Στη βιογραφία... ... του «πιο αξιόπιστου ανθρώπου στην Αμερική»όπως ψηφίστηκε σε πολλές δημοσκοπήσεις- προσέξαμε ένα ενδιαφέρον σημείο. Ο Ουόλτερ Κρονκάιτ, που μας άφησε χρόνους τις προάλλες, δεν ήταν δημοσιογράφος με πατέντα. Παράτησε μάλιστα τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Τέξας νωρίς, για να πιάσει δουλειά στο ραδιόφωνο. Και θυμηθήκαμε έτσι την πρόταση που είχε διατυπωθεί πρόσφατα στο αμερικανικό περιοδικό «Νέισον» από τους Τζον Νίκολς και Ρόμπερτ Μακ Τσέσνεϊ για να αποκτήσει η δημοσιογραφία περισσότερη αξιοπιστία: να χρηματοδοτήσει το κράτος τη δημοσιογραφική εκπαίδευση.
Η πρόταση...
... είχε προκαλέσει τότε αντιδράσεις. «Γιατί να στρώσουμε με πούπουλα αυτά τα εκκολαπτήρια της αναξιοπιστίας που βγάζουν δημοσιογράφους του κατεστημένου;» αναρωτιόταν ο ανεξάρτητος δημοσιογράφος Ντ. Ντ. Χάλεκ. Κι έφερνε ένα εντυπωσιακό επιχείρημα, παίρνοντας για παράδειγμα τα δημοσιογραφικά βραβεία που φέρουν το όνομα του Τζορτζ Πολκ (ενός άλλου σπουδαίου δημοσιογράφου, σφοδρού επικριτή του δόγματος Τρούμαν στην Ελλάδα, που δολοφονήθηκε εδώ κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου). Από αυτούς που έχουν τιμηθεί με αυτά τα βραβεία, πόσοι είναι εκείνοι που έχουν βγει από τα «εργοστάσια δημοσιογράφων»; Ελάχιστοι. Η Έιμι Γκούντμαν, η «αριστερή ραδιοφωνική φωνή της Αμερικής», σπούδασε Ανθρωπολογία στο Χάρβαρντ. Ο Σέιμουρ Χερς, ο άνθρωπος που αποκάλυψε στον κόσμο τη σφαγή του Μάι Λάι, σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Το ίδιο και ο Σταντς Τέρκελ (στο ίδιο πανεπιστήμιο). Η Ναόμι Κλάιν φοίτησε στην Οικονομική Σχολή του Λονδίνου. Ο Ρόμπερτ Φισκ, ο πιο αξιόπιστος δημοσιογράφος στα θέματα της Μέσης Ανατολής, είναι φιλόλογος. Ο Τζέρεμι Σκάχιλ, που ασχολήθηκε με την επιρροή που ασκούν στη ζωή μας οι πολεμικές βιομηχανίες (και βραβεύτηκε γι΄ αυτό) ξετρίφτηκε στην εφημερίδα «Κάθολικ Γουέρκερ» (που πωλείται μια πεντάρα). Ο Σκάχιλ είχε πει κάποτε πως οι δημοσιογραφικές σχολές παράγουν μόνο τρωκτικά. Υπάρχει λύση;
Η λύση...
... που έχει προτείνει ο Τζέρεμι Σκάχιλ είναι να πάρουμε τα παιδιά από τις δημοσιογραφικές σχολές και να τα αμολήσουμε στους δρόμους. Το ίδιο είχε κάνει κι αυτός, μαθητεύοντας στο πλευρό της Έιμι Γκούντμαν. Και λέει πως έμαθε κοντά της, κόβοντας αποκόμματα από τις εφημερίδες, τόσα όσα δεν θα μπορούσε ποτέ να του μάθει μια δημοσιογραφική σχολή. Αντί να μπαίνουν στα καλούπια αυτών των «εργοστασίων δημοσιογράφων», λέει ο Ντ. Ντ. Χάλεκ, θα ήταν προτιμότερο οι νέοι μας να αρχίσουν να διαβάζουν άλλα πράγματα: ιστορία, οικονομία, πολιτικές επιστήμες και προπαντός λογοτεχνία. Όχι μόνο οι επίδοξοι δημοσιογράφοι, αλλά και οι αναγνώστες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σε τεστ των σουηδικών δημοτικών σχολείων περιλαμβάνεται η εξής ερώτηση: «Γιατί, παιδιά, η εταιρεία δημητριακών Κelloggs είναι ο χορηγός της παιδικής τηλεοπτικής σειράς Τeletubbies;».
Η αξιοπιστία...
... δεν είναι κάτι που το παίρνεις με πατέντα. Είναι ένας τίτλος τιμής. Για πολύ λίγους. Και η απονομή του είναι πάντα αποκλειστικό προνόμιο του αναγνώστη.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4527437&ct=2
Σχόλια