Tου Xρηστου Γιανναρα
Ο ισχυρισμός (δημόσιος και απροσχημάτιστος) ότι «αυτό που είναι νόμιμο είναι και ηθικό» πρέπει να απομνημονευθεί σε θέση περίβλεπτη, μάθημα εσαεί. Δίπλα στην άλλη, τη μοιραία για την ελλαδική κοινωνία απόφανση: «δικαιούτο ο κ. τάδε (λειτουργός του κράτους) να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια»!
Η «προμήθεια» από αναθέσεις έργων ή από παραγγελίες του Δημοσίου, μπορεί σήμερα, στις διεφθαρμένες κοινοβουλευτικές ολιγαρχίες, να θεωρείται «νόμιμη», δεν παύει ωστόσο να είναι πράξη ανήθικη, δείγμα κυνικού αμοραλισμού. Το ίδιο και η φοροδιαφυγή με το τέχνασμα της ίδρυσης νόμιμων υπεράκτιων εταιρειών. Νόμιμη είναι και η επιχειρηματική δραστηριότητα με αγοραπωλησίες ακινήτων, αξίας εκατομμυρίων ευρώ, σε διαπλοκή με τράπεζες, αλλά όταν επενδύεται στις συναλλαγές η υπουργική ιδιότητα με όλες τις συνεπαγόμενες εξουσιαστικές προνομίες στη χρήση του κρατικού μηχανισμού, η δραστηριότητα γίνεται επονείδιστα ανήθικη.
Στην περίπτωση των «προμηθειών» η κλοπή του κοινωνικού χρήματος είναι άμεση, στην περίπτωση των υπεράκτιων εταιρειών ενεργείται έμμεσα: ο κλέφτης απολαμβάνει όσα κοινά αγαθά εξασφαλίζει η φοροεισφορά των τίμιων πολιτών καρπούμενος ιδιοτελέστατα το αντίκρισμα της δικής του φοροδιαφυγής. Στην περίπτωση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων υπουργού το ανήθικο στοιχείο είναι η ιδιοτελής εκμετάλλευση κοινωνικού λειτουργήματος, η νομότυπη κατάχρηση εξουσίας.
Αλλά το πρόβλημα της ελλαδικής κοινωνίας σήμερα δεν είναι να οριοθετηθούν οι έννοιες με βάση την κοινή λογική, την κοινή συν-εννόηση. Το οξύ πρόβλημα είναι να ενεργοποιηθεί η ανθρώπινη ποιότητα, να αφυπνισθούν αποναρκωμένες δυνάμεις κοινωνικής αυτοπροστασίας, να λειτουργήσουν κριτήρια ρεαλιστικής καταδίκης των επίορκων διαχειριστών του κοινού βίου. Να καταλάβει και ο πιο μικρονοϊκός από τους οπαδούς των μαφιόζικων συντεχνιών (τάχα και κομμάτων), ακόμα και ο πιο κρετίνος κατ’ εντολήν διαδηλωτής των συμφερόντων του επαγγελματικού (τάχα και) συνδικαλισμού ότι είναι θύμα οικτρό: τον τσαλαπατάνε ανελέητα αυτοί που του υφαρπάζουν την ψήφο και τη στράτευση.
Η οργή από τη θέα της «νόμιμης» ανηθικότητας είναι καίριο έναυσμα για να αφυπνιστεί η κοινή λογική και η κοινή αγανάκτηση. Ακόμα και ο πιο υποβαθμισμένος ανθρωπολογικά Ελληνας, ο αποχαυνωμένος από την ποδοσφαιροφιλία, τον εξηλιθιωτικό τζόγο, τα κρετινοτράγουδα, την αποβλακωτική τηλεθέαση, τον λειτουργικό αναλφαβητισμό, να οργιστεί κάποια στιγμή από τον εμπαιγμό. Και αν οργιστεί, θα καθαρίσει ο νους του, θα σκεφτεί λογικά, θα αγανακτήσει έμπρακτα.
Χρόνια τώρα, ο εξανδραποδισμένος από την άπληστη ιδιοτέλεια των εξουσιαστών του πολίτης διαπιστώνει γι’ αυτούς και αποφαίνεται ότι «όλοι ίδιοι είναι». Δεν βγάζει τις λογικές συνέπειες της εμπειρικής του πιστοποίησης, επειδή δεν είναι ακόμα επαρκώς οργισμένος. Πρέπει να οργιστεί, άλλα ερεθίσματα πολιτικού προβληματισμού δεν του προσφέρονται, η στυγνή κομματοκρατία δεν αφήνει να ξεμυτίσει στην τηλεόραση πολιτική ανάλυση και πολιτική κριτική, επιτρέπει μόνο κοκορομαχίες εκπροσώπων κομμάτων, φτηνοκαβγάδες ανυπέρβλητης μωρίας.
Γιατί τα κόμματα, αν δεχθούν να συζητήσουν την εξόφθαλμη πανομοιότητά τους, αυθωρεί αυτοκαταργούνται.
Μόνο αν οργιστεί ο πολίτης θα διακρίνει στην πανομοιότητα των κομμάτων όχι απλώς την αδρανή τελμάτωση σε ρουτίνα στείρου επαγγελματισμού, αλλά την ενεργό και μεθοδευμένη δική του εξαπάτηση. Τουλάχιστον θα πάψει να παγιδεύεται σε λέξεις που λειτουργούν μόνο σαν άδεια πουκάμισα: Αριστερά, Κέντρο, Δεξιά. Η οργή θα αναγκάσει το μυαλό να σκεφτεί: Αν Δεξιά είναι η υποταγή της πολιτικής σε οργανωμένα συμφέροντα που εκβιάζουν την κοινωνία για να πετύχουν ή να συντηρήσουν προνομιακή αυθαιρεσία, τότε στην Ελλάδα σήμερα δύο είναι τα αμιγώς ακροδεξιά κόμματα: ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ.
Γιατί συντεχνιακά οργανωμένο δεν είναι μόνο το «μεγάλο κεφάλαιο», είναι κυρίως τα συνδικαλισμένα «ρετιρέ» των καπήλων της Αριστεράς, αυτά καταδυναστεύουν με ανυπέρβλητο σαδισμό το λαϊκό σώμα – οι «αριστεροί» συνδικαλισμένοι του Δημοσίου που από κοινωνικοί λειτουργοί έχουν μεταβληθεί σε τυράννους.
Στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α και στο ΚΚΕ δεν προσχωρείς για να αγωνιστείς ενάντια στην αδικία και στην καταπίεση, δηλαδή ενάντια στην κομματικά διορισμένη και ιταμή δημοσιοϋπαλληλία του ΙΚΑ, του ΟΠΑΔ, των νοσοκομείων. Ούτε προσχωρείς για να απαιτήσεις αξιοκρατία στην παιδεία, ποιότητα σπουδών, αμείλικτο έλεγχο επάρκειας προσόντων των κρατικών λειτουργών. Προσχωρείς για να κάνεις την ατομική σου καριέρα, να κατοχυρώσεις δικαιώματα, να εκβιάσεις παροχές με απεργίες κοινωνικού κόστους, να επιβάλεις με τσαμπουκά διαδηλώσεων τα ιδιοτελή σου αιτήματα. Οπως σε κάθε ακροδεξιό κόμμα αχαλίνωτου ατομοκεντρισμού.
Η οργή διεγείρει το μυαλό να σκεφτεί. Να διερωτηθεί ο μοιρολατρικά υποταγμένος στην κομματοκρατία πολίτης, πώς γίνεται, στη μικρή και καταχρεωμένη Ελλάδα που ελάχιστα παράγει και ζει με δανεικά, να πωλούνται τα περισσότερα, σε σύγκριση με κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης, θηριώδη τζιπ Πόρσε - Καγιέν, με τιμή πάνω από εκατό χιλιάδες ευρώ το κομμάτι. Μαζί και όλο το άλλο αναρίθμητο πλήθος των ίδιου εκτοπίσματος τζιπ που στριμώχνονται στα στενάδια της Αθήνας για να επιδείξουν την κακογουστιά και τον πρωτογονισμό πρώτης γενιάς αστικοποιημένων χωρικών και των καφενόβιων βλαστημάτων τους.
Το ίδιο ερώτημα και για τα αναρίθμητα (στην κυριολεξία) υπερπολυτελή πελώρια κότερα που κατακλύζουν τις μαρίνες της επικράτειας. Ποιος παραγόμενος στη χώρα πλούτος επενδύει περίσσευμα σε αυτή την επιδεικτική κραιπάλη; Η Ελλάδα έχει απελπιστικά αποβιομηχανοποιηθεί, η γεωργική παραγωγή είναι ασήμαντη – μόνος ο τουρισμός και η ναυτιλία αποκλείεται να αναδείχνουν τέτοια πληθώρα Κροίσων.
Η κοινή λογική συνεπέστατα συμπεραίνει ότι ο προκλητικός σήμερα στην Ελλάδα πλούτος (προφανώς αφορολόγητος, αφού το 85% των φόρων εισπράττεται από μισθούς και συντάξεις) είναι τα κλοπιμαία του κομματικού κράτους που έστησε το ΠΑΣΟΚ και του διάδοχου κομματικού κράτους που έστησε η «Νέα Δημοκρατία». Στα τελευταία εικοσιεφτά χρόνια και για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ελλάδα είδε να της προσφέρεται από τον εταιρισμό ευρωπαϊκών χωρών βοήθεια οικονομική τεράστια, προκειμένου να κατορθωθεί η ανάπτυξη και ο εκσυγχρονισμός της χώρας με μεγάλα έργα υποδομής και πλουτοπαραγωγικές επενδύσεις. Το μέγιστο μέρος της βοήθειας είναι φανερό ότι διοχετεύθηκε στον υπόκοσμο του κομματικού, κάθε φορά, παρακράτους, μεταποιήθηκε σε βίλες, υπεράκτιες εταιρείες, βλαχαδερής χλιδής τετρακίνητες bagnoles, εξωφρενικής αισθητικής κότερα.
Δεν υπάρχουν συνταγές για έξοδο από το αδιέξοδο. Μόνο η οργή αποδεσμεύει από τον αφιονισμό του οπαδού και γεννάει λύση.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_86_21/09/2008_285603
Σχόλια