Μπισκότα από λάσπη

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Το Σικάγο, έδρα του Χρηματιστηρίου Σιτηρών, και η Ινδία είναι οι δύο τόποι όπου ταξίδεψε η ομάδα του Εξάντα για τις ανάγκες του «Πεθαίνοντας στην αφθονία» (ΝΕΤ). Σκοπός του ντοκιμαντέρ δεν ήταν η αφύπνιση των φιλανθρωπικών αισθημάτων μας, αλλά η εξέταση του παγκόσμιου επισιτιστικού συστήματος και η αναζήτηση των αιτιών που οδηγούν στον υποσιτισμό δισεκατομμυρίων ανθρώπων και στον θάνατο αρκετών εκατομμυρίων κάθε χρόνο, με πρώτα στη λίστα τα παιδιά.

• Σχεδόν έχουμε ξεχάσει ότι τον Μάιο του 2008, λόγω των τεράστιων αυξήσεων στις τιμές των σιτηρών, ξέσπασαν σφοδρές διαδηλώσεις σε 33 χώρες. Την ίδια στιγμή, η παγκόσμια παραγωγή τροφίμων μπορεί να καλύψει τις ανάγκες όλου του πληθυσμού της Γης και να υπάρχει και περίσσευμα για να ταΐζουμε τις πάπιες ή τους εξωγήινους.

Η εκπομπή διάλεξε την Ινδία, καθώς η χώρα αυτή (δεύτερη στον κόσμο στην παραγωγή ρυζιού μετά την Κίνα) έρχεται πρώτη στην παγκόσμια κατάταξη των υποσιτισμένων ανθρώπων, ξεπερνώντας τις χώρες της Αφρικής. Η «Γη ποτισμένη με ιδρώτα» (Μοther India), μια διάσημη ταινία του 1957 με τη θρυλική Ναργκίς, απεικόνιζε τον σκληρό αγώνα των Ινδών αγροτών για επιβίωση, όμως έδειχνε ότι υπήρχε ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.

• Σήμερα η ίδια εύφορη γη ποτίζεται με δάκρυα και πόνο, μητέρες φτιάχνουν για τα παιδιά τους μπισκότα από λάσπη (δεν είναι χάπενινγκ, αλλά πικρή αλήθεια) ενώ η εξαθλίωση των πολλών συντελείται ταυτόχρονα με την ιλιγγιώδη αύξηση των κερδών πέντε (5) εταιρειών που ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο τροφίμων. Αντί για ελπίδα για το αύριο, η απόγνωση για το σήμερα: 200.000 είναι οι Ινδοί αγρότες στη «ζώνη του βαμβακιού» που αυτοκτόνησαν την τελευταία δεκαετία λόγω χρεών σε τράπεζες. Ο χαρακτηρισμός «γενοκτονία», που ακούστηκε στο ντοκιμαντέρ, δεν μοιάζει υπερβολικός.

• Οι άνθρωποι αυτοί αυτοπυρπολήθηκαν ή κατάπιαν φυτοφάρμακα όχι εξαιτίας της κακής σοδειάς ή κάποιας φυσικής καταστροφής, αλλά γιατί είναι δυσβάσταχτη η εξάρτηση από τη Μονσάντο, τον διεθνή γίγαντα της βιοτεχνολογίας στον αγροτικό τομέα.
  
• Στους αγρότες ανήκει η γη, όχι όμως οι πατενταρισμένοι σπόροι του μεταλλαγμένου βαμβακιού ΒΤ το οποίο καλλιεργούν.
  
• Ενώ επί αιώνες κρατούσαν για τη σπορά τους καλύτερους καρπούς του δικού τους χωραφιού, τώρα υποχρεώνονται, βάσει συμβολαίου, να αγοράζουν κάθε χρόνο από την εταιρεία τους σπόρους που θα φυτέψουν. Από την ίδια εταιρεία αναγκαστικά αγοράζουν τα παρασιτοκτόνα και τα ζιζανιοκτόνα. Το εξοντωτικό πακέτο συμπληρώνει η κρατική πολιτική για τα τρόφιμα, καθ’ υπαγόρευσιν της Παγκόσμιας Τράπεζας: το δημόσιο σύστημα διανομής τροφίμων, που κάποτε κάλυπτε το 97% της εσωτερικής κατανάλωσης, καταργήθηκε γιατί θεωρήθηκε εμπόδιο στην επέκταση του ελεύθερου εμπορίου. Ετσι, σήμερα η Ινδία εισάγει το 47% των τροφίμων της.

Το ντοκιμαντέρ απευθύνεται στο μυαλό, στη λογική του τηλεθεατή. Δεν είναι «γροθιά στο στομάχι», αλλά ερέθισμα για σκέψη. Δεν επικρίνει αόριστα τους «ισχυρούς της Γης» ή την απληστία των κερδοσκόπων, αλλά προσπαθεί να λύσει μια σύνθετη εξίσωση και καταλήγει στην πρόβλεψη ότι το επόμενο εμπορεύσιμο αγαθό στο παγκόσμιο χρηματιστηριακό καζίνο θα είναι το νερό. Παράλογο, εγκληματικό, αλλά νόμιμο και, γιατί όχι, ηθικό.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_23/12/2008_297023
========================
Σχόλιο Blogger:

• Στην προτελευταία πρόταση, αντί της Ινδίας βάλτε τη λέξη "Ελλάδα" και έχετε μια εικόνα του τι συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα. Δεν είμαι σίγουρος ότι η Μονσάντο μας τροφοδοτεί με σπόρους, ή έχουν αναλάβει άλλες εταιρίες. Θα εκπλαγώ θετικά αν μια δημόσια αρχή διατηρεί αρχείο σπόρων, αν μπορεί τελικά να δώσει σπόρους στους αγρότες! (Σπόρους - σπόρους, όχι αυτούς τους ενυνουχισμένους της Μονσάντο). Εκ των αποτελεσμάτων κρίνοντας: Με πρόσχημα την παγκοσμιοποίηση, την συμμετοχή στην Ε.Ε. η Ελλάδα υπέγραψε συμφωνίες που καταδίκασαν σε θάνατο Ελληνική Κτηνοτροφία και Γεωργία. Με τη χώρα να εισάγει το μεγαλύτερο μέρος των τροφίμων, με την απώλεια της αυτάρκειάς μας, έχουμε χάσει την ανεξαρτησία μας. Είμαστε όμηροι! (Οι δικοί μας αγρότες δεν αυτοκτονούν ακόμα, αλλά χρεώνονται αρκούντως, ώστε να χάσουν και τα χωράφια τους και να πάψουν να έτσι να είναι αγρότες...) Έχει σκεφθεί κάποια δημόσια αρχή πόσο επικίνδυνο είναι για μια χώρα να εισάγει το 80% των τροφίμων της;
• Μεταγεννέστερη προσθήκη (29/12/2008): «ΤΩΝ φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». για να δείτε πως υπάρχουν σοβαρές χώρες που κυβερνώνται από πατριώτες και όχι θλιβερούς δικηγοράκους που απλά υπογράφουν υπακούουντας μόνο στο προσωπικό τους συμφέρον... υποθηκεύοντας το μέλλον τη χώρας.