Ο Τζορτζ Μπους και ο Γκόρντον Μπράουν από «ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού» έχουν μεταβληθεί σε «Ερυθρούς Χμερ του κρατισμού»: με τα μάτια διψασμένα για αίμα έχουν υψώσει το κόκκινο λάβαρο των κρατικοποιήσεων και το μπήγουν αδίστακτα στο κουφάρι κάθε χρεοκοπημένης τράπεζας, εθνικοποιώντας της ζημιές και τα χρέη της! Θύελλα ολικών ή μερικών κρατικοποιήσεων τραπεζών στη Γερμανία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία -ακόμη και στο Μέγα Δουκάτο του Λουξεμβούργου που το μόνο που παράγει είναι... τράπεζες!
Καλά, για την Ισλανδία ας μην κάνουμε λόγο, καθώς εκεί ο δεξιός πρωθυπουργός Γκέιρ Χόρντε λίγο απέχει από το να διακηρύξει... «Ολη η εξουσία στα σοβιέτ»! Εβαλε πάντως τη Βουλή να ψηφίσει το πέρασμα όλων των ισλανδικών τραπεζών στα χέρια της κυβέρνησης, που ήδη εθνικοποίησε και ετοιμάζεται να συνενώσει τις δύο από τις τρεις μεγαλύτερες, καθόρισε σταθερή τιμή της ισλανδικής κορώνας προς το ευρώ αδιαφορώντας για τις αγορές συναλλάγματος και άφησε άναυδους τους πάντες, στρεφόμενος προς τη... Ρωσία (!), από την οποία ζήτησε και πήρε δάνειο 4 δισεκατομμυρίων ευρώ για να διασώσει την ισλανδική εθνική οικονομία από την ολική κατάρρευση.
«Δεν λάβαμε το είδος της υποστήριξης που ζητούσαμε από τους φίλους μας. Ετσι, σε μια κατάσταση σαν αυτή, ο καθένας πρέπει να αναζητήσει καινούργιους φίλους», δήλωσε την Τρίτη με νόημα ο Ισλανδός πρωθυπουργός.
Και να σκεφθεί κανείς ότι μόλις προχθές είχαν κάνει την εμφάνισή τους δημοσιεύματα που ισχυρίζονταν ότι οι Ισλανδοί είχαν αρχίσει να σκέπτονται την ένταξη της χώρας τους στην ΕΕ, εγκαταλείποντας την παραδοσιακή πεισματική άρνησή τους να συμμετάσχουν στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μέσα από την ΕΟΚ παλιότερα και την ΕΕ σήμερα.
Δεν υπάρχει κανένα από τα «ιερά δόγματα» του νεοφιλελευθερισμού που να έχει μείνει όρθιο. Και αν στην Ευρώπη, η οποία είναι συνηθισμένη στις κεϊνσιανές αντιλήψεις και στις σοσιαλδημοκρατικές πρακτικές ακόμη και από δεξιές κυβερνήσεις, οι εθνικοποιήσεις τραπεζών δεν προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση, τα πράγματα είναι διαφορετικά στις ΗΠΑ.
Ηαμερικανική Δεξιά έχει πάθει... ιδεολογική παράκρουση με τις κρατικοποιήσεις του Μπους και το κρατικό πακέτο των 700 και πλέον δισεκατομμυρίων δολαρίων που διατίθενται από την κυβέρνησή του στους τζογαδόρους του χρηματοοικονομικού τομέα.
«Αυτό συνιστά χρηματοοικονομικό σοσιαλισμό, είναι μη αμερικανικό!», αναφωνεί με φρίκη ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής από το Κεντάκι Τζιμ Μπάνινγκ. Εξω φρενών είναι και ο κερδοσκόπος μεγιστάνας Μπιλ Πέρκινς, ο οποίος πλήρωσε μάλιστα για να δημοσιεύσει διαφήμιση στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», όπου κατήγγειλε με σφοδρότητα το σχέδιο Πόλσον που μεταφέρει στους πλούσιους 700 δισεκατομμύρια δολάρια από τον κρατικό προϋπολογισμό ως... «κομμουνισμό που ενσταλάσσεται σταγόνα σταγόνα»!
Το σχέδιο αυτό της... «άλωσης των ΗΠΑ από τον κομμουνισμό» ανέλαβε να σχηματοποιήσει ο καθηγητής οικονομίας Νούριελ Ρουμπίνι, ο οποίος μάλιστα έχει γίνει πολύ της μόδας τελευταία και στις δύο όχθες του Ατλαντικού, επειδή είχε προβλέψει το ξέσπασμα μεγάλης χρηματοπιστωτικής κρίσης. Ο Ρουμπίνι λοιπόν αποκάλεσε τους Τζορτζ Μπους, Χένρι Πόλσον (υπουργό Οικονομίας των ΗΠΑ) και Μπεν Μπερνάνκι (διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας)... «μια τρόικα μπολσεβίκων (!!!) που μετέτρεψε τις ΗΠΑ σε Ενωμένη Σοσιαλιστική Κρατική Δημοκρατία της Αμερικής» -με το αγγλικό ακρωνύμιο USSRA, παίζοντας με το USSR που ήταν στα αγγλικά το ακρωνύμιο της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Ποτέ δεν παύει να εκπλήσσει η Αμερική. Οταν υπάρχουν επιφανείς Αμερικανοί που θεωρούν τον Μπους και τον Πόλσον... «μπολσεβίκους», τι να πει κανείς για τον αβυσσαλέο πολιτικό Μεσαίωνα αυτής της χώρας;
ΕΓΓΥΗΣΗ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ
Οι Ιρλανδοί έσωσαν τα λεφτά όλων μας
Ενα μεγάλο, πολύ μεγάλο «ευχαριστώ» οφείλουν όλοι οι Ευρωπαίοι καταθέτες στους Ιρλανδούς. Αν δεν ήταν η ιρλανδική κυβέρνηση να εγγυηθεί πρώτη από όλες τις καταθέσεις όλων ανεξαρτήτως ποσού, οι μεγάλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν επρόκειτο ποτέ να τις εγγυηθούν. Δεν είναι τυχαίο ότι Γερμανοί, Αγγλοι, Γάλλοι κ.λπ. έγιναν στην αρχή έξαλλοι εναντίον των Ιρλανδών. Καθώς όμως τεράστια κεφάλαια άρχισαν να φεύγουν από τις αγγλικές και λοιπές τράπεζες κατευθυνόμενα στη σίγουρη Ιρλανδία, όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες υποχρεώθηκαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ιρλανδίας, έστω και σφίγγοντας τα δόντια από οργή. Αυτοί προσπάθησαν να αποτρέψουν τη φυγή κεφαλαίων, αλλά έτσι σώθηκαν και τα εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίων μικροκαταθετών.
Σχόλια