ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ Η ΦΥΛΑΞΗ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ ΜΑΣ.

την
H επιστροφή των συνόρων.
Με αφορμή τις επιθέσεις των λαθρομεταναστών στα σύνορά μας στο Έβρο και των θέσεων μιας μικρής μειοψηφίας σχετικά με το ιδεολόγημα των “ανοικτών συνόρων”, τίθεται το θέμα της αξίας των συνόρων.

Με ποια επιχειρήματα μπορεί κανείς να υπερασπιστεί τα σύνορα της δικής του χώρας σε έναν κόσμο όπου η κατάργησή τους θεωρείται ως η υψηλότερη ηθική αρχή, η τελευταία ενσάρκωση του καλού!

Πολλοί «προοδευτικοί» (κατ΄όνομα) στη χώρα μας δήλωναν και δηλώνουν: «δεν υπάρχουν σύνορα». Τα σύνορα πουθενά, γιατί τα σύνορα απαγορεύουν, κλείνουν, περιορίζουν.
Είναι λοιπόν οπισθοδρόμηση να τα υπερασπίζεσαι;
Η επιστήμη και τα μαθηματικά μας δίνουν ξεκάθαρες απαντήσεις.
Τα όρια ορίζουν μια «οντότητα».
Χωρίς «οντότητα» δεν υπάρχει ζωή.
Η ζωή γεννιέται από τη στιγμή που ένα μέσα ξεχωρίζει από ένα έξω.
Για χιλιετίες η αντίληψη των ορίων, των συνόρων, συνοδεύει την πορεία των πολιτισμών.

Η Ρώμη ιδρύθηκε με το χάραγμα ενός κύκλου από τον Ρωμύλο, η Αθήνα και ο ελληνικός πολιτισμός της πόλης-κράτους δεν θα υπήρχαν χωρίς τα τείχη. Η δημοκρατία γεννήθηκε και υπάρχει χάρη στον ορισμό του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και αφορά πολίτες ενός τόπου με σαφή όρια. Η ύπαρξη συνόρων και κράτους δίνει υπόσταση στην έννοια του πολίτη με πολιτικά δικαιώματα. Αν τα σύνορα εξαφανισθούν τότε μιλάμε για μια κατάσταση όπου χάνεται η ιδιότητα του πολίτη και το όν αμέσως πέφτει οδυνηρά στην κατάσταση του δούλου, άθυρμα στα χέρια μια απροσδιόριστης αρχής. Αυτό προσπαθούν να αποφύγουν οι οπαδοί των “ανοικτών συνόρων”. Εμφανίζουν τη διαδικασία σαν μια “ανθρωπιστική” πράξη για να κατηγορήσουν όσους έχουν ενστάσεις σαν βάρβαρους που δεν καταλαβαίνουν από ανθρωπιά! Αποκρύπτουν όμως το προφανές, αφού:

Κανένα κράτος δεν μπορεί να δεχτεί εντός των ορίων της κυριαρχίας του όλους τους ανθρώπους που επιθυμούν να εγκατασταθούν σε αυτό παραχωρώντας τους πολιτικά δικαιώματα διότι απλούστατα θα οδηγούνταν στην αυτοκαταστροφή.
Εμείς σαν Ελλάδα έχουμε το δικαίωμα να φυλάμε τα σύνορά μας;
Aναμφισβήτητα ΝΑΙ.
Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα στα τελευταία γεγονότα!
Oι χώρες δεν δικαιούνται απλώς, αλλά υποχρεούνται να προστατεύουν τα σύνορά τους για να προστατεύουν την υπόστασή τους και με βάση την υπόσταση αυτή να προστατεύουν και το Διεθνές Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το δικαίωμα στην αυτοπροστασία των χωρών είναι ο θεμέλιος λίθος του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ και σε αυτό βασίζεται ολόκληρο το διεθνές σύστημα.
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν έχει απλώς το δικαίωμα, αλλά την υποχρέωση να ασκήσει όποιο μέσον κρίνει αναγκαίο, ώστε να προστατεύσει τα σύνορά της. Ιδιαίτερα όταν δέχεται τόσο μεγάλους αριθμούς παρανόμως εισερχομένων μεταναστών, οι οποίοι απειλούν, όχι μόνο την εθνική ασφάλεια, αλλά την ίδια την επιβίωση της χώρας.
Δεν βρίσκω καλλύτερο υποστηρικτή των συνόρων από τον Ρεζίς Ντεμπρέ (συντρόφου εν όπλοις του Τσε Γκεβάρα): Γράφει: Στο βιβλίο «Εγκώμιο των συνόρων» (Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ-2010), που είναι συγκλονιστικό και δραματικά επίκαιρο.
Κατεδαφίζει όλη αυτήν την “αριστεροδέξια” ιδεολογική κομπίνα των: «no limits» και «no boarders». Μια πλάνη ή όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε μια ιδεοληψία που έχει εμποτίσει τον «πολιτισμό» του κόσμου μας.
Ψυχολογική παραδοχή του Ντεμπρέ είναι ότι, ο ασύνορος κόσμος αποτελεί το «βάλιουμ» σ’ έναν επώδυνο κόσμο, που σε κάνει να ονειρεύεσαι ό,τι επιθυμείς και να αποφεύγεις να τον αντιμετωπίσεις.
Ο Ντεμπρέ παραμένει ριζοσπάστης, κατεβαίνοντας όμως στη ρίζα των πραγμάτων, όπως ομολογεί.
Έτσι, εγκωμιάζει τα σύνορα για να αντικρούσει τη «βλακώδη ιδέα που γοητεύει τη Δύση: η ανθρωπότητα που δεν είναι σε σωστό δρόμο, θα τα πήγαινε καλύτερα αν δεν υπήρχαν σύνορα».

Οι ριζικές του παραδοχές δεν προέρχονται από μια ακροδεξιά εθνικιστική, συντηρητική ουτοπία, αλλά αντίθετα, μάλλον από μια μεταμαρξιστική εξελιγμένη σκέψη, δημοκρατική και ευρωπαϊκή. Ως οντολογική αναζήτηση της ανθρώπινης ουσίας, ενάντια στην ου-τοπία του μετανθρώπου, ενός ιπτάμενου δίποδου χωρίς έδαφος και όρια.

Ο Ντεμπρέ ξεκινά από μια βασική αρχή της ανθρώπινης φύσης: «Πώς βάζεις τάξη στο χάος;» Τραβώντας μια γραμμή. Ξεχωρίζοντας το «εντός» και το «εκτός», το «εδώ» και το «εκεί». Έτσι ο σωρός γίνεται «σύνολο».
Ο Ντεμπρέ λέει: τα σύνορα του κόσμου χρειάζεται να είναι ορατά και συμφωνημένα, αναγνωρίσιμα και όχι κρυφά. Αλλιώς, όπου δεν υπάρχουν σύνορα, θα υψώνονται τείχη και φράκτες. Το τείχος κρύβει τον Άλλον, ενώ το σύνορο τον αναγνωρίζει, αποδεχόμενο την ταυτότητά του, αλλιώς καταλήγει σε ολοκληρωτισμό, μηδενισμό και ναρκισσισμό: «Αν δεν υπάρχουν παντοτινά σύνορα, υπάρχει πάντα ένα έσχατο σύνορο»: ουσιαστικά το μηδέν, ο μηδενισμός. Αναγνωρίζοντας το σύνορο αναγνωρίζουμε την πολυπλοκότητα, τη διαφορετικότητα του κόσμου.

• Το αντίθετο μετατρέπει έναν χώρο αδιάκοπης διάβασης σε χώρο διαμονής, αυξάνοντας το άγχος και το υπαρξιακό κενό.
• Πίσω από τη νεοφιλελεύθερη γοητεία του «χωρίς σύνορα» κρύβεται ένας κόσμος στον οποίο τελικά κυριαρχεί ο ισχυρότερος.
• Η αποικιοκρατία της Δύσης εξαγνίζεται με την ψευδαίσθηση μιας απόλυτης ελευθερίας, που οδηγεί όμως σε «καθεστώτα τύπου απαρτχάιντ στην καρδιά του παγκόσμιου χωριού», εγκαθιστώντας την απόλυτη ταξική κοινωνία και εκμετάλλευση.
Κλείνοντας να επαναλάβω ακόμη δυο λόγια του Ντεμπρέ:

«χρειαζόμαστε μιαν ηθική του συνόρου, αναγκαία όσο ποτέ, ικανή να προστατεύσει τον άνθρωπο από τον «εγκλωβισμό στην ιδιαιτερότητα και τη διάλυση στην οικουμενικότητα».
Φυσικά σ ένα κείμενο που πάει κόντρα στο συρμό της εποχής, που υπερασπίζεται την ιστορία, την ταυτότητα του λαού (που μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε λαός!), δεν θα μπορούσε να απουσιάσει η αναφορά του νομπελίστα Κόνραντ Λόρεντς σχετικά με την ρήξη με την παράδοση (άλλη μια έννοια που έχει υποστεί κακοποίηση!)
“ Έχουμε ταυτίσει την παράδοση με τη συντηρητικότητα, και θεωρούμε ότι κάθετι καινοτόμο/επαναστατικό πρέπει να είναι απαλλαγμένο από τις «παλιές ιδέες».
Αυτό είναι λάθος. Ο μόνος τρόπος για να «ξεκινήσουμε από την αρχή» είναι να επιστρέψουμε στα σπήλαια και να προσπαθούμε να ανάψουμε φωτιά τρίβοντας ξύλα. Δεν μπορούμε να δούμε παραπέρα αν δεν πατήσουμε στους ώμους γιγάντων.
«Όποιος αρνείται συστηματικά κάθε αξία της σοφίας των παλαιότερων και κάθε έννοια της παράδοσης, υποπίπτει στο σοβαρό σφάλμα να πιστέψει ότι η επιστήμη είναι ικανή να δημιουργήσει από το μηδέν, και μόνο με τη λογική, έναν πλήρη πολιτισμό, με όλα όσα περιλαμβάνει.»
“Ως ζώα και ως άνθρωποι είμαστε προϊόντα της φυσικής εξέλιξης και της πολιτιστικής εξέλιξης. Μέρος της πολιτιστικής συνέχειας είναι η γλώσσα κάθε λαού και οι ιδιωματισμοί, τα ήθη και τα έθιμα, οι παραδόσεις, η θρησκεία (ακόμα κι αν είσαι άθρησκος), η ιστορία, οι μύθοι, η μαγειρική, η μουσική, οι δεισιδαιμονίες και οι ενδυμασίες.
Διαγράφοντας το παρελθόν χάνουμε την ουσία του παρόντος, αφού ένας άνθρωπος χωρίς ρίζες δεν είναι τίποτα άλλο από έρμαιο των εκάστοτε εξωτερικών πιέσεων και καταστάσεων.
Η ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, όπου όλοι οι άνθρωποι αναπαράγουν μοντέλα συμπεριφοράς νεόδμητα, τα οποία δεν έχουν καμία αναφορά και καμία σχέση με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε λαού, δεν δημιουργεί «πολίτες του κόσμου», αλλά ομοιόμορφα –και εύκολα στο χειρισμό- όντα.
Αυτή η ομοιομορφία, η έλλειψη ποικιλότητας και προσωπικότητας, ταιριάζει φυλογενετικά στα μυρμήγκια, αλλά όχι στους ανθρώπους.”

Αντισταθείτε, λοιπόν αντισταθείτε. Τα σύνορα ορίζουν την ταυτότητά μας.
@G.P. 
===========================
blogger:
Σχετικά με το βιβλίο του Ρεζίς Ντεμπρέ.
Διαβάστε την κριτική:
======================
--------------------
 ================
================

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου