...να σας παραπέμψω σε μια ομιλία του «Ελικοπτερά» Ben Bernanke εν έτει 2002, όταν ο πραγματικός κίνδυνος του Deflation, ήδη υπήρχε στις ΗΠΑ και ο Ben ήταν ακόμη ένας απλός οικονομολόγος.Στην περίφημη αυτή ομιλία, ο Ben καταρχάς λέει ότι το Deflation είναι κάτι που «καλύτερα να το αποφύγεις παρά να το γιατρέψεις». Δεν το θέλει ούτε ο - τραπεζικός - διάβολος. Προκειται για μια ταχεία απαξίωση (μείωση) των τιμών.
- Λέει ότι σε περίπτωση που έρθει (ήταν ήδη παρόν), «πράγμα απίθανο για το μέλλον των ΗΠΑ» (ουδέν σχόλιο) τότε η FED είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει ΟΠΟΙΟ μέσο ή ΕΡΓΑΛΕΙΟ είναι διαθέσιμο.
- Από το να επέμβει ευθέως στις «ανοικτές» αγορές, να καπελώσει τις αγορές ομολόγων, να βάλει πλαφόν στα ομόλογα, να δανείσει άτοκα, να φτάσει το επιτόκιο της στο 0%, να αγοράσει μετοχές, κλπ κλπ. Να κάνει τα ΠΑΝΤΑ. Τι πρόβλημα να’χει. Όσα λεφτά χρειάζονται, τυπώνουν. Flat currency.
Επίσης:
- Η FED ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ. ΠΩΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Η FED ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο,ΤΙ ΠΡΟΑΝΗΓΓΕΙΛΕ Ο BEN TOTE; ΣΕ ΤΙ ΝΟΜΟΥΣ ΥΠΑΚΟΥΕΙ; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥ;
- ΑΝ Ο ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΙΑΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΕΧΕΙ ΤΟΣΕΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ ΟΣΕΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΥΤΕ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ, ΤΟΤΕ...
Από τον Επίκουρο της 18ης Οκτωβρίου.
Και συνεχίζαμε:
"Ο Ben δεν σταμάτησε εκεί, ξετυλίγοντας το ανατριχιαστικό κουβάρι των παρεμβάσεων στις οποίες «ενδεχομένως» θα μπορούσε η FED να προβεί. Βάσισε όλη την επιχειρηματολογία του στο εξής:
- «...(Στα πλαίσια) ενός επίπεδου νομισματικού συστήματος (flat money system) δηλαδή έγχαρτου (σ.σ. Paper assets δηλ. κονφετί), μια κυβέρνηση (στην πραγματικότητα μια κεντρική τράπεζα και άλλες υπηρεσίες) έχουν την δυνατότητα πάντα να δημιουργουν αυξανόμενη κατανάλωση και πληθωρισμό, ακόμα και εάν τα επιτόκια είναι στο μηδέν».
- «under a fiat (that is, paper) money system, a government (in practice, the central bank in cooperation with other agencies) should always be able to generate increased nominal spending and inflation, even when the short-term nominal interest rate is at zero.»
Και συνεχίζει: «Η Αμερικάνικη Κυβέρνηση (σ.σ. πριν μας είπε ότι εννοεί «μια κεντρική τράπεζα και άλλες υπηρεσίες») έχει μια τεχνολογία που λέγεται εκδοτικές μηχανές, που της επιτρέπει να τυπώνει όσα δολάρια θέλει, χωρίς κόστος (...) Συμπεραίνουμε ότι μια αποφασισμένη κυβέρνηση μπορεί πάντα να δημιουργεί αυξανόμενη κατανάλωση και επομένως, πληθωρισμό. Φυσικά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν πρόκειται να τυπώσει χρήμα και να το μοιράσει όπου να’ ναι (αν και υπάρχουν πολιτικές γι’ αυτό). «Κανονικά», τα χρήματα εισάγονται στην οικονομία, μέσω των αγορών χρεογράφων από την FED.»
Με το σχόλιο πως οι τύποι είναι η δικτατορία του χρήματος και πως "αν θέλετε να δείτε τι συμβαίνει σήμερα και τι πρόκειται ακόμα να συμβεί, διαβάστε αυτήν την ομιλία. Και αναρωτηθείτε γιατι έβαλαν αυτόν τον άνθρωπο στην FED το 2005 και γιατί το 2006 σταμάτησαν να μας λένε τι χρήμα κυκλοφορεί, πόσο χρήμα σπρώχνουν. Και επίσης, για το πόσο «ξαφνικά» ήταν γι ‘αυτούς όλα όσα συμβαίνουν", έκλεινε τότε μέρος της παράθεσης.
Χτες η FED ανακοίνωσε πως ρίχνει το επιτόκιο στο 0,25% (σχεδόν στο μηδέν, όπως είχε προαναγγελθεί τότε). Πως πρόκειται να αγοράσει προβληματικά assets και μετοχές.
- Τι τρελός κόσμος... Αυτοί οι άνθρωποι τυπώνουν τσάμπα χαρτούρα. "Χρήμα" την λέμε . Την χαρτούρα αυτή - το χρήμα - εσύ φίλε αναγνώστη την κερδίζεις ως ανταμοιβή των κόπων σου και με αντίδωρο την εργασία σου, τον χρόνο και την ψυχική σου υγεία. Αυτοί όμως δεν έχουν ανάγκη τέτοια. On/Off οι μηχανές. Οι μεν (FED) τυπώνουν χρήμα, οι δε (Κυβέρνηση) τυπώνει ομόλογα. Η μεν αγοράζει τα δε. Ανταλλάσουν χαρτάκια. Μετά η Κυβέρνηση, με το "ζεστό χρήμα" πληρώνει τα χρέη της και έπειτα για να πληρώσει τους τόκους ζητά φόρους. Και τέρμα τα χρέη. Δήθεν.
Έλεγε τότε (το 2002) ο Bernanke:
- «A money-financed tax cut is essentially equivalent to Milton Friedman's famous "helicopter drop" of money»
- «μια μείωση της φορολογίας είναι αντίστοιχη με την διάσημη (φράση) του Milton Friedman, για την ρίψη χρημάτων με ελικόπτερο».
Αναπαρήγαγε απλώς την φράση του Milton Friedman, Νομπελίστα oικονομολόγου της ‘ελεύθερης αγοράς’, τον οποίο ακολούθησαν με ευλάβεια η Θάτσερ, ο Ρίγκαν, ο Πινοσέτ...
Είχε πει λοιπόν ο Μίλτον ότι, «deflation can be fought against by "dropping money out of a helicopter". Ο αποπληθωρισμός, μπορεί να αντιμετωπιστεί ρίχνοντας χρήματα από ελικόπτερο...
To "helicopter drop" είναι άποψη, είναι θέση και είναι και στρατηγική. Ο Bernanke δεν μπορούσε να το πει έτσι χύμα, οπότε η ανάφορα του έγινε ‘πλαγίως’ και μάλιστα μιλώντας για μείωση φόρων (τάχαμου) και «όσοι κατάλαβαν».
Εξ άλλου η ομιλία του ήταν στην ένωση οικονομολόγων." Σε μια ένωση υποψιαμένων.
Φίλοι,
Κάποιοι βρίσκουν ενδιαφέρουσες τις παραθέσεις μας. Το ζήτημα είναι, όμως, πως δεν έχει γίνει αντιληπτό ακόμα το τι ακριβώς συμβαίνει. Αν είχε, η χτεσινή μείωση των επιτοκίων θα έπρεπε να έχει σηκώσει θύελλα αντιδράσεων.
Διότι ουσιαστικά υποθάλπει μια μέγιστη απάτη, ένα σύστημα που έχει καταδυναστεύσει δισεκατομύρια ζωές ανθρώπων - οι περισσότεροι λόγοι έχουν παρατεθεί στο blog μας κατά καιρούς. Ο πιο βασικός όμως είναι ότι είναι αδιανόητο στο όνομα οποιουδήποτε ιδιωτικού - άρα μεμονωμένου - συμφέροντος να υποφέρει το σύνολο. Διότι το σύνολο στην πραγματικότητα άγεται και φέρεται από αυτές τις πολιτικές. Τις οποίες εν τέλει τις καθορίζουν άνθρωποι που ούτε λογοδοτούν στο σύνολο ούτε εκλέγονται από κανένα, παρά είναι υπηρέτες των συμφερόντων που τους διορίζουν ή τους παύουν. Είναι ο ορισμός της ολιγαρχίας. Οι λίγοι, μη αιρετοί καθορίζουν τις τύχες των άλλων, των πολλών.
- Έναντι τούτων, κανένας αντίλογος, καμία αντιπαράθεση. Αντιθέτως, υπάρχει ενθάρρυνση και παρότρυνση σε κάθε τέτοια κίνηση. Έτσι, η μείωση των επιτοκίων (και άλλα παρόμοια μέτρα) εκλαμβάνεται ως "θετικό" μέτρο "τόνωσης της ρευστότητας της αγοράς και της οικονομίας" ενώ στην πραγματικότητα είναι μια προσπάθεια να επιβιώσουν οι ΙΔΙΟΙ οι αληθινά κρατούντες, όχι εσείς ή εγώ η οι άλλοι.
Πρέπει να καταλάβουμε ποιος είναι ο αντίπαλος. Και πρέπει να υπάρχει ξεκάθαρη επιχειρηματολογία.
- Βασικά: ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ με αυτό το fractional reserve τραπεζικό σύστημα.Να τελειώνουμε με την έκδοση του χρήματος από τους ιδιώτες-μεγαλοτραπεζίτες. Να τελειώνουμε με την υπερχρέωση των κρατών - άρα και των πολιτών/φορολογουμένων. Το χρήμα θα πρέπει να το εκδίδει και να το κυκλοφορεί το κράτος ΜΟΝΟ.
- Τη νομισματική πολιτική να την καθορίζουν αιρετοί από τον "λαό" και όχι τυχάρπαστοι ή μαριονέτες. Οποιοσδήποτε ασχολείται με τα δημοσιονομικά με οποιαδήποτε ιδιότητα να μπορεί να ερευνηθεί άμεσα και χωρίς άλλη διατύπωση για το πόθεν έσχες του και κάθε προσώπου συνδεδεμένου με αυτόν, σύμφωνα με τους σχετικούς νόμους.
Λάθος. Η συνταγματική ιεράρχηση των ατομικών δικαιωμάτων δεν φέρει την οικονομική ελευθερία πρώτη.
Πρώτη αρχή και πυρήνας όλων, είναι ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξία. Τα Δυτικά Συντάγματα και οι Καταστατικοί Χάρτες και Διακηρύξεις βάσισαν την ύπαρξη τους σε μια κεντρική ιδέα: τον κοινωνικό ανθρωπισμό. Στο επίκεντρο το σύνολο, όχι το άτομο σε βάρος του συνόλου. Τα άτομα έχουν δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, στην αυτοδιάθεση, μόνο στον βαθμό που δεν βλάπτουν το σύνολο.
- Είναι πολύ απλό και απόλυτα κατανοητό για τον καθένα.
- Σήμερα το καρτέλ του πετρελαίου, μείωσε ιλιγγιωδώς την παραγωγή για να αυξήσει τις τιμές.Πρόκειται για αμιγή (pura) χειραγώγηση των τιμών από μια οντότητα σε βάρος τους συνόλου.
- Για να καταδείξω το μέγεθος της υποκρισίας, σύμφωνα με το άρθρο 82 της Συνθήκης της Ε.Ε. απαγορεύεται η κατάχρηση δεσπόζουσας (μονοπωλιακής) θέσης στην αγορά. Απλά ,τούτο σημαίνει ότι όποιος έχει μια σχετική δύναμη σε οποιαδήποτε αγορά, δεν μπορεί να την χρησιμοποιεί σε βάρος των άλλων ή του "καταναλωτικού κοινού". Δεν μπορεί να έχει και το μαχαίρι και το καρπούζι. Το σχολικό παράδειγμα αναφέρεται στην "χειραγώγηση των τιμών". Είναι δηλ. η πιο καθαρή μορφή παραβίασης και παρανομίας και θα έλεγα βασικός πυλώνας της Συνθήκης.
Όταν το 2004 είχε επιβληθεί (σωστά) στην Microsoft (μετά από 5ετή έρευνα!) το υψηλότερο πρόστιμο (€497 εκατ.) για "κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης" (η απόφαση εδώ), πόσο μεγάλο πρόστιμο ή ποιο άλλο κυρωτικό μέτρο θα έπρεπε να επιβληθεί στον ΟΠΕΚ;
Πως λοιπόν νοείται εν τοις πράγμασιν αυτή η συνεχής υποδούλωση μας στο συμφέρον των ολίγων;
Πως δικαιολογείται η διαρκής αποδοχή αυτής της απαράδεκτης και σαθρής κατάστασης;
Και τέλος, πως και ο κόσμος δεν αντιδρά απέναντι σε αυτήν την υπέρτατη σκλαβιά;
Και γιατί μας κάνει εντύπωση όταν κάποιοι αντιδρούν; (Δεν αντιδρά κανείς υπερβολικά. Υπερβολική είναι η καταπάτηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών μας. Της νοημοσύνης μας στο τέλος-τέλος.)
Θέστε τα ερωτήματα ο καθένας στον εαυτό του.
Όπως λέει και ο Αριστοτέλης στη Ρητορική, "έλευθερους άφηκε πάντας ο Θεός, ουδένα δούλο η φύσις πεποιηκε" .
http://epicurus2day.blogspot.com/2008/12/blog-post_17.html
- Μεταγεννέστερη προσθήκη: (10/1/2009) Νέα επενδυτική τράπεζα χρειάζονται οικονομία και κράτος
Γιατί οι μεγάλες αμερικανικές τράπεζες οδεύουν προς εξαφάνιση
Στον τραπεζικό κόσμο το σχήμα ‘πολύ μεγάλη για να εγκαταλειφθεί σε πτώχευση’, (που αναφέρεται στο πρόβλημα του συστημικού κινδύνου που θέτει το ενδεχόμενο κατάρρευσης των πολύ μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων για τη συνολική οικονομία), αρχίζει να μεταλλάσσεται στο σχήμα ‘πολύ μεγάλη για να υπάρχει’. Μετά τη χορήγηση κρατικής ενίσχυσης ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων και τις ακόμα υψηλότερες απώλειες επενδυτικών κεφαλαίων, τόσο η κυβέρνηση όσο και οι επενδυτές ίσως είναι έτοιμοι για μια μεγάλη αλλαγή.
Το μοναδικό ερώτημα για ορισμένους είναι πόσο γρήγορα θα συντελεστεί.«Στους επόμενους μήνες, θα δούμε τις σιωπηρά κρατικοποιημένες τράπεζες – Bank of America, Citigroup - να σπάζουν σε κομμάτια προς πώληση, μετατρεπόμενες έτσι σε πολύ μικρότερες τράπεζες», προέβλεψε ο Σάντερς Μόρις, πρόεδρος του Harris Group στο CNBC, προσθέτοντας ότι η κυβέρνηση θέλει να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα «τιμωρίας στις πολύ μεγάλες τράπεζες που κηλίδωσαν τη φήμη τους και να μην αθωώσει τις διοικήσεις τους».
«Σε πέντε χρόνια από τώρα, αυτές τις τράπεζες θα έχουν σπάσει σε κομμάτια», το περιγράφει ο τραπεζικός αναλυτής της FBR Capital Markets Πολ Μίλερ.
Από την Ουάσιγκτον ως τη Γουόλ Στριτ και τη Μέιν Στριτ, μια δραματική αλλαγή στη συμβατική σκέψη συντελείται. «Ορισμένα ιδρύματα είναι πάρα πολύ μεγάλα για να υπάρχουν ως τέτοια, επειδή οι δραστηριότητές τους είναι υπερβολικά συνδεδεμένες», είπε ο γερουσιαστής Ρίτσαρντ Σέλμπι στο CNBC νωρίτερα αυτή την εβδομάδα. «Οι εποπτικές αρχές δεν είναι δυνατό να τις ελέγξουν».
Το συμπέρασμα αυτό έγινε πασιφανές με οδυνηρό τρόπο και από τις δύο όψεις που προσέλαβε η χρηματοπιστωτική κρίση. Από τη μια πλευρά η ομοσπονδιακή κυβέρνηση υποχρεώθηκε να παράσχει κρατική βοήθεια δισεκατομμυρίων δολαρίων - και περισσότερες από μία φορές – σε τέτοια ιδρύματα, σαν την Bank of America, τη Citigroup και τη μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία AIG, που έχει και τομέα χορήγησης δανείων, για να τις στηρίξει. Από την άλλη πλευρά, η πτώχευση των Lehman Brothers - που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με κρατική παρέμβαση - είχε επιπτώσεις σε όλη την παγκόσμια οικονομία.
Μερικούς μήνες αργότερα, η κυβέρνηση Ομπάμα και το Κογκρέσο εστιάζουν επίμονα στο δίλημμα και αναμένεται να εισάγουν νομοθεσία η οποία θα ενισχύσει τις αρμοδιότητες των εποπτικών αρχών να παρεμβαίνουν στις λειτουργίες των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, περιορίζοντας κατά βάση τις δραστηριότητές τους με διατεταγμένο τρόπο ο οποίος θα έχει περιορισμένες παράπλευρες ζημιές στην οικονομία. Οι αρμοδιότητες αυτές θα καλύπτουν τις επενδυτικές τράπεζες τύπου τραπεζικών εταιριών συμμετοχών όπως είναι η Goldman Sachs.
«Tο χρειάζονται και θα το έχουν», παρατηρεί ο Ρόμπερτ Γκλάουμπερ, ανώτατος αξιωματούχος του υπουργείου Οικονομικών κατά τη διάρκεια της κρατικής διάσωσης των περιφερειακών ταμιευτηρίων πριν 20 χρόνια. Η κανονιστική μεταρρύθμιση μπορεί να περιλαμβάνει επίσης την εισαγωγή μιας αντιμονοπωλιακής αρχής με στόχο την αποτροπή των μέγα-συγχωνεύσεων που οδηγούν στη δημιουργία χρηματοπιστωτικών εταιριών των οποίων τυχόν προβλήματα μπορεί να έχουν αρνητικές επιπτώσεις στη συνολική οικονομία. Όπως παρατηρούν αναλυτές, αν οι συγκεκριμένες πληροφορίες αληθεύουν, είναι σαφές ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να αφήσει σε εκκρεμότητα το πρόβλημα που συστημικού μεγέθους των χρηματοπιστωτικών εταιριών του παρελθόντος. Το πώς ακριβώς θα το αντιμετωπίσει παραμένει ασαφές, αλλά όπως επισημαίνουν ειδικοί, υπάρχουν τρόποι που δεν απαιτούν μια προσέγγιση βασισμένη στο 'βαρύ χέρι του κράτους', δηλαδή την κρατικοποίηση.
«Αν υπάρχει κάποιος τύπος συνεκτικής πολιτικής για την αντιμετώπιση του συστημικού κινδύνου, η αρχή της θα έγκειτο στην δημιουργία δυσκολιών ώστε μια δεδομένη εταιρεία να προσλάβει συστημικό μέγεθος», λέει ο Λόρενς Γουάιτ, πρώην αξιωματούχος των εποπτικών αρχών και οικονομολόγος του Λευκού Οίκου.
«Η ομοσπονδιακή τράπεζα δεν θέλει τα μεγάλα και ισχυρά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους», παρατηρεί ο Μίλερ. Ορισμένοι υποστηρίζουν η χορήγηση κάθε περαιτέρω κρατικής βοήθειας προς ορισμένες εταιρείες θα συνοδεύεται με τέτοιους επιπλέον ειδικούς όρους. Άλλοι πάλι λένε ότι θα είναι η αναθεώρηση του κανονιστικού πλαισίου που θα διευκολύνει τις διαδικασίες και θα αποκαλύψει το πολύπλοκο, ποικίλο και κατά διαστήματα ασυμβίβαστο μεταξύ των δραστηριοτήτων των τραπεζικών εταιριών συμμετοχών και των θυγατρικών τους εμπορικών τραπεζών.
«Οι κίνδυνοι των μεγάλων τραπεζών δεν είναι δυνατό να εκτιμηθούν» λέει ο Φρανκ Σορεντίνο, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της North Jersey Community Bank που πρόσφατα εξαγόρασε μια τράπεζα που είχε πτωχεύσει.
Ο κίνδυνος ή η περιφρόνηση του κινδύνου μπορεί να επηρέασε σημαντικά τη λήψη αποφάσεων των στελεχών των μεγάλων τραπεζών που υπέθεταν ότι το δόγμα του συστημικού μεγέθους των τραπεζών τους θα τους προστάτευε αν κλονίζονταν, όπως και πράγματι έγινε με τα κυβερνητικά πακέτα διάσωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα. Οι μικρές τράπεζες σαφώς και έχουν οικονομικά συμφέροντα προσβλέποντας στο τέλος της εποχής των μεγάλων τραπεζών αλλά αυτό δεν ανατρέπει το βασικό επιχείρημα. Σε πολλές περιπτώσεις το τέλος των πολύ μεγάλων τραπεζών μπορεί να αποβεί θετικό για τον κλάδο, τους καταναλωτές και τη συνολική αγορά.
«Είναι μια ελκυστική ιδέα για τους πελάτες μας γιατί θα κάνει τις τράπεζες πιο ανταγωνιστικές» λέει ο Ρόμπερτ Σβαρτς, συνεταίρος στη Smith, Gambrell & Russel, που αντιπροσωπεύει μικρές και μεγάλες τράπεζες στο αμερικανικό Νότο. «Οι μεταβολές μπορεί να ανοίξουν χώρο για τις περιφερειακές τράπεζες και τις τράπεζες των κοινοτήτων».
«Αν η κυβέρνηση κάνει το σωστό, θα είναι ο ιδιωτικός τομέας που θα υποχρεώσει αυτές τις εταιρείες να κάνουν ό,τι χρειάζεται προς όφελος των μετόχων τους» λέει ο Σορεντίνο, που η τράπεζά του έχει ενεργητικό 400 εκατομμυρίων δολαρίων. (Αντιθέτως, οι 19 τράπεζες που πέρασαν από τα stress tests της κυβέρνησης έχουν ενεργητικό 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων ή και παραπάνω). Οι επενδυτές εστιάζουν κυρίως στα πτωτικά κέρδη και τις πτωτικές τιμές των μετοχών καθώς και σε ό,τι ορισμένοι θεωρούν ως περιορισμένες προοπτικές για το μέλλον, ακόμη και σε περίπτωση θετικής έκβασης της χρηματοπιστωτικής κρίσης.
«Πιστεύω ότι οι επενδυτές θα συνειδητοποιήσουν ότι πάμε σε μονοψήφιο ρυθμό ανάπτυξης», λέει ο Μίλερ. Ορισμένοι αναλυτές παρατηρούν ότι τα πρόσφατα γεγονότα υπογραμμίζουν ένα βασικό πρόβλημα που ως ένα βαθμό αγνοούνταν για χρόνια. Η δομή ‘χρηματοπιστωτικού σουπερμάρκετ’ των μεγάλων ιδρυμάτων δυσκόλευε, αν δεν καθιστούσε αδύνατη, την υψηλή αποτελεσματικότητα στη λειτουργία της.«Πιστεύω ότι οι επενδυτές θα πουν: ας αναδιαρθρώσουμε αυτό το κομμάτι», λέει ο Σορεντίνο. “Θα το επιβάλλουν στο τέλος είτε οι εποπτικές αρχές είτε οι μέτοχοι». http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/
Σχόλια