Το βιβλίο... ...«Το πλοίο-εργοστάσιο» του Τακίτζι Κομπαγιάσι είναι ένα από τα αριστουργήματα της ιαπωνικής λογοτεχνίας. Επανεκδίδεται συνεχώς από το 1948, όταν ήρθη για πρώτη φορά η απαγόρευση της κυκλοφορίας του. Κι εκείνο που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι οι αναγνώστες του: νέοι άνεργοι.
Ο ήλιος...
... ανατέλλει σήμερα σε μια νέα Ιαπωνία; Μετά τις εκλογές, πολλοί Ιάπωνες λαχταρούν να το πιστέψουν αυτό, αν και στέκονται μάλλον εμβρόντητοι μπροστά στα συντρίμμια ενός πενηντάχρονου ειδώλου. Γιατί δεν πρόκειται απλώς για τη συντριβή του Φιλελεύθερου Κόμματος, αλλά για τη συντριβή μιας ολόκληρης ζωής. Πενήντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια, αυτό το κόμμα πρότεινε στους Ιάπωνες το ίδιο κι απαράλλαχτο σύστημα. Ο κινητήρας του και τα γρανάζια του είχαν επιβληθεί από τους Αμερικανούς μετά την κατάρρευση της Ιαπωνικής αυτοκρατορίας. Χωρίς στρατό, χωρίς στρατιωτικές δαπάνες, χωρίς κατακτήσεις με την ξιφολόγχη, δεν απέμενε παρά η οικονομική επέκταση. Έτσι η χθεσινή ηττημένη ξανάγινε μεγάλη. Χωρίς πολέμους, αλλά με μια ακόρεστη δίψα για εξαγωγές. Η στρατιωτική αντικαταστάθηκε με την οικονομική πειθαρχία. Το κράτος, οι εργαζόμενοι και τα μεγάλα αφεντικά δεν ήταν παρά ένα σώμα, που θύμιζε τις μεγάλες στιγμές της αυτοκρατορίας. Όμως, αυτό που θέλει ο λαός δεν έχει καμιά σχέση με τέτοια μεγαλεία. Εκείνο που ζητάει από την κυβέρνησή του είναι συνήθως πολύ πιο απλό: να του εξασφαλίσει πως το άλλο κιόλας πρωί θα ξημερώσει γι΄ αυτόν μια καλύτερη μέρα.
Οι ηττημένοι...
... των εκλογών είχαν ασύνετα πιστέψει πως το σύστημα και το δόγμα τους θα ήταν αιώνια και πως είχαν επιτέλους ανακαλύψει το μυστικό της ανάπτυξης όπως άλλοι το ελιξίριο της νεότητας. Κι είχαν πειστεί πως είχαν καταφέρει να μετατρέψουν τη νησιωτική χώρα τους σε ένα πλοίο-εργοστάσιο σαν κι εκείνα που έστελναν να ψαρεύουν στα νερά του Ειρηνικού. Μια δεκαετής κρίση, όμως, όπως γράφει ο Ιβ Αρτέ στην εφημερίδα «Λα Ντεπές», μαζί με έντονη χρηματιστηριακή κερδοσκοπία, ανέτρεψαν όλες αυτές τις πεποιθήσεις. Ο ιαπωνικός μύθος κατέρρευσε. Τι υποσχέθηκε ο Γιουκίο Χατογιάμα, ο νικητής των εκλογών; Ακριβώς το αντίθετο από εκείνο πάνω στο οποίο βασίστηκε το ιαπωνικό μοντέλο στη διάρκεια δύο γενεών: αύξηση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και του κατώτατου μισθού, εγγυημένη κατώτατη σύνταξη και εγγυημένα οικογενειακά επιδόματα. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από εκείνο στο οποίο επιμένουν σήμερα οι ηγέτες της Ευρώπης. Όχι, ο Γιουκίο Χατογιάμα δεν είναι ένας Ιάπωνας Ροβεσπιέρος. Είναι απλώς ένας πολιτικός που για το συμφέρον της χώρας του έκρινε πως ήταν πια καιρός να γυρίσει τις πλάτες στον φιλελευθερισμό και να στραφεί στην κοινωνία. Πόσοι ηγέτες στην Ευρώπη θα αποτολμούσαν άραγε να πάρουν ιδέες από αυτόν;
«Εμπρός...
... για την κόλαση!», έτσι αρχίζει ο Κομπαγιάσι το βιβλίο του για το «Πλοίο-εργοστάσιο», στο οποίο οι άνθρωποι δούλευαν σαν σκλάβοι. Μετά την κυβερνητική αλλαγή στην Ιαπωνία, οι νεαροί αναγνώστες του αρχίζουν να ελπίζουν πως η κόλαση δεν είναι το μοναδικό λιμάνι.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4534231&ct=2
Σχόλια