κορύφωση της κατρακύλας" που υπαινισσόμαστε εμείς. Περαιτέρω η έκθεση αποφαίνεται ότι είναι αδύνατη η διαπίστωση εάν οι τράπεζες είναι ή δεν είναι αξιόχρεες και υγιείς, αφού κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει την αξία (και μάλλον την ποιότητα) των δανείων τους ("It is impossible to resolve the argument about whether banks are or are not solvent because of the uncertain value of their loans" σ. 61). Ακολούθως επισημαίνεται ότι το Υπ. Οικονομικών υιοθέτησε μια στρατηγική που ελπίζει ότι θα ενδυναμώσει τουλάχιστον τις μεγαλύτερες τράπεζες του έθνους, προκειμένου να αποφευχθεί η επιστροφή στην αστάθεια ("Treasury has adopted a strategy that it hopes will strengthen at least the nation's largest banks to withstand a return instability").
Ο γερουσιαστής Jeb Hensarling, μέλος της Επιιτροπής που διαφώνησε σε βασικά θέματα της έκθεσης επισημαίνει στην αναφερόμενη θέση του, στις σελίδες 81επ. της έκθεσης ότι οι περισσότερες προτάσεις οδηγούν σε ΝΕΟ πρόγραμμα διάσωσης εμμέσως πλην σαφώς, ("it is clear that most of the proposals will require taxpayers to fund significant amounts either to purchase distressed loans and securities or prop-up problematic financial institutions σ.83" - "both of these recommendations seem to me as advocacy for yet another bailout of failed federal program with involuntary taxpayer capital" σ.84).
Αν η Επιτροπή αυτή του Ανώτατου Πολιτειακού Οργάνου, του Κογκρέσσου, είχε κύρος, αν οι θεσμοί είχαν κύρος, εάν είχαμε μια πίστη στους πολιτικούς και την δουλειά τους, εάν οι δημοσιογράφοι ήταν ανεξάρτητοι και η ειδησεογραφία ανεμπόδιστη και αφιλτράριστη, τότε είναι σαφές ότι οι πιθανοί πηχιαίοι τίτλοι "ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΞΟΥΜΕ - λέει το Κογκρέσσο" ή "ΝΕΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΕΝΟΨΕΙ - δεν αντέχουν οι τσέπες λέει το Κογκρέσσο" ή "ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΙ ΕΙΝΑΙ" - "ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΧΡΩΣΤΑΝΕ" λέει το Κογκρέσσο, θα προκαλούσαν "σοκ και δέος" στους κοιμώμενους πολίτες.
Αλλά φευ, ούτε το Κογκρέσσο έχει κάποιο κύρος, ούτε οι πολιτικοί φυσικά, ούτε και ΟΥΔΕΙΣ έχει την διάθεση να δώσει σοβαρή δημοσιότητα σε τέτοιες ειδήσεις. Το να δείχνεις και να ξαναδείχνεις όμως τον Warren Buffet να γυρνά με ένα donnut στην ΓΣ της Berkshire και να δηλώνει μπουκωμένος "κάποια στιγμή θα ανακάμψουμε" και οι χαχόλοι να χειροκροτούν και να ξερογλύφονται - όπως συνέβαινε την τελευταία φορά που ήμουν στις ΗΠΑ - τότε, ναι, αυτό είναι είδηση.
Ο γυμνός βασιλιάς που λέγεται "θεσμοί", βρίσκει στο πρόσωπο του Γενικού Εισαγγελέα της Νεας Υόρκης Andrew Cuomo, έναν ακόμη φιμωμένο υπήκοο. Το γραφείο της Εισαγγελίας, ερευνά από καιρό, τους λόγους που οδήγησαν στην "ύφεση" και την οικονομική κατάρρευση. Αν και κατόπιν εορτής, ο Cuomo διερωτάται στην Αυγουστιάτικη Έκθεση του: "Κοιτώντας τα Bonus και τα Κέρδη των Τραπεζών που συμμετείχαν στο Πρόγραμμα Στήριξης (TARP), τo 2008 (...) 2 εταιρείες, η Citigroup και η Merrill Lynch υπέφεραν από μεγάλες ζημιές ύψους $27 δις η καθεμία. Παρόλαυτα, η Citigroup κατέβαλε $5.33 δις σε bonus και η Merrill $3.6 δις. Μαζί έχασν $54 δις αλλά κατέβαλαν $9 δις σε Bonus. Την ίδια στιγμή έλαβαν βοήθεια (από τα προγράμματα διάσωσης) ύψους $54 δις. Για άλλες 3 τράπεζες, την Goldman Sachs, την Morgan Stanley και την JP. Morgan Chase τα bonus ήταν σημαντικά υψηλότερα από τα κέρδη. (...) Συνολικά εμφάνισαν κέρδη $9,6 δις και κατέβαλαν Bonus (το διπλάσιο) $18 δις. Και οι 3 έλαβαν βοήθεια από το TARP ύψους $45 δις"
("An analysis of the 2008 bonuses and earnings at the original nine TARP recipients illustrates the point. Two firms, Citigroup and Merrill Lynch suffered massive losses of more than $27 billion ateach firm. Nevertheless, Citigroup paid out $5.33 billion in bonuses and Merrill paid $3.6 billion in bonuses. Together, they lost $54 billion, paid out nearly $9 billion in bonuses and then received TA~ bailouts totaling $55 billion.
For three other firms -Goldman 8achs, Morgan Stanley, and JP. Morgan Chase -2008 bonus payments were s'ubstantially greater than the banks' net income. Goldman earned $2.3 biHion, paid out $4.8 billion in bonuses, and received $10 billion in TARP funding. Morgan Stanley earned $1.7 billion, paid $4.475 billion in bonuses, and received $10 billion in TARP funding. JP. Morgan Chase earned $5.6 billion, paid $8.69 bil1ion in bonuses, and received $25 billion in TARP funding. Combined, these three firms earned $9.6 billion, paid bonuses of nearly $18 billion, and received TARP taxpayer funds worth $45 bil1ion.") - σελ.1 και 2, όλη η έκθεση εδώ
Κύριοι, αν οι θεσμοί λειτουργούσαν, σε μια ευνομούμενη κοινωνία α. Τα bonus θα ανακαλούνταν ως ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ συμμετοχής στο TARP, β. Τα BONUS θα έπρεπε υποχρεωτικά να βρίσκονται σε ευθεία αναλογία με τα κέρδη. Που ακούστηκε η εταιρεία να έχει ζημίες και οι "υπάλληλοι" να μοιράζονται bonus;
Αν συνδυαστεί αυτή η πρακτική με άλλες αντίστοιχες (επιστροφές κεφαλαίου, stock options, κλειστές αυξήσεις κεφαλαίου, εισαγωγές εταιρειών σε τιμές - μαμούθ και διαγραφές σε τιμές ξεφτίλας, κλπ, κλπ) αντιλαμβάνεστε τι εστί ο όρος "μαρίδα" που υιοθετήθηκε από τους εφευρετικούς σε αυτά Νεοέλληνες, για τους μικρομετόχους και τους λοιπούς "επενδυτές". Έπειτα, καθίσταται καλύτερα αντιληπτό το τι σημαίνει απαξίωση των θεσμών, όταν τα πορίσματα του αρμόδιου οργάνου της Ανώτατης Πολιτειακής Αρχής (του Κογκρέσσου) και της Ανώτατης Ελεγκτικής (της Γενικής Εισαγγελίας) ούτε κιχ δεν κάνουν στα αυτάκια της Αμερικάνας κοιμωμένης, της κοινής γνώμης. Καλό θα είναι οι οργισμένοι να ανατρέξουν σε παλαιότερα άρθρα όπως "Τα χρυσά τέκνα της Απάτης" και να δουν πόσο εκτός πραγματικότητας είμαστε, τελικά.
Είναι όμως, τέτοιος ο βαθμός υποκρισίας της εποχής μας, όπου ενώ οι ασήμαντοι και πολλοί, όπου γης, κυριολεκτικά ξεκοκαλίζονται φορολογικά και ελεγκτικά, καλούμενοι να συνεισφέρουν στο μέγιστο βαθμό στα φορολογικά βάρη προς στήριξη των εχόντων, οι μεγάλοι όχι μόνο δεν συνεισφέρουν ή υποχρεούνται , εν προκειμένω, να ανακοινώνουν την έκθεση τους σε "προϊόντα" που ισοδυναμούν με περιουσιακά στοιχεία ίσα με το ΑΕΠ της υφηλίου επί 3 (όπως τα παράγωγα και τα CDS), αλλά, την ίδια στιγμή, υποστηρίζονται οικονομικά άνευ όρων με τεράστια κεφάλαια που ΔΕΝ υπάρχουν και που προέρχονται από τις ίδιες ως άνω, φορολογικές τσέπες. Αυτές οι τσέπες όμως, δεν αντέχουν πια, όπως από καιρό επίσης, έχει επισημανθεί στον Επίκουρο.
Το Αssociated Press ανέφερε εσχάτως, ότι δεν υπάρχουν πια λεφτά στον Αμερικάνικο κορβανά σε ένα φορολογικό έτος κατά το οποίο πραγματοποιήθηκαν τα μεγαλύτερα ανοίγματα στην σύγχρονη Αμερικάνικη ιστορία, ενώ ταυτόχρονα, τα φορολογικά έσοδα παρουσιάζουν μείωση κατά 18% - την μεγαλύτερη πτώση από την Μεγάλη Ύφεση (φυσικά...).
Το τρέχον έλλειμμα του προϋπολογισμού ανέρχεται ήδη στα $1,8 τρις. Και αφού τακτοποιήθηκαν οι τραπεζίτες, τώρα δεν υπάρχουν πια λεφτά για βασικές και στοιχειώδεις κοινωνικές πολιτικές όπως το περίφημο πρόγραμμα Obama για την υγεία.
(Η κυβέρνηση Obama δείχνει, δυστυχώς, αστεία. Προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε άλυτα προβλήματα τα οποία νομοτελειακά θα οδηγήσουν σε κατακραυγή, προβλήματα για τα οποία θα κληθεί να λογοδοτήσει ο μόνος ανεύθυνος, ο ίδιος ο Barrack Obama, ο οποίος τυγχάνει να είναι και ο πιο "λαϊκός" Πρόεδρος από την εποχή Kennedy. Το επιμύθιο χωρίς αμφιβολία, θα είναι ότι "Δεν ήξερε και απέτυχε" και νοσταλγικά ίσως, oι white collars, πολιτικοί και γιάπηδες χαρτογιακάδες, που εξέθρεψαν το πρόβλημα, θα καλούνται να προσφέρουν «λύσεις» σε καμμένη γη. Συνακόλουθα οι δήθεν τεχνοκράτες, εθνικόφρονες, θρησκόληπτοι ηθικολόγοι, που φαρισαϊκά, θα κατακεραυνώνουν τον ανίκανο πάλαι ποτέ λαϊκό ήρωα Οbama, θα είναι και οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι για αυτήν την κατάντια. Διότι, αν το καλοσκεφτεί κάποιος, σε αυτήν την καλοστημένη φάρσα, στην οποία οι θλιβερές ΗΠΑ και οι συν αυταίς οδήγησαν τα τελευταία 60 χρόνια τον κόσμο με την ηγεμονολαγνεία τους, ως μια πολεμόχαρη ναρκισσιστική οπερέτα, δήθεν καλών, ηθικών, τίμιων, δημοκρατικών Χριστιανών, κανείς Obama, εν είδει τελευταίου τροχού της αμάξης, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως (αποκλειστικός) υπαίτιος.)
Πολύ πρόσφατα, ο Adrian Blundell-Wignall του ΟΑΣΑ (Deputy Director of financial and enterprise affairs) εκφράζοντας "προσωπικές απόψεις" στο Αυστραλέζικο ABC (σημειωτέον ήταν ο μόνος σχεδόν στον ΟΑΣΑ που προειδοποιούσε για τα επερχόμενα το 2007), χτυπά εκ νέου το καμπανάκι. Ακούστε τον. Εϊναι ωστόσο χαρακτηριστικό και ενδιαφέρον, ότι αυτή η τρύπια ανάκαμψη, επανέφερε τις συνθήκες ΦΙΜΩΣΗΣ που επικρατούσαν τόσα πολλά χρόνια, όπου κάθε διαφορετική άποψη ή κριτική σε αυτό το ΜΠΑΧΑΛΟ, εμφανιζόταν ως αιρετική, ανούσια, εξωπραγματική ή απλά παράλογη. Έτσι ο κ. Wignall εκφράζει προσωπική άποψη, ίνα κρίνει αλλά μην κριθεί. Διότι ο ΟΑΣΑ, επισήμως, πιστεύει ότι η κρίση τελείωσε ή τελειώνει.
Στα στραβά μου τα μάτια, κανείς από τους θεμελιώδεις δείκτες δεν δείχνει τέτοια σημεία.
Στα στραβά μου τα μάτια, κανείς από τους θεμελιώδεις δείκτες δεν δείχνει τέτοια σημεία.
Στο πλαίσιο αυτό, ανούσια και σε... σίγαση νέα, θεωρούνται προφανώς ειδήσεις, όπως το ότι οι κατασχέσεις, χτυπούν νέο ρεκόρ για 3η φορά τους τελευταίους 5 μήνες (συνολικά υπό κατάσχεση ή σε καθυστέρηση βρίσκονται το εξωπραγματικό 13,16% των δανείων), η καταναλωτική εμπιστοσύνη σημειώνει "απροσδόκητη" πτώση τον Αύγουστο, οι πωλήσεις των insiders φτάνουν σε επίπεδα - ρεκόρ, η συνειδητοποίηση ότι το Αμερικάνικο ΑΕΠ έχει υποχωρήσει ήδη 6,5%, 6.500.000 θέσεις εργασίας έχουν ήδη χαθεί σε 19 μήνες (οι χειρότερες στατιστικές από την Μεγάλη Ύφεση) - 20% ανεργία ήδη σε Michigan, Oregon, Nevada, California, South Carolina και Rhode Island - και ο δείκτης πληθωρισμού σε Ευρώπη και ΗΠΑ είναι αρνητικός για 6ο συνεχόμενο μήνα στις ΗΠΑ και 4ο στην Ευρώπη, ως απόλυτη ένδειξη αποπληθωριστικής περιόδου. Σημειωτέον ότι η άνοδος των εμπορευμάτων και ειδικά του πετρελαίου από τον Μάρτιο (στηριζόμενη βασικά σε υπερπληθωριστικές 'προσδοκίες' - τύπου Ζιμπάμπουε) αποτρέπει προς το παρόν την κατάρρευση των πληθωριστικών δεικτών. Είναι μια τεχνική (και εν πολλοίς τεχνητή) συγκράτηση, εντούτοις. [κάτι πολύ σημαντικό: τι είναι Depression και τι Great Depression; Depression έχουμε όταν η οικονομική δραστηριότητα συνολικά συρρικνώνεται κατά 10% ενω Great Depression όταν συρρικνώνεται κατά 25%]
Είναι συνεπώς απίστευτο το μέγεθος της απόκρυψης, μα πιο πολύ απίστευτη είναι η κοροϊδία, σαν και αυτό που ακολουθεί.
Κάθε Αύγουστο, λοιπόν, το Αμερικάνικο Census Bureau ανακοινώνει την λεγόμενη έκθεση για την φτώχεια (Poverty Report). H έκθεση περιλαμβάνει στοιχεία για το εισόδημα και το ασφαλιστικό σύστημα. Στον κόσμο της μπανάνας, μια τέτοια έκθεση ήταν βολικό να ανακοινώνεται εν μέσω των διακοπών του Αυγούστου, στην χώρα του hot dog. Τουλάχιστον μέχρι ενάρξεως της "κρίσης".
Τώρα, ενόψει ανάκαμψης και του προγράμματος Obama για την υγεία κλπ. το Census Bureau ανακοίνωσε ότι "λόγω φόρτου των δημοσιογράφων τα στοιχεία θα ανακοινωθούν έναν μήνα αργότερα." Πρόκειται για πρωτοφανή δικαιολογία ματαίωσης δημοσίευσης μιας πληροφορίας και ειδικά μήνα Αύγουστο. Εϊναι προφανές ότι δεν εξυπηρετούσε η δημοσίευση των σχετικών στοιχείων στην σχετική περίοδο. Φυσικά ουδείς διαμαρτύρεται. Λέγεται ότι κατά την Μεγάλη Ύφεση, ο Πρόεδρος Roosevelt, γύρναγε πίσω όποιες εκθέσεις δεν ήταν αρεστές, για "επανέλεγχο". 75 χρόνια μετά, ουδεμία διαφορά. Δεδομένης της συνολικής κατάστασης και της in concreto προφανούς στρέβλωσης των στατιστικών (την οποία εδώ και πολλά χρόνια καταγγέλει με εξαιρετικά ήπιο και τεκμηριοποιημένο τόνο, ο John Williams του SGS), τίποτα φυσικά δεν προκαλεί εντύπωση. Αρκεί μόνο να δει τις ανακοινώσεις του ΑΕΠ στις ΗΠΑ και τις μετέπειτα (μετά από μήνες) αναθεωρήσεις. Στο πρώτο τέταρτο του 2008 ανακοινώθηκε αύξηση 0,9%, η αναθεώρηση έδειξε μείωση 0.7% - στο 2ο τέταρτο ανακοινώθηκε αύξηση 2,8% η αναθεώρηση έδειξε αύξηση 1.5% - στο 3ο τέταρτο του 2008 ανακοινώθηκε μείωση 0,5%, τελικά αναθεωρήθηκε στο -2,7% - στο 4ο τέταρτο ανακοινώθηκε -6,4%, αναθεωρήθηκε στο -5.4%. Συνολικά έως σήμερα το ΑΕΠ είναι κατά ΜΟ 1% λιγότερο από αυτό που ανακοινώνεται.
Είναι συνεπώς απίστευτο το μέγεθος της απόκρυψης, μα πιο πολύ απίστευτη είναι η κοροϊδία, σαν και αυτό που ακολουθεί.
Κάθε Αύγουστο, λοιπόν, το Αμερικάνικο Census Bureau ανακοινώνει την λεγόμενη έκθεση για την φτώχεια (Poverty Report). H έκθεση περιλαμβάνει στοιχεία για το εισόδημα και το ασφαλιστικό σύστημα. Στον κόσμο της μπανάνας, μια τέτοια έκθεση ήταν βολικό να ανακοινώνεται εν μέσω των διακοπών του Αυγούστου, στην χώρα του hot dog. Τουλάχιστον μέχρι ενάρξεως της "κρίσης".
Τώρα, ενόψει ανάκαμψης και του προγράμματος Obama για την υγεία κλπ. το Census Bureau ανακοίνωσε ότι "λόγω φόρτου των δημοσιογράφων τα στοιχεία θα ανακοινωθούν έναν μήνα αργότερα." Πρόκειται για πρωτοφανή δικαιολογία ματαίωσης δημοσίευσης μιας πληροφορίας και ειδικά μήνα Αύγουστο. Εϊναι προφανές ότι δεν εξυπηρετούσε η δημοσίευση των σχετικών στοιχείων στην σχετική περίοδο. Φυσικά ουδείς διαμαρτύρεται. Λέγεται ότι κατά την Μεγάλη Ύφεση, ο Πρόεδρος Roosevelt, γύρναγε πίσω όποιες εκθέσεις δεν ήταν αρεστές, για "επανέλεγχο". 75 χρόνια μετά, ουδεμία διαφορά. Δεδομένης της συνολικής κατάστασης και της in concreto προφανούς στρέβλωσης των στατιστικών (την οποία εδώ και πολλά χρόνια καταγγέλει με εξαιρετικά ήπιο και τεκμηριοποιημένο τόνο, ο John Williams του SGS), τίποτα φυσικά δεν προκαλεί εντύπωση. Αρκεί μόνο να δει τις ανακοινώσεις του ΑΕΠ στις ΗΠΑ και τις μετέπειτα (μετά από μήνες) αναθεωρήσεις. Στο πρώτο τέταρτο του 2008 ανακοινώθηκε αύξηση 0,9%, η αναθεώρηση έδειξε μείωση 0.7% - στο 2ο τέταρτο ανακοινώθηκε αύξηση 2,8% η αναθεώρηση έδειξε αύξηση 1.5% - στο 3ο τέταρτο του 2008 ανακοινώθηκε μείωση 0,5%, τελικά αναθεωρήθηκε στο -2,7% - στο 4ο τέταρτο ανακοινώθηκε -6,4%, αναθεωρήθηκε στο -5.4%. Συνολικά έως σήμερα το ΑΕΠ είναι κατά ΜΟ 1% λιγότερο από αυτό που ανακοινώνεται.
Εξάλλου, για να μην ξεχνάμε τις "θεμελιώδεις" αναρτήσεις μας, βασίσαμε την άποψη μας για το μέγεθος και την διάρκεια της κρίσης αυτής, στο γεγονός ότι η ατέλειωτη μανία για τραπεζικά κέρδη και η συνακόλουθη χρηματιστηριακή φούσκα, των προηγούμενων δεκαετιών, βασικά δημιουργήθηκαν από το πλημμύρισμα των αγορών με φρέσκο χρήμα μέσω των Κεντρικών Τραπεζών, του οποίου η ορολογία μέτρησης καλείται M3 (και περί του οποίου την επίσημη πληροφόρηση έχει διακόψει προ πολλού η FED).
Στον ακόλουθο πίνακα, από το Shadow Statistics βλέπουμε ότι παρόλα τα $13 τρις στις ΗΠΑ και άλλα τόσα παγκόσμια που δόθηκαν για να τονωθεί το σύστημα, ο ρυθμός αύξησης του κυκλοφορούντος χρήματος (του Μ3) δραματικά μειώνεται. Τούτο σημαίνει ότι η σκασμένη αγορά δεν απορροφά τα χρήματα κενού αέρος όπως έως χθες έπραττε. Αιτία ο φόβος και η έλλειψη εμπιστοσύνης. Σημαίνει επίσης, ότι η όποια "ανάκαμψη" είναι στρεβλή. Άποψη μας είναι ότι αυτή η μείωση αυτή θα επιταχυνθεί προς αρνητικά επίπεδα με αποτέλεσμα την ΜΕΙΩΣΗ εν ευθέτω χρόνο, του κυκλοφορούντος χρήματος ως αυτοτελούς μονάδας, ως συνέπεια του deleveraging, της ρευστοποίησης να το πω, των παγίων των κάθε είδους funds, τραπεζών και λοιπών "οργανισμών" που δημιούργησε η μετοχική μανία και η οικονομική φούσκα.
Επειδή συνεπώς, καθίσταται κάθε μέρα σαφέστερο, ας τονιστεί εκ νέου ότι η ζωή μας, "φυσιολογικά" υφίσταται ΜΟΝΟ με την διαστολή του δανεισμού. Το σύστημα επιβιώνει ΜΟΝΟ με την αέναη αύξηση του δανεισμού, με το ατέλειωτο χρέος προς τους τραπεζίτες. Ακόμα και μια σχετική στασιμότητα σε αυτόν τον τομέα, προκαλλεί ισχυρούς κλυδωνισμούς. Η αύξηση του δανεισμού προκαλεί αυτομάτως την ανάγκη κυκλοφορίας περισσότερου χρήματος. Το οποίο χρήμα φυσικά και χρησιμοποιείται αλλότρια, σε κάθε λογής "δραστηριότητες" μεταξύ των οποίων, ασφαλώς, το χρηματιστηριακό παίγνιο. Η παραγωγή χρήματος συνεχίζει να αυξάνεται αλλά η απορρόφηση του μειώνεται. Και τούτο, ΗΔΗ, μας έχει φέρει έως εδώ. Σε περίπτωση που το Broad Money Supply αντιστραφεί, σε περίπτωση δηλαδή που η μπλε γραμμή του 1ου διαγράμματος περάσει σε αρνητικό έδαφος, σε περίπτωση που οι ρευστοποιήσεις είναι περισσότερες και μεγαλύτερες από τον δανεισμό και την κατανάλωση και το χρέος συρρικνωθεί ή απλά δεν θα μπορεί να αποπληρωθεί, να το πω απλοϊκά, σε περιβάλλον βάναυσα υποτιμημένων ή υπερτιμημένων νομισμάτων (κατά περίπτωση), τότε θα επακολουθήσει σεισμός οικονομικών ρίχτερ, που κανένας και τίποτα από τα σάπια είδωλα της "Μετοχικής Μανίας" δεν θα μπορέσει να αναστρέψει.
Υπόψιν, δε, ότι ήδη έκαναν ό,τι μπορούσαν.
___________________
ΥΓ Επ' ευκαιρία κάποιων σχολίων και μηνηυμάτων, να πω άπαξ και δια παντός, ότι δεν έχω καμία απολύτως προκατάληψη για την όποια θέση. Είμαι έτοιμος να ακούσω κάθε οικονομική ή άλλη άποψη, αλλά εξαρχής τόνισα ότι δεν ζητώ, αλλά απαιτώ την τεκμηρίωση με στοιχεία, της ΟΠΟΙΑΣ (όσο ακραίας και αν φαίνεται ή είναι) τοποθέτησης. Ο λόγος είναι ότι, πλην των άλλων, στην χώρα μας βασιλεύει η ΤΕΜΠΕΛΙΑ και η συναφής ΕΝΔΕΙΑ παράθεσης επιχειρημάτων.
Στην "πολιτισμένη Δύση" εξ αντιδιαστολής, διαβλέπει κάποιος κάτι άλλο. Την λεγόμενη "φαινόμενη άποψη" όπου σχεδόν πάντα ο δημόσιος λόγος συνοδεύεται από επιχειρήματα, τα οποία (πρέπει να) είναι λογικοφανή. H λογικοφάνεια με την λογική απέχουν βεβαίως παρασάγγας. Ο σκοπός, όμως του "πολιτισμένου διαλόγου" και της "επιχειρηματολογίας" εξυπηρετείται μια χαρά. "Φαίνεται" μια χαρά. Τούτο σε συνδυασμό με την παγκόσμια αδυναμία του απλού και εθισμένου στην τηλεοπληξία και στην χειραγώγηση ανθρώπου να κρίνει - πολλώ δε μάλλον να αντισταθεί - σε αυτό που του σερβίρουν, οδηγεί πάντως, στο ίδιο αποτέλεσμα. Αν πρέπει να το πω κάπως αλλιώς κάποιοι ανήκουν στον Homo Erectus και κάποιοι στον Homo Sapiens.
Βολικά και τα δυο για τους «άλλους» που θεωρούν εαυτούς ως εξευγενισμένους απόγονους της Πνευματικής Αρείας Φυλής, κάποιοι εξ αυτών αυτάρεσκα αποκαλούμενοι «η ελίτ».
ΥΓ2 Οι προκηρυχθείσες εκλογές στην χώρα μας είναι από τις πιο ιστορικές. Ο κ. Καραμανλής πραγματοποίησε την τελευταία του συνάντηση προ της ανακοίνωσης, με ένα πολύ συγκεκριμένο πρόσωπο, τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Προβόπουλο...
ΥΓ3 Η ΕΕ μπαίνει σε μία (ίσως πολύχρονη) φάση πλήρους αμφισβήτησης των δικαιοπρακτικών και ιδεολογικών θεμελίων σύστασης της (εμπορικές συμφωνίες, ελεύθερη διακίνηση πολιτών και εμπορευμάτων, τηλεπικοινωνίες και συγκοινωνίες). Κάποιος θα πρέπει να προσέξει ιδιαιτέρως στο πολύ άμεσο μέλλον την Βρετανική οικονομία και την BoFE καθώς και τις χώρες της Ιβηρικής.
http://www.epicurus2day.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=167:2009-08-19-17-23-09&catid=41:goldstandard&Itemid=55
Σχόλια