Το κύκνειο άσμα της Ευρώπης οι εκλογές; Η πορεία προς τον συντηρητισμό και τον ρεαλισμό

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΡΙΒΑ*
Οι προσεχείς Ευρωεκλογές του Μάη του 2019 θα είναι ουσιαστικά το κύκνειο άσμα της Ε.Ε όπως την ξέραμε. Η Ε.Ε de facto, άλλαξε από την κρίση της ΕΖ και μετά, καθώς απεδείχθη πως μια δύναμη στηριγμένη σε οικονομίστικη λογική, θα είναι πάντα ετοιμόρροπη σε οποιονδήποτε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό κραδασμό. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Τι δεν λέμε να αντιληφθούμε και γιατί δεν εννοούμε να πάρουμε απόφαση ορισμένα πράγματα; Ποιό είναι το μέλλον της Ε.Ε;

• Η οργή είναι πολιτική θέση.

Ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης έχει πραγματικά κουραστεί. Έχει κουραστεί τόσο γιατί ο πολιτικός χρόνος αλλαγών είναι απίστευτα αργός, όσο και γιατί η όποια αλλαγή βλέπει να γίνεται άμεσα, είναι μόνο αρνητική. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως δημιούργημα του Ψυχρού Πολέμου (και επομένως, αποτέλεσμα αμερικανικής βοήθειας) ανέλαβε την ευθύνη για τη δημιουργία ενός θεσμού ο οποίος θα κατοχύρωνε ευημερία και ασφάλεια στην Ευρώπη.
Οι απερίσκεπτες διευρύνσεις που έγιναν περισσότερο για τον εκτοπισμό της Ρωσίας από την Ευρώπη και λιγότερο για την ολοκλήρωση της Ε.Ε, καθώς και οι -πειραματικού τύπου- πολιτικές εμβάθυνσης, έφεραν την Ε.Ε στο να μην έχει πυξίδα.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες από το 2004 έως και σήμερα δείχνουν με κάθε τρόπο την εναντίωσή τους προς τους στόχους που επιχειρεί να διεκπεραιώσουν οι Βρυξέλλες. Από την καταψήφιση του Ευρωσυντάγματος στα δημοψηφίσματα Γαλλίας και Ολλανδίας, το ξέσπασμα της κρίσης της Ευρωζώνης, μέχρι και την ανετοιμότητα αντιμετώπισης του προσφυγικού ζητήματος αλλά και της λαθρομετανάστευσης, οι πολίτες της Ευρώπης σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται, στέλνουν σήμα για αλλαγή πορείας.
Η Ε.Ε και κυρίως η Γερμανία, δεν έχουν να παρουσιάσουν κάποιο όραμα και όπως είναι φυσιολογικό, η έλλειψη οράματος τιμωρείται με εφιάλτες. Ο μέσος Ευρωπαίος, ο οποίος έχει το προφίλ ενός μορφωμένου και οργανωμένου ανθρώπου που επιθυμεί την πολιτισμική του ανωτερότητα να την εξαργυρώνει με ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο μέσα σε πλαίσια δημοκρατίας, νιώθει να απειλείται και η οργή αποκτά πολιτική έκφραση.

• Ηγέτες ανίκανοι να εμπνεύσουν αλλά ικανοί να προσβάλλουν.

Η γερμανική πρωτοκαθεδρία τις ευρωπαϊκές υποθέσεις, έφερε μαζί της και το πολιτικό πνεύμα της Γερμανίας η οποία δεν έχει πάψει να είναι το επίκεντρο του κάθε πολιτικού εγκέλαδου που έλαβε χώρα στη Γηραιά Ήπειρο. Ο διδακτισμός και οι υποδείξεις, συνοδευόμενες από σκληρή προπαγάνδα έναντι χωρών-εταίρων στην Ε.Ε από τις οποίες επωφελήθηκε το Βερολίνο, έχουν καταστήσει τη Γερμανία στόχο των περισσότερων αντιδράσεων που λαμβάνουν χώρα στην Ε.Ε.

• Το Brexit, το ιταλικό δημοψήφισμα, η κρίση στην Ισπανία με την Καταλωνία, ενθαρρύνουν την άνοδο ευρωσκεπτικιστών και ευρωκριτικών πολιτικών δυνάμεων που προσπαθούν να ελέγξουν τα όσα εξελίσσονται στην Ε.Ε της οποίας η γραφειοκρατία, απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τη βαθιά δημοκρατική παράδοση των περισσότερων κρατών-μελών της Γηραιάς Ηπείρου. Πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες, συνεχίζουν να αναζητούν κάθε μέσο στρουθοκαμηλισμού, καταφεύγοντας ακόμη και σε ευθείες προσβολές των επικριτών τους, γιγαντώνοντας έτσι περισσότερο την οργή η οποία αν ξεφύγει από τα δικαιολογημένα πλαίσια (και μέχρι εκεί που μπορεί να αποτελεί τη μαγιά μιας καινούριας πρότασης) θα πάρει επικίνδυνη τροπή.

Ο μηχανισμός τεχνητής αναπνοής ενός παρηκμασμένου και αναποτελεσματικού τρόπου λειτουργίας της Ε.Ε που στηρίχθηκε περισσότερο στον νεολειτουργισμό και στην περιβόητη “Ευρωπαϊκή Σοσιάλ-δημοκρατία”, συνίσταται από τη χρήση συγκεκριμένων συνθημάτων που περιέχουν κατά κανόνα προσβολές. ”Φασισμός”, ”Ακροδεξιά” και ”fake news” έχουν επιστρατευτεί προκειμένου να βάλουν τους πάντες και τα πάντα σε ένα τσουβάλι και να βαφτίσουν τις συνέπειες των πεπραγμένων αυτού του παρηκμασμένου συστήματος, ως αίτια της παρακμής.

• Ευρωεκλογές που θα φέρουν πανικό.

Το μεταναστευτικό ζήτημα και το προσφυγικό, αποτελούν ζητήματα τα οποία πρέπει να επανεξεταστούν εντός της Ε.Ε. Επιπρόσθετα, οφείλουν να διαχωριστούν από το θέμα της λαθρομετανάστευσης και των κινδύνων που αυτή φέρνει καθημερινά στις ευρωπαϊκές χώρες.
Ένα χαρακτηριστικό της συνετής πολιτικής ηγεσίας είναι το πολιτικό αισθητήριο και η κατανόηση των αναγκών των πολιτών εκ μέρους όσων ηγούνται. Ακόμη μια αρετή, είναι η αποδοχή και η αντιμετώπιση της πολιτικής πραγματικότητας. Αν θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανή και υγιή την Ε.Ε, χρειάζεται να κάνουμε ένα άθροισμα από αυτά τα χαρακτηριστικά-αρετές.

• Η πραγματικότητα είναι οτι οι Ευρωπαίοι πολίτες επιθυμούν μια παγκοσμιοποίηση η οποία θα είναι λελογισμένη και συμμετρική, σε όλα τα επίπεδα (κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό). Οι Ευρωπαίοι πολίτες κατόπιν της οργής, θα πράξουν λογικά όπως συμβαίνει στο τέλος κάθε κρίσης, όπου γίνεται το αυτονόητο. Το μέλλον του δυτικού κόσμου -και προκειμένου να επιβιώσει στο νέο πολυπολικό σύστημα- ανήκει στη συντηρητική και ρεαλιστική τράπεζα ιδεών.

Σε όσους η αφέλεια (ακόμη και ”επιτηδευμένη” αφέλεια) δίδαξε πως ο δικαιωματισμός μπορεί να επεκταθεί στο να ασκούμε έλεγχο στην ιστορική εξέλιξη (αυτό που ονομάζουν διεθνώς οι διάφοροι “ριζοσπάστες” παντός ιδεολογικής απόχρωσης ως accelaration of history) αντιτείνεται πως η βελτίωση του κόσμου και η πορεία προς αυτήν, προήλθε μέσα από κρίσεις και η ”ειρηνική μετάβαση” δεν ήταν ποτέ “ειρηνική”. Η ιστορική εξέλιξη περιφρονεί τις απόψεις κινημάτων και διάφορων ουτοπικών αφηγημάτων περί ισχύος του αντιθέτου.
Οι επικείμενες Ευρωεκλογές είναι δεδομένο πως θα γεμίσουν τις κάλπες οργής και αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, θα πρέπει όλα τα ευρωπαϊκά κράτη να οικοδομήσουμε την επόμενη μετα-γερμανική μέρα της Ε.Ε έτσι ώστε οι επόμενες ευρωεκλογές να αποτελέσουν την αρχή της εξομάλυνσης.

• Αν χαθεί η δημοκρατία από την Ε.Ε θα χαθούν και οι 4 ελευθερίες που λαμβάνουν χώρα εντός της (αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων, ανθρώπων) και επομένως όλη η οικονομική και πολιτική ισχύς της. Δημοκρατία σε έναν οργανισμό σαν την Ε.Ε, σημαίνει δημοκρατικό πνεύμα τόσο στα εσωτερικά των κρατών, όσο και στις σχέσεις των κρατών-μελών.

• Με άλλα λόγια, δεν μπορούν 26 κράτη να συνεχίσουν να κάνουν ό,τι επιθυμεί η Γερμανία. 
• Τα 26 κράτη βλέπουν πως ακόμη και παραδοσιακές “πυξίδες” της Ευρώπης, όπως η ευρωατλαντική συνεργασία, απειλούνται μόνο και μόνο για να μπορεί το Βερολίνο να πετυχαίνει καλύτερες τιμές στην παραγωγή και στις εξαγωγές.

*PhD Cand. “Ελληνοαμερικανικές Σχέσεις”, ΑΗΕΡΑ Solon HJ04.
===============
 

1. Süddeutsche Zeitung: Η ιδέα της Βρετανίας περί εθνικής κυριαρχίας δεν συνάδει με τον σύγχρονο κόσμο

2. "Ξεκαθάρισαν τα στρατόπεδα και είναι ΔΥΟ" (μετά και από τις Γαλλικές εκλογές και την θέση που πήραν τα κόμματα)."ΔΙΕΘΝΕΣ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ και οι ΠΑΤΡΙΔΕΣ.

3. Mazower: Το έθνος-κράτος παίρνει τώρα τη ρεβάνς

4. Το έθνος-κράτος επιστρέφει μετά την κρίση

5. Οι «πολίτες του κόσμου» ενάντια στον λαό...

6. Καρτέλ εθνοαποδόμησης

7. To Έθνος, η Πατρίδα, η Θρησκεία, η Ελλάδα, δεν αποτελούν ύβρη και κυρίως, δεν αποτελούν απειλή

8. «Εγκώμιο των συνόρων», σ’ έναν κόσμο «δίχως όρια»

9. «Η δράκα των εθνοαποδομητών» 

10. "Χωρίς σύνορα δεν μπορεί να υπάρξει επικοινωνία"

11. ΕΜΜΙΣΘΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΣ

12. Αντιπατριωτισμός, μια πέμπτη φάλαγγα πληρωμένη με εκατομμύρια δολάρια και ευρώ