ΑΝΑΛΥΣΗ Η λεηλασία στις ΔΕΚΟ
Του Νικου Νικολαου
Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, όταν μια επιχείρηση είναι ζημιογόνα, ο ιδιοκτήτης της παίρνει μέτρα. Βελτιώνει την υποδομή, μειώνει τον αριθμό των απασχολουμένων και στην ανάγκη και τους μισθούς και τα μεροκάματα προκειμένου να την εξυγιάνει και εάν δεν τα καταφέρει, την κλείνει!
Κανείς δεν δέχεται να χάνει τα λεφτά του, χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει! Κανείς, πλην του ελληνικού Δημοσίου, το οποίο διατηρεί εν ζωή 48 δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς, οι οποίες καθ’ α ενθυμούμαι εδώ και μια εικοσαετία το λιγότερο αφήνουν κάθε χρόνο ως αποτέλεσμα διαχείρισης τεράστια ελλείμματα, τα οποία μεγεθύνονται σταθερά.
Μόνο στην τελευταία τριετία, από 1.300 εκατ. ευρώ το 2006 ανέβηκαν φέτος στα 2 δισ. ευρώ. Και το περίεργο είναι ότι στις ΔΕΚΟ αυτές οι απασχολούμενοι, που λίγο πολύ έχουν προσληφθεί ρουσφετολογικά από τα κυβερνητικά κόμματα, έχουν όλα τα προνόμια του δημόσιου τομέα, δηλαδή είναι μόνιμοι και από πάνω έχουν αμοιβές σχεδόν διπλάσιες έναντι των δημοσίων υπαλλήλων της κεντρικής διοίκησης.
Βέβαια, σε όλες τις χώρες του κόσμου οι συγκοινωνιακοί φορείς είναι ελλειμματικοί, αφού για λόγους κοινωνικής πολιτικής το κόμιστρο διατηρείται χαμηλό. Ομως, αν δικαιολογείται έτσι κατ’ αρχήν η ελλειμματικότητα της ΕΘΕΛ ή ακόμη και του ΟΣΕ, είναι ακατανόητη και προκλητική αν επεκτείνεται στις υπόλοιπες 45 ΔΕΚΟ και αν, για παράδειγμα, στον ΟΣΕ το τερατώδες ετήσιο λειτουργικό έλλειμμα των 500 εκατ. ευρώ συνδυάζεται με τα βρώμικα βαγόνια, τις διαδρομές της ταλαιπωρίας (5 ώρες Αίγιο-Καλαμάτα) και τα αλλεπάλληλα δυστυχήματα.
Γιατί συμβαίνουν όμως αυτοί οι παραλογισμοί των υψηλών ελλειμμάτων, της πληθώρας των υπαλλήλων και των προνομιακών αμοιβών; Διότι απλούστατα όλα αυτά τα λεφτά που χάνονται τα πληρώνει τελικά ο Ελληνας φορολογούμενος, διότι όλοι όσοι απασχολούνται στις ΔΕΚΟ είναι διορισμένοι από τα κόμματα και, τρίτον και κυριότερο, διότι έχουν παντοδύναμα συνδικάτα που κρατούν σε ομηρία τους πολίτες που «εξυπηρετούνται» από τις ΔΕΚΟ.
Χθες, που συζητήθηκε στη Βουλή η τροπολογία του υπουργείου Οικονομίας με την οποία επιχειρείται η εκλογίκευση των αμοιβών στις ΔΕΚΟ, αναφέρθηκαν εντυπωσιακά στοιχεία που αποδεικνύουν πώς οι συντεχνίες έχουν εξασφαλίσει για τα μέλη τους προνομιακές συνθήκες αμοιβών.
Συγκεκριμένα:
Η μέση ετήσια αμοιβή στις ΔΕΚΟ (περιλαμβάνονται ασφαλιστικές εισφορές) ανήλθε το 2007 σε 43.280 ευρώ (αύξηση 7,7% σε σχέση με το 2006), έναντι 27.174 για το σύνολο της οικονομίας και 23.405 για τον ιδιωτικό τομέα.
Σε πραγματικούς όρους (τιμές του 2005), η μέση αμοιβή στις ΔΕΚΟ ανέρχεται σε 40.753 ευρώ, έναντι 25.587 για το σύνολο της οικονομίας και 22.039 για τον ιδιωτικό τομέα.
Η μέση ετήσια αμοιβή στις ΔΕΚΟ (περιλαμβάνονται ασφαλιστικές εισφορές) ανήλθε το 2007 σε 43.280 ευρώ (αύξηση 7,7% σε σχέση με το 2006), έναντι 27.174 για το σύνολο της οικονομίας και 23.405 για τον ιδιωτικό τομέα.
Σε πραγματικούς όρους (τιμές του 2005), η μέση αμοιβή στις ΔΕΚΟ ανέρχεται σε 40.753 ευρώ, έναντι 25.587 για το σύνολο της οικονομίας και 22.039 για τον ιδιωτικό τομέα.
Να σημειώσουμε εδώ ότι οι εργαζόμενοι στις Δημόσιες Επιχειρήσεις είναι ευνοημένοι ακόμη και σε σχέση με τους εργαζόμενους στο στενό δημόσιο τομέα, καθώς οι αυξήσεις που λαμβάνουν ως αποτέλεσμα των Επιχειρησιακών Συλλογικών Συμβάσεων ξεπερνούν αυτές του υπόλοιπου δημόσιου τομέα. Αυτός είναι ο λόγος που δικαιολογεί την ύπαρξη εξαιρετικά υψηλών αποκλίσεων των απολαβών του στενού δημόσιου τομέα από αυτές των δημοσίων επιχειρήσεων.
Είναι επίσης ενδεικτική η κατανομή των αμοιβών και η συσσώρευση των περισσότερων εργαζομένων σε υψηλά εισοδηματικά κλιμάκια: Για παράδειγμα, στην ΕΑΒ Α.Ε. το 56% των εργαζομένων βρίσκεται σε κλιμάκιο αμοιβών από 30.000 έως 50.000 ευρώ, ενώ στην ΗΣΑΠ Α.Ε. το 73% των εργαζομένων βρίσκεται στο κλιμάκιο 30.000 έως 70.000 ευρώ.
Η κατανομή ανάμεσα σε πρωτεύουσες (τακτικές) και δευτερεύουσες αμοιβές είναι επίσης σημαντική, καθώς πολύ συχνά γίνεται αναφορά ή δίνεται έμφαση μόνο στις πρωτεύουσες αμοιβές: Για παράδειγμα, στον ΟΣΕ οι μέσες ετήσιες τακτικές αποδοχές ανέρχονται σε 32.273 ευρώ, ενώ οι μέσες συνολικές αμοιβές σε 52.457 ευρώ (2.305 και 3.747 ανά μήνα περιλαμβανομένων των υπερωριών). Για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ τα αντίστοιχα ποσά είναι 33.424 και 59.388 ευρώ αντίστοιχα, ή 2.387 και 4.242 ανά μήνα (περιλαμβανομένων των υπερωριών).
Αυτό το θέμα άπτεται και του ζητήματος της προσφυγής στον ΟΜΕΔ: Σε πολλές περιπτώσεις ο ΟΜΕΔ καλείται να αποφασίσει επί θεσμικών αιτημάτων των εργαζομένων τα οποία δεν έχουν αποτιμηθεί, δημιουργώντας εξαιρετικά υψηλές δευτερεύουσες απολαβές, οι οποίες και σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν σημαντικό μέρος των τακτικών απολαβών.
Ο εσμός των συνδικαλιστών στις ΔΕΚΟ
Tου Σταμου Ζουλα / Stamoszoulas@gmail.com
Διερωτώμαι, αγαπητοί αναγνώστες, σε τι αποσκοπούν οι εκάστοτε κυβερνώντες, όταν κάθε τόσο μας ανακοινώνουν τις εξοργιστικές απολαβές και τα προκλητικά προνόμια διαφόρων κατηγοριών εργαζομένων στις ΔΕΚΟ. Π.χ. μας γνωστοποίησαν προχθές ότι οι ετήσιες αποδοχές των μηχανοδηγών του ΟΣΕ ξεπερνούν και τις 100.000 ευρώ. Ε, και; Ηδη γνωρίζαμε, εδώ και μήνες, με αφορμή τις απεργίες για την παραχώρηση των σταθμών εμπορευματοκιβωτίων σε ιδιώτες, ότι οι μηνιαίες αμοιβές των λιμενεργατών και των υπαλλήλων του λιμένος Πειραιώς κυμαίνονται από 5.841 έως 11.864 ευρώ. Εξ ίσου καλά γνωρίζουμε (και λιμπιζόμαστε οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα) τις αμοιβές στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ στην Ολυμπιακή και στους περισσότερους δημόσιους οργανισμούς, είμαστε προ πολλού ενήμεροι και για ορισμένες συντάξεις που φθάνουν έως και το 120% των εν ενεργεία αποδοχών, κ.ο.κ. Ε, και;
Το θέμα είναι γνωστό και το έχουμε εμπεδώσει εδώ και τουλάχιστον 25 χρόνια. Προσωπικά έχω ακούσει από δύο πρώην υπουργούς, ο ένας του ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη 4ετία του Α. Παπανδρέου και ο άλλος της Ν.Δ. στην 3ετία Μητσοτάκη, το ίδιο και περίπου ταυτόσημο περιστατικό. «Αντιμετώπιζα μια μακρά απεργία (στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, δεν έχει σημασία) και οι συνδικαλιστές όλων των παρατάξεων ήταν αδιάλλακτοι. Σαν ύστατη λύση, λοιπόν, τους κάλεσα στο γραφείο μου, τους μοίρασα από ένα αντίγραφο της μισθοδοσίας προσωπικού και τους είπα: Αν δεν λύσετε την απεργία, θα δώσω τις απολαβές σας στη δημοσιότητα. Εφυγαν, για να συσκεφθούν και γύρισαν σε μερικά λεπτά. Είχαν ελαχιστοποιήσει τις απαιτήσεις τους σε μερικά ασήμαντα αιτήματα και μου δήλωσαν, προφανώς για την τιμή των όπλων, ότι, αν τα δεχθώ, θα λύσουν αμέσως την απεργία». Ας προσθέσω ότι και οι δύο πρώην υπουργοί μού αφηγήθηκαν το παρεμφερές περιστατικό, επαιρόμενοι για το ευφυές διαπραγματευτικό τους τόλμημα. Φυσικά δε, πέραν τούτου, ουδέν έπραξαν, αναμένοντας από τον διάδοχό τους να θέσει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων…
Δεν χρειαζόταν να γνωστοποιηθούν τα τεράστια ελλείμματα και τα σκάνδαλα στον ΟΣΕ, για να… ξαναγίνει επίκαιρο το γνωστό και χρόνιο απόστημα των ΔΕΚΟ. Δηλαδή ο εσμός των κομματικών συνδικαλιστών, ο οποίος ενεφανίσθη στις αρχές της 10ετίας του ’80 και έχει πλέον παγιωθεί ως θεσμός. Είναι τοις πάσι γνωστόν, προπαντός δε στους εναλλασσόμενους, διαχρονικά, πολιτικούς τους προϊσταμένους, ότι τα άτομα αυτά διαμοιράζουν τις εξουσίες του οργανισμού ή της δημοσίας επιχειρήσεως, ανάλογα με το κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση. Οτι συνδιοικούν με τους εκάστοτε διοριζόμενους επικεφαλής. Οτι έχουν τον πρώτο λόγο για τις αμοιβές, τις προαγωγές, τις ευμενείς μεταθέσεις, κ.λπ. των εργαζομένων, οι οποίες «αποφασίζονται», με ποσοστώσεις και ανάλογα με την εκλογική δύναμη των κομμάτων τους. Το απόστημα ξεκίνησε από τις διαβόητες κλαδικές επιτροπές του ΠΑΣΟΚ, τις οποίες ο Α. Παπανδρέου είχε αναδείξει σε ελεγκτές της κρατικής λειτουργίας και «μετερίζια» της σοσιαλιστικής αλλαγής. Δεν αλλάζει τίποτε στην Ιστορία το γεγονός ότι ο ίδιος, μερικά χρόνια αργότερα, αντελήφθη ότι τα «αγνά» κομματικά κίνητρα είχαν μετεξελιχθεί σε ιδιοτελή και ακόρεστα. Οτι οι ελεγκτές είχαν μεταβληθεί σε αδηφάγα τρωκτικά του δημοσίου χρήματος. Ετσι, καμιά απήχηση δεν είχε η δημόσια επιτίμηση του φαινομένου από τον ίδιο, όταν μετονόμασε τα «μετερίζια» σε ρετιρέ, όπως αγνοήθηκε παντελώς και η απλή επίπληξη(!) στους τότε «συντρόφους» του στη ΔΕΗ, με τη φράση «είπαμε να παίρνετε κάποιο δωράκι, όχι, όμως και 500 εκατ. δρχ.»…
Θα κομίζαμε γλαύκα ες Αθήνας, αν από τη θέση αυτή αναφερόμασταν στον ρόλο και τις ευθύνες του κομματικού συνδικαλισμού, ως προς τα τεράστια ελλείμματα ή τη χρεοκοπία των ΔΕΚΟ, την προβληματική και αναχρονιστική προσφορά τους προς το κοινό, τη δημιουργία και τη μακροημέρευση της διαφθοράς στον δημόσιο τομέα. Επιτέλους, όμως. Γιατί εξακολουθεί να θεωρείται από τα πολιτικά μας κόμματα-και ιδιαίτερα τα δύο μεγάλα-ο κομματικός συνδικαλισμός χρήσιμος ή και απαραίτητος; Μήπως διότι αποτελεί φυτώριο ικανών και εμπείρων στελεχών; Θα ήταν ιλαροτραγικό να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο. Διότι τα άτομα αυτά ελάχιστα έχουν εργασθεί και δοκιμαστεί στην κοινωνική βιοπάλη. Προέρχονται κατά κανόνα από τον κομματικό σωλήνα και τα βασικά προσόντα που διαθέτουν είναι η πίστη και η αφοσίωση προς το κόμμα. Με τα προσόντα αυτά αναδεικνύονται βουλευτές ή και υπουργοί, πάντοτε προς αναγνώριση της κομματικής τους προσφοράς, αφού ουδεμία άλλη δραστηριότητα έχουν να επιδείξουν. Μήπως διότι τα άτομα αυτά εκφράζουν και εκπροσωπούν τις ιδεολογικοπολιτικές αρχές των κομμάτων τους στον εργασιακό χώρο, συνεπώς δε έχουν και ανάλογη προσφορά στην προσέλκυση ψηφοφόρων; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε οι αρχές και τα ιδανικά των κομμάτων μας πρέπει να ταυτισθούν με τον εγκάθετο συνδικαλισμό και ό,τι αυτός συνεπάγεται. Δηλαδή τη χρησιμοποίησή του ως αντιπολιτευτικού δόρατος ή ως κυβερνητικής ασπίδας, ανάλογα με την κομματική τους αντιπαράθεση, τη διαιώνιση της πελατειακής σχέσεως και της αναξιοκρατίας στον τομέα του δημοσίου. Και –γιατί όχι– τη διατήρηση της πρωτοβάθμιας διαφθοράς, η οποία ασφαλώς είναι διαμεσολαβητική για την «προαγωγή» της μίζας και της εξαγοράς σε δεύτερο βαθμό, δηλαδή σε πολιτική διαφθορά.
Με τα δεδομένα αυτά ανακύπτει το τελευταίο και πράγματι επίκαιρο ερώτημα: Κατά την περίοδο αυτή –και με αφορμή το σκάνδαλο Ζήμενς– ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. δείχνουν να έχουν αποδυθεί σ’ έναν αγώνα για την πρόληψη και την πάταξη της διαφθοράς. Προτείνουν, αντιπροτείνουν και διαμάχονται για τα «θεσμικά» μέτρα, που πρέπει να ληφθούν, προκειμένου να εξαλειφθεί η διαφθορά και να εξυγιανθεί ο τομέας του Δημοσίου. (Την ίδια στιγμή ο πρόεδρος του ΟΤΕ «γνωστοποιεί» ότι από τον… Δεκέμβριο του 2006 διερευνά και αναζητεί, ματαίως, στοιχεία για τις δωροδοκίες στελεχών του ΟΤΕ, που ανακύπτουν ή φημολογούνται από τη γερμανική διαδικασία, η οποία έχει ήδη προχωρήσει σε καταδικαστικές αποφάσεις και φυλακίσεις ενόχων). Γιατί, λοιπόν, τα δύο κόμματα εξουσίας δεν ομονοούν στο πρωταρχικό και αυτονόητο: Στην κατάργηση των «συνδικαλιστικών» τους οργανώσεων, οι οποίες –εκτός των άλλων– αποδεδειγμένα είναι εστίες πολιτικής φαυλότητας και διαφθοράς;
(Φοβάμαι, φίλοι αναγνώστες, ότι ούτε εσείς ούτε ο υπογράφων θα έχουμε οποιαδήποτε απάντηση)…
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_27/07/2008_279198
========
Μεταγεννέστερη εγγραφή: 13/4/2009
...για άλλους συνδικαλιστές....
Επιτέλους... η Ελλάδα χωρίς φουγάρα!!!
ου Γιώργου Κράλογλου
Έφτασε πλέον η πολυπόθητη ώρα της νίκης στην επανάσταση που κηρύξαμε ενάντια στην ελληνική βιομηχανία εδώ και 25 χρόνια. Έφτασε η ώρα να δικαιωθούν τα συνδικάτα που έδιωξαν με τις κλωτσιές τη δεκαετία του 1980 (αρχή της επανάστασης...) την τρισκατάρατη Pirelli από τη γραφική και όμορφη Πάτρα για να επανέλθει στον κόσμο που της ανήκει: Στους σταφιδοπαραγωγούς. Έφτασε η ώρα να δικαιωθούν αυτοί που έκλεισαν τα εργοστάσιο αυτοκινήτων της Nissan στο Βόλο γιατί και ο Βόλος πρέπει να μείνει ένα γραφικό ψαράδικο χωριό με ουζάδικα και μουσική Ζορμπά. Οι φρικτές αυτές βιομηχανικές μονάδες πήγαν η μία στην Τουρκία και η άλλη στην Αίγυπτο. Δηλαδή στους χαχόλους. Σ΄ αυτούς που δεν έχουν κουλτούρα. Που δεν ξέρουν από συρτάκι και από ουζάκι και τεμπελιά στην παραλία με όλους τους αραχτούς κουλτουριάρηδες...
Ας μείνουν εκεί λοιπόν στους υποανάπτυκτους τριτοκοσμικούς και όχι στην Ελλάδα που είναι το καμάρι της Ευρώπης...
Έφτασε η ώρα να δικαιωθούν όλοι αυτοί που πολέμησαν τα ναυπηγεία, τα τσιμεντάδικα, τα λιπάσματα, τα χημικά. Η ώρα που θα μείνουμε με τις γραφικές ταβερνούλες μας, τα γραφικά γκαρσόνια, τα σουβλάκια μας και το συρτάκι ντανς...
Έφτασε η ώρα να μην βλέπουμε φουγάρα βρε αδερφέ. Και για να μην παρεξηγηθώ. Βεβαίως δέχομαι ότι τόσο από την στήλη αυτή όσο και από τις σελίδες του περιοδικού "Κεφάλαιο" δεν παραλείπω να υπενθυμίζω ότι η Ελλάδα τελειώνει βιομηχανικά και πολύ σύντομα θα βρεθεί έξω από το χάρτη της βιομηχανικής Ευρώπης. Αλλά αυτή την φορά δεν κάνω εγώ τις επισημάνσεις. Εγώ απλώς θα υπενθυμίσω και θα υπογραμμίσω ορισμένα γεγονότα που είναι αναμφισβήτητα και κάποια άλλα που θα συμβιούν πολύ σύντομα.
Οι επισημάνσεις ανήκουν σε ένα βιομήχανο. Στον μέχρι την περασμένη εβδομάδα Πρόεδρο του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορ. Ελλάδος και πρόεδρος της Αλουμύλ, κ. Γ. Μυλωνά. Διαβάστε αυτό το απόσπασμα από την ομιλία του στην Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου του: «Η Ελληνική βιομηχανία τα τελευταία χρόνια έχει αποδυναμωθεί σημαντικά, εξαιτίας επιχειρηματικών λαθών, κυβερνητικής απαξιωτικής θεώρησής της, και κυρίως λόγω της παγκοσμιοποίησης. Αλλά και ποιος να θέλει να γίνει βιομήχανος, σε μια χώρα, που μόνο οι τομείς παροχής υπηρεσιών θεωρείται ότι αντιπροσωπεύουν το μέλλον της χώρας; Ή όταν ξέρει ότι θα είναι ο υπ’ αριθμόν ένας εχθρός της ακατανόητα πανίσχυρης και απυρόβλητης αριστεράς, ή και όποιου άλλου δυσαρεστημένου-διαμαρτυρομένου, που εκεί προσωποποιεί τις όποιες του ιδεολογικές και μη αντιδράσεις, δίκαιες ή άδικες;
Αλλά για τι μεγέθους Ελληνική βιομηχανία μιλάμε; Για τη General Motors, τη Sony, τη Fiat; Ποιο είναι το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά της ελληνικής βιομηχανίας που όλοι πυροβολούν; Για ποιους κολοσσούς και ποια μονοπώλια μιλάνε; Η Ελληνική βιομηχανία είναι μικρομεσαία και δεν είναι απρόσωπη.»
Τι θέλει να πει ο κ. Μυλωνάς ή καλύτερα τι ξέρει και το λέει με τον τρόπο που το λέει; Γνωρίζει πολύ καλά από τον χώρο που δραστηριοποιείται ότι πολύ σύντομα η Ελλάδα θα σταματήσει να συμπεριλαμβάνεται στις χαλυβουργικές και μεταλλουργικές χώρες. Όχι βέβαια ότι ήταν ποτέ ιδιαίτερα σημαντική. Αλλά στην Ευρώπη η Ελλάδα είχε ενοχλήσει και με το νικέλιο, και με τον χάλυβα και με το αλουμίνιό της. Αυτά όλα όμως ήδη (στην ουσία) ανήκουν στο χτες. Η σημερινή τους παρουσία στην εθνική παραγωγή είναι μαγική εικόνα. Η ίδια εικόνα «μαγική» θα συνεχιστεί για 1-2 χρόνια στους κλάδους σιδηρουργίας, σιδηροκατασκευών, ηλεκτρολογικών και ειδών οικοδομής. Από εκεί και πέρα γλυτώνουμε και από αυτούς. Θα φύγουν από την μέση και ό,τι θέλουμε, τέλος πάντων, θα το παραγγέλνουμε από το εξωτερικό. Άλλωστε αυτό βλέπουν και οι Κινέζοι και μας γέμισαν μικρομάγαζα που πολύ σύντομα θα εξελιχθούν σε σούπερ-μάρκετ ειδών για το σπίτι και το νοικοκυριό γενικά.
Αφού βολευόμαστε με τα κινέζικα, τα τούρκικα, τα ινδικά και τα πακιστανικά προϊόντα, τι τα θέλουμε τα δικά μας.
Ξοφλήσαμε λοιπόν με τους άθλιους της βιομηχανίας και τα σκληρά τους καπέλα. Βεβαίως υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα στο οποίο ούτε εγώ ούτε άλλος μπορεί να δώσει απάντηση. Το ερώτημα είναι ποιους θα βρίζουμε τώρα ότι κερδίζουν το καταπέτασμα και αντί να τους φορολογούμε τους αφήνουμε να πίνουν το αίμα του λαού; Τι θα γίνουμε χωρίς βιομήχανους που συνηθίζαμε να καταδικάζουμε ως εχθρούς της οικονομίας και του λαού; «Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μια κάποια λύση...» που πολύ σωστά λέει ο μεγάλος Καβάφης στο εκπληκτικό ποίημά του: Περιμένοντας τους βαρβάρους.
Σχόλια