Οι έλληνες πολίτες έδειξαν περίτρανα τη δυσαρέσκειά τους προς τον πολιτικό κόσμο στις τελευταίες εκλογές. Φυσικά, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου πολλά σοβαρά θέματα ουδόλως ετέθησαν, όπως π.χ. τα παρακάτω:
* Το τάπωμα της αριστείας. Στον χώρο της εκπαίδευσης και της έρευνας στη χώρα μας η αριστεία (που σχεδόν παντού αλλού θριαμβεύει) είτε είναι υπό διωγμό ή απλώς αγνοείται. Τις κοινωνικοπολιτικές αιτίες του αηδιαστικού αυτού φαινομένου δεν είμαι αρμόδιος να αναλύσω. Θα αναφέρω όμως μια σειρά από χαρακτηριστικά γεγονότα, μπας και ξυπνήσουν τίποτε προοδευτικοί διανοούμενοι και το θέμα τεθεί (επιτέλους) επί τάπητος. Οπως είναι παγκοσμίως γνωστό, οι σύγχρονες κοινωνίες, ανεξαρτήτως πολιτικού συστήματος, καλλιεργούν κέντρα αριστείας σε όλα τα επίπεδα για την προκοπή τους. Το αντίθετο συμβαίνει στη χώρα μας. Ετσι, όταν το 1982 ήρθαν οι σοσιαλιστές στην εξουσία, μια από τις πρώτες τους ενέργειες ήταν να καταργήσουν τα κέντρα αριστείας (Βαρβάκειο, Πειραματικό, Α΄ Γυμν. Πειραιά κ.ά.) στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τίποτε δεν έχει γίνει έκτοτε για να αναπληρωθούν και η αριστεία έχει περάσει (σοσιαλιστικώς) στην ιδιωτική εκπαίδευση των πλουσίων (και των μαρξιστών). Μια άλλη δε απίστευτη πρακτική των υπουργών της Παιδείας την τελευταία 25ετία είναι η μη αναγνώριση των πτυχίων των Πολυτεχνικών Σχολών (5ετούς διάρκειας) ως ισοδύναμων των πτυχίων Μάστερ του Η.Β. (4ετούς διάρκειας). Τέτοιο φαινόμενο εθνικής μειοδοσίας μόνο στη χώρα μας απαντάται. Και για να είμαι σαφέστατος, θα δώσω ένα παράδειγμα της ειδικότητάς μου: Υπάρχει στη Σκωτία ένα συνδυασμένο πρόγραμμα δύο καλών πανεπιστημίων (Στραθκλάιντ και Γλασκώβης), το οποίο δίνει πτυχία σε «Ναυπηγική και Ναυτική Μηχανολογία», όπως δηλαδή και η Σχολή Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ. Αν τώρα κάποιος νέος που θέλει να σπουδάσει Ναυτική Μηχανολογία (εξαίρετο επάγγελμα στη χώρα μας, με μηδενική ανεργία) και ψάξει στο Διαδίκτυο, βρίσκει ότι το σκωτσέζικο πρόγραμμα (που έχει δίδακτρα και δεν διανέμει δωρεάν δωδεκάδες συγγραμμάτων) διαθέτει το 1/4 των καθηγητών και το 1/4 των μαθημάτων του ελληνικού! Επιπλέον, δεν υπάρχει εκεί θέμα πλήρους σχεδίασης ενός πλοίου, που υπάρχει εδώ, ούτε διπλωματική εργασία εξάμηνης διάρκειας, ούτε σχετικό εργαστήριο. Και εκείνο (κατά τον κ. Α. Σπηλιωτόπουλο π.χ.) είναι πτυχίο Μάστερ, ενώ το πτυχίο του ΕΜΠ δεν είναι! Και ενώ το πολύπαθο ΕΜΠ προσπαθεί (και καταφέρνει) να είναι ένα εξαίρετο διεθνώς ερευνητικό πανεπιστήμιο, η πολιτεία το ανταμείβει ως εξής: για κάθε κανονικό σπουδαστή, προσθέτει άλλους δύο από το παράθυρο, το αφήνει να καταστρέφεται σε κανονικά διαστήματα και προσπαθεί να καταργήσει τη λειτουργία της Επιτροπής Ερευνών, που επιτρέπει να λειτουργεί ως ερευνητικό πανεπιστήμιο. Επίσης, η ΓΓΕΤ επιμελώς δεν δημοσιοποιεί τα επίσημα αποτελέσματα των ερευνητικών επιτυχιών του ΕΜΠ στο 6ο Π.Π., που το φέρνουν 1ο στην Ευρώπη μεταξύ των πανεπιστημίων, όπως ήταν πρώτο μεταξύ όλων των ελληνικών ερευνητικών φορέων, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του 5ου Π.Π., πράγμα που χρειάστηκε να δημοσιοποιήσω εγώ!
Επί του προκειμένου υπάρχει ευτυχώς μια λαμπρή εξαίρεση. Πράγματι, προ διετίας και με Γενικό Γραμματέα Ε&Τ τον (νέο ευρωβουλευτή) καθηγητή Ι. Τσουκαλά έγινε συγκριτική αξιολόγηση των Ερευνητικών Κέντρων και μοιράστηκαν (πρωτοφανώς) χρηματικά βραβεία στα άριστα. Παρά ταύτα, τα αποτελέσματα αυτού του διαγωνισμού αριστείας έγιναν γνωστά ευρύτερα από εμένα και όχι αρμοδίως.
* Οι παρενέργειες της υπερπαραγωγής αποφοίτων ανώτατης εκπαίδευσης. Είναι γνωστό ότι η χώρα μας έχει την παγκόσμια πρωτιά στη μαζική παραγωγή πτυχιούχων ανώτατης εκπαίδευσης, χωρίς αντίστοιχες θέσης απασχόλησης. Είναι επίσης σε όλους προφανές ότι οι θέσεις των καλά αμειβόμενων «μαστόρων» τείνουν να περάσουν σε αλλοδαπούς μετανάστες. Δείγμα δε για το πού θα οδηγήσει η παραπάνω ασταθής κατάσταση αποτελούν τα επεισόδια του περασμένου Δεκέμβρη. Για μια θεωρητική ανάλυση παραπέμπω στην «Κλειωδυναμική» θεώρηση της ιστορίας. Στο άκρως ενδιαφέρον αυτό δοκίμιο («Νature», vol. 454, 3.7.2008) ο καθηγητής Ρ. Τurchin αναφέρει (μεταξύ άλλων) ότι η υπεραφθονία μορφωμένων (και ανέργων) νέων προηγήθηκε των πολιτικών κρίσεων της εποχής των επαναστάσεων στη Δ. Ευρώπη, στην παλιά Ιαπωνία, στο σύγχρονο Ιράν και στη Σοβιετική Ενωση. Τα φαινόμενα δε είναι ιδιαίτερα βίαια στις περιπτώσεις όπου η κεντρική εξουσία είναι αδύναμη. Και να επιδιώκουν (ως μη ώφειλαν) την καταστροφική αστάθεια τα μαρξιστικά κόμματα στην απελπισία της στασιμότητάς τους, κατανοητό είναι. Να την καλλιεργούν όμως και τα αστικά κόμματα εξουσίας;
* Οι περιπέτειες της Ανεξάρτητης Διοικητικής Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Η προφανώς απαραίτητη Αρχή ιδρύθηκε άκρως καθυστερημένα, παρά τη σθεναρή αντίδραση των προοδευτικών δυνάμεων, και στελεχώθηκε από 12 διακεκριμένους καθηγητές. Μετά ταύτα:
Ο κ. Θεόδωρος Λουκάκης είναι τέως καθηγητής και πρόεδρος της Ενωσης Αποφοίτων ΕΜΠ.
* Το τάπωμα της αριστείας. Στον χώρο της εκπαίδευσης και της έρευνας στη χώρα μας η αριστεία (που σχεδόν παντού αλλού θριαμβεύει) είτε είναι υπό διωγμό ή απλώς αγνοείται. Τις κοινωνικοπολιτικές αιτίες του αηδιαστικού αυτού φαινομένου δεν είμαι αρμόδιος να αναλύσω. Θα αναφέρω όμως μια σειρά από χαρακτηριστικά γεγονότα, μπας και ξυπνήσουν τίποτε προοδευτικοί διανοούμενοι και το θέμα τεθεί (επιτέλους) επί τάπητος. Οπως είναι παγκοσμίως γνωστό, οι σύγχρονες κοινωνίες, ανεξαρτήτως πολιτικού συστήματος, καλλιεργούν κέντρα αριστείας σε όλα τα επίπεδα για την προκοπή τους. Το αντίθετο συμβαίνει στη χώρα μας. Ετσι, όταν το 1982 ήρθαν οι σοσιαλιστές στην εξουσία, μια από τις πρώτες τους ενέργειες ήταν να καταργήσουν τα κέντρα αριστείας (Βαρβάκειο, Πειραματικό, Α΄ Γυμν. Πειραιά κ.ά.) στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τίποτε δεν έχει γίνει έκτοτε για να αναπληρωθούν και η αριστεία έχει περάσει (σοσιαλιστικώς) στην ιδιωτική εκπαίδευση των πλουσίων (και των μαρξιστών). Μια άλλη δε απίστευτη πρακτική των υπουργών της Παιδείας την τελευταία 25ετία είναι η μη αναγνώριση των πτυχίων των Πολυτεχνικών Σχολών (5ετούς διάρκειας) ως ισοδύναμων των πτυχίων Μάστερ του Η.Β. (4ετούς διάρκειας). Τέτοιο φαινόμενο εθνικής μειοδοσίας μόνο στη χώρα μας απαντάται. Και για να είμαι σαφέστατος, θα δώσω ένα παράδειγμα της ειδικότητάς μου: Υπάρχει στη Σκωτία ένα συνδυασμένο πρόγραμμα δύο καλών πανεπιστημίων (Στραθκλάιντ και Γλασκώβης), το οποίο δίνει πτυχία σε «Ναυπηγική και Ναυτική Μηχανολογία», όπως δηλαδή και η Σχολή Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ. Αν τώρα κάποιος νέος που θέλει να σπουδάσει Ναυτική Μηχανολογία (εξαίρετο επάγγελμα στη χώρα μας, με μηδενική ανεργία) και ψάξει στο Διαδίκτυο, βρίσκει ότι το σκωτσέζικο πρόγραμμα (που έχει δίδακτρα και δεν διανέμει δωρεάν δωδεκάδες συγγραμμάτων) διαθέτει το 1/4 των καθηγητών και το 1/4 των μαθημάτων του ελληνικού! Επιπλέον, δεν υπάρχει εκεί θέμα πλήρους σχεδίασης ενός πλοίου, που υπάρχει εδώ, ούτε διπλωματική εργασία εξάμηνης διάρκειας, ούτε σχετικό εργαστήριο. Και εκείνο (κατά τον κ. Α. Σπηλιωτόπουλο π.χ.) είναι πτυχίο Μάστερ, ενώ το πτυχίο του ΕΜΠ δεν είναι! Και ενώ το πολύπαθο ΕΜΠ προσπαθεί (και καταφέρνει) να είναι ένα εξαίρετο διεθνώς ερευνητικό πανεπιστήμιο, η πολιτεία το ανταμείβει ως εξής: για κάθε κανονικό σπουδαστή, προσθέτει άλλους δύο από το παράθυρο, το αφήνει να καταστρέφεται σε κανονικά διαστήματα και προσπαθεί να καταργήσει τη λειτουργία της Επιτροπής Ερευνών, που επιτρέπει να λειτουργεί ως ερευνητικό πανεπιστήμιο. Επίσης, η ΓΓΕΤ επιμελώς δεν δημοσιοποιεί τα επίσημα αποτελέσματα των ερευνητικών επιτυχιών του ΕΜΠ στο 6ο Π.Π., που το φέρνουν 1ο στην Ευρώπη μεταξύ των πανεπιστημίων, όπως ήταν πρώτο μεταξύ όλων των ελληνικών ερευνητικών φορέων, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του 5ου Π.Π., πράγμα που χρειάστηκε να δημοσιοποιήσω εγώ!
Επί του προκειμένου υπάρχει ευτυχώς μια λαμπρή εξαίρεση. Πράγματι, προ διετίας και με Γενικό Γραμματέα Ε&Τ τον (νέο ευρωβουλευτή) καθηγητή Ι. Τσουκαλά έγινε συγκριτική αξιολόγηση των Ερευνητικών Κέντρων και μοιράστηκαν (πρωτοφανώς) χρηματικά βραβεία στα άριστα. Παρά ταύτα, τα αποτελέσματα αυτού του διαγωνισμού αριστείας έγιναν γνωστά ευρύτερα από εμένα και όχι αρμοδίως.
* Οι παρενέργειες της υπερπαραγωγής αποφοίτων ανώτατης εκπαίδευσης. Είναι γνωστό ότι η χώρα μας έχει την παγκόσμια πρωτιά στη μαζική παραγωγή πτυχιούχων ανώτατης εκπαίδευσης, χωρίς αντίστοιχες θέσης απασχόλησης. Είναι επίσης σε όλους προφανές ότι οι θέσεις των καλά αμειβόμενων «μαστόρων» τείνουν να περάσουν σε αλλοδαπούς μετανάστες. Δείγμα δε για το πού θα οδηγήσει η παραπάνω ασταθής κατάσταση αποτελούν τα επεισόδια του περασμένου Δεκέμβρη. Για μια θεωρητική ανάλυση παραπέμπω στην «Κλειωδυναμική» θεώρηση της ιστορίας. Στο άκρως ενδιαφέρον αυτό δοκίμιο («Νature», vol. 454, 3.7.2008) ο καθηγητής Ρ. Τurchin αναφέρει (μεταξύ άλλων) ότι η υπεραφθονία μορφωμένων (και ανέργων) νέων προηγήθηκε των πολιτικών κρίσεων της εποχής των επαναστάσεων στη Δ. Ευρώπη, στην παλιά Ιαπωνία, στο σύγχρονο Ιράν και στη Σοβιετική Ενωση. Τα φαινόμενα δε είναι ιδιαίτερα βίαια στις περιπτώσεις όπου η κεντρική εξουσία είναι αδύναμη. Και να επιδιώκουν (ως μη ώφειλαν) την καταστροφική αστάθεια τα μαρξιστικά κόμματα στην απελπισία της στασιμότητάς τους, κατανοητό είναι. Να την καλλιεργούν όμως και τα αστικά κόμματα εξουσίας;
* Οι περιπέτειες της Ανεξάρτητης Διοικητικής Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Η προφανώς απαραίτητη Αρχή ιδρύθηκε άκρως καθυστερημένα, παρά τη σθεναρή αντίδραση των προοδευτικών δυνάμεων, και στελεχώθηκε από 12 διακεκριμένους καθηγητές. Μετά ταύτα:
- α) Ο αρμόδιος υφυπουργός τους άφησε απλήρωτους επί εννεάμηνο, γιατί η αποζημίωσή τους (4.000 ευρώ μεικτά) του φαινόταν υπέρογκη!
- β) Προσέλαβαν προσωπικό, με τρόπο που τους επέβαλε το υπουργείο. Το προσωπικό δούλεψε και πληρώθηκε. Ακολούθως επέδραμε πάρεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, που κήρυξε τις συμβάσεις παράνομες και καταλόγισε το ποσό των 170.000 ευρώ στα μέλη της Αρχής!
- γ) Ετσι, σήμερα η Αρχή δεν έχει προσωπικό, ούτε πιστώσεις για να προχωρήσει σε εξωτερική αξιολόγηση των 70 τμημάτων που έχουν ήδη κάνει εσωτερική αξιολόγηση, ενώ τα μέλη της χρωστάνε 170.000 ευρώ στο Δημόσιο!!!
Ο κ. Θεόδωρος Λουκάκης είναι τέως καθηγητής και πρόεδρος της Ενωσης Αποφοίτων ΕΜΠ.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=122&artid=273683&dt=14/06/2009
------------------------------------------
Blogger: Mετά τα παραπάνω, και για να "δέσει το γλυκό" δείτε μια παλιότερη εγγραφή σ' αυτό το Βlogg ----------->Click εδώ----->
=============
Mεταγεννέστερη προσθήκη: 24/10/2009.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_23/10/2009_334562
Blogger: Mετά τα παραπάνω, και για να "δέσει το γλυκό" δείτε μια παλιότερη εγγραφή σ' αυτό το Βlogg ----------->Click εδώ----->
=============
Mεταγεννέστερη προσθήκη: 24/10/2009.
Το οικονομικό πρόβλημα είναι πολιτικό
Του Σταυρου Λυγερου
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Το 2004, η κυβέρνηση Καραμανλή αποκάλυψε με επικοινωνιακό θόρυβο τις δημοσιονομικές ταχυδακτυλουργίες της κυβέρνησης Σημίτη. Ποιος δεν θυμάται την επιχείρηση «απογραφή»; Τώρα, η κυβέρνηση Παπανδρέου αποκαλύπτει –πιο σεμνά, είναι αλήθεια– τις αντίστοιχες ταχυδακτυλουργίες της κυβέρνησης Καραμανλή. Και στις δύο περιπτώσεις, η νέα κυβέρνηση προσπάθησε/προσπαθεί να φορτώσει στην προηγούμενη όσα περισσότερα βάρη μπορεί, ώστε να είναι για την ίδια ευκολότερο να εμφανίσει πρόοδο.
- Ολα αυτά, όμως, είναι πολιτική σπέκουλα πάνω στο άρρωστο σώμα της ελληνικής οικονομίας. Η διεθνής κρίση παρόξυνε, αλλά δεν προκάλεσε το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι χρόνιο και αποτυπώνεται με αλάνθαστο τρόπο στο μεγάλο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και στον δραματικά μικρό όγκο πραγματικών επενδύσεων.
Τα κερδοσκοπικά κεφάλαια που επενδύονται στη Σοφοκλέους περισσότερο απομυζούν πόρους παρά συμβάλλουν στην ανάπτυξη.
- Το έλλειμμα και το χρέος έφθασαν σ’ αυτά τα ύψη επειδή οι πόροι που τα διόγκωσαν δεν διοχετεύθηκαν σε παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες θα δημιουργούσαν πρόσθετο πλούτο. Κατά κανόνα, σπαταλήθηκαν κατά τρόπο που τροφοδότησε τις εισαγωγές. Οι κυβερνήσεις επιδίδονται σε δημοσιονομικού τύπου παρεμβάσεις. Η λύση, όμως, δεν θα προκύψει με διαχείριση της υφιστάμενης «πίτας». Θα προκύψει μόνο εάν δρομολογηθεί νέα αναπτυξιακή δυναμική. Για να παραχθεί πλούτος πρέπει να αξιοποιηθούν υπαρκτά συγκριτικά πλεονεκτήματα και να απελευθερωθούν παραγωγικές δυνάμεις. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει να δημιουργηθεί το περιβάλλον, το οποίο θα διευκολύνει την ανάληψη επιχειρηματικών πρωτοβουλιών.
Η αντιπαράθεση των κομμάτων για την οικονομία, όμως, γίνεται με όρους προπαγανδιστικών σχημάτων. Τα δύο μεγάλα, μάλιστα, ανταγωνίζονται σε ιδεολογικο-πολιτικό μεταπρατισμό, επικαλούμενα ξένα μοντέλα. Αναμφίβολα, έχουμε να διδαχθούμε πολλά και από παντού, αλλά μέχρις εκεί. Η Ελλάδα χρειάζεται επεξεργασμένες λύσεις με ιθαγένεια και όχι έτοιμες συνταγές από το εξωτερικό. Η διαπίστωση της ανάγκης για μία μεταρρύθμιση σε έναν τομέα είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη. Καμία μεταρρύθμιση δεν μπορεί να αποδώσει εάν δεν έχει κερδίσει τουλάχιστον την ανοχή της κοινής γνώμης. Χωρίς αυτήν ακόμα και τα πιο σωστά μέτρα κινδυνεύουν να ακυρωθούν από κοινωνικές αντιδράσεις.
- Επιβεβαιώνεται και σε αυτό το επίπεδο ότι το οικονομικό πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό πρόβλημα.
- Προϋπόθεση για μία αποτελεσματική συλλογική προσπάθεια ανόρθωσης είναι η διαμόρφωση κλίματος αυτοπειθαρχίας. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η δημιουργία κλίματος πολιτικής εμπιστοσύνης. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με επικοινωνιακά κόλπα. Επιτυγχάνεται με καθαρές κουβέντες και κυρίως με κοινωνικά δίκαιη οικονομική πολιτική. Την καχυποψία, τη συντεχνιακή νοοτροπία και την άρνηση τροφοδότησε η συνήθως δικαιολογημένη εντύπωση των εργαζομένων ότι το κόστος των περιβόητων διαρθρωτικών αλλαγών επιρρίπτεται κατά κανόνα μόνο στις δικές τους πλάτες.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_23/10/2009_334562
Σχόλια