Όταν (και αν)...
... κάποτε περάσει αυτή η κρίση, οι καταναλωτές θα τη θυμούνται σαν μια εκτεταμένη διεθνή συνωμοσία για μια αναδιανομή του εισοδήματος ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Με βαριά φορολογία, οι κυβερνήσεις υπεξαιρούν μεγάλα τμήματα από τους μισθούς, τις αποταμιεύσεις και τις συντάξεις των εργαζομένων για να χρηματοδοτήσουν τους τραπεζίτες και τους επιχειρηματίες.

Η μάχη...
... που δίνει ο Ομπάμα για τη σωτηρία του συστήματος κρίνεται σήμερα στο μέτωπο της ψυχολογίας των μαζών. Και αυτές οι μάζες που ξεγελάστηκαν και με δανεικά έγιναν η κινητήρια δύναμη της υπερκατανάλωσης που εξέθρεψε τους κερδοσκόπους, σήμερα πια δεν δείχνουν καμιά εμπιστοσύνη ούτε στην οικονομία ούτε στα σχέδια για τη σωτηρία της. Οι επιχειρήσεις κάνουν απεγνωσμένα προσφορές, αλλά οι καταναλωτές που πλούτισαν τους επιχειρηματίες με τα χρέη τους δεν τις εμπιστεύονται πια. Την ευφορία διαδέχθηκε η δυσπιστία. Αυτή τη δυσπιστία θα μπορούσαμε να την πούμε ιαπωνικό σύνδρομο. Η περίπτωση...
... της Ιαπωνίας δείχνει πώς η δυσπιστία μπορεί να υπονομεύσει μια καταναλωτική κοινωνία και να την οδηγήσει στην καταστροφή. Η οικονομική δυσπραγία στην οποία βυθίστηκε η χώρα την προηγούμενη δεκαετία ακρωτηρίασε τους μισθούς, μετατρέποντας σε τσιγκούνηδες τους άλλοτε σπάταλους καταναλωτές. Σήμερα, όπως γράφουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», ακόμη και εύπορα ιαπωνικά νοικοκυριά χρησιμοποιούν το μεταχειρισμένο νερό της μπανιέρας τους για να πλένουν τα ρούχα τους. Οι πωλήσεις του ουίσκι, που ήταν το αγαπημένο ποτό των εύπορων στο Τόκιο στα χρόνια των παχιών αγελάδων, έχουν μειωθεί στο ένα πέμπτο. Κι έχει χαθεί κάθε ενδιαφέρον για τα αυτοκίνητα. Οι πωλήσεις τους είναι σήμερα οι μισές από ό,τι ήταν το 1990. Χωρίς ζήτηση, η οικονομία δεν μπορεί να στηριχθεί στην εγχώρια κατανάλωση και βρίσκεται σήμερα σε ελεύθερη πτώση. Οι Ιάπωνες δεν έγιναν τσιγκούνηδες χωρίς λόγο. Για να γίνουν ανταγωνιστικές, οι ιαπωνικές επιχειρήσεις έκαναν απολύσεις κι έκοψαν μισθούς, αντικαθιστώντας τους μόνιμους με προσωρινούς εργαζομένους, που σήμερα αποτελούν το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού. Οι νεώτεροι ένιωσαν την πίεση περισσότερο. Το 48% των εργαζομένων κάτω των 24 ετών είναι σήμερα προσωρινοί. Αυτοί οι εργαζόμενοι σφίγγουν το ζωνάρι. Δεν τους ενδιαφέρουν τα αυτοκίνητα. Έρευνα έδειξε πως μόνο 25% των εικοσάρηδων θέλουν σήμερα να αποκτήσουν αυτοκίνητο (έναντι 48% το 2000). Οι μισθοί και οι τιμές των προϊόντων βυθίζονται. Και μαζί τους και τα σχέδια για τη διάσωση της οικονομίας: οι καταναλωτές δεν αγοράζουν τίποτα, επειδή περιμένουν να το βρουν αύριο φθηνότερο.

Η ψυχολογία...
... των μαζών αποκαλύπτει μια από τις βασικές αντιφάσεις του συστήματος. «Όσο οι επιχειρήσεις (ιδιωτικές και κρατικές) κάνουν απολύσεις και περικοπές μισθών» γράφει στο περιοδικό «Μπούλετ» ο Λίο Πάνιτς, καθηγητής της Συγκριτικής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Γιορκ, «τόσο υπονομεύουν τη συνολική ζήτηση στην οικονομία». Πώς να πιστέψει κάποιος σε ένα σύστημα που κλείνει μέσα του το σπέρμα της καταστροφής του;
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4505155&ct=2

Συμπληρωματικά στα παραπάνω:
....- «Στους κινηματογράφους της Βιέννης πριν από κάθε ταινία προβάλλεται ένα σποτάκι της οργάνωσης Attac που μάχεται την παγκοσμιοποίηση.
Οι τραπεζίτες εμφανίζονται σαν πονηροί κύριοι που προσπαθούν να αποσπάσουν την υπογραφή μιας συμπαθητικής κυρίας μέσης ηλικίας. Στο πρόσωπό τους το χαμόγελο είναι πλατύ και η γραβάτα τους στέκεται κομψά στο λαιμό. Οταν όμως οι ατσαλάκωτοι σηκώνονται από το τραπέζι, αποκαλύπτεται ότι έχουν χάσει τα παντελόνια τους. Η φωνή του εκφωνητή ακούγεται περισσότερο σαρκαστική παρά απολογητική: "Κάναμε κάποιους κακούς υπολογισμούς και τώρα χρειαζόμαστε πάλι τα δικά σας χρήματα". Το μήνυμα πέφτει σε γόνιμο έδαφος»...
από την: http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=56685668,64708068,78881636,86640868,92446308