Tης Χριστινας Κοψινη
Είναι τόσο εύκολο να καταδικάζεις αυτούς που έκαναν τη βρώμικη δουλειά κι όχι αυτούς που την σχεδίασαν. Ακίνδυνο είναι να κριτικάρεις τα golden boys, και να αφήνεις στο απυρόβλητο τους μέντορές τους. Τους θεωρητικούς και τους διανοούμενους της οικονομικής ή της μαθηματικής σκέψης που νόμισαν ότι ανακάλυψαν τον τρόπο να ξεμπερδέψουν μια και έξω με την πολιτική οικονομία.
Σε λίγο θα ξέρουμε και τις πιο απόκρυφες αρετές των μεγαλογιάπηδων και των μάνατζερ αλλά θα αφήνουμε στο απυρόβλητο ένα μεγάλο τμήμα της σύγχρονης διανόησης που παραβίασε την αρχή της ανεξαρτησίας και της κριτικής σκέψης. Αυτούς που κάθε τόσο επιβράβευε η Σουηδική Ακαδημία για τα πολυσύνθετα μαθηματικά μοντέλα που βρήκαν εφαρμογή στις αγορές. Αλλά πώς να τα βάλεις με τα Νόμπελ που παρήλαυναν τα τελευταία χρόνια επιβραβεύοντας το άπειρο στις κερδοσκοπικές κινήσεις; Πώς να κάνεις κριτική σε ακαδημαϊκούς τίτλους, σε αυθεντίες μαθηματικούς, φυσικούς και οικονομέτρες που θεωρητικοποίησαν την πρακτική των απελευθερωμένων, και πέρα από κάθε όριο εποπτείας, αγορών;
Αλήθεια, πού είναι τώρα αυτά τα μαθηματικά μυαλά να μας πουν γιατί δεν λειτούργησαν τα συστήματα συναγερμού στα μοντέλα διάχυσης επιχειρηματικών κινδύνων; Γιατί κατέρρευσαν τα δομημένα που σχεδίασαν; Γιατί δεν άναψε το φωτάκι κινδύνου; Γιατί δεν προέβλεψαν το άνω ή το κάτω φράγμα στις κινήσεις των αγορών, όταν μοντελοποιούσαν το short selling (ανοικτές πωλήσεις), όταν κατασκεύαζαν το ολοκλήρωμα του δανεισμού τίτλων (margin);
Το νέο στην κρίση δεν είναι η κερδοσκοπική απληστία των μάνατζερ. Αλλωστε, ο Γκαλμπρέιθ που οι νεοφιλελεύθεροι στη Δύση τον αποκαλούσαν αριστερό και οι σοσιαλιστές στην Ανατολή τον απέρριπταν ως ρεφορμιστή, είχε προαναγγείλει εδώ και δεκαετίες τον εξέχοντα ρόλο που θα διαδραμάτιζαν στη «μεταβιομηχανική κοινωνία». Το καινούργιο δεν είναι ούτε στην κυκλοφορία του τραπεζικού κεφαλαίου που σήμερα κάνει ανάρπαστο στις πωλήσεις τον τρίτο και πιο δύσκολο τόμο του Κεφαλαίου του Μαρξ. Ολα αυτά είναι τόσο παλιά όσο και ο καπιταλισμός.
Εντυπωσιακός, είναι ο ρόλος εκείνης της διανόησης, που ενσωματώθηκε στο σύστημα του εύκολου κέρδους και έγινε μέρος αυτού. Ελάχιστοι οι οικονομολόγοι και στη χώρα μας, που τολμούν να γράψουν, να μιλήσουν, να ερμηνεύσουν αυτό που συντελείται. Αλήθεια πού είναι οι καθηγητές του Οικονομικού Πανεπιστημίου; Πού είναι τα μυαλά του Οικονομικού Πανεπιστημίου Πειραιά, που τόσο πολύ συνδέθηκαν με τις αγορές, τα τραπεζοοικονομικά και τα διεθνή προγράμματα; (bogger: Χα! Χα!Χα!Χα!Χα!Χα!Χα!Χα!Χα!**)
Eάν δεν μπορούν αυτοί να παρουσιάσουν μια αξιόπιστη ανάλυση της πραγματικότητας που και οι ίδιοι, ως θωρητικοί, συνδιαμόρφωσαν, πώς απαιτούμε να μάς δώσουν μια αξιόπιστη εξήγηση οι πολιτικοί με τις νομικές γνώσεις που κατέχουν. Ας μιλήσει, λοιπόν η ελληνική διανόηση των οικονομικών πανεπιστημίων της χώρας κι ας μας πει ποιο είναι το περιεχόμενο της κρίσης, ποια η έκτασή της και ποια η έξοδος από αυτήν;
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_28/10/2008_289966
Σχόλιο blogger 1: Που είναι εκείνοι οι φωστήρες - διαχειριστές των αποθεματικών των ταμείων - του μέλλοντός μας.
- Δεν πήραν χαμπάρι τη φούσκα.
- Συνεπώς πρέπει να απολυθούν όλοι πάραυτα, με την απλή επίκληση της ανεπάρκειάς τους.
- Να προχωρήσουμε και ένα βήμα παραπέρα: να κατηγορηθούν για απιστία, αφού φάνηκε ότι ενδιαφερόταν μόνο για τα προσωπικά τους εισοδείματα- προμήθειες που πρέκυπταν από τη συναλλαγή - και φυσικά δεν δίναν δεκάρα για την πραγματική αξία των τοποθετήσεων. (Περισσότερα εδώ)
Σχόλιο blogger 2: Αντί σχολίου σχετικά με την επάρκεια των Πανεπιστημιακών μας (πιάστε τ' ...δια σας) αντιγράφω από το τελευταίο βιβλίο του Γκαλμπρέιθ, "Τα οικονομικά της αθώας απάτης" (Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ) σελίδα 80 σχετικά με την αξιοπιστία των προβλέψεων των οικονομολόγων:
- "... στο οικονομικό περιβάλλον και ειδικότερα στον κόσμο των χρηματοοικονομικών, η πρόγνωση του αγνώστου και του μη δυνάμενου να γνωστεί είναι μια προσφιλής και καλά αμοιβόμενη απασχόληση. Μπορεί να αποτελέσει τη βάση - έστω για σύντομο χρονικό ορίζοντα - μιας εξαιρετικά προσοδοφόρας σταδιοδρομίας."
Όπερ σημαίνει: Η δουλειά των κυρίων είναι να είναι καλά παπαγαλάκια και τίποτα άλλο, με το αζημίωτο φυσικά! Από πότε ένα παπαγαλάκι θ' αρθρώσει ολοκληρωμένο πλαίσιο... (που σημαίνει μην τους ακούτε, εφοδιαστείτε με μπόλικα ζαρζαβατικά πρόχειρα σε κάθε ζήτηση... οι ανθρωποι αυτοί έχουν κάψει φλάντζα - είναι καμμένοι, εξετέλεσαν το καθήκον τους και τέλος...)
Αν δεν πειστήκατε ακόμα για την ανεπάρκεια αυτών των κυρίων, ο Γκαλμπρέιθ τα λέει όχι εγώ! (Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι η αξιοπιστία τους είναι λίγο μικρότερη εκείνων των καφενζούδων!) Δείτε την παρακάτω αποστροφή από το ίδιο βιβλίο, σελίδα 81:
- "Όταν το λάθος γίνεται από από πολλούς, παρέχει άριστη προστασία. Δεν είναι πλεον προσωπικό ζήτημα. Ο χρηματοοικονομικός κόσμος διατηρεί μια μεγάλη δραστήρια και καλά αμοιβόμενη κοινότητα, η οποία στηρίζεται σε μια επιβεβλημένη αλλά φαινομενικά επιτηδευμένη άγνοια."
Έτσι λοιπόν ο ίδιος ο συγχωρεμένος Γκαλμπρέιθ μας εξηγεί για πιο λόγο δεν ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες για τα καλόπαιδα της οικονομίας...το σύστημα τους καλύπτει, τους χρειάζεται ως σαβούρα για το επόμενο κόλπο, ή έστω είναι απαραίτητοι στη διασπορά ψεύδος και στη δημιουργία σύγχυσης...
...στο ίδιο βιβλίο ο Γκαλμπρέιθ έρχεται να μας θυμίσει και κάποιες άλλες "αθώες απάτες", όπως:
σελ. 51
"... Μέχρι και σήμερα οι υψηλές ανταμοιβές και τα εκτεταμένα προνόμια λειτουργικών και μη λειτουργιών και μη λειτουργικών υψηλόβαθμων στελεχών δεν έχουν οδηγήσει
σε επικριτικά σχόλια και συζητήσεις. Το γεγονός ότι γενναιόδωρες πληρωμές πρέπει να δίνονται σ' εκείνους που απολαμβάνουν περισσότερο την την εργασία είναι κάτι που έχει γίνει πλήρως αποδεκτό".
σελ. 53
"...Οι καθηγητές σε όλα τα φημισμένα πανεπιστήμια περιορίζουν τις ώρες διδασκαλίας, αναζητώντας και κερδίζοντας χρόνο για έρευνα, συγγραφή και στοχασμό μέσω των εκπαιδευτιών αδειών. Η απόδραση αυτή από την εργασία, όπως όντως είναι για ορισμένους, δεν συνοδεύεται από κανένα αίσθημα ενοχής".
Βlogger: Αντίθετα, η απόδραση από την εργασία οποιουδήποτε άλλου πολίτη, συνοδεύεται από πάσης φύσεως απαξιωτικά κοσμητικά επίθετα, όπως τεμπέλης, αχαϊρευτος, άχρηστος και προπάντων, αυτός που απέχει συνειδητά από την εργασία πρέπει να φορτωθεί με ενοχές για την "αντικοινωνική" του συμπεριφορά!
Υ.Γ. το παραπάνω βιβλίο έχει γραφεί το 2004 όταν ο Γκαλμπρέιθ ήταν περίπου 94 χρόνων! (πλήρης ημερών και σοφίας!!!)
Σχόλια