... Έρικ Χομπσμπάουμ, όταν ρωτήθηκε τις προάλλες για την ποιότητα της δημοκρατίας μας και για τον ρόλο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είπε: «Ποτέ δεν το είχα σε μεγάλη εκτίμηση».
Ο Βρετανός...
... ιστορικός πιστεύει πως η δυτική «δημοκρατική αγελάδα» χύνει το γάλα προτού καλά καλά προλάβει να γεμίσει την καρδάρα. «Η δημοκρατία έχει οριστεί με έναν πολύ περιορισμένο τρόπο», λέει ο Έρικ Χομπσμπάουμ σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα «Ουμανιτέ». «Ο ορισμός της έχει στηριχτεί απλώς και μόνο στο αντιπροσωπευτικό σύστημα και στον πολυκομματισμό. Στις ΗΠΑ, ας πούμε, από τη στιγμή που οι εκλογές διεξάγονται με περισσότερα από ένα κόμμα, λέμε πως υπάρχει δημοκρατία. Η ίδια κατάσταση παρατηρείται στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Όμως αυτό δεν αποτελεί εγγύηση πως είναι δημοκρατικές. Ούτε πως η δημοκρατία στην Κορέα, ας πούμε, είναι ίδια με τη δημοκρατία στη Σουηδία. Όχι, στη δημοκρατία υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα. Και κυρίως η λαϊκή κυριαρχία. Μια δημοκρατία που δεν έχει τη συναίνεση ενός μεγάλου τμήματος του λαού, δεν είναι πραγματική δημοκρατία».
Η θέση...
... ενός ιδεολόγου όπως ο Χομπσμπάουμ ποια να είναι άραγε σε έναν κόσμο που κοντεύει να πιστέψει στον θάνατο των ιδεολογιών; Είναι αλήθεια πως η μεγάλη πολιτική και ιδεολογική παράδοση στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και του σοσιαλισμού, που ενέπνευσαν τους ανθρώπους σε μεγάλες προόδους και δημοκρατικές κατακτήσεις, έχει υποστεί μια καταστροφή. Όμως ο Χομπσμπάουμ θυμάται μια εποχή που «τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα οργάνωναν απεργίες για να αποκτήσουν όλοι το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι». Δεν προωθούσαν απλώς τη δημοκρατία, λέει, αλλά ήταν σχολές δημοκρατίας.
- Πήγαινε κάποιος σε αυτά για να μάθει, να μορφωθεί. Αυτή η παράδοση έχει σαφώς παρακμάσει από τη δεκαετία του 1970, όταν η σοσιαλδημοκρατία έσκυψε το κεφάλι μπροστά στον νεοφιλελευθερισμό. Όχι πως ο Χομπσμπάουμ πιστεύει πως η ιστορική πολιτική παράδοση είναι νεκρή. Όμως έχει υποχωρήσει σημαντικά. Με την παγκοσμιοποίηση, το κράτος έχασε ένα μεγάλο μέρος από τη δυνατότητά του να ελέγξει την οικονομία και να αποσπάσει μεταρρυθμίσεις που θα έκαναν καλύτερη τη ζωή των εργαζομένων.
- «Πιστεύω», λέει ο Βρετανός ιστορικός, «πως ζούμε σήμερα μια μεταβατική κατάσταση ανάμεσα σε δυο φάσεις της κοινωνικής εξέλιξης, όπως περίπου στην εποχή του Μεσοπολέμου. Νιώθουμε πως αυτό δεν πρόκειται να κρατήσει για πολύ, αλλά δεν γνωρίζουμε πού θα καταλήξει. Για την ώρα, ο κόσμος βαδίζει προς την αταξία, αυτό είναι προφανές. Είναι πολύ πιο χαοτικός από όσο ήταν πριν από τριάντα χρόνια».
... ταυτότητες, οι ιστορίες, οι πολιτισμοί, τα κεκτημένα, αντιστέκονται στις απόπειρες για τη διάλυσή τους. Όμως αυτή η αντίσταση, λέει ο Χομπσμπάουμ, δεν εκδηλώνεται μέσα από μια κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση, αλλά από ασήμαντες μειοψηφίες.
- Την ίδια ώρα, απέναντί τους αναπτύσσονται πανίσχυρα συμφέροντα, όπως οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, που δεν θέλουν να έχουν μπροστά τους λαούς, αλλά πληθυσμούς. Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα που βρίσκεται στην καρδιά του χάους.
Μεταγεννέστερη εγγραφή (13/6/2009)
Μετά από 1.862 ημέρες συνεχούς εμφάνισης της φάτσας του κ. Καρατζαφέρη (κι όλων των καρατζαφερόπουλων) στις οθόνες μας, πρωί μεσημέρι βράδυ (μετά μεταμεσονυχτίων ρεπετισιόν)
φυσικόν είναι πλέον να αναρωτιούνται οι εναπομείναντες θεοί της επικράτειας, Απόλλων και Διόνυσος, μήπως ο κυρ Καρατζαφέρης αποτελεί τη συλλογική συνείδηση, αν όχι όλου του έθνους, πάντως των δύο κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων που βλέπουν τον κόσμο από το ένα, ίδιο και μοναδικό μάτι του Κύκλωπα...
.............................
Οι παρατάξεις αυτές (στο εξής για συντομία Δεξιά και Σοσιαλιστές), είτε ως κυβερνήσεις, είτε ως αντιπολιτεύσεις, είτε ως σύμμαχοι συνασπισμοί επί είκοσι-τριάντα χρόνια κυβερνούν, συγκυβερνούν ή αντιπολιτεύονται εναλλάξ στο ίδιο πλαίσιο συντεχνιακής πολιτικής που κυριαρχεί όλα αυτά τα χρόνια στην Ενωση. Εκεί κυρίως αλλά και στα εθνικά κράτη, παρά την επίφαση της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (η οποία σε επίπεδο Ενωσης δεν είναι καν λυμφατική αλλά απλώς ανύπαρκτη) στην πραγματικότητα η εξουσία ασκείται στη βάση των συμφωνιών, των αντιθέσεων και των συμβιβασμών που επιβάλλουν οι μεγάλες «συντεχνίες» της εποχής μας, δηλαδή τα καρτέλ, οι πολυεθνικές και οι τράπεζες.
Τοις πράγμασι, η εξουσία έχει μετατοπισθεί από τα κοινοβούλια και τις κυβερνήσεις, όχι μόνον στα λόμπυ, αλλά κατευθείαν στην οικονομική φεουδαρχία. Είναι μια φασίζουσα μετατόπιση -αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα. Είναι το αποτέλεσμά του.
- Νομίζω ότι την τελευταία εικοσαετία οι Σοσιαλιστές, στην προσπάθειά τους να κοινωνικοποιήσουν την υποταγή τους στον Νεοφιλελευθερισμό, πρότειναν στους λαούς έναν θεσμικό «εκσυγχρονισμό» (και μια ανάλογη ρητορική) που εστιαζόταν σε νέα σχήματα του πολιτεύεσθαι όπως οι «ενεργοί πολίτες», οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (με κυβερνητική χρηματοδότηση), οι Ανεξάρτητες (από ποιον;) Αρχές και άλλα τέτοια. Ετσι, οι πολίτες βγήκαν από παραδοσιακές (και πιο ζόρικες) συλλογικότητες, όπως τα συνδικάτα ή τα κόμματα και προσήλθαν σε πιο χαλαρές ομάδες ή ατομικότητες μάλιστα σχεδόν αριστοκρατικές (στη φενάκη τους). Βεβαίως, με τον καιρό διαπίστωσαν
- ότι ο νέος «τρόπος» στην ουσία νόθευε το αντιπροσωπευτικό πολίτευμα, τη διάκριση και τον έλεγχο των εξουσιών, δίνοντας στον καθένα τη «δική του αλήθεια» (με την όποια μεταμοντερνία μπορούσε να τη διακηρύσσει), τον δικό του «αυτοπροσδιορισμό» και πάει λέγοντας, σε ένα τοπίο που διαρκώς άλλαζαν γύρω απ' τους ανθρώπους οι βόμβες, η ανεργία, η αμορφωσιά και η τηλεθέαση.
- Κι έτσι, όταν άρχισε η κρίση (αλλά και πιο πριν) πολλοί πολίτες (που ήδη είχαν ασκηθεί σε έναν ευχάριστο αλλά υποδουλωτικόν ατομικισμό -λέγε τον «εκσυγχρονισμό») βρέθηκαν αποξενωμένοι από το κράτος, την κοινωνία, τον λαό, τα συνδικάτα, τα κόμματα, το οποιοδήποτε συνανήκειν, πλην της φρούδας συμμετοχής στην κάστα εκείνη που είχε νομίσει ότι το κενό ήταν καινό.
- Και τώρα γυρίζουν την πλάτη τους στους Σοσιαλιστές έχοντας χάσει πάρα πολλά απ' όσα είχαν όταν τους άνοιγαν την αγκαλιά τους.
Αντιθέτως οι Δεξιοί στο ίδιο διάστημα, ενώ ιδιωτικοποιούσαν σύμπαν το μαγαζί -το κράτος- μιλούσαν στους λαούς με την παραδοσιακή (ενίοτε ακόμα και αταβιστική) γλώσσα, που μπορούσε να καταλαβαίνει ο καθένας αναφερόμενοι στον λαό, το έθνος, την πατρίδα, την οικογένεια, την ηθική, τις αρχές - έννοιες απολύτως άχρηστες στις κοσμοπολίτικες συντεχνίες (δηλαδή τις εταιρείες και τις τράπεζες ενός κορπορατικού πλέον κράτους ή μάλλον παγκοσμιοποιημένου ιστού κρατών), αλλά πολύ χρήσιμες για να διατηρούν αυτοί οι μηχανισμοί της εξουσίας την (κομματική τους) πελατεία και να νομιμοποιούν με τη λαϊκή ψήφο τις αντιλαϊκές επιλογές τους.
Κι έτσι η Δεξιά σάρωσε! Ας γουργουρίζουν τώρα οι Σοσιαλιστές (και το όποιο μέρος της Αριστεράς έχουν διαβρώσει) - οι καιροί άλλαξαν. Και οι βασικές αντιθέσεις, γυμνές, επανέρχονται.
Επί παραδείγματι η εξέγερση των νέων στην Αθήνα τον περασμένο Δεκέμβρη έγινε αντιληπτή ως τέτοια από παράγοντες όπως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή ο Αρχιεπίσκοπος, αλλά όχι κι από ορισμένους «αριστερούς ευρωπαϊστές», οι οποίοι συνεχίζουν να νομίζουν ότι το Βερντέν ήταν μια παρεξήγηση μεταξύ δύο μη κυβερνητικών οργανώσεων φίλων του πινγκ-πονγκ...
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=12/06/2009&s=naytilos
Σχόλια