Tου Πασχου Μανδραβελη
Χαιρέκακα σχεδόν κάποιοι πανηγυρίζουν: «Το κράτος επιστρέφει και ενισχύει διεθνώς τις τράπεζες». Ωραία! Και με το που επέστρεψε στις ΗΠΑ και αποφάσισε να ενισχύσει τις επενδυτικές τράπεζες, τι έγινε; Μόλις ψηφίστηκε το σχέδιο Πόλσον (το οποίο μεταφέρει 700 δισ. δολάρια από τους φορολογούμενους στους μεγαλοκαρχαρίες των παραγώγων) το χρηματιστήριο άρχισε την κατρακύλα. Από την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου που εγκρίθηκε το σχέδιο, ο δείκτης Dow Jones από τις 10.575 μονάδες έπεσε προχθές (Πέμπτη 9 Οκτωβρίου) στις 8.582 μονάδες. Φοβερή αποτελεσματικότητα της κρατικής παρέμβασης! Υπήρχαν και πριν διακυμάνσεις, αλλά απώλειες της τάξης του 18% σε τέσσερις μέρες είχε καιρό να δει το αμερικανικό χρηματιστήριο. Κι αυτό διότι πέρα από τα συμφέροντα που εξυπηρετεί το αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο και τις ελληνικές ιδεοληψίες, υπάρχει μια πραγματική οικονομία. Οταν αποφασίζεις να μεταφέρεις χρήματα από την παραγωγή στον τζόγο, αυτό θα εμφανιστεί στις αγορές.
Είναι πολλοί εκείνοι που μπλέκουν την ελεύθερη αγορά με τον τζόγο. Εν μέρει δικαιολογημένα διότι εκείνοι που τζόγαραν δεν ήθελαν καμιά ρυθμιστική παρέμβαση στο όνομα της ελεύθερης αγοράς. (Σ.Σ.: αυτοί δεν ήταν μόνο οι μεγαλοκαρχαρίες των επενδυτικών τραπεζών, αλλά ήταν και πολλοί ιδιοκτήτες σπιτιών στις ΗΠΑ που έπαιρναν θαλασσοδάνεια, προσδοκώντας ότι θα τα αποπληρώσουν και θα βγάλουν και κάτι παραπάνω από την αέναη άνοδο της κτηματαγοράς).
Αλλά ακόμη και αν οι κρατικές παρεμβάσεις έσωζαν τους πυλώνες του αεριτζίδικου καπιταλισμού, σύμφωνα με ποια αριστερή ηθική πρέπει όλοι (και οι φτωχοί) να χρηματοδοτούν διά των φόρων τις ατυχείς ή σπεκουλαδόρικες επιλογές των ολίγων και πλουσίων; Με ποια λογική ο εργάτης του Οχάιο πρέπει να σώσει τον μέτοχο της «Λίμαν», μιας τράπεζας που δεν ήξερε; «Για να σωθεί το σύστημα», λένε. Ποιο σύστημα; Αυτό που παρήγαγε φούσκες;
Τελικά, η κρίση θα αφήσει μεγάλα σημάδια στις οικονομίες του κόσμου. Οχι διότι θα χαθούν τράπεζες που δεν γνωρίζαμε ότι υπήρχαν, αλλά διότι από τον αεριτζίδικο καπιταλισμό περνάμε στον σπεκουλαδόρικο νεοπαρεμβατισμό. Κάποιοι που έχουν τα μέσα και την επιρροή στο πολιτικό σύστημα ληστεύουν διά νόμου τους φορολογούμενους. Γι’ αυτό είναι ακατανόητη η χαρά πολλών αριστερών. Εκτός αν έχουν γινάτι με τα χρήματα των φορολογουμένων. Και θέλουν να σπαταλώνται όπου δει: από την «Ολυμπιακή» μέχρι τη «Λίμαν Μπράδερς»...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_11/10/2008_287930
Μεταγεννέστερη ανάρτηση:
... δεν ήταν αδύνατον, λοιπόν. Η μαζική παρέμβαση των κρατών στην οικονομία. Το τσαλάκωμα των περιορισμών του Συμφώνου Σταθερότητας. Η υποταγή των κεντρικών τραπεζιτών στις κυβερνήσεις. Το κυνηγητό των φοροφυγάδων στους φορολογικούς παραδείσους. Όλα έγιναν από τη μια στιγμή στην άλλη δυνατά, όταν επρόκειτο για τη σωτηρία των τραπεζών.
Τριάντα χρόνια...
... τώρα, όποιος ζητούσε ακόμη και την παραμικρή αλλαγή, την παραμικρή μεταρρύθμιση προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής των απλών ανθρώπων, έπαιρνε τέτοιες απαντήσεις: αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα, η παγκοσμιοποίηση είναι ο νόμος μας, τα ταμεία είναι άδεια, οι αγορές δεν θα το δεχτούν, δεν μάθατε πως δεν υπάρχει πια το Τείχος του Βερολίνου; «Τριάντα χρόνια τώρα, οι μεταρρυθμίσεις γίνονται, αλλά από την ανάποδη», λέει ο Σερζ Χαλιμί στη «Μοντ Ντιπλοματίκ». «Είναι οι μεταρρυθμίσεις που σερβίρουν στο πιάτο των μεγαλοκαρχαριών του χρήματος ολοένα και πιο μεγάλα ζουμερά “φιλέτα” από τα δημόσια αγαθά, από τις δημόσιες επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιούνται και μεταμορφώνονται σε μηχανές κερδοφορίας για μετόχους».
Είναι οι μεταρρυθμίσεις της φιλελευθεροποίησης των αγορών, που επιτίθενται στους μισθούς και στο κράτος πρόνοιας, εξαναγκάζοντας εκατομμύρια ανθρώπους να χρεώνονται στις τράπεζες για να διατηρήσουν την αγοραστική τους δύναμη και να «επενδύουν» τη σύνταξή τους στα χρηματιστήρια για τα γεράματά τους. Όλα αυτά τα χρέη σκάνε τώρα το ένα μετά το άλλο σαν μπαλόνια παραφουσκωμένα με την ιδεολογία της αγοράς.
Το σύστημα...
... ολόκληρο έχει σωριαστεί. Μα οι «γιατροί» που ανέλαβαν να το σώσουν και που τώρα καμώνονται πως είναι αγανακτισμένοι από τις (α)συνέπειες του φιλελευθερισμού είναι οι ίδιοι εκείνοι που του χορηγούσαν τα αφροδισιακά- δημοσιονομικά, φορολογικά, ιδεολογικά- που τον έφεραν σε κώμα. Θα έπρεπε να τους είχε αφαιρεθεί η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Και όμως, βλέπουμε σήμερα τον Γκόρντον Μπράουν, που το πρώτο του μέτρο ήταν να αυτονομήσει την Τράπεζα της Αγγλίας από τον πολιτικό έλεγχο, τον Μανουέλ Μπαρόζο, που πάσχει από εμμονή στον ανταγωνισμό, και τον Νικολά Σαρκοζί, που θέλει να βάλει τους Γάλλους να δουλεύουν και τις Κυριακές, να ασχολούνται με την ανάνηψη του καπιταλισμού.
Και η Αριστερά;...
... αναρωτιέται ο Χαλιμί. Πού είναι η Αριστερά;
Η επίσημη, αυτή που συνοδοιπόρησε με τον φιλελευθερισμό, η Αριστερά του Κλίντον που απελευθέρωσε τις χρηματοπιστωτικές αγορές, του Μιτεράν που κατήργησε την αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή των μισθών, του Σρέντερ, που πετσόκοψε τα επιδόματα της ανεργίας, αυτή η Αριστερά δεν έχει καμιά άλλη φιλοδοξία παρεκτός να ξεπεραστεί το συντομότερο δυνατόν η κρίση για την οποία είναι συνυπεύθυνη. Μα η άλλη Αριστερά; Αυτή της μετριότητας και της μετριοπάθειας, που ψελλίζει διστακτικές διεκδικήσεις; Ας διαβάσει καλύτερα τι έλεγε το 1949 ο Φρίντριχ Χάγιεκ, ο ιδεολογικός πατέρας των σημερινών φιλελευθέρων: «Το κυριότερο μάθημα που πρέπει να πάρει ένας συνεπής φιλελεύθερος από την επιτυχία των σοσιαλιστών είναι πως το θάρρος τους να είναι ουτοπιστές καθιστά κάθε μέρα δυνατό ό,τι μέχρι την προηγουμένη φαινόταν αδύνατο».
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=1408121&ct=2
Χαιρέκακα σχεδόν κάποιοι πανηγυρίζουν: «Το κράτος επιστρέφει και ενισχύει διεθνώς τις τράπεζες». Ωραία! Και με το που επέστρεψε στις ΗΠΑ και αποφάσισε να ενισχύσει τις επενδυτικές τράπεζες, τι έγινε; Μόλις ψηφίστηκε το σχέδιο Πόλσον (το οποίο μεταφέρει 700 δισ. δολάρια από τους φορολογούμενους στους μεγαλοκαρχαρίες των παραγώγων) το χρηματιστήριο άρχισε την κατρακύλα. Από την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου που εγκρίθηκε το σχέδιο, ο δείκτης Dow Jones από τις 10.575 μονάδες έπεσε προχθές (Πέμπτη 9 Οκτωβρίου) στις 8.582 μονάδες. Φοβερή αποτελεσματικότητα της κρατικής παρέμβασης! Υπήρχαν και πριν διακυμάνσεις, αλλά απώλειες της τάξης του 18% σε τέσσερις μέρες είχε καιρό να δει το αμερικανικό χρηματιστήριο. Κι αυτό διότι πέρα από τα συμφέροντα που εξυπηρετεί το αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο και τις ελληνικές ιδεοληψίες, υπάρχει μια πραγματική οικονομία. Οταν αποφασίζεις να μεταφέρεις χρήματα από την παραγωγή στον τζόγο, αυτό θα εμφανιστεί στις αγορές.
Είναι πολλοί εκείνοι που μπλέκουν την ελεύθερη αγορά με τον τζόγο. Εν μέρει δικαιολογημένα διότι εκείνοι που τζόγαραν δεν ήθελαν καμιά ρυθμιστική παρέμβαση στο όνομα της ελεύθερης αγοράς. (Σ.Σ.: αυτοί δεν ήταν μόνο οι μεγαλοκαρχαρίες των επενδυτικών τραπεζών, αλλά ήταν και πολλοί ιδιοκτήτες σπιτιών στις ΗΠΑ που έπαιρναν θαλασσοδάνεια, προσδοκώντας ότι θα τα αποπληρώσουν και θα βγάλουν και κάτι παραπάνω από την αέναη άνοδο της κτηματαγοράς).
Αλλά ακόμη και αν οι κρατικές παρεμβάσεις έσωζαν τους πυλώνες του αεριτζίδικου καπιταλισμού, σύμφωνα με ποια αριστερή ηθική πρέπει όλοι (και οι φτωχοί) να χρηματοδοτούν διά των φόρων τις ατυχείς ή σπεκουλαδόρικες επιλογές των ολίγων και πλουσίων; Με ποια λογική ο εργάτης του Οχάιο πρέπει να σώσει τον μέτοχο της «Λίμαν», μιας τράπεζας που δεν ήξερε; «Για να σωθεί το σύστημα», λένε. Ποιο σύστημα; Αυτό που παρήγαγε φούσκες;
Τελικά, η κρίση θα αφήσει μεγάλα σημάδια στις οικονομίες του κόσμου. Οχι διότι θα χαθούν τράπεζες που δεν γνωρίζαμε ότι υπήρχαν, αλλά διότι από τον αεριτζίδικο καπιταλισμό περνάμε στον σπεκουλαδόρικο νεοπαρεμβατισμό. Κάποιοι που έχουν τα μέσα και την επιρροή στο πολιτικό σύστημα ληστεύουν διά νόμου τους φορολογούμενους. Γι’ αυτό είναι ακατανόητη η χαρά πολλών αριστερών. Εκτός αν έχουν γινάτι με τα χρήματα των φορολογουμένων. Και θέλουν να σπαταλώνται όπου δει: από την «Ολυμπιακή» μέχρι τη «Λίμαν Μπράδερς»...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_11/10/2008_287930
Μεταγεννέστερη ανάρτηση:
... δεν ήταν αδύνατον, λοιπόν. Η μαζική παρέμβαση των κρατών στην οικονομία. Το τσαλάκωμα των περιορισμών του Συμφώνου Σταθερότητας. Η υποταγή των κεντρικών τραπεζιτών στις κυβερνήσεις. Το κυνηγητό των φοροφυγάδων στους φορολογικούς παραδείσους. Όλα έγιναν από τη μια στιγμή στην άλλη δυνατά, όταν επρόκειτο για τη σωτηρία των τραπεζών.
Τριάντα χρόνια...
... τώρα, όποιος ζητούσε ακόμη και την παραμικρή αλλαγή, την παραμικρή μεταρρύθμιση προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής των απλών ανθρώπων, έπαιρνε τέτοιες απαντήσεις: αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα, η παγκοσμιοποίηση είναι ο νόμος μας, τα ταμεία είναι άδεια, οι αγορές δεν θα το δεχτούν, δεν μάθατε πως δεν υπάρχει πια το Τείχος του Βερολίνου; «Τριάντα χρόνια τώρα, οι μεταρρυθμίσεις γίνονται, αλλά από την ανάποδη», λέει ο Σερζ Χαλιμί στη «Μοντ Ντιπλοματίκ». «Είναι οι μεταρρυθμίσεις που σερβίρουν στο πιάτο των μεγαλοκαρχαριών του χρήματος ολοένα και πιο μεγάλα ζουμερά “φιλέτα” από τα δημόσια αγαθά, από τις δημόσιες επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιούνται και μεταμορφώνονται σε μηχανές κερδοφορίας για μετόχους».
Είναι οι μεταρρυθμίσεις της φιλελευθεροποίησης των αγορών, που επιτίθενται στους μισθούς και στο κράτος πρόνοιας, εξαναγκάζοντας εκατομμύρια ανθρώπους να χρεώνονται στις τράπεζες για να διατηρήσουν την αγοραστική τους δύναμη και να «επενδύουν» τη σύνταξή τους στα χρηματιστήρια για τα γεράματά τους. Όλα αυτά τα χρέη σκάνε τώρα το ένα μετά το άλλο σαν μπαλόνια παραφουσκωμένα με την ιδεολογία της αγοράς.
Το σύστημα...
... ολόκληρο έχει σωριαστεί. Μα οι «γιατροί» που ανέλαβαν να το σώσουν και που τώρα καμώνονται πως είναι αγανακτισμένοι από τις (α)συνέπειες του φιλελευθερισμού είναι οι ίδιοι εκείνοι που του χορηγούσαν τα αφροδισιακά- δημοσιονομικά, φορολογικά, ιδεολογικά- που τον έφεραν σε κώμα. Θα έπρεπε να τους είχε αφαιρεθεί η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Και όμως, βλέπουμε σήμερα τον Γκόρντον Μπράουν, που το πρώτο του μέτρο ήταν να αυτονομήσει την Τράπεζα της Αγγλίας από τον πολιτικό έλεγχο, τον Μανουέλ Μπαρόζο, που πάσχει από εμμονή στον ανταγωνισμό, και τον Νικολά Σαρκοζί, που θέλει να βάλει τους Γάλλους να δουλεύουν και τις Κυριακές, να ασχολούνται με την ανάνηψη του καπιταλισμού.
Και η Αριστερά;...
... αναρωτιέται ο Χαλιμί. Πού είναι η Αριστερά;
Η επίσημη, αυτή που συνοδοιπόρησε με τον φιλελευθερισμό, η Αριστερά του Κλίντον που απελευθέρωσε τις χρηματοπιστωτικές αγορές, του Μιτεράν που κατήργησε την αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή των μισθών, του Σρέντερ, που πετσόκοψε τα επιδόματα της ανεργίας, αυτή η Αριστερά δεν έχει καμιά άλλη φιλοδοξία παρεκτός να ξεπεραστεί το συντομότερο δυνατόν η κρίση για την οποία είναι συνυπεύθυνη. Μα η άλλη Αριστερά; Αυτή της μετριότητας και της μετριοπάθειας, που ψελλίζει διστακτικές διεκδικήσεις; Ας διαβάσει καλύτερα τι έλεγε το 1949 ο Φρίντριχ Χάγιεκ, ο ιδεολογικός πατέρας των σημερινών φιλελευθέρων: «Το κυριότερο μάθημα που πρέπει να πάρει ένας συνεπής φιλελεύθερος από την επιτυχία των σοσιαλιστών είναι πως το θάρρος τους να είναι ουτοπιστές καθιστά κάθε μέρα δυνατό ό,τι μέχρι την προηγουμένη φαινόταν αδύνατο».
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=1408121&ct=2
Σχόλια