Ένας κάποιος...
... Χάρι Μπρέιβερμαν, Αμερικανός εργάτης, έγραψε το 1974 ένα εξαιρετικό βιβλίο: «Εργασία και μονοπωλιακό κεφάλαιο». Κι έλεγε σε αυτό το βιβλίο πως υπάρχει ένας κύριος, ο κύριος Κεφαλαιοκράτης, που πάντα κόβει και ράβει τις κοινωνικές τάξεις ανάλογα με τις ανάγκες του.

• Πότε το κλασικό προλεταριάτο της φάμπρικας και
  
• πότε οι λεγόμενοι «ελεύθεροι» επαγγελματίες πληρώνουν τα καπρίτσια του.

Τα τελευταία...
... χρόνια, πριν από την κρίση, όταν η πολυπληθής μεσαία τάξη έπλεε ακόμη σε πελάγη προσωρινής ευτυχίας, με όνειρα δανεισμένα από τους τραπεζίτες, πολλοί αναρωτιόνταν τι να απέγιναν άραγε οι εργάτες του παλιού καιρού; Και όμως, δεν ήταν δύσκολο να τους ανακαλύψουν.
Θα έφτανε να έριχναν μια ματιά στα στέκια των μεταναστών, στα γραφεία των εταιρειών του νόμιμου δουλεμπορίου, στις σκοτεινές γωνιές της μαύρης εργασίας, στους μεγάλους τομείς των υπηρεσιών όπου η τύχη του υπαλλήλου δεν ξεχωρίζει πια από εκείνη του εργάτη και στα μαγαζάκια των «ελεύθερων» επαγγελματιών, που μαραίνονται στις γειτονιές προτού καλά καλά να ξεφυτρώσουν.
Όλοι αυτοί ήταν στην πραγματικότητα μια μεγάλη και πλατιά εργατική τάξη. Όμως κανείς δεν ήθελε να την ονοματίσει.
Γιατί από το 1980 οι σειρήνες του Ρίγκαν, της Θάτσερ, του Μπλερ και των ομοίων τους σήμαιναν προσκλητήριο σε μια νέα ιστορική εποχή για τη μεσαία τάξη. Η υπέρτατη αξία της ήταν το δανεικό χρήμα.
Τότε ακόμη οι τραπεζίτες το έλεγαν δάνειο (σήμερα χρέος). Κι έδινε στους ανθρώπους την ψευδαίσθηση πως θα μπορούσαν έτσι να ανέβουν ένα σκαλοπάτι πιο πάνω στην κοινωνική κλίμακα.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα που αναφέρει στο περιοδικό «Καρμίλα» ο Ιταλός συγγραφέας Βαλέριο Εβαντζελίστι από τη Φίατ του Τορίνου. Το 1980, ύστερα από μια συνδικαλιστική διαμάχη, 40.000 στελέχη και υπάλληλοι της επιχείρησης έκαναν πορεία για να διαμαρτυρηθούν για την κατάληψη του εργοστασίου «τους» από απλούς εργάτες. Εμείς είμαστε «μεσαία τάξη», τι διάολο θέλετε από μας; Τι δουλειά έχουμε εμείς με τα δικά σας προβλήματα;

Σήμερα πια...
... που τα δάνεια έγιναν χρέη, αναρωτιέται ο Εβαντζελίστι, άραγε πόσοι άλλοι σαν κι εκείνους τους 40.000 έχουν απομείνει στον κόσμο; Πόσοι είναι αναγκασμένοι να ταΐζουν και να ποτίζουν τα παιδιά τους που δεν μπορούν να στεριώσουν σε δουλειά και ζουν με τους γονείς τους; Πόσοι δεν τρέμουν μέρα νύχτα για τις συντάξεις τους ή το κομπόδεμά τους; Πόσοι εξακολουθούν να αισθάνονται ανώτεροι από τους άλλους που κάποτε τους ένιωθαν από κάτω τους;

Το προσκλητήριο...
... που απηύθυναν οι σειρήνες στη μεσαία τάξη αποδείχτηκε κάλπικο. Εκείνοι που ήχησαν αυτές τις σειρήνες εγκατέλειψαν τη μεσαία τάξη στην τύχη της με το πρώτο τρέμουλο της κρίσης.
Κι όσοι είχαν πιστέψει πως μπορούσαν να πηδήξουν στην ίδια πισίνα με τις ανώτερες τάξεις, ανακάλυψαν ξαφνικά πως δεν είχε νερό. Μονάχα σε κρίσιμους καιρούς φαίνεται καθαρά πόσο η μεσαία τάξη είναι προσωρινή. Ένα διάλειμμα ανάμεσα στις δυο αιώνιες τάξεις: τους έχοντες και στους μη έχοντες.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4503229&ct=2