ΜΜΕ: Τα «τάγματα εφόδου» του παρακράτους

Σάββατο, 4 Οκτώβριος 2008

ΜΜΕ: Τα «τάγματα εφόδου» του παρακράτους

"Τα ΜΜΕ, από τη φύση τους και τη λειτουργία τους είναι υποταγμένα πλήρως στους ισχυρούς του χρήματος. Αποτελούν τα μεγάλα λαρύγγια του διεθνούς κεφαλαίου.

Τα ελληνικά ΜΜΕ, λόγω της μεταπρατικής φύσης των ελληνικού κεφαλαίου αποτυπώνουν και όλη την αθλιότητα και τον κυνισμό της λαιμαργίας και επιθετικότητας του μεταπρατισμού. Είναι οικονομικές και πολιτικές επιχειρήσεις πλήρως υποταγμένες στο διεθνές κεφάλαιο... και στους ποικίλους μηχανισμούς του. Τα συμφέροντα κάθε τυχοδιώκτη μεταπράτη είναι άμεσα υποταγμένα στους διεθνείς πολυεθνικούς μηχανισμούς και τις υπηρεσίες του. Οι μεταπράτες αποτελούν τους γενίτσαρους των μεγάλων υπερεθνικών αφεντικών.

Έτσι το καθεστώς αυτό των ελληνικών ΜΜΕ, από την ίδια την οικονομική θέση, φύση και λειτουργία του, έχει ΑΛΩΘΕΙ ολοκληρωτικά από τους διεθνείς μηχανισμούς του κεφαλαίου και ιδιαίτερα από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ.

Τα ελληνικά ΜΜΕ αποτελούν τα νέα φασιστικά «τάγματα εφόδου» των παρακρατικών μηχανισμών του κεφαλαίου και των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ.

Από αυτή την άποψη αποτελούν ένα κριτήριο αλάθευτο σχετικά με το τι πολιτικά επιδιώκεται στη χώρα μας. Το ποιοι μπαίνουν στο στόχαστρο των ΜΜΕ ή στο ποιοι προβάλλονται σκανδαλωδώς, αυτό είναι επιλογή και «εντολή» των δικτατόρων μας: Των ΗΠΑ



Ζούμε σε καθεστώς κατοχής



Όσοι δεν χρυσώνουν τις αλυσίδες τους διακρίνουν καθαρά ότι ζούμε σε ένα καθεστώς κατοχής: ιδεολογικής, πολιτικής παρακρατικής. Το κράτος και οι θεσμοί δεν είναι απλώς όργανα του κεφαλαίου, αλλά έχουν αλωθεί κυριολεκτικά από τους παρακρατικούς μηχανισμούς και τις διεθνείς μυστικές υπηρεσίες.

Οι σπόνσορες των διεθνών οικονομικών μηχανισμών (τύπου Σόρος) και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ έχουν παντού οργανωμένους θύλακες:

α) Κράτος και τις υπηρεσίες του

β). Κόμματα, συνδικάτα και ποικιλόχρωμες οργανώσεις.

γ). πλήθος Μ.Κ.Ο και Ιδρυμάτων.

δ). Ποικίλα δίκτυα…

Τα ΜΜΕ έχουν ΑΛΩΘΕΙ ολοκληρωτικά, ακριβώς γιατί αποτελούν την κεντρική εστία της σύγχρονης προπαγάνδας και χειραγώγησης.

Σήμερα οι πάντες γνωρίζουν ότι οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, καθώς και άλλες ΑΛΩΝΙΖΟΥΝ στα ΜΜΕ. Επανειλημμένα έχουν δει το φως της δημοσιότητας καταγγελίες και αποκαλύψεις για πολλά βαποράκια των μυστικών υπηρεσιών, για χρηματοδοτήσεις δημοσιογράφων και πολλά άλλα. Όλα πνίγονται…

Δεν είναι λίγοι αυτοί που γνωρίζουν τους κραγμένους πράκτορες που κατέχουν διευθυντικές θέσεις ή πόστα σε κανάλια…

Αλλά δεν χρειάζεται να προσκομίσει κανείς αστυνομικά τεκμήρια για να αποδείξει ότι η δημοσιογραφική αθλιότητα που ζούμε καθημερινά είναι διατεταγμένη και κατευθυνόμενη από τους θύλακες των μυστικών υπηρεσιών. Ούτε χρειάζεται να διαθέτεις συνθετικό πολιτικό μυαλό. Απλώς να θέλεις να σκέπτεσαι.

Οι «αποκαλύψεις» απίθανων στοιχείων, μυστικών, ακόμα και προσωπικών εγγράφων, οι απόκρυφες «πληροφορίες», τα ντι-βι-ντι και οι μυστικές κάμερες, το «φακέλωμα» και της προσωπικής ζωής, τα τόσα και τόσα που αποκαλύπτονται ξαφνικά, επιλεκτικά και ενορχηστρωμένα, όλα αυτά είναι έργο οργανωμένων επιχειρήσεων και όχι δήθεν δημοσιογραφικής έρευνας. Αυτό το παραμύθι της «δημοσιογραφικής έρευνας» είναι για να ρίχνει στάχτη στα μάτια. Η ίδια η λογική της «δημοσιογραφικής έρευνας» πατάει στο «χαφιεδισμό της πληροφορίας».

Μέσα από αυτή τη διαδικασία του κυνηγητού της «πληροφορίας» και το δημοσιογραφικό ανταγωνισμό ο δημοσιογράφος πιάνεται στο δόκανο κάθε μυστικής υπηρεσίας, γίνεται το «βαποράκι» της. Σήμερα σε καθεστώς κατοχής των ΜΜΕ από τις μυστικές υπηρεσίες, όλο το πεδίο της δημοσιογραφίας και ιδιαίτερα οι μεγαλοδημοσιογράφοι και η «αλητεία» των νέων αριβιστών που πληθαίνει καθημερινά, αποτελούν όργανα των μυστικών υπηρεσιών και των «πληροφοριών» τους, χαλκευμένων οι περισσότερες.



Η τακτική της διοχέτευσης



Αν παρατηρήσει κανείς τις «τακτικές» διοχέτευσης των «αποκαλύψεων» αντιλαμβάνεται αμέσως τον παρακρατικό σχεδιασμό.

Ανάλογα με το ποιόν της «αποκάλυψης» επιλέγεται και η εφημερίδα ή το κανάλι. Μετά την πρώτη «εμφάνιση» της «αποκάλυψης» αρχίζει ο ολομέτωπος βομβαρδισμός από όλους. Μια ξαφνική νεροποντή με πλήθος «στοιχείων», λες και όλοι ήταν με το όπλο παρά πόδας και είχαν συλλέξει αυτόματα όλα τα νέα στοιχεία. Και βγαίνουν απίθανες νέες «πληροφορίες» και τυφώνας φημών και δήθεν στοιχείων. Και φυσικά ένα σκηνικό που παρελαύνουν πάντα οι γνωστοί «μαϊντανοί» διατεταγμένα: Τα «βαποράκια» των υπονόμων…

Οι καραμπινάτες πρακτορικές πληροφορίες και προβοκάτσιες βγαίνουν από τα μικροκάναλα ή από κάποιους ιστότοπους (τώρα έχουμε και το «όπλο» του ιντερνετ): Χώροι της δημοσιογραφικής, αριβιστικής λέπρας, των «δοκιμών» και της «πρόβας» της «είδησης» και κάθε προβοκάτσιας των μυστικών υπηρεσιών. Μετά πάλι η «αποκάλυψη» ή η προβοκάτσια ξαπλώνεται σαν επιδημία παντού, εκτός και αν γελοιοποιηθεί από την αρχή…

Τις σοβαρές πολιτικές «δουλειές» και τις στρατηγικές προβοκάτσιες των Αμερικανών δικτατόρων τις αναλαμβάνουν και τα «σοβαρά» έντυπα ή μεγαλοδημιογράφοι με «κύρος». Τη βρώμικη λάντζα οι λαντζέρηδες αριβίστες στα μικροκάναλα που μοχθούν να γίνουν και αυτοί «μεγάλοι». Δυστυχώς γι’ αυτούς είναι τόσο βρώμικοι που δεν θα τους εμπιστευτούν σοβαρότερα έργα «νταβατζήδες» τους…

Εξάλλου, ο ελληνικός λαός δεν είναι τόσο βλάκας, όπως νομίζουν. Το τι ρόλο παίζουν σήμερα τα ΜΜΕ και τα «εγκάθετα» όργανά τους γίνεται αντιληπτό και δια γυμνού οφθαλμού. Και οι ηρωϊκοί λεονταρισμοί των βρώμικων δεν πείθουν κανέναν. Οι μεγαλύτεροι απατεώνες πάντα είναι αυτοί που φωνάζουν πιο δυνατά για ήθος, ηθική και εντιμότητα. Αλλά πάντα είναι και αυτοί που ο κόσμος τους αηδιάζει περισσότερο… "
http://troktiko.blogspot.com/2008/10/blog-post_8892.html
http://www.resaltomag.gr
=======================

[Το δημοσιογραφικό ιερατείο]

Γράφει: Ο Θύμιος Παπανικολάου
ΡΕΣΑΛΤΟ. Τεύχος-26
Το καθεστώς των ΜΜΕ είναι μια δικτατορία της ψευτιάς και της αμάθειας: Μια συνήθεια του αίσχους. Μια «μηχανή» που σε καθιστά «κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσεις, ανήμπορο να μιλήσεις και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξεις».
Όπως κάθε δικτατορική «μηχανή», έτσι και η «μηχανή» των ΜΜΕ, ιδιαίτερα των καναλιών, δεν είναι απλώς στείρα, αλλά μισεί θανάσιμα κάθε τι που κινείται μέσα στην κοινωνία. Είναι ικανή μόνο για «νεκροταφεία της σκέψης». Δε μπορεί να παράγει τίποτε άλλο από ρουφιάνους και μυστικές αστυνομίες της ζωής μας.
ΣΗΜΕΡΑ, βλέπουμε ότι αυτό το μακάβριο καθεστώς των ΜΜΕ ανυψώνει σε υπέρτατη αρετή, όχι μόνο το ψέμα, αλλά και το χαφιεδισμό. Είναι μακάβριο να ακούς τα νέα αδίστακτα φυντάνια αυτού του καθεστώτος να εμφανίζουν θορυβωδώς την ανηθικότητα ως «ηθική», τον χαφιεδισμό (τις παρακολουθήσεις, τις κρυφές κάμερες, τα καρφώματα και τις καταγραφές των προσωπικών συνομιλιών) ως αρετή και γενναία πράξη. Για όλα αυτά τα λαρύγγια των φασιστικών κοπράνων το μόνο «θάρρος» που δεν ατιμάζει είναι το να προωθείς και να στηρίζεις όλα τα ψέματα, τις υπερβασίες, τις ανομίες και τις βρωμιές του Κράτους, του παρακράτους και των διαπλεκόμενων μυστικών υπηρεσιών...
Ωστόσο, αυτό το μονοπώλιο του τρόμου και του βόθρου, κρύβεται πίσω από τα απορρίμματά του: Τα αποτρόπαια αποστήματά του. Χάνουμε έτσι το δάσος πίσω από το δέντρο. Μένουμε στις «αποφύσεις» (Μάκης, Θέμος κ.λπ), στους κλόουν ή σε κάτι ανεκδιήγητους νέους «αρουραίους» και χάνουμε το «έδαφος» που γεννάει και εκκολάπτει αυτά τα αποκρουστικά «σκιάχτρα». Γιατί σαν «σκιάχτρα» χρησιμοποιούνται και θα χρησιμοποιηθούν από το δημοσιογραφικό ιερατείο, για να διασωθεί το ίδιο.

Το μορφωτικό παράσημο

«Ο ρατσισμός της ευφυΐας», γράφει ο Πιέρ Μπουρντιέ, είναι χειρότερος από τους λοιπούς. Αυτό το μορφωτικό παράσημο της κοινωνικής διάκρισης υπερασπίζονται (και εμπορεύονται) οι διαχειριστές και μεταπράτες των ιδεών, οι κάτοχοι των μορφωτικών προνομίων. Οι διαχειριστές και μεταπράτες της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας έχουν αποκτήσει σήμερα, με την κυριαρχία της εικόνας και των ισχυρών, διαπλεκόμενων, βιομηχανικών συγκροτημάτων, ΤΕΡΑΣΤΙΑ κοινωνική σπουδαιότητα, από το γεγονός ότι κατέχουν το μονοπώλιο στα εργαλεία της παραγωγής και διάδοσης της πληροφορίας σε ευρεία κλίμακα και, δια μέσου αυτών των εργαλείων, το μονοπώλιο στην πρόσβαση των πολιτών, καθώς και των άλλων πολιτισμικών παραγωγών: επιστημόνων, καλλιτεχνών, συγγραφέων κ.λπ.

«Αν και κατέχουν, παρατηρεί ο Μπουρντιέ, μια κατώτερη, κυριαρχημένη θέση μέσα στα πεδία πολιτισμικής παραγωγής, ασκούν μια εξαιρετική μορφή κυριαρχίας: έχουν την εξουσία πάνω στα μέσα δημόσιας έκφρασης, δημόσιας ύπαρξης, δημόσιας γνωστοποίησης, πρόσβασης στη δημόσια φήμη (πράγμα που, για ορισμένους πολιτικούς και ορισμένους διανοούμενους, αποτελεί κεφαλαιώδες διακύβευμα). Γι αυτό το λόγο και περιβάλλονται (τουλάχιστον οι πιο ισχυροί) από μια ευυποληψία η οποία συνήθως είναι δυσανάλογη με τις διανοητικές τους ικανότητες...»
Όταν, συνεπώς, κατέχεις και μονοπωλείς το προνόμιο στη δημόσια θέα και στην έκφραση σε ευρεία κλίμακα, τότε δεν μπορεί παρά να παράγεις και αναπαράγεις τις ιδέες, την ηθική και την πρακτική της εξουσίας της αγοράς.
Τα κοινωνικά προνόμια του πνευματικού και δημοσιογραφικού ιερατείου κατασκευάζουν τη συντεχνιακή συνοχή και συνενοχή της εξουσίας τους. Ο λόγος αυτών των ελίτ εξουσίας δεν υπερασπίζεται μόνο την ιεραρχία των εξουσιών, αλλά επιβάλλει και τη σιωπή. Ασκεί μια βία αόρατη πολλές φορές, αλλά καταθλιπτική. Οι παρουσιαστές των τηλεοπτικών ειδήσεων, οι εμψυχωτές των συζητήσεων και οι σχολιαστές έχουν γίνει καθοδηγητές συνείδησης, αυτοαναγορεύονται κυνικά, χωρίς να χρειάζεται να πιεστούν υπερβολικά, σε φερέφωνα της οικονομικής, κοινωνικής εξουσίας και των πολιτικών υπηρετών της. Δηλαδή σε φερέφωνα της κατεστημένης ιδεολογίας και ηθικής.
Επιπλέον, οι προνομιούχες πνευματικές και δημοσιογραφικές ελίτ είναι και άμεσα (πρακτικά) υποταγμένες στην οικονομική εξουσία και τους μηχανισμούς της: Υπάλληλοι των βιομηχανικών συγκροτημάτων της ενημέρωσης. Κερδίζουν δηλαδή και κύρος και χρήματα με σκοπό να προπαγανδίζουν τις «αξίες» της αγοράς και του κέρδους, να ελέγξουν τη σκέψη και την κατήχηση των πολιτών, να εξωραΐσουν τα εγκλήματα και τη διαστροφή της εξουσίας, να στηρίξουν τα αφεντικά τους. Και Φυσικά να παίξουν και τα οποιαδήποτε πολιτικά παιχνίδια αυτών των αφεντικών.

Το ιδεολογικό φέουδο

Το ιδεολογικό αυτό ιερατείο της εξουσίας, το οποίο είναι ένα φέουδο διανοουμένων και δημοσιογράφων, είναι το πιο επικίνδυνο και υποκριτικό. Ενώ απολαμβάνουν όλοι αυτοί σκανδαλωδώς τα οικονομικά και κοινωνικά προνόμια του καθεστώτος και αποτελούν τον ψυχολογικό θεματοφύλακα των ιδεών, «αξιών», και της «ηθικής» της παγκοσμιοποίησης (δηλαδή της σύγχρονης εφιαλτικής βαρβαρότητας), εμφανίζονται και αυτοπροβάλλονται ως ουδέτεροι και αδέσμευτοι, ως εχθροί της εξουσίας και ...δημοκρατικά ευαίσθητοι! Ο τρομοκρατικός εξουσιαστικός τους λόγος περιτυλίγεται με το τσόφλι της προοδευτικότητας και του δημοκρατισμού. Και στο όνομα της «προόδου» (πρόοδος γι αυτό το ιερατείο είναι οι ανάγκες και οι βουλές της πλανητικής τάξης) και της «δημοκρατίας» (της δημοκρατίας των δυνάμεων της εξουσίας) καρατομούν καθετί που ξεφεύγει από τα πλαίσια αυτών των μονόδρομων καθεστωτικών αντιλήψεων της «προόδου» και της «δημοκρατίας».

Αυτό το ιερατείο είναι που εξωράισε όλες τις εθνικές προδοσίες και τα εγκλήματα του «εκσυγχρονιστικού» κράτους-παρακράτους. Αυτό το ιερατείο είναι που συκοφάντησε με στραταρχική αυθάδεια, αλλά και δολιότητα την εξέγερση της νεολαίας, που πρωτοστατεί στη δυσφήμιση κάθε λαϊκής κινητοποίησης, που σιωπά ιδιαιτέρως μπροστά στα φρικώδη εγκλήματα του πλανητικού ιμπεριαλισμού, στη γλοιώδη υποκρισία των Αμερικανών και Ευρωπαίων ηγετών. Αυτό το ιερατείο είναι που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να σβήσει την ιστορία, τις αγωνιστικές μας παραδόσεις, να στιγματίσει τον ελληνικό λαό σαν «εθνικιστή» και «ρατσιστή», να εδραιώσει τα νέα ιμπεριαλιστικά ιδεολογήματα και να αποδομήσει και αυτούς ακόμα τους μηχανισμούς της νόησης...
Όλοι λοιπόν αυτοί που κρατάνε κλειδωμένη τη «δημοκρατική ευαισθησία» τους μπροστά στα θηριώδη εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, μπροστά στις τερατωδίες, τη διαφθορά και τα σκάνδαλα των αφεντικών τους, μπροστά στην οργιώδη τηλεοπτική βία και παραπληροφόρηση (στην οποία και οι ίδιοι συμμετέχουν), την ξεκλειδώνουν, ξαφνικά, όταν κάποιοι του σιναφιού τους υπερβαίνουν τα όρια, ανοίγουν ρωγμές στον οχετό της εξουσίας τους και υπονομεύουν τη συνοχή της συνενοχής τους. Τότε θυμούνται τις έννοιες της «σκανδαλοθηρίας», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», των «προσωπικών δεδομένων» κ.λπ...

Η «ηθική» τους!

Η ηθική όλων αυτών των υπόδουλων «στοχαστών», των διαχειριστών και μεταπρατών των ιδεών και της ψυχαγωγίας αποτελείται από συμβατικούς κανόνες: Κανόνες που συγκαλύπτουν τα συμφέροντά τους, τις ορέξεις τους και τους φόβους τους. Στην πλειονότητά τους είναι έτοιμοι για κάθε προστυχιά (εγκατάλειψη πεποιθήσεων, δολιότητα, προδοσία) για χάρη της φιλοδοξίας και της απληστίας. Στην ιερή σφαίρα του ατομικού συμφέροντος ο σκοπός αγιάζει κάθε μέσο. Τότε η «δημοκρατική τους ευαισθησία» μετατρέπεται σε καταιγίδα συκοφαντιών, σε ιδεολογικό, τρομοκρατικό χέρι των «νταβατζήδων» τους και των παρακρατικών τους μηχανισμών.
Θορυβούν π.χ. για το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής μόνο τότε που θίγονται τα ιερά και τα όσια του «ιδιωτικού συμφέροντος», δηλαδή μόνο όταν γίνονται δημόσια θέα τα εγκλήματα των «νταβατζήδων» ή οι λαμογιές του σιναφιού τους.
Όταν όμως οι «νονοί» του κεφαλαίου προγράψουν κάποιον και διατάξουν την πολιτική εκκαθάριση προσώπων, τότε σαν ύαινες ρίχνονται να κατασπαράξουν τα θύματα του πολιτικού παιχνιδιού, να λασπώσουν την ιδιωτική τους ζωή και να βγάλουν στη δημόσια θέα όλων των ειδών τα προσωπικά...
Και φυσικά, όταν διασύρονται οι άνθρωποι χωρίς εξουσία, οι απλοί πολίτες ή οι αντίπαλοι του καθεστώτος, τότε καταπίνουν τη γλώσσα τους ή συμμετέχουν και οι ίδιοι...
Αυτοί, λοιπόν, οι αδίστακτοι και εγωπαθείς ηθικολόγοι Φιλισταίοι, που διψούν μέχρι τρέλας για δύναμη και εξουσία και υπερασπίζονται με «δημοκρατική», δραματική αφέλεια τους οικονομικούς και παρακρατικούς «νονούς», κραυγάζουν κατά κάποιων ακραίων κρουσμάτων δημοσιογραφικής παραβατικότητας και αλητείας. Ηθικολογούν ασυστόλως για τα υποπροϊόντα του δικού τους καθεστώτος, για τα δικά τους «τέκνα» της δικής τους διεφθαρμένης αδηφαγίας και απληστίας...
Οι «κραυγές» θα είχαν κάποια βάση, εάν γινόντουσαν από μια θέση ανατρεπτική, δηλαδή εάν απεκάλυπταν όλη την παθολογία του συστήματος και των ΜΜΕ και αμφισβητούσαν ΡΙΖΙΚΑ και τους εαυτούς τους που αποτελούν τα βασικά ιδεολογικά και πολιτικά γρανάζια αυτού του συστήματος της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας. Οι «κραυγές», όμως όλων αυτών των ελίτ της εξουσίας είναι δόλιες και υποκριτικές: Μια βροντώδης υποκρισία!
Επιχειρούν να διασώσουν το καθεστώς που εξυπηρετούν και να κρυφτούν και οι ίδιοι πίσω από τους ακραίους «γενίτσαρους» και τους κλόουν του φυράματός τους...
Αυτό που ενοχλεί είναι ότι αυτοί οι «ακραίοι» και οι κλόουν χαλάνε την ομελέτα, υπονομεύουν τον συνεκτικό ιστό της εξουσίας τους.
Δεν ενοχλεί η «αισθητική» της σκανδαλοθηρίας και του πορνογραφικού θεάματος. Αυτή είναι η «αισθητική» της εμπορευματικής παθολογίας και της ιδεολογίας των ΜΜΕ. Αυτή την ιδεολογία των επιδειξιμανών και οφθαλμοπορνικών καθηλώσεων θεμελιώνουν και αναπαράγουν καθημερινά τα τηλεοπτικά κανάλια.
Ούτε ακόμα ενοχλεί ο χαφιεδισμός, οι κρυφές κάμερες, οι παρακολουθήσεις και οι βιντεοσκοπήσεις. Αυτά αποτελούν τα συστατικά στοιχεία του εξουσιαστικού ολοκληρωτισμού, της φαιάς δικτατορίας των ΜΜΕ.
Αυτό που ενοχλεί, είναι ο υπερβάλλων ζήλος κάποιων, που μέσα στην τρέλα της αναρρίχησης και τη μέθη της εξουσίας, ξεπερνούν κάποια όρια και έτσι βάζουν σε κίνδυνο τη συνοχή της συνενοχής και υπονομεύουν το «κύρος» του δημοσιογραφικού και πνευματικού ιερατείου...

http://www.resaltomag.gr/212.mag
=========

Το λαθρόβιο πάρτι συνεχίζεται...

21/11/2008
07:16

Στην Ελλάδα υπάρχουν εφημερίδες των 500 – 1.000 φύλλων που να ζουν χάρη στη... γενναιοδωρία του πολιτικού συστήματος. Γενναιοδωρία; Είναι η εξουσία γενναιόδωρη;

Πρόσφατα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε τροπολογία που παρατείνει για την Ελλάδα το... "ιδιαίτερο" καθεστώς της υποχρεωτικής δημοσίευσης των ισολογισμών των εταιρειών στις εφημερίδες. Η Επιτροπή είχε αρχικά προτείνει τη δημιουργία ενός ηλεκτρονικού μητρώου στο οποίο θα κατοχυρώνονταν όλες οι δημοσιεύσεις. Μέχρι που εμφανίστηκε ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Κώστας Μποτόπουλος και πρότεινε την εξής τροπολογία: "Η μετάβαση από τις παραδοσιακές σε ηλεκτρονικές μορφές δημοσίευσης είναι επιθυμητή και αναγκαία. Ωστόσο, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι τεχνικές και κοινωνικές ιδιαιτερότητες και οι εθνικές πρακτικές. Δίπλα στο γενικό κανόνα της ηλεκτρονικής δημοσίευσης εξασφαλίσαμε τη δυνατότητα των κρατών - μελών -ιδίως εκείνων στα οποία η πρόσβαση στο Διαδίκτυο είναι ιδιαίτερα χαμηλή, όπως στην Ελλάδα- δημοσίευσης των εταιρικών δεδομένων και από τον Τύπο, προκειμένου να υπάρχει η απαιτούμενη διαφάνεια των πληροφοριών. Δεν υπονομεύουμε την πρόταση της Επιτροπής, αλλά τη βελτιώνουμε προς όφελος των πολιτών".

Άγαλμα θα πρέπει να κάνουν οι εκδότες στον κ. Μποτόπουλο. Τι είπε ο κύριος ευρωβουλευτής; Ότι ειδικά στην Ελλάδα οι πολίτες που ενδιαφέρονται να ενημερωθούν για τα οικονομικά στοιχεία μιας Α.Ε. ή ΕΠΕ δεν έχουν πρόσβαση στο internet, ενώ μπορούν να πηγαίνουν καθημερινά στο περίπτερο και να ξεκοκαλίζουν όλες τις οικονομικές και πολιτικές εφημερίδες, για να βρουν τον ισολογισμό που τους ενδιαφέρει. Για τα Internet cafe δεν πρέπει να έχει ακούσει ο κ. Μποτόπουλος...

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το internet δεν έχει να κερδίσει ή να χάσει κάτι απ’ όλη αυτήν την υπόθεση. Δεν αναφερόμαστε σε αυτό το τεράστιο πολιτικό ρουσφέτι προς τους εκδότες, επειδή δήθεν θίγεται κάποιο επιχειρηματικό συμφέρον του Capital. Σίγουρα η απόφαση αυτή δίνει παράταση ζωής σε πολλές εφημερίδες και επιβαρύνει τα αποτελέσματα των επιχειρήσεων. Και ναι μεν για μία επιχείρηση όπως η Εθνική Τράπεζα το "βάρος" αυτό είναι μικρό, αλλά για μία ΕΠΕ αποτελεί σημείο αναφοράς.

Πέρα από τα συνδικαλιστικά (θα συνεχίσουν να έχουν εργασία εκατοντάδες δημοσιογράφοι), υπάρχει ένα σοβαρό θέμα στρέβλωσης της αγοράς. Με τους ισολογισμούς, αλλά και με την κρατική διαφήμιση κρατιούνται στη ζωή πολλές εφημερίδες. Γιατί; Γιατί το πολιτικό σύστημα να δείχνει τόση μεγαλοψυχία για εφημερίδες των 500 φύλλων;
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα, για να αρχίσουμε να μπαίνουμε πιο μέσα στο... θέμα. Μία ολοσέλιδη διαφήμιση σε μία εφημερίδα κοστίζει τουλάχιστον 5.000 ευρώ. Αν η εφημερίδα αυτή πουλάει 500 φύλλα, είναι σαν το κράτος να επιδοτεί την εφημερίδα με 10 ευρώ για τον κάθε της αναγνώστη. Έχει λογική; Ασφαλώς και έχει!

Η στρέβλωση της αγοράς εξυπηρετεί απόλυτα ένα καθεστώς αδιαφάνειας. Στην πραγματικότητα δημιουργείται μία "παράλληλη αγορά" που χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης στην πραγματική αγορά του Τύπου. Να το πούμε διαφορετικά. Αν έλειπαν οι εφημερίδες των 500 και 1.000 φύλλων, τότε η οποιαδήποτε κυβέρνηση δε θα μπορούσε να πιέζει τις μεγάλες εφημερίδες με το θέμα της κρατικής διαφήμισης. Στο όνομα της... ισότιμης μεταχείρισης, μοιράζεται η πίτα, σαν να πρόκειται για ομοειδή πράγματα. Δηλαδή, η Ελευθεροτυπία, η Καθημερινή, το Έθνος, τα Νέα, ο Ελεύθερος Τύπος, μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με εφημερίδες που θα έκλειναν δίχως την... ευγενική βοήθεια του πολιτικού συστήματος. Πρόκειται για μία απροκάλυπτη πολιτική που στρεβλώνει πέρα για πέρα τον ανταγωνισμό και την ίδια την αγορά.

Και ποιες είναι οι αντιστάσεις ενός εκδότη που θα έκλεινε δίχως τη συνδρομή των υποχρεωτικών δημοσιεύσεων ή της κρατικής διαφήμισης; Το καταλαβαίνουμε όλοι. Δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση.

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr

* Μπορείτε να σχολιάσετε το "Σιωπητήριο" στο blog στην εξής διεύθυνση: http://mavridis.capitalblogs.gr
====================