Πριν καλά καλά...
... στεγνώσει το μελάνι με το οποίο γράφαμε τις προάλλες για τις αυτοκτονίες στους χώρους εργασίας, και ιδιαίτερα στη Φρανς Τελεκόμ, η γαλλική τηλεφωνική εταιρεία ανακοίνωσε χθες άλλη μία.
Αν αναζητούσαμε...
... στην οικονομική κρίση τα αίτια της τριακοστής όγδοης αυτοκτονίας εργαζομένου της Φρανς Τελεκόμ από τον Φεβρουάριο του 2008, θα μπορούσαμε να κατηγορηθούμε πως βολευόμαστε με εύκολα συμπεράσματα. Δεν φτάνουν τα δάχτυλά μας για να μετρήσουμε τους λόγους που μπορούν να σπρώξουν ένα ανθρώπινο πλάσμα να αφαιρέσει τη ζωή του. Όμως δεν πρόκειται για ένα φαινόμενο περιορισμένο σε μια μονάχα επιχείρηση ή σε μια μόνο χώρα. Τα στοιχεία του αμερικανικού Γραφείου Στατιστικής της Εργασίας δείχνουν ότι οι αυτοκτονίες στους χώρους δουλειάς αυξήθηκαν κατά 28% το 2008 στις ΗΠΑ. Θα ήταν λοιπόν σαν να εθελοτυφλούσαμε αν αποφεύγαμε να αναζητήσουμε τα αίτια της νέας αυτοκτονίας στη Φρανς Τελεκόμ στην κυβερνητική απόφαση να μετατρέψει πάση θυσία μια παραδοσιακή δημόσια επιχείρηση σε κερδοφόρο πολυεθνική. Κι αν κλείναμε τα μάτια μπροστά στο γενικότερο κύμα ιδιωτικοποιήσεων που εξακολουθεί να σαρώνει την Ευρώπη, μολονότι είναι πια φανερό πως η απελευθέρωση της χρηματοπιστωτικής αγοράς ήταν εκείνη που οδήγησε στην οικονομική κρίση. Φυσικά, η Φρανς Τελεκόμ δεν είναι τράπεζα. Πρέπει να αγωνίζεται σκληρά για να διατηρήσει το δικό της μερίδιο της αγοράς που διεκδικείται καθημερινά από τους πανίσχυρους ανταγωνιστές της. «Όμως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τους νεοπροσύλητους στον φιλελευθερισμό διευθυντές των δημόσιων επιχειρήσεων που ονειρεύονται να μοιάσουν στα μεγάλα αφεντικά των ιδιωτικών επιχειρήσεων», παρατηρεί ο Πολ Βενρί στην εφημερίδα «Λα Ντεπές». «Ο τρόπος που διοικούν αυτά τα αφεντικά κάθε άλλο παρά είναι φιλελεύθερος. Να αλλάζει ένας εργαζόμενος από τη μια στιγμή στην άλλη νοοτροπία, πόλη, δουλειά, είναι κάτι που απαιτεί ανθρώπινη συμπαράσταση, κι αυτό δεν είναι κάτι που συμβιβάζεται με την απαίτηση των αφεντικών για γρήγορα οικονομικά αποτελέσματα».
Όσο ψηλότερα...
... ανεβαίνουμε στα διευθυντικά κλιμάκια κι όσο βαθύτερα χωνόμαστε στην κρίση, το ήθος σπανίζει όλο και περισσότερο. Κι έναν χρόνο από τότε που κλονίστηκε το σύστημα, η αναζήτηση νέων αξιών από τις οποίες θα μπορούσε να προκύψει μεγαλύτερος ανθρώπινος σεβασμός στο πλαίσιο αυτού του συστήματος έχει αποδειχτεί άκαρπη. Τα χρέη των χωρών συσσωρεύονται πάνω στα χρέη των ανθρώπων, όπως ακριβώς συσσωρεύονται για άλλους τα πλούτη που αποκτούν άδικα, παράνομα και εκβιαστικά. «Διοικούν με την τρομοκρατία», δήλωνε τις προάλλες στην εφημερίδα «Λε Μοντ» για τα μεγάλα αφεντικά ο Ζεράρ Μπερτομιέ, συνδικαλιστικός εκπρόσωπος της Γαλλικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων. «Σαν να πιέζουν τους εργαζομένους τόσο πολύ, για να τους αναγκάσουν να φύγουν από μόνοι τους».
Λίγοι μόνο...
... μήνες από τότε που ξέσπασε η κρίση στάθηκαν αρκετοί. Ποιος δεν μπορεί να δει σήμερα πως ο τρόπος ζωής και εργασίας που μας πρότεινε το σύστημα είναι πια ανεπαρκής και ξεπερασμένος;
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4536270&ct=2
Σχόλια