Οι περισσότεροι...
... άνθρωποι δουλεύουν για να βγάλουν το ψωμί τους. Οι υπόλοιποι είναι τραπεζίτες. Αυτές τις μέρες, η ειδησεογραφία είναι γεμάτη από ειδήσεις για την επιστροφή των τραπεζών στην κερδοφορία. Ακόμη και πτώματα σε κατάσταση προχωρημένης σήψης εμφανίζουν ξαφνικά σημεία ζωής.
Σε όσους...
... από εμάς νιώθουμε αμηχανία μπροστά στην επιστροφή των ζόμπι, ο Ντιν Μπέικερ, διευθυντής του αμερικανικού Κέντρου Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας, ανέλαβε να μας εξηγήσει τον μηχανισμό με τον οποίο οι τράπεζες βγαίνουν πάντα κερδισμένες. Για να μην τα πολυλογούμε, θα μιλήσουμε για λεφτά που βγαίνουν από τις τσέπες των φορολογουμένων και μπαίνουν στις τσέπες των τραπεζιτών. Ας πάρουμε την περίπτωση της Αμερικής.
- Εκεί, οι τράπεζες δανείζονται βραχυπρόθεσμα από την κεντρική τράπεζα της χώρας με σχεδόν μηδενικό κόστος (η αμερικανική κεντρική τράπεζα έχει κατεβάσει το επιτόκιό της κοντά στο μηδέν για να τονώσει την οικονομία). Με αυτά τα δανεικά, οι τράπεζες αγοράζουν κατόπιν κρατικά ομόλογα τα οποία τους πληρώνουν επιτόκιο 3,5%. Κάτι παρόμοιο γίνεται και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου το επιτόκιο της Κεντρικής Τράπεζας είναι 1%. Μια και τα χρήματα των κεντρικών τραπεζών είναι χρήματα των φορολογουμένων, αυτό σημαίνει πως δανείζουμε τις τράπεζες με φθηνό χρήμα που αργότερα θα μας το δανείσουν πανάκριβο. Δηλαδή, οι φορολογούμενοι βγαίνουν δυο φορές χαμένοι.
Ας μιλήσουμε...
... όμως καλύτερα με αριθμούς, όπως ο Ντιν Μπέικερ: «Ας πούμε πως οι τράπεζες δανείστηκαν ένα τρισεκατομμύριο δολάρια από την αμερικανική κεντρική τράπεζα. Κι ας πούμε πως καταβάλλουν στην κεντρική τράπεζα ένα επιτόκιο 0,2% γι΄ αυτά τα λεφτά. Αν οι τράπεζες αγοράσουν κατόπιν κρατικά ομόλογα που πληρώνουν επιτόκιο 3,5%, τότε θα τσεπώσουν τη διαφορά των 3,3 ποσοστιαίων μονάδων. Το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια που δανείστηκαν θα αποδώσει μέσα σε ένα χρόνο στις τράπεζες 33 δισεκατομμύρια δολάρια σε καθαρούς τόκους (καθαρό κέρδος). Αυτό είναι το “δωράκι” που πληρώνουν οι φορολογούμενοι και οι κυβερνήσεις στις τράπεζες για να ξαναπάρουν πίσω τα λεφτά που τους δάνεισαν μέσω της κεντρικής τράπεζας». Φυσικά, οι τράπεζες κερδίζουν και με άλλους τρόπους. Με τα χρήματα που δανείζονται, είτε άμεσα από το κράτος είτε με κρατικές εγγυήσεις, κερδοσκοπούν στο πετρέλαιο και άλλα εμπορεύματα. Στο πετρέλαιο, ας πούμε, αν το πιάσουν σε ανοδική φάση, τότε βγάζουν το κέρδος τους από την αυξημένη τιμή που πληρώνουν για τη βενζίνη οι καταναλωτές. Αν κάνουν μαζικές πωλήσεις πετρελαίου για να το αγοράσουν κατόπιν φθηνότερα, τότε πληρώνουν τη νύφη οι παραγωγοί. Μα ό,τι κι αν κάνουν οι τράπεζες, αν πέσουν έξω στις εκτιμήσεις τους, το ρίσκο το παίρνουν πάντα οι φορολογούμενοι, αφού αυτοί είναι οι μόνιμοι και ουσιαστικοί χρηματοδότες.
Το μυστικό...
... της τραπεζικής βιομηχανίας είναι αυτό: οι τραπεζίτες έχουν στήσει έτσι το σύστημα, που να μπορούν να κερδίζουν πολλά, είτε γύρω τους όλα πηγαίνουν καλά είτε καταρρέει το σύμπαν.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4534433&ct=2
=========
blogger: Μεταγεννέστερ εγγραφή.
Δημιουργούν «ζόμπι» τράπεζες και επιχειρήσεις
Η αύξηση της ανεργίας ενδέχεται να πυροδοτήσει την έχθρα έναντι των αλλοδαπών εργατών, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολη τη διαδικασία έκδοσης άδειας παραμονής και εργασίας, προκειμένου να προσελκύσουν «ξένα ταλέντα». Και το γεγονός ότι λίγες μόνον επιχειρήσεις προσλαμβάνουν προσωπικό ενδέχεται να κλονίσει την πίστη προς αγορές εργασίας, οι οποίες είναι πιο ευέλικτες. Οι κυβερνήσεις «ξεγελιούνται» από ισχυρές τράπεζες που επεκτείνουν τις πιστώσεις τους σε ζημιογόνες επιχειρήσεις χωρίς αυτές να αναδιαρθρώσουν προηγουμένως τις δραστηριότητές τους, ενώ παρεμποδίζουν την αναδιάρθρωση εάν αυτό συνεπάγεται απώλεια θέσεων εργασίας. Η νοοτροπία αυτή ενέχει τον κίνδυνο δημιουργίας «ζόμπι τραπεζών», «ζόμπι επιχειρήσεων» που θα έπρεπε κανονικά να σβήσουν και όχι να επιβιώσουν. Η άσχημη κατανομή του κεφαλαίου ενδέχεται να αποτελέσει απειλή για την ενιαία ευρωπαϊκή αγορά, διότι οι ψηφοφόροι ενός κράτους αναμένουν ότι η κρατική βοήθεια θα διοχετευθεί στην άμυνα και την εγχώρια αγορά εργασίας. Οι κίνδυνοι είναι πιο απειλητικοί για τον τραπεζικό κλάδο.
Οι τράπεζες που λαμβάνουν κρατική οικονομική στήριξη μπορεί να αισθανθούν μεγαλύτερη πίεση ώστε να επικεντρωθούν στις εγχώριες δανειοδοτήσεις, ενώ οι αρμόδιες ελεγκτικές αρχές ενδέχεται να αντιμετωπίσουν δυσκολίες να αποδείξουν ότι αθετούν τον υγιή ανταγωνισμό, και να τις σταματήσουν από τη διαδικασία αυτή. Ο κατατεμαχισμός της ενιαίας αγοράς στον χρηματοπιστωτικό τομέα θα είναι ιδιαίτερα ζημιογόνος για την ανατολική και την κεντρική Ευρώπη, οι οποίες κατά τα τελευταία χρόνια παρουσίαζαν εκπληκτική οικονομική ανάπτυξη, χάρη στις πιστώσεις από το εξωτερικό. Η προστασία της ενιαίας αγοράς στον χρηματοπιστωτικό τομέα απαιτεί, επίσης, αλλαγή στην οικονομική νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για την επίλυση, υπό εθνική επίβλεψη, των εντάσεων από τις διεθνείς τραπεζικές δραστηριότητες.
Ομως, σε περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων -καταλήγει η συλλογή μνημονίων της Bruegel- δεν υπάρχει και πολλή όρεξη για μεταρρυθμίσεις. Οι «Ευρωκράτες» έχουν δίκιο να αγωνιούν καθώς το «μαύρισμα» από τον καλοκαιρινό ήλιο των διακοπών εξασθενεί κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό των Βρυξελλών. Θα πρέπει, όμως, να παραμείνουν αφοσιωμένοι στα προβλήματά τους και όχι σε θεσμικές ανησυχίες και να θυμούνται ότι τα ανοικτά σύνορα και το ελεύθερο εμπόριο αποτελούν την ισχυρότερη δύναμη της Ευρωπαϊκής Ενωσηςπλήρες το άρθρο εδώ---->
Σχόλια