Τη βρώμικη...
...δουλειά, κάποιος πρέπει να την κάνει κι αυτήν. Αν μερικοί λυπούνται που ανέλαβε να την κάνει ο Ντομινίκ Στρος-Καν, ένας σοσιαλιστής, τους παραπέμπουμε σε αυτό το δηκτικό σχόλιο του γαλλικού περιοδικού «Μαριάν»: «Είναι φανερό πως δεν είναι σοσιαλιστές που θέλουν να μεταρρυθμίσουν τον καπιταλισμό, αλλά καπιταλιστές που θέλουν να μεταρρυθμίσουν τον σοσιαλισμό».
Από τα ύψη...
...του μισθού του (461.510 δολάρια πέρυσι, αφορολόγητα) και από το νέο του πόστο ως διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (στο οποίο τον προώθησε ο Σαρκοζί), ο πρώην διεκδικητής της ηγεσίας του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας Ντομινίκ ΣτροςΚαν βλέπει «υπερβολικά επίπεδα δημόσιου χρέους στην Ελλάδα» και συνιστά «μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, που θα πρέπει να έχουν στόχο χαμηλότερο κόστος εργασίας και υψηλότερο ποσοστό απασχόλησης». Σε απλά ελληνικά δηλαδή, αύξηση του περιθωρίου κέρδους των εργοδοτών και μείωση των αποδοχών των εργαζομένων, αφού θα πρέπει να τρώνε περισσότεροι από ακόμη μικρότερη πίτα. Οι συστάσεις του Στρος-Καν είναι σύμφωνες με την απόφαση της G-20 του Λονδίνου να τετραπλασιάσει τους πόρους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο 1 τρισεκατομμύριο δολάρια. Τόσα θα πρέπει να δανειστούν δηλαδή οι χώρες που έχουν πρόβλημα, όχι για να ανασυγκροτήσουν τις οικονομίες τους, όχι για να τονώσουν την εγχώρια ζήτηση, όχι για να ενισχύσουν το εισόδημα των εργαζομένων, αλλά για να τα επιστρέψουν με τόκο μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στις ίδιες αρπακτικές τράπεζες που προκάλεσαν την κρίση. Αν επρόκειτο για στρατιωτική εισβολή, θα είχε ξεσηκώσει παλλαϊκή αντίσταση. Με τη συνενοχή της τοπικής ολιγαρχίας, όμως, η εισβολή των δανειστών γίνεται με δόλο, ώστε να μην καταλαβαίνει ο λαός τον απατηλό χαρακτήρα των χρεών με τα οποία τον φορτώνουν. «Προγραμματισμένη συρρίκνωση των χρεωμένων χωρών», έτσι την αποκαλεί στο περιοδικό «Καουντερπάντς» ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής της οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι. «Η ελεύθερη αγορά υποτίθεται πως αφήνει περιθώρια επιλογής. Όμως, οι χρεωμένες χώρες χάνουν το δικαίωμα επιλογής για το οικονομικό μέλλον τους. Το περίσσευμά τους δεσμεύεται στο εξωτερικό σαν φόρος οικονομικής υποτέλειας. Και οι δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί εκχωρούν την άσκηση πολιτικής σε ξένους γραφειοκράτες, τους «κεντρικούς σχεδιαστές» του σημερινού νεοφιλελεύθερου κόσμου».
«Ό,τι αρπάξουμε»...
...σε αυτές τις δύο λέξεις θα μπορούσε να συνοψιστεί σήμερα η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, που αντί να ενθαρρύνει την ανάπτυξη απεργάζεται τη συρρίκνωση των εθνικών οικονομιών.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4534021&ct=2
...δουλειά, κάποιος πρέπει να την κάνει κι αυτήν. Αν μερικοί λυπούνται που ανέλαβε να την κάνει ο Ντομινίκ Στρος-Καν, ένας σοσιαλιστής, τους παραπέμπουμε σε αυτό το δηκτικό σχόλιο του γαλλικού περιοδικού «Μαριάν»: «Είναι φανερό πως δεν είναι σοσιαλιστές που θέλουν να μεταρρυθμίσουν τον καπιταλισμό, αλλά καπιταλιστές που θέλουν να μεταρρυθμίσουν τον σοσιαλισμό».
Από τα ύψη...
...του μισθού του (461.510 δολάρια πέρυσι, αφορολόγητα) και από το νέο του πόστο ως διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (στο οποίο τον προώθησε ο Σαρκοζί), ο πρώην διεκδικητής της ηγεσίας του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας Ντομινίκ ΣτροςΚαν βλέπει «υπερβολικά επίπεδα δημόσιου χρέους στην Ελλάδα» και συνιστά «μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, που θα πρέπει να έχουν στόχο χαμηλότερο κόστος εργασίας και υψηλότερο ποσοστό απασχόλησης». Σε απλά ελληνικά δηλαδή, αύξηση του περιθωρίου κέρδους των εργοδοτών και μείωση των αποδοχών των εργαζομένων, αφού θα πρέπει να τρώνε περισσότεροι από ακόμη μικρότερη πίτα. Οι συστάσεις του Στρος-Καν είναι σύμφωνες με την απόφαση της G-20 του Λονδίνου να τετραπλασιάσει τους πόρους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο 1 τρισεκατομμύριο δολάρια. Τόσα θα πρέπει να δανειστούν δηλαδή οι χώρες που έχουν πρόβλημα, όχι για να ανασυγκροτήσουν τις οικονομίες τους, όχι για να τονώσουν την εγχώρια ζήτηση, όχι για να ενισχύσουν το εισόδημα των εργαζομένων, αλλά για να τα επιστρέψουν με τόκο μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στις ίδιες αρπακτικές τράπεζες που προκάλεσαν την κρίση. Αν επρόκειτο για στρατιωτική εισβολή, θα είχε ξεσηκώσει παλλαϊκή αντίσταση. Με τη συνενοχή της τοπικής ολιγαρχίας, όμως, η εισβολή των δανειστών γίνεται με δόλο, ώστε να μην καταλαβαίνει ο λαός τον απατηλό χαρακτήρα των χρεών με τα οποία τον φορτώνουν. «Προγραμματισμένη συρρίκνωση των χρεωμένων χωρών», έτσι την αποκαλεί στο περιοδικό «Καουντερπάντς» ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής της οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι. «Η ελεύθερη αγορά υποτίθεται πως αφήνει περιθώρια επιλογής. Όμως, οι χρεωμένες χώρες χάνουν το δικαίωμα επιλογής για το οικονομικό μέλλον τους. Το περίσσευμά τους δεσμεύεται στο εξωτερικό σαν φόρος οικονομικής υποτέλειας. Και οι δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί εκχωρούν την άσκηση πολιτικής σε ξένους γραφειοκράτες, τους «κεντρικούς σχεδιαστές» του σημερινού νεοφιλελεύθερου κόσμου».
- Το πότε θα χρεοκοπήσει μια χώρα που εκχωρεί συνεχώς περιουσιακά της στοιχεία από τους πολίτες της στους δανειστές της, από τον δημόσιο τομέα και τις εθνικές φορολογικές αρχές στο ξένο τραπεζικό κεφάλαιο, είναι φυσικά θέμα χρόνου, λέει ο Μάικλ Χάντσον. Γι΄ αυτό ακριβώς βιάζονται οι τραπεζίτες. Και γι΄ αυτό το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πιέζει τις χρεωμένες χώρες για περισσότερες «μεταρρυθμίσεις». Επειδή, αν και όταν περάσει αυτή η κρίση, η ανάγκη των χωρών να δανειστούν δεν θα είναι πια το ίδιο πιεστική.
«Ό,τι αρπάξουμε»...
...σε αυτές τις δύο λέξεις θα μπορούσε να συνοψιστεί σήμερα η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, που αντί να ενθαρρύνει την ανάπτυξη απεργάζεται τη συρρίκνωση των εθνικών οικονομιών.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4534021&ct=2
Σχόλια