Να ποιοι μας κατηγορούσαν για οπισθοδρόμηση

Του ΟΣΚΑΡ ΛΑΦΟΝΤΑΙΝ Από την «ΑΥΓΗ»

«Ενάντια στην ιδεολογία της ιδιωτικοποίησης που υποστηρίζουν οι εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού, διατηρούμε την ιδέα μιας δημόσιας οικονομίας υπό δημοκρατικό έλεγχο. Υποστηρίζουμε μια μεικτή οικονομία όπου οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, που είναι η μεγάλη πλειοψηφία, βρίσκονται πλάι πλάι με τις εθνικοποιημένες επιχειρήσεις. Κυρίως οι επιχειρήσεις που σχετίζονται με βασικές ανάγκες για την ύπαρξη της κοινωνίας -τον τομέα της ενέργειας για παράδειγμα ή τον τραπεζικό τομέα στο μέτρο που είναι απαραίτητος για τη λειτουργία όλης της οικονομίας- πρέπει να εθνικοποιηθούν.

Φέρνουμε ξανά στην ημερήσια διάταξη το θέμα της εργατικής αυτοδιαχείρισης και της συμμετοχής των εργαζομένων στο κεφάλαιο της επιχείρησής τους, κάτι που μοιάζει ξεχασμένο στις μέρες μας.

Αγωνιζόμαστε κατά της πολιτικής της κοινωνικής αποδιάρθρωσης που δίνει προτεραιότητα στα συμφέροντα των επενδυτών και που περιφρονεί την αυξανόμενη κοινωνική αδικία, τη φτώχεια πολλών παιδιών, τους χαμηλούς μισθούς, τις απολύσεις στις δημόσιες υπηρεσίες, την καταστροφή του οικοσυστήματος (...).

Στις ΗΠΑ και τη Βρετανία οι πολιτικές ελίτ έκριναν χρήσιμη την ξέφρενη κερδοσκοπία. Και η ευρωπαϊκή ήπειρος υποκλίθηκε σε αυτή την κρίση. Ακόμη και στις φάσεις όπου η πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων αποτελείτο από κόμματα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κανένα μέτρο δεν λήφθηκε.

Η απώλεια της κριτικής διάστασης έναντι του καπιταλισμού οδήγησε στη θλιβερή αποτυχία της οπορτουνιστικής πολιτικής των σοσιαλιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Και αν χρειάζεται μια απόδειξη αυτής της αποτυχίας, μας τη δίνει η σημερινή κρίση των χρηματοπιστωτικών αγορών.

Κι αν χρειάζεται μια απόδειξη ότι εμείς, η κριτική αριστερά, δεν είμαστε οπισθοδρομικοί, ότι δεν αντλούμε από το παρελθόν τη γιατρειά για τις αρρώστιες του σήμερα, όπως μας προσάπτουν συστηματικά οι φιλελεύθεροι και οι συντηρητικοί, αν λοιπόν χρειάζεται μια απόδειξη, ε, λοιπόν, αυτή η κρίση μάς την προσφέρει. Από την αρχή της δεκαετίας του 1990 και την παγκοσμιοποίηση που ακολούθησε, η αριστερά, συμπεριλαμβανομένου κι εμού, δεν σταματά να ζητά τη ρύθμιση των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών.

Αλλά η νεοφιλελεύθερη κοινή γνώμη κορόιδευε τις δήθεν οπισθοδρομικές μας απόψεις. Μας είπαν ότι η λογική της παγκοσμιοποίησης δεν είναι συμβατή με μια ρύθμιση. Κήρυσσαν ότι δεν έπρεπε να παρεμποδίζεται το ελεύθερο εμπόριο και η ελεύθερη υπερεθνική ροή των κεφαλαίων, ότι κάθε είδους ρύθμιση ήταν ξεπερασμένη, οπισθοδρομική. Και τώρα τι κάνουν οι νεοφιλελεύθεροι στη Βόρειο Αμερική και τη Βρετανία, τι κάνουν οι συντηρητικοί στη Γερμανία και τη Γαλλία; Ε, λοιπόν, ισχυρίζονται ότι ρυθμίζουν. Αυτοί που μας κατηγορούσαν για πολιτική οπισθοδρόμηση όταν ζητούσαμε την εθνικοποίηση ορισμένων τραπεζικών τομέων προκειμένου να αποφευχθεί η κρίση, τι κάνουν τώρα; Ε, λοιπόν, υποκρίνονται ότι εθνικοποιούν τις τράπεζες στο όνομα του μέλλοντος.

Τώρα κοινωνικοποιούν τις ζημιές και βάζουν τις πιο ευάλωτες ομάδες της κοινωνίας να πληρώσουν για τα ελαττώματα του συστήματος. Τώρα οργανώνουν πομπώδεις διεθνείς συνόδους για τη ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Αλλά δεν είμαστε χαζοί: το όρος έτεκε μυν. Θα κλείσουν το καζίνο; Ούτε τους περνάει από το νου! Θα αλλάξουν ριζικά τους κανόνες παιχνιδιού μέσα στο καζίνο; Μα όχι! Θα επεξεργαστούν με φραστικό πομπώδη τρόπο ένα νέο κώδικα συμπεριφοράς για τους κρουπιέρηδες. Τίποτε δεν θα αλλάξει πραγματικά...».

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=83201124,3773188,90969572,96959332