Οι φήμες...
... ότι πλησιάζουν οι ευρωεκλογές γίνονται ολοένα και πιο έντονες όσο περνούν οι μέρες. Εκείνο που κάνει αυτές τις φήμες ακόμη πιο πιστευτές, είναι οι ολοένα και πιο ζωηρές πολιτικές κοκορομαχίες. Επειδή όμως τίποτα πια δεν μας ξαφνιάζει και όλα είναι αναμενόμενα, ίσως από πλήξη, ίσως αντί για σταυρόλεξα από εκείνα που λύνει κανείς εκεί που σκάει το κύμα, ο συγγραφέας Καμίλ Λοτί Μαλμπράνς κάθησε και κατέγραψε μερικά από εκείνα τα κούφια λόγια με τα οποία τα κόμματα εξουσίας κουφαίνουν τους ψηφοφόρους.
Η επικοινωνιακή...
... γλώσσα της εξουσίας αντηχεί πάλι στα αυτιά μας και αισθανόμαστε να τα παραβιάζει, σαν μια «συμβολική βία», όπως την είχε πει ο κοινωνιολόγος Πιερ Μπουρντιέ. Το πολιτικό σύνθημα για την «κοινωνική προστασία των νέων» ήταν το πρώτο που χτύπησε άσχημα στον Μαλμπράνς. Μα, κύριοί μου, λέει ο συγγραφέας, εδώ δεν πρόκειται για όλα τα παιδιά ούτε για όλους τους νέους. Εδώ μιλάμε για τάξεις. «Τα παιδιά του τραπεζίτη και του διευθυντή της πολυεθνικής, τα παιδιά των ομοίων τους και των συνενόχων τους, δεν έχουν καμιά ανάγκη κοινωνικής προστασίας. Ζουν μια χαρά στα πλούσια προάστια κι έχουν όλα όσα χρειάζονται για τη χειραφέτησή τους». Όσο για τη «δημοκρατία» που έχει δημιουργήσει αυτές τις τάξεις, όλοι πια έχουν καταλάβει πως πρόκειται για μια δικτατορία του χρήματος που έχει οικειοποιηθεί την εθνική οικονομία. «Έχουν πια καταλάβει πως το κράτος, η χώρα, ο λαός, έχουν υποδουλωθεί σε μια επιθετική ολιγαρχία που παίζει στα δάχτυλά της την καθημερινή ζωή της πλειοψηφίας. Γι΄ αυτή την πλούσια και κερδοσκοπική ολιγαρχία ο πολίτης σηκώνεται νωρίς για να πάει στη δουλειά, σε αυτή την ολιγαρχία ανήκει η ζωή του, ο χρόνος του, το σπίτι του». Το τρίτο...
- ... επικοινωνιακό ιδεολόγημα που κατέγραψε ο Μαλμπράνς στο χαρτί του ήταν η «δημόσια ασφάλεια». Πρώτα από όλα, λέει ο Γαλλοαϊτινός συγγραφέας, αυτή η ασφάλεια δεν είναι παρά μια εγγύηση ασυλίας που παρέχει το κράτος σε εκείνη ακριβώς την ολιγαρχία που καταληστεύει την οικονομία. Αλλιώς, οι κάμερες παρακολούθησης και οι δορυφόροι δεν θα ήταν στραμμένοι στους αθώους πολίτες, στα θύματα αυτών των ληστών.
- «Ο λαός θεωρείται ένας συστημικός εχθρός που πρέπει να βρίσκεται υπό συνεχή παρακολούθηση. Σε ένα σύστημα όπου η επισφαλής οικονομική θέση των πολιτών είναι τόσο κραυγαλέα, τι άλλο νόημα θα μπορούσε να έχει η λεγόμενη δημόσια ασφάλεια; Ο λαός φωνάζει στους ληστές, όπως φώναζε κάποτε ο Σεν-Ζιστ: “Αποδείξτε την αρετή σας ή μπείτε στη φυλακή”. Όμως, οι διωκτικές και δικαστικές αρχές οι οποίες εγγυώνται τη δημόσια ασφάλεια, την “Τάξη”, βρίσκονται στα χέρια ενός κράτους που ανήκει στους ληστές».
Όσο ο λαός...
... θα φωνάζει «αποδείξτε την αρετή σας ή μπείτε στη φυλακή» τόσο οι κρατούντες θα ασκούν πάνω του τη συμβολική βία της επικοινωνιακής γλώσσας, που θολώνει τα όρια ανάμεσα στους ενόχους και τους αθώους.
Σχόλια