Ωρα να προσεγγίσει κανείς την οικονομική ουσία και τις πολιτικές επιπτώσεις της χρηματοπιστωτικής κρίσης που μαίνεται, λίγο πιο αποστασιοποιημένα από τις επιμέρους πτυχές της, έτσι ώστε να αντιληφθούμε πιο ψύχραιμα τι συμβαίνει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κολοσσιαίες «επενδυτικές τράπεζες» (δηλαδή ουσιαστικά τεράστιες χρηματιστικές εταιρείες) καταρρέουν, ασκώντας έτσι σοβαρότατες πιέσεις σε εμπορικές τράπεζες, οι οποίες με τη σειρά τους λειτουργούν ως ιμάντας που μεταφέρει την κρίση στην πραγματική οικονομία.
Αυτό σημαίνει πως συνιστά ασυγχώρητο λάθος οποιαδήποτε εκτίμηση ότι αυτή η κρίση αφορά μόνο τους «τζογαδόρους» τραπεζίτες και επενδυτές και όχι τον απλό πολίτη. Οχι μόνο η κρίση αυτή θα επηρεάσει πολλαπλά τη ζωή του μέσου ανθρώπου, αλλά επιπλέον αυτός είναι που θα κληθεί να επωμισθεί το σημαντικότερο τμήμα του ασύλληπτου οικονομικού βάρους της λύσης!
Είναι εξόφθαλμο ότι η κρίση θα επιφέρει σοβαρότατες ανακατατάξεις στο εσωτερικό του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου: επιχειρήσεις θα καταποντισθούν, άλλες θα γιγαντωθούν, ενδέχεται να υποστεί αλλαγές ακόμη και ο συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ διαφόρων κρατών.
Συνολικά όμως υπάρχει ένα αδιαφιλονίκητο γεγονός: το κεφάλαιο θα βγει ενισχυμένο από αυτή την κρίση, καθώς οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ θα δώσουν στις πληττόμενες επιχειρήσεις τουλάχιστον ενάμισι τρισεκατομμύριο δολάρια, με τις σημερινές εκτιμήσεις, που μπορεί να αποδειχθούν εξαιρετικά μετριοπαθείς.
Τα χρήματα αυτά θα τα πάρουν από τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Είναι χρήματα που προέρχονται από τη φορολόγηση όλων μας και το κολοσσιαίο ποσό που θα δοθεί στους μεγιστάνες του χρήματος θα αφαιρεθεί από τα ποσά που θα πήγαιναν για την υγεία, την Παιδεία, την κοινωνική πρόνοια των πολιτών, όπως και για κρατικές ενισχύσεις μικρομεσαίων επιχειρηματιών και αγροτών ή για δημόσια έργα υποδομής των εθνικών οικονομιών.
Αυτοί οι πόροι που θα βελτίωναν τη ζωή των πολιτών, θα πάνε τώρα στα ταμεία των χρηματιστών και των τραπεζιτών που προκάλεσαν την κρίση!
Η κρίση έτσι θα μεταφερθεί στους ώμους των απλών πολιτών, όλων ανεξαιρέτως των πολιτών, ενώ το κεφάλαιο συνολικά θα βγει κατά ενάμισι τρισεκατομμύριο πλουσιότερο! Κρίση για τους πολίτες, λοιπόν, αλλά... «αρπαχτή» ενάμισι τρισ. για το κεφάλαιο!
Το ακόμη χειρότερο για τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους και τους συνταξιούχους είναι πως όχι μόνο οι κυβερνήσεις δίνουν στους μεγιστάνες του πλούτου τα χρήματα που προορίζονταν σε ισχνό βαθμό για τη βελτίωση της ζωής των ασθενέστερων στρωμάτων, αλλά επιπλέον θα... ρημάξουν στη λιτότητα τον κοσμάκη επί πολλά χρόνια προκειμένου να βγάλουν τα σπασμένα!
Χώρια που έτσι προκαθορίζουν το πλαίσιο στο οποίο θα κινηθεί η δημοσιονομική πολιτική όλων των επόμενων κυβερνήσεων.
Ποια φιλολαϊκά μέτρα να πάρει π.χ. ο Μπάρακ Ομπάμα -αν υποθέσουμε ότι ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο-, αφού ο Μπους θα του αφήσει ένα έλλειμμα ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων μόνο από τα λεφτά που θα δώσει στους τραπεζίτες, συν τα έξοδα των δυο πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν; Θα λιώσει τους Αμερικανούς εργαζόμενους στη λιτότητα!
Η εφαρμογή όμως μιας τόσο αντιλαϊκής πολιτικής σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, όπως φυσικά και στις ΗΠΑ, ενδέχεται να γίνει ακόμη χειρότερη από το γεγονός ότι οι υπόλοιποι κλάδοι του κεφαλαίου πέραν του χρηματοπιστωτικού, οι οποίοι στο κάτω κάτω είναι και παραγωγικοί, δεν πρόκειται να παρακολουθήσουν απαθείς τις κυβερνήσεις να μοιράζουν τρισεκατομμύρια στους «τζογαδόρους».
Πολύ φυσιολογικά θα διεκδικήσουν και αυτοί μερίδιο αυτού του «μάννα» για το κεφάλαιο που μοιράζουν αφειδώς οι κυβερνήσεις και θα το διεκδικήσουν μαχητικά ώστε στο τέλος να πάρουν, με αποτέλεσμα ο τελικός λογαριασμός της αναδιανομής του δημόσιου πλούτου υπέρ του κεφαλαίου να γίνει πολύ υψηλότερος ακόμη και από το εξωφρενικό ποσό του ενάμισι τρισεκατομμυρίου.
ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΑΥΡΗ ΕΠΟΧΗ
Στον γύψο πολιτικές και άλλες ελευθερίες
Σαν να μην έφτανε η μαύρη οικονομική περίοδος που θα ακολουθήσει την κρίση, η προοπτική μιας σκληρής πολιτικής ανελέητης λιτότητας για πολλά χρόνια, ώστε να βγουν από τους φορολογούμενους τα κολοσσιαία ποσά που δίνονται στους τραπεζίτες, δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για τις πολιτικές, συνδικαλιστικές και ατομικές ελευθερίες στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.
Η συρρίκνωσή τους στον μέγιστο δυνατό βαθμό αποτελεί επιτακτική ανάγκη για τις κυβερνήσεις προκειμένου να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά κοινωνικές αντιδράσεις ή και εκρήξεις. Θα παραστούμε μάρτυρες ενός δεύτερου κύματος ανελεύθερων μέτρων επιβολής καθεστώτος «πειθαρχημένης δημοκρατίας», έπειτα από όσα επαίσχυντα μέτρα έχουν ήδη ληφθεί με πρόσχημα την υποτιθέμενη «τρομοκρατία».
Σχόλια