Επιστολή...
... από το υπερπέραν, όπως (περίπου) την «παρέλαβε» και τη δημοσίευσε ο δημοσιογράφος Εμιλιάν Μπερνάρ. Είναι γραμμένη από το χέρι του ευγενικού εκείνου ιππότη Δον Κιχώτη της Μάντσας και απευθύνεται στους εμπνευσμένους κυβερνήτες των κακοπαθημένων από την κρίση ευρωπαϊκών χωρών που θα συναντηθούν εσπευσμένα στις Βρυξέλλες.
«Εξοχότατοι,...
... δεν το συνηθίζω να σπάω τη μεταθανάτια σιωπή μου. Με βολεύει μια χαρά. Πέντε αιώνες μέσα στο κιβούρι μου έχω την ησυχία μου και δεν σκάω πια για τα βάσανα του έξω κόσμου. Άλλωστε η πραγματικότητα εκείνου του κόσμου τόσο πολύ με απογοήτευσε, που τον αποφεύγω σαν την πανούκλα. Προτιμώ να αναπαύομαι στα όνειρα της δόξας μου. Τότε γιατί αποφάσισες να μιλήσεις; θα μου πείτε. Είναι απλό, εξοχότατοί μου: κάποιες πληροφορίες που σας αφορούν έφτασαν εσχάτως στ΄ αυτιά μου για να ταράξουν τη γαλήνη της ψυχής μου. Κι ήταν αυτές αρκετές για να με πείσουν ότι οι δρόμοι που βαδίζετε είναι παρόμοιοι με εκείνους που κάποτε βάδισα κι εγώ. Μοιραζόμαστε κατά κάποιον τρόπο την ίδια τύχη, κυνηγημένοι από τις ίδιες ακατανόητες χίμαιρες. Με το δόρυ στο χέρι και την ασπίδα στο μπράτσο, καλπάζετε για να σώσετε το σύστημα των ονείρων σας. Όμως, κάποιοι αντιδραστικοί έχουν βαλθεί να σας το χαλάσουν. Σαν μυστικός στρατός, συνωμοτούν στα σκοτεινά, όπως η δύναμη του κακού. Φυλαχτείτε! Για εκείνους που ονειρεύονται μεγαλεία σαν τα δικά σας, ο κόσμος είναι γεμάτος ενέδρες: άτακτοι νέοι, θρασείς χωρικοί, λιγδεροί εργάτες. Θα σπάσετε τα μούτρα σας πάνω στις φτερωτές του ανεμόμυλού σας, αν περάσει το δικό τους. Πέντε αιώνες τώρα, με κυνηγάει ακόμη εκείνη η τρομερή ανάμνηση, με τους βοσκούς που με πήραν στο κατόπι με τις πέτρες, μόνο και μόνο επειδή, μέσα στον ιπποτικό μου ενθουσιασμό, νόμισα τα κοπάδια τους για εχθρικό στρατό».
«Τι τα θέλετε;...
... Οι ευγενικές ψυχές σαν τις δικές μας προκαλούν άγρια πάθη. Γι΄ αυτό ανησυχώ. Προαισθάνομαι πως, μέσα στον ενθουσιασμό της υψηλής αποστολής σας για τη διάσωση του συστήματος, μπορεί να παραβλέψετε τον κίνδυνο. Απέναντί σας έχουν κιόλας αρχίσει να αναδεύονται στρατιές από δυσαρεστημένους. Σε λίγο θα βγουν στους δρόμους μιλιούνια. Και μέρα με τη μέρα θα γίνονται ολοένα και πιο αποφασισμένοι να σας ρίξουν από τον θρόνο σας σαν άλλους Ροσινάντες. Τα ίδια παθήματα έζησα κι εγώ, ένδοξα μέσα στα λάθη μου, αλλά με τραγικό επίλογο- το ίδιο τραγικό όσο μπορεί να γίνει κι ο δικός σας».
ΥΓ:...
... «Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ ζούσε ανυποψίαστος σαν κι εσάς. “Τίποτα και σήμερα”, έγραψε στην τελευταία σελίδα του προσωπικού ημερολογίου του στις 14 Ιουλίου 1789 (όπως μου διηγήθηκε ο ίδιος, όταν κάποτε με το πλήρωμα του χρόνου ο καλός Θεός θέλησε να τον φέρει κοντά μου να μου κάνει αιώνια συντροφιά). Λίγο αργότερα έπεσε η Βαστίλλη».
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4501594&ct=2
Σχόλια