Τί χώρα, Θεέ μου;
Τί "μπουμπούκια" ανθισμένα, μαζεμένα όλα μαζί, σαν θεϊκή συνομωσία, στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος και μήκος!
Γιατί είμαστε τόσο άτυχοι και όλοι στον κόσμο να μας θεωρούν τόσο τυχερούς;
Ο ήλιος φταίει που ευδοκιμούν σε αυτό τον τόπο όλα αυτά τα λαμόγια, όλοι αυτοί οι κλέφτες, όλοι αυτοί οι "τουρίστες" του εγχόριου τουρισμού;
Τί φταίει, Θεέ μου, που σε αυτό τον τόπο η απληστία έγινε συνώνυμο της επιτυχίας;
Τί κατάρα, Θεέ μου, να ζεις ανάμεσα σε τόσους κονομημένους από μίζες και αρπαχτές;
Τί να τα κάνεις τα λεφτά, ρε, αν δεν ξέρεις "τί είναι ζωή;"
Τί να την κάνεις, ρε, την άνεση, αν δεν έχεις καμιά σχέση με τη δημιουργικότητα του χρόνου σου;
.....
Τυφλοί που αγοράζουν διαμερίσματα με θέα... κουφοί που κάνουν συλλογές από μυθικές ηχογραφήσεις;
Νεκροί, όρθιοι νεκροί, που χτυπάνε σε δημοπρασίες έργα τέχνης, χωρίς να έχουν καμία αξία μέσα τους;
....
Αυτοί είστε ... εσείς παράγετε την υποκρισία του Παυλίδη. Εσείς μετατρέψατε την Βουλή των μεγάλων Ελλήνων, του Παπανδρέου, του Καραμανλή, του Κανελλόπουλου, του Ηλιού, του Φλωράκη...σε σόου ρούμ των υποκριτών και των ελεεινών. Να τους χαίρεστε! Δεν είστε Έλληνες! Ή αν είστε εσείς Έλληνες, εμείς δεν είμαστε!
Blogger: ..αναφέρθηκε στον Παυλίδη και θυμήθηκα:
- Στηρίζει τον Αρ. Παυλίδη ο Γ. Βουλγαράκης . Ποιά εσώτερη παρόρμιση οδήγησε τον κ. Βουλγαράκη να πάρει αυτή τη θέση; Πιο αόρατο νήμα συνδέει τους δυο αυτούς κυρίους; (Όσο για την αξιοπιστία του κ. Βουλγαράκη, εγώ προσωπικά έχω εμπιστοσύνη στην κρίση ενός Ακαδημαϊκού, του κ. Πετράκου, που καίει τον ανωτέρω κύριο...-------> αλλά και εδώ----->)
- Σε ότι αφορά τις άγονες γραμμές. Τελικά απ' τα πράγματα φαίνεται ότι για κάποιους υπήρξαν ιδιαίτερα γόνιμες! ------->
15.000 ευρώ την εβδομάδα. Πολλά είναι;
Μετά το αίσχος ο βούρκος
- H Δικαιοσύνη στην υπηρεσία της Κυβέρνησης
Εποχή για ιδιωτική... πολιτική
Εκπλήξεις δεν έκρυβε το πόρισμα για την υπόθεση Παυλίδη «Νο1», που ήρθε στο φως. Περίεργο, αν σκεφτούμε ότι δύο μεγάλες επαναστάσεις στη Φυσική είχαν ορμητήριο το φως. Ρωτήστε και τον πρώην υπουργό Αιγαίου, που ως απόφοιτος Φυσικομαθηματικής Σχολής το ξέρει καλά.Οι της ΝΔ τον απαλλάσσουν, αλλά θεωρούν «πως εναπόκειται στην Ολομέλεια να αξιολογήσει κάποια άλλα γεγονότα» (όπως η μη απομάκρυνση του συνεργάτη του Παναγιώτη Ζαχαρίου), «τα οποία, ενώ στερούνται ποινικής σημασίας, εντούτοις, μπορεί να παράσχουν αφορμή, ώστε να θεωρηθεί ότι η συγκεκριμένη πολιτική συμπεριφορά του Αριστοτέλη Παυλίδη, αποκλίνει από την επιθυμητή».
Ελέγχεται δηλαδή για παραχωρήσεις σε ηθικές αρχές;
Μα ο «καπετάνιος» Παυλίδης, ήδη από το περασμένο καλοκαίρι επικαλέστηκε έναν υπέρτερο ηθικό κώδικα. «Ενήργησα έτσι, γιατί στα νησάκια μας εμάθαμεν πως τον συνεργάτη σου, όταν μάλιστα είναι και παιδικός φίλος σου, δεν τον απαρνιέσαι αβασάνιστα, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για σένα».
Ο άνθρωπος ήταν «σπαθί», έστω και με προσποιητή αυταπάρνηση.
- Πάνω απ' όλα οι προσωπικές σχέσεις.
- Σεβαστές οι επιλογές του ιδιωτικού βίου, αλλά γιατί θα πρέπει τα συναισθηματικά χουβαρνταλίκια του πρώην υπουργού να δικαιολογούν δημόσιες ενέργειες;
- Κάπου τα 'χουν μπερδέψει με την ηθική.
- Παράδοξο για ανθρώπους που διεκδίκησαν και κέρδισαν την ψήφο με ηθικό ρεπερτόριο.
Ο ένας εισάγει νέες νοηματικές ισοδυναμίες στο δημόσιο λόγο, με εκείνο το παροιμιώδες «Από πού κι ως πού στην Ελλάδα το ηθικό δεν είναι νόμιμο και το νόμιμο δεν είναι ηθικό...», ο άλλος εμφανίζεται και τιμητής μετά την πτώση του, ο τρίτος θεωρεί συγκοινωνούντα δοχεία την ιδιωτική και τη δημόσια σφαίρα, άρα πρέπει να συμμεριστούμε την αφοσίωσή του στον «μπατζανάκη», τον «κουμπάρο», το «πατριωτάκι», τον «παλιόφιλο».
Μόνο που η πολιτική διακυβέρνηση έχει άλλους κανόνες από την εποχή του Αριστοτέλη του Σταγειρίτη. Στην εποχή του Αριστοτέλη από την Αντιμάχεια της Κω, ο Αριστοτέλης ο αρχαίος διορθώνεται. Διαστέλλεται. Εως το Βig Bang;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ
- Kολλάει με το όλο κλίμα σκανδάλων το παρακάτω άρθρο.
Eξ όνυχος τον λέοντα: Το ελληνικό Δημόσιο διαθέτει περίπου 44.000 αυτοκίνητα. Αν εξαιρέσουμε 13.000, όσα περίπου είναι οχήματα της ΕΛ.ΑΣ. και της Πυροσβεστικής, απομένουν 31.000. Από αυτά, περίπου 20.000 έχουν παραχωρηθεί σε δημάρχους, κοινοτάρχες, νομάρχες και προέδρους υπαρκτών ή ανυπάρκτων οργανισμών. Ενας απίστευτος αριθμός, περίπου 260 αυτοκίνητα, είναι υπουργικά. Μερικές άλλες εκατοντάδες αυτοκίνητα έχουν παραχωρηθεί για να κυκλοφορούν οι ειδικοί, οι γενικοί και οι λοιποί γραμματείς υπουργείων. Για τη συντήρησή τους (ανταλλακτικά, καύσιμα, ασφάλιστρα) δαπανώνται περί τα 350 εκατ. ευρώ ετησίως. Το κόστος που πληρώνει ο φορολογούμενος, όμως, είναι μεγαλύτερο, διότι ο γραμματέας, πρόεδρος ή άλλος «παράγοντας» δεν οδηγεί ο ίδιος το αυτοκίνητο το οποίο του έχει παραχωρηθεί. Πρέπει να έχει οδηγό. Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις, αναλογούν δύο οδηγοί ανά αυτοκίνητο, ώστε αυτό να είναι διαρκώς «ετοιμοπόλεμο». Ετσι, μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από τους φόρους δαπανώνται για αυτοκίνητα και οδηγούς κρατικών «παραγόντων».
Βιώνουμε κρίση; Ασφαλώς. Αλλά, αυτό φαίνεται ότι δεν συνιστά επαρκή λόγο για να διαταραχθεί η γαλήνια ατμόσφαιρα της σπατάλης.
Ο κ. Προύχοντας κυκλοφορεί με το αυτοκίνητο που οδηγεί ο οδηγός του, το υπουργείο Οικονομικών ψάχνει με την άνεσή του (έως το 2010) να βρει τους πραγματικούς μισθούς των «δημοσίων λειτουργών», υπουργοί πετούν business class και διαμένουν σε Four Seasons, πρόεδροι δύο χιλιάδων (συνήθως άχρηστων...) οργανισμών στέλνουν στον φορολογούμενο τον λογαριασμό με τα έξοδα μισθού, γραφείου και γραμματέως, δεκάδες «αναπτυξιακές εταιρείες» ανά την επικράτεια φορτώνουν στους δημότες το κόστος της «πελατείας» του δημάρχου, ψιλοαργόμισθοι σε «δημόσια» μέσα ενημέρωσης κοστίζουν στον πολίτη 2 - 3 εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ετησίως ο καθένας, άλλοι εκ των «προθύμων του 2004» ανταμείβονται με αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για τη «σεμνότητα και ταπεινότητα» που τόσο καρτερικά επέδειξαν. Και οι ξένοι κρατικοί λειτουργοί που επισκέπτονται την Αθήνα μένουν αποσβολωμένοι από το «καθεστώς της χλίδας»...
Το πρακτικό θέμα: Σε συνθήκες κρίσης, η περισυλλογή και ο απόλυτος σεβασμός στο ευρώ του πολίτη είναι προϋποθέσεις για να έχουν τύχη οι αναγκαίες δύσκολες και αντιδημοφιλείς αποφάσεις. Αυτές, όμως, δεν θα κερδίσουν την πολιτική νομιμοποίηση εφόσον κυριαρχεί η αίσθηση ότι η ολιγωρία και η φαυλότητα εξακολουθούν να κάνουν έντονη την παρουσία τους στη δημόσια διαχείριση. Η σπατάλη, «ανεκτή» σε ομαλές εποχές, γίνεται καταστροφική σε συνθήκες κρίσης: Τείνει να ακυρώσει τις απαιτούμενες πολιτικές.
Γιατί δεν αντιμετωπίζεται;
Γιατί είναι τρόπος λειτουργίας του κράτους, μια παθογένεια του μοντέλου διακυβέρνησης. Είναι οργανικό στοιχείο ενός μοντέλου στο οποίο οι εκλογές γίνονται με «μαύρα», οι βουλευτές δικάζουν υπουργούς, οι υπουργοί έχουν μεγάλη εξουσία να οργανώσουν σκάνδαλα αλλά περιορισμένη ευθύνη συγκριτικά με τον πολίτη, ο πρωθυπουργός διορίζει τον δικαστή, ο δικαστής παραβιάζει το Σύνταγμα, οι πολίτες αγανακτούν με τη φοροδιαφυγή του διπλανού τους και με το σπάταλο κράτος, το κράτος είναι σπάταλο για να χρηματοδοτεί τους «αεριτζήδες» της διαπλοκής (που... προσφέρουν θέσεις εργασίας) και να μισθοδοτεί (άνευ λόγου) κάποιους συγγενείς των περισσοτέρων από όσους καταγγέλλουν την κρατική σπατάλη...
Το πρόβλημα είναι πολιτικό - όπως όλα τα μεγάλα προβλήματα του τόπου.
Tου Θανου Oικονομοπουλου
Ικανοποιημένη εμφανίζεται η κυβερνώσα παράταξη από το γεγονός ότι οι τελευταίες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν κάπως μικρότερη (σε σύγκριση με τις προ μηνός) την υπέρ του ΠΑΣΟΚ «ψαλίδα». Οι κομματικοί δημοσιολογούντες αποδίδουν τη συγκριτική «βελτίωση», στην εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης διατήρηση στην επικαιρότητα, με όλα τα μέσα και με αυξανόμενους ρυθμούς της «σκανδαλολογίας». Υποστηρίζουν πως ο κόσμος «κουράστηκε από τη σκανδαλολογία». Γι' αυτό και ξεκίνησαν μια πολιτική πόλωσης, κατηγορώντας το ΠΑΣΟΚ για «εκτροπή» και υπονόμευση των δημοκρατικών θεσμών, σε μια προσπάθεια να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους - έστω και αν τα επιχειρήματα περί «εκτροπής» (κυρίως: η οξύτατη κριτική της αντιπολίτευσης στο πρόσωπο του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για τις αμφιλεγόμενες παρεμβάσεις του στο θέμα του Βατοπεδίου) δύσκολα πείθουν. Το πρόσωπο κατηγορείται (και από άλλους δικαστές, εισαγγελείς, συνταγματολόγους και νομικούς, άλλωστε...), όχι ο θεσμός τον οποίο ενσαρκώνει.
Επικίνδυνο να προβλέψει κανείς αν αυτή η νεοδημοκρατική τακτική θα συνεχίσει να αποδίδει, μετά τις πρώτες εντυπώσεις. Και κυρίως, αν θα αποδειχθεί ικανή ν' ανατρέψει τις αρνητικές για την κυβέρνηση δημοσκοπικές προγνώσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα. Τόσο των ευρωεκλογών, όσο και των «εν όψει» βουλευτικών. Εξίσου δύσκολη η πρόβλεψη επιτυχίας και για τη στρατηγική της αντιπολίτευσης, να επικεντρώνει την κριτική της στις όντως προκλητικές και πολύπλοκες υποθέσεις σκανδάλων που έχουν απλωθεί στο «τραπέζι». Και τα δύο κόμματα εξουσίας επιδίδονται σε μια επιλεκτική ερμηνεία των δημοσκοπικών ευρημάτων. Κατά περίπτωση, «μένουν» είτε στην εκφραζόμενη πεποίθηση του κόσμου πως «η κυβέρνηση θέλει το κουκούλωμα» (περίπου το 70%), είτε στην εκτίμηση πως «η αντιπολίτευση επιμένει στα σκάνδαλα, προσδοκώντας πολιτικά οφέλη» (πάλι περίπου 70%).
Δεν δείχνουν να πολυενδιαφέρονται για την παγιωμένη άποψη του κόσμου (σε ποσοστό άνω του 80%!) πως άσχετα με το ποιο κόμμα είναι στην εξουσία, δεν υπάρχει η πολιτική βούληση για την αποκάλυψη της πλήρους αλήθειας και τον κολασμό των υπευθύνων για τα σκάνδαλα!
- Πως, με άλλα λόγια, η κοινωνία έχει την άποψη ότι το πολιτικό σύστημα διαχρονικά (δεν εξέλιπε, δα η μνήμη...) ενεργεί ως «συντεχνία» που προστατεύει τα «μέλη» της. Κατά μία εκδοχή, σε μια χυδαία εκτίμηση «η σειρά σας και η σειρά μας...»!
Θεωρητικά μόνο και σε επίπεδο επικοινωνιακό, δείχνουν να προβληματίζονται από την απογοήτευση των πολιτών και την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών. Κατά τα... «άλλα», το ενδιαφέρον και η τακτική τους εξαντλείται στην κατάκτηση και την κατοχή (και νομή...) της εξουσίας, ποντάροντας (μέχρι πότε «εκ του ασφαλούς»;) πως τελικά ο λαός, προ του κινδύνου της ακυβερνησίας, «κάποιον» θα αναδείξει στη διακυβέρνηση του τόπου, έστω και με κριτήριο του «μη χείρον».
Μόνο που οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Η κοινωνία βρίσκεται σε βαθιά κρίση και σε επίπεδο πραγματικότητας (την οικονομική κρίση - την πλήρη διάσταση της οποίας και όλο το εύρος των επιπτώσεών της, ούτε που φανταζόμαστε καν!), αλλά και σε επίπεδο συναισθημάτων: η «χρόνια αποφρακτική πολιτικοπάθεια» δείχνει να έχει φθάσει στο αποκορύφωμά της, η πίστη στις ικανότητες και την εντιμότητα του πολιτικού συστήματος έχει εξανεμισθεί ακόμη και στις τάξεις των πιο «τυφλών» οπαδών, η αφοριστική και άκρως επικίνδυνη εκτίμηση της κοινωνίας «όλοι τους το ίδιο είναι!», είναι πολύ πιθανόν να εκφρασθεί και με όρους πολιτικο-εκλογικούς (μικρή σημασία έχει αν αυτό ενδεχομένως γίνει στις πρώτες, στις δεύτερες ή στις... υστερότερες κάλπες!), σε μια πρακτική «κάθαρση» της τραγωδίας του πολιτικού κατεστημένου...
Ωρα για εθνικό διάλογο
Η κοινωνία, έστω και κατά τρόπο μη συντεταγμένο, συνειδητοποιεί πολύ περισσότερο από τους πολιτικούς της ταγούς το στένεμα των ορίων του αδιεξόδου στο οποίο έχουμε περιέλθει. Εγκαταλείπει (έστω: τείνει συνεχώς να εγκαταλείπει...) κομματική «πίστη» και παραδοσιακές «πολιτικοϊδεολογικές» προτιμήσεις, αντιλαμβάνεται πως η κατάσταση, σε όλα της τα εθνικά επίπεδα, επιδεινώνεται ραγδαία. Επιζητεί (παρά το γεγονός πως δεν ξέρει το «πώς» θα το επιβάλλει) να ξεκινήσει επιτέλους ένας ειλικρινής άδολος κομματικής σκοπιμότητας εθνικός διάλογος, για το πώς θα αναδιαταχθεί η χώρα, θ' αποβάλλει τις χρόνιες παθογένειές της, θα εκπονήσει ένα νέο, σύμφωνο με τις περιστάσεις, αναπτυξιακό μοντέλο, υπερβατικό - το οποίο φυσικά και «κάποιοι» θα αναλάβουν με υπευθυνότητα και αποτελεσματικότητα να θέσουν σε τροχιά υλοποίησης...
Κατανοεί η κοινωνία πως «τζάμπα λύσεις» δεν υπάρχουν. Κι εμφανίζεται, έστω σε πρώιμη ακόμη φάση, να δεχθεί «σκληρά μέτρα», αναλαμβάνοντας (σε αντίθεση με τους πολιτικούς ηγήτορές της) και το απαραίτητο κόστος. Περιμένει από κόμματα και ηγεσίες ένα ρεαλιστικό «μανιφέστο» εθνικής ανάτασης και αναδιάρθρωσης, που θα συνεγείρει το εθνικό «όλον» και θα το δρομολογήσει κατάλληλα. Γι' αυτό, ίσως, και όλο και πιο συχνά (και συνειδητοποιημένα...) ακούγεται η άποψη πως πιθανότατα «η λύση», η απαρχή της έστω, θα προέλθει από μια κυβέρνηση που θα μιλήσει την αλήθεια και θα κάνει έργο, αδιαφορώντας για το κομματικό μέλλον της. Μια κυβέρνηση αποφασισμένη, με ορίζοντα 4ετίας, δίχως φιλοδοξίες επανεκλογής της! Μια τετραετία αρκεί...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_03/05/2009_313106
Σχόλια