.... διοικητής της ΤτΕ είναι αποφασισμένος να επιβάλει λεπτομερή και διαφανή αποτύπωση όλων των υποχρεώσεων, παρά την αντίδραση ορισμένων τραπεζών, που εμφανίζονται να δυσανασχετούν στην προοπτική ανακοίνωσης μειωμένων αποτελεσμάτων, που θα μειώσει, όπως θεωρούν, τη διαπραγματευτική τους ισχύ.... συνέχεια ------->
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_100013_04/12/2008_294598
============
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_100013_04/12/2008_294598
============
Σχόλιο Blogger: Εν ολίγοις οι φίλοι μας οι Τραπεζίτες, όντας ασύδοτοι, με συμπεριφορά κατοχικών υπηρεσιών - ή μήπως αυτό συμβαίνει; - μαγείρευαν και μαγειρεύουν τους ισολογισμούς τους!
Θεωρώ ότι η τωρινή εγγραφή "δένει" με προγεννέστερη εγγραφή της 4/11/2008 σας την προτείνω: (http://moulari.blogspot.com/2008/11/blog-post_04.html)
====================
Μεταγεννέστερη προσθήκη: (12/12/2008) δεν πρέπει να χάσετε κι' αυτό---->
===========
Μεταγεννέστερη προσθήκη: (23/12/2008)
Bonus, stock options, υπερκέρδη. Σας θυμίζουν κάτι αυτές οι λέξεις; Η δημιουργική λογιστική προέκυψε ως ανάγκη να στηριχτούν πλασματικά κέρδη, τα οποία με τη σειρά τους στήριξαν πραγματικά μπόνους.
Πρόσφατα, ένας τραπεζίτης, θέλοντας να επισημάνει το μέγεθος της κρίσης, είπε: "ξέρετε, υπάρχει ένα αρνητικό σενάριο που προβλέπει ότι θα επιστρέψουμε στην εποχή των σπηλαίων. Υπάρχει, όμως, κι ένα αισιόδοξο σενάριο που προβλέπει απόλυτη καταστροφή. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να διαλέξω μεταξύ των δύο".
Όσο και αν αυτό ακούγεται ακραίο, δυστυχώς, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Κατά πάσα πιθανότητα βρισκόμαστε στα πρώτα στάδια μιας κατάστασης που όλοι μας θεωρούσαμε μέχρι πρόσφατα ότι δε θα τη ζούσαμε. Κάτι σαν μακρινή μουσική, σαν να πρόκειται για μία χολιγουντιανή ταινία με θέμα την πτώση μετεωρίτη στον πλανήτη γη! Μόνο που οι χειρότεροι εφιάλτες μας έγιναν πραγματικότητα. Δυστυχώς ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι μας και ακόμα χειρότερα αυτά συμβαίνουν στον πραγματικό κόσμο...
Πως φτάσαμε ως εδώ; Όσοι ασχολούμαστε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με τη μετοχική ιδέα είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα για τις παρενέργειες της ασύδοτης πρακτικής που ακολούθησαν στο παρελθόν οι διοικήσεις πολλών μεγάλων επιχειρήσεων. Μην πούμε ψέματα μεταξύ μας, η κρίση είναι ένα δημιούργημα των χρυσών παιδιών του καπιταλισμού. Είναι το αποτέλεσμα μιας ασύδοτης δράσης δύο δεκαετιών.
Τρώγοντας έρχεται η όρεξη! Κάποια στιγμή, λοιπόν, σκέφτηκαν να συνδέσουν την αμοιβή τους και με την πορεία της μετοχής, αφού το κλίμα στα χρηματιστήρια ήταν καλό και η μετοχή είχε καλές πιθανότητες να ανέβει κι άλλο. Με άλλα λόγια, βρήκαν έναν επιπλέον τρόπο εύκολου πλουτισμού. Φορολόγησαν πρώτα αυτοί τα κέρδη από τις υπεραξίες των μετοχών. Λες και η άνοδος οφειλότανε σε κάτι το ιδιαίτερο που έκαναν οι ίδιοι και δεν έκαναν οι ανταγωνιστές τους.
Η διαφορά είναι ουσιαστική. Κι είναι η πηγή των προβλημάτων μας. Το ψέμα, όσο καλά κρυμμένο κι αν είναι, θα έρθει η ώρα που θα αποκαλυφθεί. Κι αυτή η ώρα έφτασε.
Η αλήθεια είναι ότι όλα πήγαιναν καλά, μέχρι την ώρα των Δίδυμων Πύργων. Στις κρίσεις ο αέρας φυσάει τόσο δυνατά που παίρνει το χαλί από τη θέση του και έτσι ανακαλύπτουν όλοι τα σκουπίδια που μέχρι τότε κρύβαμε επιμελώς από κάτω.
Πείτε μου ποια είναι η διαφορά αυτής της ιστορίας με τις τόσες και τόσες άλλες που ακούτε καθημερινά. Ουδεμία! Διότι οι άνθρωποι παντού και πάντα λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Άλλα είναι εντέλει τα συμφέροντα των μετόχων και άλλα του management. Και η επιτυχία στην πορεία μιας εταιρείας εξαρτάται από τον αποτελεσματικό έλεγχο των μετόχων στο management.
Πάμε τώρα στο σήμερα. Έχουμε μία νέα κρίση, η οποία στην πραγματικότητα είναι η συνέχεια της προηγούμενης. Τι διδαχτήκαμε;
Δυστυχώς, απολύτως τίποτα! Οι μέτοχοι εξακολουθούμε να παρακολουθούμε με απάθεια τα γεγονότα και να λειτουργούμε όχι ως μέτοχοι σε μία εταιρεία, αλλά ως καταθέτες σε έναν τραπεζικό λογαριασμό. Αντιμετωπίζουμε τη συμμετοχή μας σε μία εταιρεία σαν να πρόκειται για ένα επενδυτικό πρόγραμμα που κάποια στιγμή θα λήξει και εμείς θα πάμε στο γκισέ, για να εισπράξουμε το "εγγυημένο" κέρδος μας. Κι έτσι απεμπολούμε τα όποια δικαιώματά μας, που στην πραγματικότητα είναι υποχρέωσή μας να τα ασκήσουμε.
Σήμερα, αρκετές εταιρείες παρουσιάζουν σημαντικά προβλήματα, ως αποτέλεσμα της άφρονης πολιτικής των διοικήσεών τους. Εμείς, όμως, δε θα φωνάξουμε στην επόμενη γενική συνέλευση, δε θα τους καταγγείλουμε. Θα συνεχίσουμε να τους ανεχόμαστε και ίσως να μας χρησιμοποιήσουν, για να φωνάξουμε μπας και πάρουν και κάποιο κρατικό πακέτο ενίσχυσης.
Θα μου πείτε. Εντάξει, εδώ στην Ελλάδα δεν είχαμε ανεπτυγμένο το μετοχικό ακτιβισμό. Τι σώσανε στο εξωτερικό που τα πράγματα ήσαν διαφορετικά; Η αλήθεια είναι ότι σώσανε κάτι όσοι θέλανε να ακούσουν. Δεν είναι σίγουρο ότι με μία καταγγελία στη γενική συνέλευση θα αλλάξει κάποιος από εμάς την πολιτική της διοίκησης μιας εταιρείας. Το πιο πιθανό είναι να μας αγνοήσουν παντελώς. Αλλά! Ένας, τουλάχιστον ένας, μπορεί να ακούσει και να πάρει έτσι τη σωστή απόφαση για τον ίδιον.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι θα αλλάξει στην Οικονομία, όταν οι ίδιες διοικήσεις, που διακρίθηκαν στο παρελθόν για το νεποτισμό τους και την αλαζονεία τους, εξακολουθούν να έχουν σήμερα στα χέρια τους τις διοικήσεις των εταιρειών τους και μάλιστα με τη βοήθεια των χρημάτων των φορολογουμένων. Είναι κωμικοτραγικό. Την ώρα που θα έπρεπε να δώσουν εξηγήσεις για τα πεπραγμένα τους, εμφανίστηκε το... ιππικό: Οι κρατικές χρηματοδοτήσεις. Όλοι ξέρουν ότι ο τρόπος με τον οποίο επιχειρείται να δοθεί λύση στο πρόβλημα είναι λαθεμένος. Είναι μεγάλο λάθος να εμπιστεύεσαι για δεύτερη ή τρίτη φορά ανθρώπους που αποδεδειγμένα τα έχουν κάνει θάλασσα.
Το λάθος είναι ηθελημένο. Θέλουν με τον τρόπο αυτόν να αποφύγουν τις κρατικοποιήσεις. Να αποφύγουν τη δημιουργία μιας νέας γενιάς golden boys, που θα στηρίζονται πλέον σε έναν κρατικό μηχανισμό. Σε managers που θα εμποδίζουν στη συνέχεια τις ιδιωτικοποιήσεις των εξυγιασμένων επιχειρήσεων, επειδή ακριβώς δε θα θελήσουν να χάσουν τη δική τους εξουσία από τα χέρια.
Αναρωτιόμαστε μήπως η καλύτερη λύση θα ήταν να αφήσουμε την αγορά να λειτουργήσει! Στο κάτω – κάτω της γραφής οι managers των ύποπτων επιχειρήσεων δε μοιράστηκαν μαζί μας τα κέρδη τους στην εποχή της παντοδυναμίας τους, Ούτε και οι μέτοχοι τους τα μερίσματά τους. Γιατί θα πρέπει τώρα να μοιραστούμε τις ζημιές τους και να επιβραβεύσουμε με τα δικά μας λεφτά, με τα λεφτά των φορολογουμένων, τα δικά τους κακά έργα;
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
http://www.capital.gr/articles.asp?showlist=0&catid=6&id=643927&expand=1
=====
κι' άλλο άρθρο στον ίδιο νοητικό πλαίσιο:
=======
Σ ύμφωνα με τις κρατούσες περί του επιχειρείν αντιλήψεις, η αγορά βρίσκει πάντα τις σωστές τιμές.
Oμοίως ο Αλαν Μάλαλι της Ford, ερωτηθείς ενώπιον του αμερικανικού Κογκρέσου αν σκέπτεται να μη διεκδικήσει ολόκληρο τον μισθό των 21 εκατ. δολαρίων που έχει συμφωνήσει να λάβει εφέτος απάντησε ανερυθρίαστα: «Νομίζω ότι είμαι ΟΚ όπως είμαι» ! Και οι μεγαλομάνατζερ της ΑΙG σχεδίαζαν να λάβουν μπόνους από τα χρήματα των φορολογουμένων που έλαβε ο ασφαλιστικός κολοσσός για να διασωθεί. Ευλόγως αναρωτιέται κανείς σε ποιο πλανήτη ζουν οι άνθρωποι. Είτε από ταπεινή ευήθεια ορμώμενοι είτε από εξέχουσα αλαζονεία, οι μάνατζερ έχουν γίνει απολύτως αποκρουστικοί.
Και γιατί να έχουν; Προσφάτως οι «Τimes» του Λονδίνου σημείωναν ότι πολλοί «θεσμικοί μέτοχοι» εκφράζουν τον φόβο ότι οι έλεγχοι τους οποίους θέλει να επιβάλει η εποπτεύουσα του κλάδου των Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών αρχή (FSΑ) στα «πακέτα» αμοιβών των στελεχών ενδεχομένως θα... «τρομάξουν τα μεγάλα ταλέντα»! Και εν τέλει «θα πλήξουν το Σίτι ως διεθνές χρηματοοικονομικό κέντρο»! Οι άνθρωποι ίσως να μην είναι τυχαίοι. Είναι όμως σίγουρα μοιραίοι.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=17&artId=248226
- Αυτό λέγεται: παραπλάνηση του επενδυτικού κοινού, στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς που οι ίδιες πρεσβεύουν. (Που είναι η επιτροπή κεφαλαιογοράς;)
- Αν η ΤτΕ τώρα ανακάλυψε τα λογιστικά τρικ, τι έκανε η προηγούμενη διοίκηση; Που ροκανίζει την παχυλή σύνταξή του ο πολύς Γκαργκάνας; αυτός δεν έβλεπε τα τρικ; Δεν θα βγει ο ίδιος να πει τι έβλεπε;
- Εμπρός (πίσω;) ολοταχώς σε κρατικοποίηση όλων των χρηματοοικονομικών καταστημάτων. (Με όλα τα προβλήματα βέβαια, αφού πρέπει να έχει επανεκπαιδευτεί το προσωπικό και συνάμα να δημιουργηθεί ένα νέο συνολικό πλαίσιο λειτουργίας - στόχων - ορισμών, το οποίο και πρέπει να ξανασχεδιασθεί από το μηδέν!.
- π.χ. πώς ορίζονται σήμερα τα κέρδη μιας Τράπεζας; Η σωστή απάντηση είναι: Τα κέρδη ορίζονται κατά τρόπο ώστε να μεγιστοποιήσουν τα bonus στα μεγαλοστελέχια! Θα είσαι μαλάκας, ως διοικητής, να ανακοινώσεις μηδενικά κέρδη, αφού θα σημαίνει και μηδενικό bonus. Τραβάς λοιπόν από τ' αυτ(ι)ά τα στοιχεία σου και τα μαγειρεύεις κατά το δοκούν. Βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν δηλώνεις ζημίες! Δεν επιτρέπεται να μπεις σε μπελάδες! Λέω τώρα. (Αν τα προηγούμενα ακούγονται παράδοξα, δείτε μεταγεννέστετο άρθρο -23-12-2008, "Άφρονες managers, ανεξέλεγκτη κρίση" στο τέλος αυτής της ενότητας...)
- Μήπως τα όποια αποτελέσματα εκτός από τους ετήσιους δείκτες, να λαμβάνουν υπ' όψιν και δείκτες πενταετίας; έτσι θα κρίνουμε και το κατά πόσον οι διοικήσεις είναι προσγειωμένες...λέω τώρα. Το δράμα αυτής της χώρας είναι ότι πριν γλυτώσουμε από τα δεινά του κρατισμού, επιστρέφουμε σ' αυτόν και θα φοτρωθούμε στο σβέρκο μας κατά τα φαινόμενα κρατιστές - λαϊκιστές που είναι συνυπεύθυνοι για το χάλι μας. Άντε τώρα να πεις σ' ένα 18χρονο ή 25χρονο: προσοχή αγόρι μου τούτος εδώ έχει στήσει την απάτη του χρηματιστηρίου, μην τον πιστεύεις... )
Θεωρώ ότι η τωρινή εγγραφή "δένει" με προγεννέστερη εγγραφή της 4/11/2008 σας την προτείνω: (http://moulari.blogspot.com/2008/11/blog-post_04.html)
====================
Μεταγεννέστερη προσθήκη: (12/12/2008) δεν πρέπει να χάσετε κι' αυτό---->
===========
Μεταγεννέστερη προσθήκη: (23/12/2008)
Άφρονες managers, ανεξέλεγκτη κρίση
Bonus, stock options, υπερκέρδη. Σας θυμίζουν κάτι αυτές οι λέξεις; Η δημιουργική λογιστική προέκυψε ως ανάγκη να στηριχτούν πλασματικά κέρδη, τα οποία με τη σειρά τους στήριξαν πραγματικά μπόνους.
Πρόσφατα, ένας τραπεζίτης, θέλοντας να επισημάνει το μέγεθος της κρίσης, είπε: "ξέρετε, υπάρχει ένα αρνητικό σενάριο που προβλέπει ότι θα επιστρέψουμε στην εποχή των σπηλαίων. Υπάρχει, όμως, κι ένα αισιόδοξο σενάριο που προβλέπει απόλυτη καταστροφή. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να διαλέξω μεταξύ των δύο".
Όσο και αν αυτό ακούγεται ακραίο, δυστυχώς, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Κατά πάσα πιθανότητα βρισκόμαστε στα πρώτα στάδια μιας κατάστασης που όλοι μας θεωρούσαμε μέχρι πρόσφατα ότι δε θα τη ζούσαμε. Κάτι σαν μακρινή μουσική, σαν να πρόκειται για μία χολιγουντιανή ταινία με θέμα την πτώση μετεωρίτη στον πλανήτη γη! Μόνο που οι χειρότεροι εφιάλτες μας έγιναν πραγματικότητα. Δυστυχώς ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι μας και ακόμα χειρότερα αυτά συμβαίνουν στον πραγματικό κόσμο...
Πως φτάσαμε ως εδώ; Όσοι ασχολούμαστε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με τη μετοχική ιδέα είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα για τις παρενέργειες της ασύδοτης πρακτικής που ακολούθησαν στο παρελθόν οι διοικήσεις πολλών μεγάλων επιχειρήσεων. Μην πούμε ψέματα μεταξύ μας, η κρίση είναι ένα δημιούργημα των χρυσών παιδιών του καπιταλισμού. Είναι το αποτέλεσμα μιας ασύδοτης δράσης δύο δεκαετιών.
- Bonus, stock options, υπερκέρδη. Σας θυμίζουν κάτι αυτές οι λέξεις; Η δημιουργική λογιστική προέκυψε ως ανάγκη να στηριχτούν πλασματικά κέρδη, τα οποία με τη σειρά τους στήριξαν πραγματικά μπόνους. Επικεφαλής κέρδισαν με αυτόν τον τρόπο πολλά περισσότερα χρήματα απ’ ό,τι οι μέτοχοι των εταιρειών. Έγιναν, έτσι, οι επί της ουσίας ιδιοκτήτες των εταιρειών, ακόμη κι αν δεν είχαν στα χέρια τους μία μετοχή.
- Προσέξτε τώρα! Για να συνεχίσουν οι άνθρωποι αυτοί να πλουτίζουν, θα έπρεπε να διατηρήσουν στη ζωή την κότα που τους έκανε τα χρυσά αυγά. Με άλλα λόγια, να διατηρήσουν την εξουσία. Άρα, χρειαζόντουσαν ικανοποιημένους μετόχους. Η χρηματιστηριακή συγκυρία τους βοήθησε σε αυτό. Όσο, λοιπόν, η μετοχή ανέβαινε, οι μέτοχοι ήσαν ευχαριστημένοι κι εκείνοι διατηρούσαν την εξουσία τους και τις απολαβές τους.
Τρώγοντας έρχεται η όρεξη! Κάποια στιγμή, λοιπόν, σκέφτηκαν να συνδέσουν την αμοιβή τους και με την πορεία της μετοχής, αφού το κλίμα στα χρηματιστήρια ήταν καλό και η μετοχή είχε καλές πιθανότητες να ανέβει κι άλλο. Με άλλα λόγια, βρήκαν έναν επιπλέον τρόπο εύκολου πλουτισμού. Φορολόγησαν πρώτα αυτοί τα κέρδη από τις υπεραξίες των μετοχών. Λες και η άνοδος οφειλότανε σε κάτι το ιδιαίτερο που έκαναν οι ίδιοι και δεν έκαναν οι ανταγωνιστές τους.
- Που ήταν το πρόβλημα; Ένας παραδοσιακός μέτοχος ενδιαφέρεται για την πορεία της εταιρείας στην οποία έχει επενδύσει, επειδή θέλει η εταιρεία αυτή να παραμείνει ισχυρή. Θέλει να μεταβιβάσει τις μετοχές στα παιδιά του και θέλει οι μετοχές αυτές να έχουν μία αξία. Οι managers, για τους οποίους συζητάμε, δεν αγάπησαν ποτέ τις εταιρείες στις οποίες δούλεψαν. Λειτούργησαν όπως ο trader στο ταμπλό. Τους ενδιέφερε μονάχα το δικό τους βραχυπρόθεσμο κέρδος. Και προκειμένου να το εξασφαλίσουν, αποδείχτηκαν ικανοί να καταστρέψουν το σύνολο της αγοράς.
Η διαφορά είναι ουσιαστική. Κι είναι η πηγή των προβλημάτων μας. Το ψέμα, όσο καλά κρυμμένο κι αν είναι, θα έρθει η ώρα που θα αποκαλυφθεί. Κι αυτή η ώρα έφτασε.
Η αλήθεια είναι ότι όλα πήγαιναν καλά, μέχρι την ώρα των Δίδυμων Πύργων. Στις κρίσεις ο αέρας φυσάει τόσο δυνατά που παίρνει το χαλί από τη θέση του και έτσι ανακαλύπτουν όλοι τα σκουπίδια που μέχρι τότε κρύβαμε επιμελώς από κάτω.
- Τότε, λοιπόν, με την κρίση μάθαμε για την περίπτωση της Enron. Μάθαμε, δηλαδή, ότι η δημιουργική λογιστική ήταν κάτι που συνέβαινε ακόμη και στη Μέκκα του καπιταλισμού. Το πρόβλημα είναι ότι η κρίση εκείνη δε μας έγινε μάθημα. Αφήσαμε και πάλι τους managers να στήσουν την επόμενη πυραμίδα. Για την ακρίβεια, ανεχτήκαμε ως κοινωνίες την ανεξέλεγκτη δράση τους, επειδή πιστέψαμε, κακώς, ότι έτσι θα βγαίναμε από εκείνη την κρίση.
- Τα τοξικά προϊόντα δε μας ήρθαν από τον πλανήτη Άρη. Εδώ φτιάχτηκαν, στον πλανήτη γη, από τους μεγάλους χρηματοοικονομικούς Οίκους. Το ξέραμε, αλλά δε μιλήσαμε. Επειδή αυτό μας βόλευε. Η τετραετής άνοδος των χρηματιστηρίων στηρίχτηκε στην επίπλαστη πραγματικότητα που μας πούλησαν μέσα από προϊόντα που στηριζόντουσαν στη μόχλευση. Αφήσαμε στα χέρια παραχαρακτών το εκδοτικό δικαίωμα. Τους είπαμε: "Τυπώστε όσα χρήματα θέλετε, αν αυτό θα βοηθήσει την Οικονομία, αρκεί να μην το ξέρουμε". Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών για ότι έχει γίνει...
- Μόνο που οι... παραχαράκτες ήσαν τελικά άπληστοι. Και τώρα τους κατηγορούμε γι΄ αυτό! Είναι σκέτη υποκρισία. Για παράδειγμα, παίρναμε μία χαρά τα κέρδη από επιχειρήσεις που έκαναν επιστροφές κεφαλαίου και οι οποίες για το λόγο αυτόν αύξαναν τον δανεισμό τους. Δε μιλήσαμε. Μας ενδιέφερε κι εμάς μόνο το σήμερα. Λες κι ήθελε ιδιαίτερη φαντασία να σκεφτεί κανείς την τύχη της επιχείρησης σε περίπτωση αύξησης των επιτοκίων. Εμείς επιτρέψαμε τα μεγάλα stock options, σκεπτόμενοι κουτοπόνηρα ότι θα έφερναν πρόσθετα κέρδη, καθώς οι managers θα έκαναν τα πάντα για να πετύχουν το στόχο τους. Δε σκεφτήκαμε, όμως, ότι δεν υπήρχαν επαρκείς μηχανισμοί ελέγχου και ότι οι managers θα μπορούσαν να μας παρουσιάσουν ένα οποιοδήποτε βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα, δίχως να υπολογίζουν τη μελλοντική ζημία που θα επέφερε η πολιτική τους στην πορεία της εταιρείας.
- Θα σας δώσω ένα παράδειγμα από την επαγγελματική μου εμπειρία. Στο τέλος του Δεκεμβρίου του 2001, λοιπόν, και με τα γεγονότα των δίδυμων πύργων, το τμήμα πωλήσεων ενός εκδοτικού οργανισμού ήταν σε απόγνωση. Ένα κακό δίμηνο είχε καταστρέψει το πλάνο τους και απειλούσε τα χριστουγεννιάτικα ψώνια τους, αφού η κατάσταση έθετε σε κίνδυνο το ετήσιο μπόνους τους. Τότε, λοιπόν, αποφάσισαν να μαζέψουν όπως – όπως τα χρήματα που τους έλειπαν. Τι έκαναν; Πρόσφεραν πολλές σελίδες με έκπτωση και τα κατάφεραν. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν. Μπορεί να πήραν το μπόνους εκείνης της χρονιάς, αλλά τον Ιανουάριο τους ήταν πολύ δύσκολο να πουλήσουν και πάλι στις παλιές τιμές! Κέρδισαν το μπόνους, αλλά έκαναν ζημιά στην επιχείρηση. Για να "μαζευτεί" η κατάσταση, χρειάστηκε πολύς κόπος και να αλλάξουν πολλά πράγματα, αφού οι μέτοχοι της εταιρείας αποφάσισαν να ασκούν στο εξής πιο στενό έλεγχο στην εμπορική πολιτική της επιχείρησης και να μην την αφήσουν στον απόλυτο και ανεξέλεγκτο έλεγχο του αρμόδιου τμήματος.
Πείτε μου ποια είναι η διαφορά αυτής της ιστορίας με τις τόσες και τόσες άλλες που ακούτε καθημερινά. Ουδεμία! Διότι οι άνθρωποι παντού και πάντα λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Άλλα είναι εντέλει τα συμφέροντα των μετόχων και άλλα του management. Και η επιτυχία στην πορεία μιας εταιρείας εξαρτάται από τον αποτελεσματικό έλεγχο των μετόχων στο management.
Πάμε τώρα στο σήμερα. Έχουμε μία νέα κρίση, η οποία στην πραγματικότητα είναι η συνέχεια της προηγούμενης. Τι διδαχτήκαμε;
Δυστυχώς, απολύτως τίποτα! Οι μέτοχοι εξακολουθούμε να παρακολουθούμε με απάθεια τα γεγονότα και να λειτουργούμε όχι ως μέτοχοι σε μία εταιρεία, αλλά ως καταθέτες σε έναν τραπεζικό λογαριασμό. Αντιμετωπίζουμε τη συμμετοχή μας σε μία εταιρεία σαν να πρόκειται για ένα επενδυτικό πρόγραμμα που κάποια στιγμή θα λήξει και εμείς θα πάμε στο γκισέ, για να εισπράξουμε το "εγγυημένο" κέρδος μας. Κι έτσι απεμπολούμε τα όποια δικαιώματά μας, που στην πραγματικότητα είναι υποχρέωσή μας να τα ασκήσουμε.
Σήμερα, αρκετές εταιρείες παρουσιάζουν σημαντικά προβλήματα, ως αποτέλεσμα της άφρονης πολιτικής των διοικήσεών τους. Εμείς, όμως, δε θα φωνάξουμε στην επόμενη γενική συνέλευση, δε θα τους καταγγείλουμε. Θα συνεχίσουμε να τους ανεχόμαστε και ίσως να μας χρησιμοποιήσουν, για να φωνάξουμε μπας και πάρουν και κάποιο κρατικό πακέτο ενίσχυσης.
Θα μου πείτε. Εντάξει, εδώ στην Ελλάδα δεν είχαμε ανεπτυγμένο το μετοχικό ακτιβισμό. Τι σώσανε στο εξωτερικό που τα πράγματα ήσαν διαφορετικά; Η αλήθεια είναι ότι σώσανε κάτι όσοι θέλανε να ακούσουν. Δεν είναι σίγουρο ότι με μία καταγγελία στη γενική συνέλευση θα αλλάξει κάποιος από εμάς την πολιτική της διοίκησης μιας εταιρείας. Το πιο πιθανό είναι να μας αγνοήσουν παντελώς. Αλλά! Ένας, τουλάχιστον ένας, μπορεί να ακούσει και να πάρει έτσι τη σωστή απόφαση για τον ίδιον.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι θα αλλάξει στην Οικονομία, όταν οι ίδιες διοικήσεις, που διακρίθηκαν στο παρελθόν για το νεποτισμό τους και την αλαζονεία τους, εξακολουθούν να έχουν σήμερα στα χέρια τους τις διοικήσεις των εταιρειών τους και μάλιστα με τη βοήθεια των χρημάτων των φορολογουμένων. Είναι κωμικοτραγικό. Την ώρα που θα έπρεπε να δώσουν εξηγήσεις για τα πεπραγμένα τους, εμφανίστηκε το... ιππικό: Οι κρατικές χρηματοδοτήσεις. Όλοι ξέρουν ότι ο τρόπος με τον οποίο επιχειρείται να δοθεί λύση στο πρόβλημα είναι λαθεμένος. Είναι μεγάλο λάθος να εμπιστεύεσαι για δεύτερη ή τρίτη φορά ανθρώπους που αποδεδειγμένα τα έχουν κάνει θάλασσα.
Το λάθος είναι ηθελημένο. Θέλουν με τον τρόπο αυτόν να αποφύγουν τις κρατικοποιήσεις. Να αποφύγουν τη δημιουργία μιας νέας γενιάς golden boys, που θα στηρίζονται πλέον σε έναν κρατικό μηχανισμό. Σε managers που θα εμποδίζουν στη συνέχεια τις ιδιωτικοποιήσεις των εξυγιασμένων επιχειρήσεων, επειδή ακριβώς δε θα θελήσουν να χάσουν τη δική τους εξουσία από τα χέρια.
Αναρωτιόμαστε μήπως η καλύτερη λύση θα ήταν να αφήσουμε την αγορά να λειτουργήσει! Στο κάτω – κάτω της γραφής οι managers των ύποπτων επιχειρήσεων δε μοιράστηκαν μαζί μας τα κέρδη τους στην εποχή της παντοδυναμίας τους, Ούτε και οι μέτοχοι τους τα μερίσματά τους. Γιατί θα πρέπει τώρα να μοιραστούμε τις ζημιές τους και να επιβραβεύσουμε με τα δικά μας λεφτά, με τα λεφτά των φορολογουμένων, τα δικά τους κακά έργα;
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
http://www.capital.gr/articles.asp?showlist=0&catid=6&id=643927&expand=1
=====
κι' άλλο άρθρο στον ίδιο νοητικό πλαίσιο:
=======
Στην Ουόλ Στριτ, τα μπόνους ήταν πραγματικά, αλλά τα κέρδη πλασματικά
  |
. Για τον Ντάου Κιμ, το 2006 ήταν μια πολύ καλή χρονιά. Ενώ ο ετήσιος μισθός του στη Merrill Lynch ήταν 350.000 δολάρια, οι συνολικές του απολαβές ξεπέρασαν τα 35 εκατομμύρια δολάρια. Η αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ των δύο ποσών είναι το μπόνους, το γενναιόδωρο «πριμ» που έλαβε ο κ. Κιμ για τα κέρδη που έφερε στους παλέτες της εταιρίας η ομάδα χρηματιστών που διοικούσε.
Οι συνάδελφοι του Κιμ, και όχι μόνο στα ανώτατα εταιρικά κλιμάκια, εισέπραξαν και αυτοί σημαντικά ποσά, ενώ η Merrill προσέφερε συνολικά 5 με 6 δισ. δολάρια σε τέτοια μπόνους παραγωγικότητας.
Τα κέρδη-ρεκόρ της Merrill για το 2006, που επρόκειτο να είναι της τάξης των 7,5 δισ. δολαρίων, αποδείχθηκαν απλή οφθαλμαπάτη. Η εταιρία έχει χάσει έκτοτε πάνω από 20 δισ. δολάρια, κυρίως εξαιτίας της κατάρρευσης της αγοράς των στεγαστικών δανείων, στην οποία είχε επενδύσει μεγάλα κεφάλαια.
Την ίδια ώρα, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί αρχίζουν να θέτουν ερωτήματα για την επίπτωση που είχαν τα πλουσιοπάροχα αυτά μπόνους στο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, ενώ οργή αναμένεται να προκαλέσει φέτος η καταβολή τέτοιων παροχών σε τραπεζικά στελέχη, παρότι οι τράπεζές τους εξασφάλισαν δισεκατομμύρια δολάρια σε ομοσπονδιακή βοήθεια. Οι επικριτές της συγκεκριμένης μεθόδου πριμοδότησης στελεχών υποστηρίζουν ότι τα μπόνους δεν έπρεπε να είναι τόσο υψηλά, καθώς ενθάρρυναν στελέχη να συμπεριφέρονται σαν παίκτες σε καζίνο. Ακόμη και στελέχη της Ουόλ Στριτ ομολογούν πως τυφλώθηκαν από τη λάμψη του χρήματος. Στην αναζήτηση ολοένα και μεγαλύτερων μπόνους, πολλοί από αυτούς υποτίμησαν τους κινδύνους και έβλαψαν τους πελάτες και τους καταθέτες τους.
Τα ανώτατα στελέχη των τεσσάρων μεγαλύτερων επενδυτικών εταιριών αποφάσισαν να μην αποδεχθούν τα μπόνους τους, ενώ ορισμένα στελέχη της ελβετικής UBS ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να επιστρέψουν μέρος των ποσών που ήδη έλαβαν.
 |
Ο πακτωλός των μπόνους
Η δεκαετία αυτή υπήρξε ανθηρή για την Ουόλ Στριτ. Οι μισθοί κατέστησαν απλό χαρτζιλίκι, συγκρινόμενοι με τα πλουσιοπάροχα μπόνους. Η εποχή καταβολής των μπόνους ανακηρύχθηκε σε ετήσια ανεπίσημη γιορτή.
Ο πακτωλός αυτός οδήγησε σε νέα ερμηνεία της έννοιας της επαγγελματικής επιτυχίας. Απόφοιτοι των καλύτερων πανεπιστημίων αναζήτησαν τις τύχες τους στον τραπεζικό τομέα, αποφεύγοντας τις επιστήμες και τις ακαδημαϊκές σταδιοδρομίες. Αν και τα ανώτερα στελέχη εξασφάλιζαν τα καλύτερα μπόνους, ακόμη και μεσαία και κατώτερα στελέχη συμμετείχαν στη «γιορτή», εισπράττοντας ολοένα και καλύτερους μισθούς. Πάνω από 100 εργαζόμενοι στον τομέα ομολόγων της Merrill «έσπασαν» το φράγμα του ενός εκατομμυρίου δολαρίων σε απολαβές το 2006.
«Η βιομηχανία των χρηματοπιστωτικών προϊόντων έμοιαζε με φούσκα. Η φούσκα αυτή δεν μπορούσε να διαρκέσει για πάντα», λέει με έκδηλη μοιρολατρική διάθεση ο Μαρκ Ζάντι, επικεφαλής οικονομικών υπηρεσιών της Moody's.
www.kathimerini.gr με στοιχεία από International Herald Tribune
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_1_19/12/2008_260949
Η αλαζονεία των golden boys
Οι μάνατζερ επιχειρηματικών κολοσσών παραιτούνται των μπόνους και των stock options, αλλά δεν αναθεωρούν τις προκλητικές πεποιθήσεις τους
«Oπως στο Χόλιγουντ έτσι και στη Γουόλ Στριτ,τα κέρδη έρχονται μέσα σεμεγάλα πακέτα και όλοι πιστεύουν ότι δικαιούνται μερίδιο από τα πακέτα αυτά». Με τα λόγια αυτά ο ειδικός σε θέματα αποζημιώσεων των επιχειρηματικών στελεχών Γκρεφ Κρίσταλ επιχείρησε να περιγράψει τον παραλογισμό ενός συστήματος αμοιβών των κορυφαίων επιχειρηματικών στελεχών των ΗΠΑ- αλλά και της Ευρώπης και της Ασίας- που μόνο με το σύστημα αμοιβών των κινηματογραφικών σταρ μπορεί να συγκριθεί. Την πενταετία από το 2003 ως και το 2007 οι πέντε μεγαλύτερες χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις της Γουόλ Στριτ εμφάνισαν αθροιστικά καθαρά κέρδη 93 δισ. δολαρίων. Από αυτά τα 3,1 δισ. δολάρια τα μοίρασαν στα μεγαλοστελέχη τους. Είναι πολύ υψηλό το ποσοστό (3,33%) που μοιράστηκαν μια χούφτα άνθρωποι. Πρόκειται για περίπου το τριπλάσιο του τιμήματος που κατέβαλε προ μηνών η JΡ Μorgan Chase για να εξαγοράσει τη χρεοκοπημένη εξαιτίας της κατάρρευσης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού οικοδομήματος Βear Stearns.
- Π αραδοσιακά οι επενδυτικές τράπεζες της Γουόλ Στριτ διέθεταν στα στελέχη και τους υπαλλήλους τους πολύ υψηλό ποσοστό κερδών - άγγιζε το 50%!
Σ ύμφωνα με τις κρατούσες περί του επιχειρείν αντιλήψεις, η αγορά βρίσκει πάντα τις σωστές τιμές.
- Και αν ο μάνατζερ είναι ένας απλός διαχειριστής των κεφαλαίων των μετόχων λογικό είναι η «αξία» και η ανταμοιβή του μάνατζερ να κυμαίνεται κατά τρόπον ευθέως ανάλογο με την πορεία της μετοχής της εταιρείας στην κεφαλαιαγορά και δευτερευόντως με την πορεία της κερδοφορίας της επιχείρησης. Αμ δε! Τα golden boys τα θέλουν όλα δικά τους. Το ότι ο Τζον Θέιν της Μerrill Lynch παραιτήθηκε των αξιώσεών του για μπόνους δεν λέει τίποτε. Αρχικώς επέμενε ότι δικαιούται να λάβει το μπόνους των 10 εκατ. δολαρίων επειδή... συνεισέφερε στην επιτυχή πώληση της (πτωχευμένης) τράπεζας στην Βank of Αmerica! Σημειωτέον ότι ο μάνατζερ είχε ήδη «αποζημιωθεί» με 86 εκατ. δολάρια για τις υπηρεσίες που προσέφερε για έναν μόλις μήνα στη Μerrill Lynch- τόσο πρόλαβε να εργαστεί ως διευθύνων σύμβουλος προτού μεταπηδήσει στην προεδρία του... χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης!
Oμοίως ο Αλαν Μάλαλι της Ford, ερωτηθείς ενώπιον του αμερικανικού Κογκρέσου αν σκέπτεται να μη διεκδικήσει ολόκληρο τον μισθό των 21 εκατ. δολαρίων που έχει συμφωνήσει να λάβει εφέτος απάντησε ανερυθρίαστα: «Νομίζω ότι είμαι ΟΚ όπως είμαι» ! Και οι μεγαλομάνατζερ της ΑΙG σχεδίαζαν να λάβουν μπόνους από τα χρήματα των φορολογουμένων που έλαβε ο ασφαλιστικός κολοσσός για να διασωθεί. Ευλόγως αναρωτιέται κανείς σε ποιο πλανήτη ζουν οι άνθρωποι. Είτε από ταπεινή ευήθεια ορμώμενοι είτε από εξέχουσα αλαζονεία, οι μάνατζερ έχουν γίνει απολύτως αποκρουστικοί.
- Είναι ακριβής η εκτίμηση του γενικού γραμματέα του βρετανικού συνδικάτου Unite Ντέρεκ Σίμσον ο οποίος, αναφερόμενος στους τραπεζίτες του Σίτι είπε ότι «εκείνο που επιδιώκουν τώρα είναι να μοιραστούν τις ζημιές τους,όμως όταν αποκόμιζαν κέρδη και μπόνους δεν είχαν καμία διάθεση μοιρασιάς».
Και γιατί να έχουν; Προσφάτως οι «Τimes» του Λονδίνου σημείωναν ότι πολλοί «θεσμικοί μέτοχοι» εκφράζουν τον φόβο ότι οι έλεγχοι τους οποίους θέλει να επιβάλει η εποπτεύουσα του κλάδου των Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών αρχή (FSΑ) στα «πακέτα» αμοιβών των στελεχών ενδεχομένως θα... «τρομάξουν τα μεγάλα ταλέντα»! Και εν τέλει «θα πλήξουν το Σίτι ως διεθνές χρηματοοικονομικό κέντρο»! Οι άνθρωποι ίσως να μην είναι τυχαίοι. Είναι όμως σίγουρα μοιραίοι.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=17&artId=248226
Σχόλια