ΑσημακόπουλοςΉδη από την αρχαία ελληνική γραμματεία σε αναλυτικά ή και πολιτειακά σχήματα οι φιλόσοφοι-διανοούμενοι συγκροτούν μια διακριτή κατηγορία. Στη νεωτερικότητα και ως αποτέλεσμα ευρύτερων μετασχηματισμών, από την εποχή της υπόθεσης Ντρέιφους, η κοινωνική κατηγορία των διανοουμένων εμφανίζεται στη δημόσια σφαίρα. Μορφές όπως ο Ζολά ή ο Ζωρές διακρίνονται. Στη θεώρηση του Λένιν, η επαναστατημένη διανόηση, μέσα από τη μορφή του κόμματος-επαγγελματιών επαναστατών αποτελεί βασικό τμήμα του επαναστατικού μπλοκ. Είναι μια μετεξέλιξη με στοιχεία τομής αλλά και συνέχειας με την παράδοση της ριζοσπαστικής ιντελιγκέντσιας του ναροντνικού κινήματος. Ο Γκράμσι θα κάνει λόγο για τους οργανικούς διανοουμένους. Στα κινήματα του 1968, η ριζοσπαστική διανόηση θα διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στα ρεπερτόρια και στην ανανέωση της κοινωνικής θεωρίας. Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα η εγχώρια αριστερή-προοδευτική διανόηση θα δώσει μεγάλες μάχες στον αγώνα για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική προκοπή.
Σε διάφορες στιγμές της περιόδου Σημίτη πραγματοποιούνται δημόσιες συλλογικές παρεμβάσεις αριστερών διανοουμένων που δηλώνουν την υποστήριξή τους στην εξουσία με πλέον χαρακτηριστική την υπόθεση Οτζαλάν (1999). Τα επόμενα χρόνια θα υπάρξουν υπό τη μορφή δημόσιων συλλογικών παρεμβάσεων, διακηρύξεις αριστερών διανοουμένων που υποστηρίζουν το Σχέδιο Ανάν (2004), το βιβλίο Ιστορίας της Στ' Δημοτικού (2007) και το Μνημόνιο (2010-2012).
Αριστεροί διανοούμενοι υπέρ της εξουσίας
Σε όλες τις περιπτώσεις υπήρχαν και αντίθετες δημόσιες παρεμβάσεις αριστερών διανοουμένων που αντιστέκονταν στις κατευθύνσεις της εξουσίας. Ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά των αριστερών διανοούμενων που υποστήριξαν δημόσια την εξουσία από τη δεκαετία του ’90 και μετά είναι:- Η θεώρηση του εθνικού φαινομένου αποκλειστικά και δογματικά στη βάση των μοντερνιστικών θεωριών (Γκέλλνερ, Μπ. Άντερσον, Χόμπσμπαουμ, Κεντούρι) και η συναφής εχθρότητα στο εθνικό υπέρ ενός μεταεθνικού υπαρκτού ευρωπαϊσμού.
- Η απόρριψη του ελληνικού λαού με σάρκα και οστά, ιστορικές μνήμες, αγωνιστικές παραδόσεις, πολιτισμική ατμόσφαιρα, υπέρ ενός α-εθνικού πλήθους.
- Η εισαγωγή θεωρητικών σχημάτων, χωρίς τη συνάρθρωσή τους με τις εθνικολαϊκές εμπειρίες και εγχώριες κοινωνικές πραγματικότητες, η αδυναμία-άρνηση διαμόρφωσης μιας αυτόχθονης θεωρίας για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.
- Ο διαχωρισμός του εθνικού από το κοινωνικό και η αντιθετική παρουσίασή τους, στις θεωρητικές προσεγγίσεις και στην πολιτική.
- Η αποσιώπηση ή διαστρέβλωση του χαρακτήρα και της ιστορικής διαμόρφωσης του τουρκικού κοινωνικού σχηματισμού, του ρόλου και της φύσης του σύγχρονου τουρκικού κράτους, των κυρίαρχων ιδεολογιών και επεκτατικών πολιτικών του.
- Η άρνηση της αντιιμπεριαλιστικής διάστασης του πολιτικού-θεωρητικού αγώνα και η εμμονή σε μια πούρα αντικαπιταλιστική θεώρηση, η οποία μετεξελίσσεται σε έναν δικαιωματισμό φιλελεύθερης κοπής ή σ’ έναν στενό συνδικαλιστικό αγώνα.
- Η πρόσδεση –στις περισσότερες περιπτώσεις– σε ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους ή σε υπερεθνικούς θεσμούς.
Τα σύνορα και οι Πανεπιστημιακοί μπροστά
Το πρώτο κείμενο-διακήρυξη των 85 Ελλήνων πανεπιστημιακών κυκλοφόρησε στις 9 Μαρτίου 2020 με τίτλο το "Πρόβλημα του ελληνικού λαού δεν ήταν ποτέ οι πρόσφυγες". Το δεύτερο κείμενο-διακήρυξη 70 Ευρωπαίων διανοουμένων (και Ελλήνων) που δημοσιεύτηκε στη γαλλική Le Monde (10 Μαρτίου 2020) με τίτλο "Χωρίς δικαίωμα ασύλου δεν υπάρχει πια Ευρώπη".Το πρώτο κείμενο (αρκετοί είχαν αντιμνημονιακή τοποθέτηση) απομονώνει το προσφυγικό-μεταναστευτικό από την απροκάλυπτη εργαλειοποίησή του από το τουρκικό κράτος για το οποίο δεν αναφέρει τίποτα. Υπερμεγεθύνει, όμως, τις υπαρκτές εκδοχές ενός ακροδεξιού λόγου. Ενώ ορθά διακηρύσσει ότι «εχθροί του ελληνικού λαού δεν ήταν ποτέ οι πρόσφυγες», ότι οι πρόσφυγες δεν προκάλεσαν την παγκόσμια κρίση και ότι είναι θύματα των επεμβάσεων του δυτικού ιμπεριαλισμού, δεν αναφέρουν απολύτως τίποτα για το ρόλο τουρκικού κράτους. Αποσιωπούν την κίνηση της Τουρκίας ως ιμπεριαλιστικής-περιφερειακής δύναμης στην περιοχή, την υποκίνηση από εκείνη αντιδραστικών δυνάμεων, εμφυλίου πολέμου και τελικά την ανοιχτή εισβολή της στη Συρία.
Εισβολή που προκάλεσε κύματα προσφύγων-μεταναστών και την μετέπειτα συστηματική πολιτική εποικισμού στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Αυτό το μεθόδευσε μέσω της ενίσχυσης δικτύων δουλεμπορικού χαρακτήρα διακίνησης ανθρώπων. Η Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας και η επικρατούσα ερμηνεία που δίνουν και τα δύο μέρη επ’ ωφελεία τους είναι εις βάρος της Ελλάδας και των προσφύγων-μεταναστών.
Εκτός πραγματικότητας
Το κείμενο, ωστόσο, δεν αναφέρει τίποτα για την ανοιχτή και ευθεία εμπλοκή της τουρκικής στρατοχωροφυλακής στην προσπάθεια μαζικής παραβίασης των ελληνικών συνόρων στον Έβρο. Το κείμενο μιλάει για ολιγαρχία πλούτου σε Ελλάδα και Τουρκία και πολιτικών υπηρετών αυτής, σε μια λανθάνουσα θεώρηση ίσης κατανομής ισχύος και ευθύνης, απόρροια του σχήματος ότι κυρίαρχη αιτία της ελληνοτουρκικής διαμάχης είναι ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων.Αυτή την άποψη ο Νίκος Πουλαντζάς από τη δεκαετία του ’70 είχε χαρακτηρίσει εκτός πραγματικότητας. Αποσιωπώντας το ρόλο του τουρκικού κράτους, δηλαδή μιας κυρίαρχης διάστασης του ζητήματος, η διακήρυξη μοιάζει με το συλλογικό κείμενο αριστερών διανοουμένων για υποστήριξη της Συμφωνίας των Πρεσπών. Σ' εκείνο παραλειπόταν ο καταλυτικός ρόλος του διεθνούς παράγοντα και η αντιδημοκρατική επιβολή της στους Έλληνες.
Τέλος το κείμενο δεν λέει τίποτα για τις συνθήκες εμφάνισης ενός ακροδεξιού λόγου και πώς αυτός ανατρέπεται, ειδικά μετά την εμπειρία των τελευταίων 10 χρόνων. Δεν αναφέρει τίποτα για το ζήτημα αν υπό τις δεδομένες συνθήκες τα σύνορα πρέπει ή όχι να παραμείνουν κλειστά, δεν αναφέρει τίποτα για την ανάγκη διεθνοποίησης του προσφυγικού-μεταναστευτικού, ενός ζητήματος που από τη φύση του είναι διεθνές και ανθρωπιστικό. Ούτε προτείνει κάτι.
Διαστρέβλωση πραγματικότητας από Le Monde
Το δεύτερο κείμενο των 70 Ευρωπαίων διανοουμένων είναι πολύ χειρότερο από το προηγούμενο. Διαστρεβλώνει ευθέως την πραγματικότητα, αποκρύπτοντας βασικές διαστάσεις. Είναι βαθύτατα υποκριτικό, αναπαράγει αποικιακές ψυχώσεις και είναι απολογητικό του ρόλου της ΕΕ. Συγκεκριμένα, ο ιμπεριαλιστικός και απάνθρωπος ρόλος της Τουρκίας απλά εξαφανίζεται, απεναντίας κατ’ ουσίαν αθωώνεται. Η Συρία χαρακτηρίζεται εγκληματικό κράτος, όταν η προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης Άσαντ που προκάλεσε τον πόλεμο, ήταν ενεργητική επιλογή όχι μόνον του τουρκικού, αλλά και του δυτικού ιμπεριαλισμού για λόγους γεωπολιτικού ελέγχου.Η Ελλάδα καταγγέλλεται για την επιλογή της να αναστείλει τις διαδικασίες υποβολής ασύλου και να κλείσει τα σύνορα χωρίς να αναφέρει γιατί συνέβη αυτό. Οι πολίτες της Λέσβου καθυβρίζονται, όταν η ΕΕ και η Τουρκία –ο καθένας για τους δικούς του λόγους– επιχειρούν να μετατρέψουν τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου σε απάνθρωπα κέντρα κράτησης.
Η ευρωκεντρική-αποικιακού χαρακτήρα θεώρηση του κειμένου των 70 Ευρωπαίων διανοουμένων προτείνει ουσιαστικά τη μετατροπή ολόκληρης της ελληνικής επικράτειας σε κέντρο κράτησης προσφύγων-μεταναστών. Δεν αναφέρει τίποτα για διαμοιρασμό των προσφύγων-μεταναστών στα κράτη-μέλη της ΕΕ, για άνοιγμα συνόρων των κρατών-μελών της ΕΕ, ούτε κάνει μνεία στη ανάγκη υποβολής αιτήσεων ασύλου στα προξενεία των κρατών-μελών της ΕΕ στην Τουρκία.
Επιπρόσθετα, δεν ζητά τη διεθνοποίηση του προσφυγικού-μεταναστευτικού ζητήματος στο επίπεδο του ΟΗΕ, ούτε κάνει λόγο για την ανάγκη οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης των χωρών προέλευσης. Τέλος δεν θέτει το κεντρικό πρόβλημα της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου, το Τουρκικό Πρόβλημα, όπως το είχε θέσει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης το 1996 ή ακόμα παλαιότερα τη δεκαετία του 1980.
Τσιμουδιά για Οτσαλάν
Το κείμενο στη Le Monde δεν έχει σχέση με τη διεθνιστική γραμμή και αγωνιστική κληρονομιά για την Ανατολική Μεσόγειο σπουδαίων μορφών όπως της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Πιέτρο Ινγκράο, του Χάρολντ Πίντερ. Η χρησιμοποίηση στο κείμενο μιας ορολογίας του Ζαν Ζιγκλέρ έχει τα στοιχεία της ιστορικής αλλοίωσης της διαδρομής ενός προσώπου. Η υποκρισία των 70 Ευρωπαίων διανοουμένων καταγράφεται ήδη στον τίτλο της διακήρυξης.Τα κράτη-μέλη της ΕΕ αρνήθηκαν να χορηγήσουν άσυλο σε έναν άνθρωπο, τον ορισμό του πολιτικού πρόσφυγα της περιοχής, του Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει καμία κινητοποίηση Ευρωπαίων αριστερών διανοουμένων για την απελευθέρωσή του από τις φυλακές του Ιμραλί. Οι ευθύνες των Βαρουφάκη, Δουζίνα, Μπαλτά, Χριστόπουλου κ.α. που υπογράφουν το κείμενο είναι μεγάλες.
Η ελληνική διανόηση οφείλει να αναδεικνύει το τουρκικό πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις για να έχει σχέση με το διεθνισμό και τον ανθρωπισμό. Επίσης να αναδεικνύει την ανάγκη η Ευρώπη να απαλλαγεί από τις αποικιακές της ψυχώσεις. Και όχι να νομιμοποιεί την τουρκική βαρβαρότητα. Τέλος, η αναφορά περί "εθνολαϊκισμού" απλά επιβεβαιώνει τους λόγους ιστορικής υποχώρησης της Αριστεράς στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, την αποσύνδεσή της από την εργατική τάξη και τα κυριαρχούμενα κοινωνικά στρώματα, με πλέον πρόσφατο παράδειγμα το Brexit.
Η μεγάλη, πλανητικής κλίμακας, μετακίνηση πληθυσμών αποτελεί μια σταθερά στο πέρασμα των αιώνων, λαμβάνοντας και συγκρουσιακές μορφές. Η διαμόρφωση των σημερινών εθνών της Ευρώπης είναι το ιστορικό προϊόν και αυτής της διαδικασίας, με τις μεγάλες μεταξύ τους διαφοροποιήσεις στις συνθήκες εθνογένεσης. Η νεωτερικότητα, (συμβατικά ορίζεται από το 1789 μέχρι και το 1989) παγίωσε την ιστορικά εξελισσόμενη μορφή της σύζευξης έθνους-κράτους και το αντίστοιχο διεθνοπολιτικό σύστημα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩΟ Ψυχρός Πόλεμος διαμόρφωσε συνθήκες παγώματος στις μετακινήσεις πληθυσμών, εθνοκρατικά μοντέλα ανάπτυξης-συναίνεσης, δυναμικές εμφανίσεις πολυεθνικών κεφαλαιοκρατικών μορφών ως κυρίαρχη έκφραση της καπιταλιστικής διεθνοποίησης και ανάδυση περιφερειακών-υπερεθνικών ολοκλήρωσεων μέσα στις αντιφατικές κινήσεις τους.
Στην ελληνική κοινωνία το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι ανολοκλήρωτο και γι’ αυτό διαχρονικό, λαμβάνοντας διάφορες μορφές, ενοποιητικές, απελευθερωτικές, αντιστασιακές, αμυντικές. Το αίτημα αυτό συνδέεται άρρηκτα με τη δημοκρατία, το κοινωνικό ζήτημα και τη γεωπολιτική κίνηση. Οι πιο σημαντικοί Έλληνες πολιτικοί του 20ου αιώνα (Ελευθέριος Βενιζέλος, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου) παρά τις αδυναμίες τους, διεκδίκησαν κάποιο βαθμό αυτονομίας για το ελληνικό κράτος στις συνθήκες που έδρασαν.
Η ελληνική πολιτική τάξη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 χαρακτηρίζεται από ετερόνομες και δορυφορικές σχέσεις προς τον ευρωατλαντικό παράγοντα. Η διαδικασία διεθνούς ενσωμάτωσης της Ελλάδας σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έλαβε χαρακτηριστικά αποεθνικοποίησης και αποδόμησης της παραγωγικής βάσης. Τις συνθήκες αυτές τις εσωτερίκευσε μέσα από τη διαδρομή που οδήγησε στα μνημόνια, που με τη σειρά τους χάλκευσαν περαιτέρω τα δεσμά της εξάρτησης.
Η στάση της ΝΔ
Απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό, η ελληνική πολιτική τάξη αναίρεσε σταδιακά την πολιτική ύπαρξης μίας και μόνο –νομικού χαρακτήρα– διαφοράς (οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας). Αντ' αυτού αναγνώρισε πολλά διμερή ζητήματα προς επίλυση είτε μέσω Χάγης, είτε μέσω απευθείας πολιτικών διαπραγματεύσεων, θέτοντας σε κρίση ζητήματα εθνικής κυριαρχίας. Παράλληλα, απέφυγε να εφαρμόζει το δικαίωμα των 12 ναυτικών μιλίων και να κηρύξει ΑΟΖ και έδειξε ολιγωρία στις σχέσεις με τη Λιβύη, ενώ στο Κυπριακό συντάσσεται με σχέδια επίλυσης τύπου Ανάν.Μετά την ήττα του αντιμνημονιακού κινήματος, το αίτημα εθνικής ανεξαρτησίας ουσιαστικά δεν εκπροσωπείται στον κομματικό ανταγωνισμό. Λανθάνει, όμως, ένας δυισμός μεταξύ της πολιτικής τάξης και τμημάτων της κοινωνίας, όπως κατέδειξε η κινητοποίηση ενάντια στις "Πρέσπες".
Η κρίση του μεταναστευτικού, με τη μορφή των τελευταίων ημερών, συμπυκνώνει τη συγκρουσιακή σχέση εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας και τουρκικού επεκτατισμού, σε συνθήκες διαχείρισης ενός διεθνούς ζητήματος με κυρίαρχες ανθρωπιστικές διαστάσεις. Το μεταναστευτικό αφενός θέτει την ελληνική πολιτική τάξη προ των ευθυνών της, αφετέρου παρέχει δυνατότητες για ριζική ανατροπή πολιτικών μιας 25ετίας. Κι αυτό, λόγω ενεργοποίησης για επιβίωση και ανάταξη της πλειονότητας του λαού. Οι απροκάλυπτα επιθετικές ενέργειες της Άγκυρας βοήθησαν σ’ αυτό.
Η κυβέρνηση της ΝΔ έλαβε την αυτονόητη απόφαση φύλαξης των συνόρων στον Έβρο και αποτροπής της καθοδηγούμενης από την Άγκυρα μαζικής παραβίασής τους. Βέβαια, προηγήθηκαν οι παλινωδίες ενός επταμήνου, που αντανακλούσαν την αποεθνικοποιημένη ελληνική άρχουσα τάξη και τον δορυφορικό της χαρακτήρα απέναντι στην ΕΕ.
Αυτό φάνηκε με την απόφαση δημιουργίας κλειστών κέντρων στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου που προκάλεσε εξέγερση των νησιωτών, ως αποτέλεσμα διαδοχικών κινητοποιήσεων. Η αποφασιστική, μέχρι σήμερα, στάση της κυβέρνησης, με αφετηρία τα γεγονότα στον Έβρο, όσο και αν τονίζεται επικοινωνιακά, εξέφρασε το κοινό αίσθημα και συσπείρωσε τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Η στάση ΣΥΡΙΖΑ και ο αριστερός μεταμορφισμός
Ο ΣΥΡΙΖΑ, τις πρώτες μέρες των επεισοδίων στον Έβρο κινούνταν μεταξύ αμηχανίας και της γραμμής "ανοιχτά σύνορα". Είναι το ιστορικό αποτέλεσμα της μεταεθνικής Αριστεράς που κυριαρχεί από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Κεντρικές έννοιες της μεταεθνικής Αριστεράς είναι η θεωρία ότι το έθνος είναι επινόηση-κατασκευή που δημιούργησε αφετηριακά το νεοελληνικό κράτος και οι διανοούμενοι της αστικής τάξης. Επίσης, η άρνηση της ιστορικής συνέχειας του έθνους, το οποίο δεν αποτελεί πηγή έμπνευσης αλλά εχθρότητας. Δηλωτικές είναι οι απόψεις για το 1821.Μέχρι τη δικτατορία κυριαρχούσε στην ελληνική Αριστερά, η ΕΑΜική εθνικο-λαϊκή αφήγηση του 1821 (Ζέβγος, Λαμπρινός, Βαλέτας, Γληνός, Βελουχιώτης) και η οικείωση του Μακρυγιάννη. Μετά την Μεταπολίτευση έρχεται η σταδιακή μεταμόρφωση, που συντελέστηκε αρχικά μέσω μιας επιστημονικού χαρακτήρα κριτικής στην εθνικο-λαϊκή αφήγηση του 1821 που συναντούσε την κριτική στο "λαϊκό-λαϊκισμό". Η κριτική ασκήθηκε από σημαντικούς διανοουμένους στην πρώτη φάση της μεταπολίτευσης (Ελεφάντης και Φ. Ηλιού). Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και μετά η Αριστερά μετατοπίζεται προς μια επιθετική και φανατική απόρριψη του εθνικο-λαϊκού στοιχείου.
Έτσι εξηγείται η εχθρότητα απέναντι στα σχήματα του Ζαμπέλιου, του Παπαρρηγόπουλου, στη μαρξιστική θεώρηση της ιστορικότητας του ελληνισμού των Σβορώνου, Μοσκώφ, Ψυρούκη, αλλά και η αποσιώπηση πολύ σημαντικών Ελλήνων ιστορικών από τον Καναδά και τις ΗΠΑ, όπως ο Σταυριανός και ο Βρυώνης. Έτσι, επίσης, εξηγείται η αγνόηση των έργων και παρεμβάσεων μορφών του αριστερού βενιζελισμού όπως οι Παπαναστασίου, Σοφιανόπουλος, Καραβίδας και Δανιηλίδης. Φυσικά, σε αυτό έχει ευθύνη και το ανδρεοπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Τότε συναντήθηκαν το εκσυγχρονιστικό ρεύμα με τις κατευθύνσεις της ριζοσπαστικής-ανανεωτικής Αριστεράς στο πεδίο της θεωρίας.
Γι’ αυτό η συζήτηση για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του ’21 και η ανάγκη υπεράσπισής της απέναντι σε αποεθνικοποιημένες (Δεξιά) και μεταεθνικές ("Αριστερά") προσεγγίσεις δεν είναι μόνον ιδεολογικό ζήτημα ακαδημαϊκού χαρακτήρα, αλλά βαθύ πολιτικό και επίκαιρο ζήτημα.
Το επαναστατικό υποκείμενο της μεταεθνικής Αριστεράς δεν είναι "η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της" ή το "μπλοκ των μη προνομιούχων" που αναγνωρίζονται υλικά και πνευματικά σε ένα εθνικό-δημοκρατικό-κοινωνικό "εμείς". Το υποκείμενο πλέον είναι το α-εθνικό πλήθος υπό την καθοδήγηση μιας οργανικής και τυπικά προσοντούχας διανόησης της νέας μικροαστικής τάξης. Κοινωνικών στρωμάτων που συνδέονται με το κράτος και τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς, αλλά και με υπερεθνικούς θεσμούς.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο απομόνωσης από το λαϊκό αίσθημα –εσωκομματικές φωνές ήδη μιλούσαν για μια πιο εθνικά και κοινωνικά γειωμένη γραμμή– έκανε στροφή με την συνέντευξη στο Mega. Παραδέχτηκε ότι η αποφασιστική φύλαξη των συνόρων στον Έβρο ήταν μια αυτονόητα σωστή στάση της κυβέρνησης.
Τουρκικό πρόβλημα
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια διαχρονική αντιπαράθεση με την Τουρκία, η οποία δεν είναι προϊόν ανταγωνισμού των δύο αστικών τάξεων και στα χρόνια μετά το ’74 λαμβάνει πότε τη μορφή συγκρούσεων χαμηλής και πότε υψηλής έντασης. Η επιτευχθείσα εθνικο-πολιτική ενότητα, για να μην μείνει στατική και τελικά οδηγηθεί σε ήττα λόγω του πολέμου φθοράς που έχει εξαπολύσει η τουρκική ηγεσία, θα πρέπει να εξελιχθεί σε ενεργητική.Πρέπει να περάσει από την αποτροπή στη διεθνοποίηση, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες και θέτοντας στη διεθνή ημερήσια διάταξη δια του προσφυγικού-μεταναστευτικού, το μεγάλο ζήτημα της Ανατολικής Μεσογείου, το "τουρκικό πρόβλημα", όπως το διατύπωσε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης από το 1996. Για το δημοκρατικό αδιέξοδο της τουρκικής κοινωνίας, και ιδίως τον κεμαλικό εγκλωβισμό της τουρκικής Αριστεράς (και της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής Αριστεράς) αξίζει να αναφερθεί το βιβλίο του Τούρκου Χαλίλ Καραβελί "Τουρκία: Μοντέλο αυταρχικού κράτους. Από τον Ατατούρκ στον Ερντογάν" (εκδόσεις Οξύ 2019).
Η ανθρωπιστική και διεθνής φύση του προσφυγικού-μεταναστευτικού, σε συνδυασμό με την εργαλειοποίησή του από το τουρκικό κράτος για την αποσταθεροποίηση της Ελλάδας και προς εξυπηρέτηση των νεο-οθωμανικών σχεδίων του, παρέχει τη δυνατότητα και υποχρέωση στην ελληνική πλευρά (όσο και αν διαφωνεί το Βερολίνο):
- Να ζητήσει –σε επίπεδο ΕΕ ή ΟΗΕ– να σταλεί διεθνής ειρηνευτική δύναμη να φυλάξει και να ελέγξει τα σύνορα της Τουρκίας.
- Να ανακοινωθεί, συμπληρωματικά προς την αναστολή των διαδικασιών υποβολής αιτήσεων ασύλου, ότι οι αιτήσεις θα παραλαμβάνονται και θα εξετάζονται στα προξενεία της χώρας στην Τουρκία, προκειμένου να είναι σύμφωνη με το πνεύμα της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην υπόθεση της Ισπανίας. Ταυτόχρονα να ζητήσει και από τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ να πράξουν το ίδιο.
- Να γίνει άμεσος απεγκλωβισμός των μεταναστών-προσφύγων από τα νησιά του Αιγαίου και διαμοιρασμός στην υπόλοιπη Ελλάδα και στα άλλα κράτη της ΕΕ, προκειμένου να υπάρξουν συνθήκες αρμονικής ενσωμάτωσης.
- Επιτάχυνση της εξέτασης των εκκρεμουσών αιτήσεων ασύλου.
- Φύλαξη των συνόρων με αυτοσυγκράτηση, πειθαρχία και ανθρώπινη μεταχείριση. Η Ελλάδα ήταν και θα παραμείνει κοινωνικό κράτος δικαίου. Δεν θα γίνει Τουρκία.
- Επαναδιαπραγμάτευση τόσο του κανονισμού του Δουβλίνου, όσο και επανερμηνείας της θνήσκουσας συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, αμφότερα αποτελέσματα μιας πολιτικής παθητικού από ελληνικής πλευράς χαρακτήρα, που εξυπηρετούσε μόνον μεσο-μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς των κρατών της βόρειας Ευρώπης και της Τουρκίας.
- Να καταγγελθεί η τουρκική εισβολή στην Συρία, να ζητηθεί η άμεση αποχώρησή της από την ΕΕ.
- Η ελληνική πλευρά να θέσει θέμα στην ΕΕ για επανέναρξη των διπλωματικών σχέσεων με τη Συρία.
- Να καταγγελθεί και να ζητηθεί η διακοπή της πολιτικής εποικισμού της Τουρκίας στην Κύπρο.
- Συνολική διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού με διαμοιρασμό στα κράτη του ΟΗΕ.
- Να τεθεί εμφατικά και με όρους υλοποίησης το ζήτημα της ειρήνης, της ασφάλειας και της ανάπτυξης στις χώρες προέλευσης των προσφύγων-μεταναστών.
======================================
57 διανοούμενοι της "Αριστεράς" πωλούν ανθρωπισμό!
Το "σύστημα Σόρος" και η επίθεση των "ανθρωπιστών" κατά της Ελλάδας
Σχόλια