Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini. gr
Ενα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία του Μπιλ Κλίντον, όπως καταγράφτηκε στις αναμνήσεις του Τζορτζ Στεφανόπουλου από τον Λευκό Οίκο («Ολα πολύ ανθρώπινα», στα ελληνικά, εκδόσεις Λιβάνη), ήταν η αποκάλυψη ότι ο Aμερικανός πρόεδρος διάβαζε ένα βιβλίο ανά εβδομάδα. Ακόμη και την οκταετία που ήταν πρόεδρος. Και δεν είναι μόνον αυτό: Με τον τρόπο του ανάγκαζε και τους συνεργάτες του να το διαβάσουν, αφού ήθελε να συζητήσει το θέμα του δοκιμίου μαζί τους.
Εντυπωσιακή επίσης ήταν η φωτογραφία του Μπαράκ Ομπάμα που δημοσιεύτηκε χθες (27.11.2008) στη δεύτερη σελίδα της «Κ» που έδειχνε τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο με ένα βιβλίο για τον Αβραάμ Λίνκολν υπό μάλης. Οπως αναφερόταν στο ίδιο δημοσίευμα: «Μια εμφάνιση στην εκπομπή “60 Minutes”, στη διάρκεια της οποίας ο Ομπάμα αναφέρθηκε με σεβασμό σε ένα βιβλίο για τις πρώτες 100 ημέρες του Φράνκλιν Ρούζβελτ, προκάλεσε αυτομάτως επανεκδόσεις ούτε λίγο ούτε πολύ τριών ακαδημαϊκών μελετών. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του Jonathan Alter “The Defining Moment: FDR’s Hundred Days and the Triumph of Hope”. Σε αυτό φαίνεται ότι αναφέρθηκε ο Μπαράκ Ομπάμα…».
- Οι δικοί μας πολιτικοί, δυστυχώς, δεν έχουν ποτέ τον χρόνο να διαβάσουν. Το εξομολογούνται οι ίδιοι κατ’ ιδίαν, φαίνεται και από τον δημόσιο λόγο τους. Πολλές φορές δεν προλαβαίνουν να ξεφυλλίσουν ούτε μια εφημερίδα.
- Περιορίζονται στα αποκόμματα των δημοσιευμάτων που ετοιμάζουν συνεργάτες ή εξειδικευμένες εταιρείες, δημοσιεύματα που αφορούν αποκλειστικά τον τομέα ευθύνης τους. Κι αυτόν πολλές φορές δεν τον καλύπτουν ολοκληρωτικά και σε βάθος: Διαβάζουν μόνο όσα κείμενα αναφέρουν ρητά τ’ όνομά τους, προκειμένου μετά να «εξηγήσουν», δηλαδή να διαμαρτυρηθούν. Υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις (ευτυχώς ελάχιστες) πολιτικών, που απ’ ό, τι φαίνεται γράφουν περισσότερο απ’ όσο διαβάζουν.
Δεν ήταν όμως πάντα τα πράγματα έτσι. Είναι θρυλική η ενδελέχεια με την οποία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διάβαζε τον Τύπο και όπως γλαφυρά διηγείται πολλές φορές ο κ. Ιωάννης Βαρβιτσιώτης, ήλεγχε ακόμη και τις λεπτομέρειες της πολιτικής των υπουργών του διά του Τύπου.
Σε μια θαυμάσια μελέτη που έκανε παλαιότερα ο καθηγητής Πολιτικής Eπιστήμης κ. Πασχάλης Kιτρομηλίδης, εξέτασε διεξοδικά πώς επηρέασε η ευρωπαϊκή πολιτική σκέψη τους ελληνικούς συνταγματικούς θεσμούς. Μέτρησε, λοιπόν, πόσες φορές αναφέρθηκαν στη διάρκεια της δεύτερης Εθνοσυνέλευσης (1862–1864) οι τότε σύγχρονοι και λίγο παλαιότεροι στοχαστές της Γηραιάς Ηπείρου. Eτσι, για το Σύνταγμα της μικρής τότε Eλλάδος τα γραπτά του Τζέρεμι Mπένθαμ αναφέρθηκαν στη Βουλή 10 φορές, του Mπεντζαμέν Kόνσταντ 10 φορές, του Tζον Στιούαρτ Mιλ 7, του Σαρλ Λουί Mοντεσκιέ 5, του Αλέξις ντε Tόκβιλ 5, του Ανταμ Σμιθ 3. Υπήρχαν αναφορές ακόμη και για τους Μαρξ, Λάιμπνιτζ, Πασκάλ, Pοβεσπιέρο και Προυντόν, από τα γραπτά των οποίων αντλούσαν οι τότε εθνοπατέρες επιχειρήματα. Κι αυτοί οι συγγραφείς δεν ήταν τότε κλασικοί. Ηταν σύγχρονοι.
Δεν είναι λοιπόν μόνο οι κοινωνικές, πολιτικές και μιντιακές συνθήκες που παράγουν πολιτικούς σαν τον Ομπάμα. Είναι και η δική τους πνευματική συγκρότηση. Αυτή τελικά διαμορφώνει ολοκληρωμένες πολιτικές κι επιτυχημένους πολιτικούς.
==========
Μεταγεννέστερη προσθήκη: (2/2/2009)
Κάποιοι βουλευτές να στασιάσουν
Tου Xρηστου Γιανναρα
Η μεστή σε νοήματα προσευχή του πάστορα πριν από την ορκωμοσία του καινούργιου προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Οι θρησκευτικοί ύμνοι. Ο όρκος πάνω στη χριστιανική Βίβλο και τα λόγια του όρκου. Η καταληκτήρια στον προεδρικό λόγο επίκληση της ευλογίας του Θεού. Τίποτε από αυτά δεν έδινε την εντύπωση συμβατικής θρησκευτικής τελετουργίας. Τόσο οι αρχές και εξουσίες όσο και το πλήθος έδειχναν συνειδητή συμμετοχή στα τελούμενα, αυτοσυγκέντρωση, ενεργό κατάφαση. Αυτή η κοινωνία της μεταναστευτικής πανσπερμίας, της αποθέωσης στην πράξη του Ιστορικού Υλισμού, σώζει «σέβας θεών»: Τη συνείδηση ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει έστω και η ανάπηρη αντιπροσωπευτική δημοκρατία δίχως μεταφυσικό άξονα αναφοράς της ανθρώπινης ευθύνης.
Στην ελλαδική του παρόντος κοινωνία οι θρησκευτικές τελετουργίες που συνοδεύουν την πολιτική εθιμοτυπία κραυγάζουν τη νέκρα συμβατικών στερεοτύπων. Συνεχίζουν να υπάρχουν με την υποκριτική τάχα και συναίνεση των «συντηρητικών» και σε πείσμα της κεχηνώδους χλεύης των «προοδευτικών». Η διολίσθηση της ελλαδικής κοινωνίας σε παλιμβαρβαρικό μηδενισμό έχει εξαλείψει από τον δημόσιο βίο κάθε ρεαλιστική αίσθηση του «ιερού»: των δεδομένων της ζωής που μας υπερβαίνουν. Υπερβαίνουν τις πιστοποιήσεις μας, χειραγωγούν στην αναζήτηση «νοήματος» των υπαρκτών και της ύπαρξης. Ο μηδενισμός μηδενίζει τον σεβασμό των αινιγμάτων που η πάλη για την αποσφράγισή τους γεννάει τον πολιτισμό, μαζί και τη λογοδοσία ευθύνης του ανθρώπου για τους λόγους και τις πράξεις του.
Η τελετή ορκωμοσίας του αμερικανού προέδρου προκαλεί σε συγκρίσεις: Ενα «χθεσινόν έθνος», καθώς έλεγε ο Μακρυγιάννης, και να σώζει περισσότερα στοιχεία πιστότητας στο αρχαιοελληνικό «σέβας θεών» της δημοκρατίας από τους θλιβερούς Ελλαδίτες του βαλκανικού νότου. Γέννημα οργανικό ο λαϊκισμός του κυρίαρχου στην ελλαδική πολιτική μηδενισμού έχει απαξιώσει κάθε εθιμική έκφραση αρχοντιάς στη συμπεριφορά των μπροστάρηδων, κάθε κώδικα αποθησαυρισμένου πλούτου σημαινόντων ευπρέπειας, ιερότητας του πολιτικού υπουργήματος. Αγραβάτωτη αναίδεια ακκίζεται προκλητικά και χυδαιολογεί από το βήμα του Κοινοβουλίου, επαίρεται για την παραίτηση από το «κυρίως ανθρώπινον»: την ελευθερία των σχέσεων κοινωνίας, ελευθερία από την αυθαιρεσία της καταναλωτικής βουλιμίας.
Σίγουρα και στον θώκο του προέδρου των ΗΠΑ έχουν αναρριχηθεί πρόσωπα προκλητικού αμοραλισμού, βιαστές της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας ολόκληρων λαών, όπως και πρόσωπα μικρονοϊκής, άκομψης συμπεριφοράς. Ομως, οι παραχαράκτες του υπουργήματος δεν παγίωσαν σαν πολιτικό αυτονόητο την ύβρι, το σύστημα εξουσίας δεν εκφασίστηκε οριστικά, δεν αποκλείει την έκπληξη, την ξεχωριστή ποιότητα. Ετσι, όχι μόνο φτάνει ένας έγχρωμος στο προεδρικό αξίωμα, αλλά, το σημαντικότερο, φτάνει εκεί άνθρωπος που μοιάζει προικισμένος με εξαιρετική καλλιέργεια και ευαισθησία, χάρη, φινέτσα, πρόσωπο που φωτίζεται ολόκληρο από το παιδικό του χαμόγελο. Και είναι μάλλον η πρώτη φορά στον διεθνή πολιτικό στίβο, που βλέπουμε ηγέτη με τέτοια δημόσια συμπεριφορά προς τη γυναίκα του: Με αβρότητα και πηγαία γενναιοδωρία να της δίνει παντού προτεραιότητα, να την τιμά με κομψή διακριτικότητα στοργής και με το φωτεινό του χαμόγελο.
Συγκρίνουμε με την εικόνα του ελλαδικού παλκοσένικου της εξουσίας: Τον αέρα άξεστων, αγροίκων αποκυημάτων του συνδικαλιστικού γκανγκεστερισμού και του τραμπουκισμού των κομματικών νεολαιών, την καχεκτική μετριότητα των εκγόνων της οικογενειοκρατίας, την κωμικά επηρμένη ασχετοσύνη των ευνοημένων της δημοσιότητας (ηθοποιών, καλαθοσφαιριστών, προπονητών, εκφωνητών ραδιοφώνου και παρουσιαστών της τηλεόρασης) που έχουν κατακλύσει βουλευτικά έδρανα και υπουργικούς θώκους. Αυτή η ανθρώπινη ποιότητα έχει παγιώσει στην Ελλάδα επίπεδο «πολιτικών» αντιπαραθέσεων ποδοσφαιρικού κρετινισμού, διαβρωτικού πρωτογονισμού, μικρόνοιας και ευτέλειας. Είναι ανίκανοι αυτοί οι άνθρωποι να συζητήσουν, να πειθαρχήσουν σε απαιτήσεις λογικής συνέπειας, σε κανόνες κριτικού ορθολογισμού. Το μόνο που προσπαθούν είναι να μην αφήσουν τον συνομιλητή τους να μιλήσει, να του αντιτάσσουν τη δική τους προπαγανδιστική λογοδιάρροια. Συμπεριφορά, νοοτροπία και αντανακλαστικά αγροίκων φασιστοειδών.
Η ελλαδική κοινωνία δεν μπορεί να δώσει στον εαυτό της καλύτερη, αποδοτικότερη, αξιοπρεπέστερη ηγεσία. Είναι πια ανίκανη για ποιοτικές επιλογές. Οι φωνές που προειδοποιούσαν γι’ αυτή τη συλλογική αναπηρία, δεν εισακούστηκαν. Οι καταβολές του μεθοδευμένου και μεθοδικού ευνουχισμού μπορούν να ανιχνευθούν στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις της μεταδικτατορικής περιόδου: στην εν ψυχρώ κατάλυση των θεμελιωδών προϋποθέσεων λειτουργίας σχολικής εκπαίδευσης και πανεπιστημιακών σπουδών.
Ηρθε η ώρα να πληρώσουμε τα επίχειρα των πολιτικών μας επιλογών. Να καταλύεται η έννομη τάξη από το παραμικρό συνδικάτο οργανωμένων βουλιμικών απαιτήσεων, να παραλύουν οι πόλεις, πολίτες και περιουσίες να είναι έρμαια της παρανοϊκής βίας, να μαίνεται το έγκλημα ανεμπόδιστο. Οι μπουκωμένοι με αμύθητες επί χρόνια επιδοτήσεις αγρότες να νεκρώνουν το οδικό δίκτυο της χώρας, σαν στρατός κατοχής, με αναρίθμητα, υπερσύγχρονης τεχνολογίας, πανάκριβα τρακτέρ, εκβιάζοντας να συνεχίζεται επ’ άπειρον το τρελό φαγοπότι των χαράμι επιδοτήσεων.
Είναι πολλά τα σημάδια ότι, ώς τον Απρίλη που έρχεται, εξαντλείται η δυνατότητα του κράτους να πληρώνει μισθούς υπαλλήλων και συντάξεις. Και η κυβέρνηση θα καταφύγει σε εκλογές, για να μεταβιβάσει στους αντιπάλους της τον εφιάλτη διαχείρισης της χρεοκοπίας. Δηλαδή: οι παταγωδώς ανίκανοι και ντροπιαστικά διεφθαρμένοι θα παραδώσουν το κράτος στους αετονύχηδες πρώτους διδάξαντες τον μηδενιστικό αμοραλισμό, αυτούς που ξεθεμέλιωσαν κάθε έρεισμα κοινωνικής συνοχής, κάθε σέβας του «ιερού» στην Ελλάδα.
Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, η πλειονότητα των ψηφοφόρων εξακολουθεί, βοσκηματωδώς, να εξαρτά την ηγετική ικανότητα των κομματικών αρχηγών από το φετίχ του οικογενειακού τους ονόματος. Είπαμε: αυτό το επίπεδο ορθολογισμού και κριτικής σκέψης παρήγαγαν και παράγουν τα σχολειά μας. Οπαδοί (και αρκετοί βουλευτές) της αξιωματικής αντιπολίτευσης αρνούνται την εξόφθαλμη δραματική ανικανότητα του αρχηγού τους με το επιχείρημα: «αποκλείεται να βγήκε σκάρτο το σπέρμα του Ανδρέα»! Η αντίστοιχης οξύνοιας προστακτική που συνάγουν οπαδοί και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος από την ταπεινωτική αποτυχία του καραμανλικού εκγόνου, είναι να στραφούν στο μητσοτατικό έκγονο: να προκύψει «αχτύπητο» δίδυμο, με το ανδρεϊκό σπέρμα, πολιτικής ανεπιτηδειότητας.
Αν υπάρχουν βουλευτές στα δύο «κόμματα εξουσίας» με απερίτμητη νοημοσύνη και ανιδιοτελή πατριωτισμό, οφείλουν να στασιάσουν. Να ανατρέψουν το σημερινό, αποδεδειγμένα άγονο πολιτικό σκηνικό, να υποχρεώσουν σε ριζικές ανακατατάξεις. Το οφείλουν στην προσωπική τους αξιοπρέπεια, στην ποιότητα ζωής των παιδιών τους, στον σεβασμό της «ιερότητας» του κοινωνικού αθλήματος, δηλαδή της ανθρωπιάς μας.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_01/02/2009_301719
Σχόλια