του Νίκου Ιγγλέση
Ύστερα από πεντέμισι χρόνια
εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, η Ελλάδα βρίσκεται σ’ ένα θανάσιμο
αδιέξοδο. Η παραγωγική βάση της οικονομίας έχει διαλυθεί, ο λαός φτωχοποιείται
και εξαθλιώνεται, ενώ το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο απεργάζεται σχέδια -ιδιωτικοποιήσεις
τα λένε- για την αρπαγή, αντί «πινακίου φακής», των στρατηγικών υποδομών και
του φυσικού πλούτου της χώρας, στερώντας της έτσι τα εργαλεία μιας μελλοντικής ανάπτυξης.
Η Ελλάδα πρέπει να βγει από τη
μέγγενη του ευρω-μάρκου και να αποκαταστήσει την εθνική κυριαρχία της,
εισάγοντας σε κυκλοφορία το δικό της νόμισμα, ώστε να πάψει να αποτελεί αποικία
χρέους των δανειστών και των διεθνών
αγορών. Ο Τζορτζ Φρίντμαν, ιδρυτής του ιστότοπου Stratfor στο
βιβλίο του «Η Επόμενη Δεκαετία» γράφει: «Ένα
έθνος που δεν ελέγχει το χρηματοπι-στωτικό του σύστημα έχει χάσει την κυριαρχία
του».
Η πρωθύστερη κυκλοφορία του ευρώ
το 2002, πριν, δηλαδή, υπάρξει η πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση, δημιούργησε
τον πύργο της «ευρω-Βαβέλ». Τα κράτη-μέλη δανείζονται, με την έκδοση ομολόγων,
σε ευρώ, ενώ δεν έχουν.....
καμιά δυνατότητα διαχείρισης του νομίσματος στο οποίο συνάπτουν τα δάνειά τους. Η νομισματική πολιτική καθορίζεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), που είναι η μόνη που έχει το δικαίωμα να τυπώνει τα χαρτονομίσματα του ευρώ.
καμιά δυνατότητα διαχείρισης του νομίσματος στο οποίο συνάπτουν τα δάνειά τους. Η νομισματική πολιτική καθορίζεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), που είναι η μόνη που έχει το δικαίωμα να τυπώνει τα χαρτονομίσματα του ευρώ.
Η έξοδος από το «ζουρλομανδύα»
του ευρώ αποσκοπεί στην αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας, την αύξηση της
απαραίτητης ρευστότητας στην οικονομία και τη θωράκιση του τραπεζικού
συστήματος. Παράλληλα με την εισαγωγή
του εθνικού νομίσματος, της Νέας Δραχμής, θα χρηματοδοτηθεί, όχι με δανεικά
ευρώ, η παραγωγική δομή της χώρας, ώστε ν’ αυξηθεί το εγχωρίως παραγόμενο
προϊόν, να υποκατασταθούν σε σημαντικό βαθμό οι εισαγωγές, να αυξηθούν οι
εξαγωγές και έτσι να βελτιωθούν τα εισοδήματα των Ελλήνων πολιτών, ενώ
παράλληλα θα μειώνεται η ανεργία. Οι μνημονιακές και κρυφομνημονιακές δυνάμεις,
όλο το πλέγμα των οικονομικών και μιντιακών συμφερόντων που τις στηρίζουν και
οι κάθε είδους ευρωλάγνοι θα προσπαθήσουν, όπως έχουν κάνει στο παρελθόν, να
τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό παρουσιάζοντας το σενάριο της ανεξέλεγκτης ή
της ελεγχόμενης από τους δανειστές χρεοκοπίας. Η έξοδος από το ευρώ δεν πρέπει
να είναι αποτέλεσμα του οικονομικού στραγγαλισμού της χώρας από την ΕΚΤ, με το
κλείσιμο του «διακόπτη» της ρευστότητας και την «τραπεζική αργία».
Η έξοδος από το ευρώ και η
κυκλοφορία της Νέας Δραχμής πρέπει να είναι εθνική επιλογή που θα αποφασιστεί από την ελληνική κυβέρνηση. Για
την υλοποίηση αυτής της επιλογής απαιτείται ένα καλά μελετημένο, σ’ όλες τις λεπτομέρειές
του, εθνικό σχέδιο. Σημασία έχει η προετοιμασία που θα έχει γίνει και η
αποφασιστικότητα με την οποία αυτό θα εφαρμοστεί. Ούτε δισταγμοί επιτρέπονται
ούτε πισωγυρίσματα.
Η ισοτιμία
Η εισαγωγή-κυκλοφορία της Νέας
Δραχμής μπορεί - και πρέπει - να γίνει με ισοτιμία ένα προς ένα, δηλαδή μία Νέα Δραχμή προς ένα ευρώ. Η
ισοτιμία αυτή με απόφαση της κυβέρνησης θα «κλειδώσει»,
δηλαδή θα διατηρηθεί αμετάβλητη για απροσδιόριστο χρόνο, που οπωσδήποτε θα
καλύπτει όλη τη μεταβατική περίοδο σταθεροποίησης της οικονομίας (από τρία μέχρι πέντε χρόνια), χωρίς αυτό να σημαίνει
ότι στη συνέχεια θα υπάρξει υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος. Η Νέα Δραχμή
δε θα είναι ελεύθερα διαπραγματεύσιμη στα χρηματιστήρια συναλλάγματος του
εξωτερικού και έτσι δε θα μπορεί να δεχτεί υποτιμητικές-κερδοσκοπικές
επιθέσεις. Για το λόγο αυτό δεν
απαιτούνται συναλλαγματικά αποθέματα με τα οποία θα στηριχτεί η δραχμή
προκειμένου να μην υποστεί μεγάλη υποτίμηση, κατά το μεταβατικό στάδιο. Η
ελληνική κυβέρνηση, δηλαδή, δε θα χρειάζεται να σπαταλάει το συνάλλαγμα της
χώρας από τις εξαγωγές αγαθών, τον τουρισμό κ.λπ. για να αγοράζει δραχμές, σε
μια απέλπιδα προσπάθεια, όπως έχει αποδειχθεί σε πολλές άλλες περιπτώσεις
διεθνώς, προκειμένου να στηρίξει την επιθυμητή ισοτιμία του εθνικού νομίσματος.
Όσοι υποστηρίζουν ότι δεν μπορούμε να βγούμε από την Ευρωζώνη επειδή δεν έχουμε
τα συναλλαγματικά αποθέματα για να στηρίξουμε την ισοτιμία της δραχμής είναι
κρυφοί θιασώτες του κατοχικού ευρώ. Η Ελλάδα δε θα έχει ποτέ, με τις σημερινές
συνθήκες, τόσο υψηλά συναλλαγματικά αποθέματα για να στηρίξει την ισοτιμία του
εθνικού νομίσματός της, αν αυτό δεχτεί κερδοσκοπική επίθεση στις διεθνείς
αγορές, άρα δε θα μπορεί, σύμφωνα με αυτή τη λογική, να βγει από το
ευρωσύστημα.
Με την εισαγωγή-κυκλοφορία της
Νέας Δραχμής μισθοί, συντάξεις, δάνεια και οι τιμές προϊόντων και υπηρεσιών θα
μετατραπούν στο νέο νόμισμα με ισοτιμία ένα προς ένα. Έτσι μισθός ή σύνταξη 1.000
ευρώ θα γίνει 1.000 δρχ., δάνειο 100.000 ευρώ θα γίνει 100.000 δρχ., η τιμή
μιας τηλεόρασης 300 ευρώ θα γίνει 300 δρχ., κ.ο.κ. Ειδικότερα για τα δάνεια,
όσα λέγονται από τους εθελόδουλους οπαδούς του ευρωμονόδρομου, ότι ενώ μισθοί
και συντάξεις θα πληρώνονται σε δραχμές τα δάνεια θα πρέπει να πληρωθούν σε
ευρώ, αποτελούν άθλια προπαγάνδα για την τρομοκράτηση του λαού. Κανένας λόγος
να συμβεί κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Με αυτό τον τρόπο μετάβασης δε θα υπάρξουν
πληθωριστικές πιέσεις από την εισαγωγή του εθνικού νομίσματος στην ελληνική
οικονομία. Περίπτωση υποτίμησης της δραχμής σε σχέση με άλλα διεθνή νομίσματα
θα προκύπτει μόνο όταν το ευρώ υποτιμάται έναντι των νομισμάτων αυτών.
Αν υπάρξει σωστή προετοιμασία, με
έτοιμες τις μήτρες των χαρτονομισμάτων-κερμάτων και έχει γίνει η προμήθεια του
απαραίτητου ειδικού χαρτιού, τότε πολύ σύντομα θα κυκλοφορήσουν, σε επαρκή
ποσότητα, τα χαρτονομίσματα της Νέας Δραχμής. Οι λογαριασμοί των δημοσίων
υπαλλήλων, μετά από δεκαπέντε ημέρες και των συνταξιούχων, μετά από ένα μήνα, θα
πιστωθούν, ηλεκτρονικά, στο νέο εθνικό νόμισμα. Το ίδιο θα γίνει και με τους
ιδιωτικούς υπαλλήλους που πληρώνονται μέσω τραπεζικών λογαριασμών. Έτσι θα υπάρχει ικανή ρευστότητα για
πραγματοποίηση των ηλεκτρονικών συναλλαγών (κάρτες, πάγιες εντολές κ.λπ.). Για
ένα σχετικά μικρό μεταβατικό διάστημα μέχρι να κυκλοφορήσουν σε ικανή ποσότητα
οι δραχμές, σε φυσική μορφή, οι συναλλαγές με χαρτονομίσματα, στην εσωτερική
αγορά, θα γίνονται είτε σε ευρώ είτε σε δραχμές, πάντα με ισοτιμία ένα προς
ένα. Μετά το τέλος του μεταβατικού χρονικού διαστήματος όλες οι συναλλαγές στο
εσωτερικό της χώρας θα γίνονται μόνο σε
δραχμές. Σημειώνεται ότι στην εσωτερική αγορά κυκλοφορούν (Μάιος 2015) περίπου
35 δισ. ευρώ.
Καταθέσεις - επιτόκια
Όλες οι καταθέσεις, ιδιωτών και
επιχειρήσεων, παραμένουν σε ευρώ και θα αποτελούν καταθέσεις σε συνάλλαγμα.
Έτσι οι έλληνες πολίτες, από την πρώτη στιγμή, δε θα ανησυχούν ότι θα υπάρξει
οποιαδήποτε μείωση της περιουσίας τους από μια υποτιθέμενη υποτίμηση της Νέας
Δραχμής. Υποτίμηση δε χρειάζεται και δεν πρέπει να υπάρξει.
Στην αρχή οι υπάρχοντες
λογαριασμοί καταθέσεων θα παραμείνουν ως έχουν. Μόλις ένας λογαριασμός πιστωθεί
ή χρεωθεί με δραχμές, σε ηλεκτρονική ή φυσική μορφή, από μισθό, σύνταξη,
κατάθεση, ανάληψη κ.λπ., η τράπεζα θα υποχρεούται να ανοίξει για τον πελάτη της
ένα δεύτερο λογαριασμό σε συνάλλαγμα στον οποίο θα μεταφερθεί το υπόλοιπο του
λογαριασμού σε ευρώ. Οι κάρτες των ΑΤΜ, οι πιστωτικές - χρεωστικές κάρτες, οι
πάγιες εντολές και η αποπληρωμή δανείων θα παραμείνουν συνδεδεμένες με τους
σημερινούς λογαριασμούς, που προοδευτικά θα γίνονται δραχμικοί.
Όπως είπαμε και προηγουμένως,
μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα, μέχρι να κυκλοφορήσουν τα νέα
χαρτονομίσματα, όλες οι συναλλαγές στο εσωτερικό της χώρας θα γίνονται μόνο σε
δραχμές. Για τις ηλεκτρονικές συναλλαγές δεν απαιτείται μεταβατικό διάστημα και
από την πρώτη στιγμή θα γίνονται στο νέο εθνικό νόμισμα. Κάθε ανάληψη από
λογαριασμό σε ευρώ, για δαπάνες στην
εσωτερική αγορά, θα μετατρέπεται από την τράπεζα σε δραχμές. Έτσι, αν
κάποιος θέλει να σηκώσει π.χ. 600 δραχμές για να αγοράσει ένα ψυγείο, αλλά έχει
λογαριασμό μόνο σε ευρώ, η τράπεζα, από
το λογαριασμό των ευρώ, θα του δίνει 600 δραχμές, αφού το ψυγείο θα αγοραστεί
σε δραχμές. Οι συναλλαγές με τις πιστωτικές - χρεωστικές κάρτες θα γίνονται
όπως και σήμερα, μόνο που η κάρτα θα χρεώνεται, από την πρώτη στιγμή, σε
δραχμές.
Πληρωμές στο εξωτερικό
Η πληρωμή των υποχρεώσεων ιδιωτών
και επιχειρήσεων στο εξωτερικό, π.χ. για την εισαγωγή προϊόντων, θα γίνεται σε
συνάλλαγμα, είτε από αυτό που θα διαθέτουν οι ενδιαφερόμενοι στους λογαριασμούς
τους είτε από τη μετατροπή Νέων Δραχμών σε ευρώ, δολάρια κ.λπ. μέσω των
τραπεζών. Το ίδιο θα γίνεται και για τα δάνεια που έχουν επιχειρήσεις ή ιδιώτες
σε τράπεζες του εξωτερικού.
Όσοι θέλουν να ταξιδέψουν εκτός
Ελλάδος θα εφοδιάζονται με τουριστικό συνάλλαγμα με αντίστοιχο τρόπο. Οι
ενδιαφερόμενοι είτε θα σηκώνουν από το λογαριασμό τους σε συνάλλαγμα το ποσό
που χρειάζονται είτε θα δίνουν δραχμές και θα παίρνουν ευρώ, πάντα με ισοτιμία
ένα προς ένα. Ανάλογη διαδικασία θα ακολουθούν και οι γονείς που θέλουν να
στείλουν φοιτητικό συνάλλαγμα στο
εξωτερικό. Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις θα υπάρχει ένα ανώτατο πλαφόν, όπως
συνέβαινε πριν την καθιέρωση του ευρώ, προκειμένου να μην καταστρατηγείται η
απαγόρευση της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων. Καμιά ανησυχία δεν πρέπει να
υπάρχει για την επάρκεια συναλλάγματος.
H χώρα διαθέτει το
αναγκαίο συνάλλαγμα για να πληρώνει όλες τις εισαγωγές της, καμιά έλλειψη σε
αγαθά και υπηρεσίες από το εξωτερικό δε θα υπάρξει. Το Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών το 2009 παρουσίαζε έλλειμμα 18 δις,
ενώ το 2014 παρουσίασε πλεόνασμα 1.8 δις. ευρώ. Η βελτίωση του Ισοζυγίου
οφείλεται στην εσωτερική υποτίμηση των τελευταίων πεντέμισι ετών. Γι’ αυτό λέμε
ότι υποτίμηση δε χρειάζεται και δεν πρέπει να γίνει. Η υποτίμηση έχει γίνει ήδη και είναι η εσωτερική υποτίμηση, δεν
απαιτείται και νομισματική υποτίμηση.
«Κλείδωμα» ισοτιμίας.
Η κεντρική τράπεζα μπορεί να
ορίσει σταθερή την ισοτιμία του εθνικού νομίσματος της χώρας με την προϋπόθεση
ότι αυτό δεν είναι ελεύθερα διαπραγματεύσιμο στα διεθνή χρηματιστήρια, δεν
αποτελεί δηλαδή συνάλλαγμα. Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι για πολλά χρόνια
υπήρχε σταθερή ισοτιμία ενός δολαρίου προς 30 δραχμές. Σήμερα το βουλγαρικό
λέβα βρίσκεται σε σταθερή ισοτιμία με το ευρώ (1,9558 λέβα ανά ευρώ). Η
ελβετική κεντρική τράπεζα, το 2011, προκειμένου να αναχαιτίσει την υποτίμηση
του φράγκου, έθεσε ανώτατη τιμή στην ισοτιμία 1,22 φράγκα ανά ευρώ. Τον
Ιανουάριο 2015, λόγω της υποτίμησης του ευρώ, οι Ελβετοί κατήργησαν το πλαφόν
της ισοτιμίας, με αποτέλεσμα να ανατιμηθεί το φράγκο (ένα φράγκο προς ένα
ευρώ). Το κινεζικό γιουάν βρίσκεται σε σταθερή ισοτιμία με το δολάριο και οι
Αμερικανοί πιέζουν την κινεζική κυβέρνηση να το ανατιμήσει προκειμένου να
μειωθεί το αμερικανικό έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο μεταξύ των δύο χωρών.
Αντίθετα, στις 11 Αυγούστου 2015 η κινεζική κυβέρνηση έκανε μια μικρή (2%)
υποτίμηση του γιουάν προκειμένου να διατηρήσει το ρυθμό αύξησης των εξαγωγών της.
Τα παραδείγματα αυτά δείχνουν ότι σταθερή ισοτιμία μπορεί να υπάρξει.
Το «κλείδωμα» της ισοτιμίας τρομάζει τους δανειστές. Δεν είναι καθόλου
τυχαίο ότι σε non paper του ΔΝΤ, με τίτλο «Η Ελλάδα μετά την αποχώρηση από το
ευρώ», που αποκάλυψε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel (26-4-15), το Ταμείο
απορρίπτει το «κλείδωμα» της ισοτιμίας του νέου εθνικού νομίσματος με το ευρώ.
Στο non paper το ΔΝΤ τάσσεται υπέρ της υποτίμησης της δραχμής με το γνωστό
δογματικό επιχείρημα για αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Ορισμένοι από τους
υποστηρικτές της υποτίμησης επικαλούνται το παράδειγμα της Αργεντινής, που
επίσης είχε «κλειδωμένη» την ισοτιμία του πέσο με το αμερικανικό δολάριο και
χρεοκόπησε. Πρόκειται για τελείως διαφορετική περίπτωση. Η Αργεντινή είχε
εθνικό νόμισμα, το πέσο, και το συνέδεσε σε σταθερή σχέση, επί μία δεκαετία, με
το δολάριο, χωρίς άλλες προϋποθέσεις, ενώ η οικονομία της παρέμενε ανοικτή στις
διεθνείς χρηματαγορές, με τη σύναψη δανείων σε συνάλλαγμα. Αυτό έγινε από μια
κυβέρνηση όργανο του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και του ΔΝΤ.
Η εισαγωγή της δραχμής, με ισοτιμία ένα προς ένα σε σχέση με το ευρώ,
και στη συνέχεια το «κλείδωμά» της είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε η μετάβαση
να γίνει ομαλά και χωρίς πληθωριστικές πιέσεις στην ελληνική οικονομία,
εφόσον βεβαίως ληφθούν και όλα τα υπόλοιπα μέτρα που καταγράφονται στο σχέδιο
που παρουσιάζεται σ’ αυτό το βιβλίο. Με τον τρόπο αυτό καταρρέει και το γελοίο
επιχείρημα των ευρωλάγνων ότι αυτοί που υποστηρίζουν την επιστροφή στη δραχμή
είναι όσοι έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό και αναμένουν την υποτίμηση
του εθνικού νομίσματος για να αγοράσουν φτηνά τις περιουσίες των Ελλήνων. Η
σταθερή «κλειδωμένη» ισοτιμία, μία Νέα Δραχμή προς ένα ευρώ, δεν προσφέρει
κανένα πλεονέκτημα σε όσους έχουν χρήματα στο εξωτερικό. Τα ευρώ που τυχόν θα
φέρουν και τα οποία θα μετατραπούν σε ισόποσες δραχμές θα έχουν την ίδια
αγοραστική αξία που έχουν και σήμερα.
Το κείμενο αυτό, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 28.8.2015 και
αποτελεί σύντμηση ενός κεφαλαίου από το βιβλίο «Η Επανάσταση του Grexit – Το Σχέδιο» του Νίκου Ιγγλέση, που
κυκλοφορεί από 31 Αυγούστου 2015 από τις Εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη.
http://greekattack.wordpress.com
===================
Αυτή είναι και η πραγματική αιτία της κατάρρευσης της, και η αιτία που τα προγράμματα της λιτότητας είναι μάταια και την οδηγούν σε μακροχρόνια συντριβή.
Είναι κάτι, που οι τυφλοί από αγραμματοσύνη και δουλικότητα πολιτικοί προς τους τραπεζίτες, δεν μπορούν να αντιληφτούν. Νομίζουν ότι μόνο με την εισοδηματική πολιτική, εξευτελιστικούς μισθούς και μεροκάματα, θα αντιμετωπίσουν την κρίση. Είναι οικονομικά, τουλάχιστον ανιστόρητοι.
Τι σημαίνει Νομισματική Πολιτική. Με τον όρο νομισματική πολιτική εννοείται η πράξη έκδοσης νομίσματος και ο καθορισμός των επιτοκίων, από την Κεντρική Τράπεζα. Η καρδιά της νομισματικής πολιτικής είναι ο καθορισμός επιτοκίων.
Μα θα μπορούσε να πει κάποιος, μα το ίδιο δεν κάνει και η ΕΚΤ; Ασκεί την νομισματική πολιτική στην ευρωζώνη. Καθορίζει το βασικό επιτόκιο της ευρωζώνης. Η απάντηση είναι ναι.
Η διαφορά είναι ότι έχει άλλους στόχους η ΕΚΤ και άλλους στόχους ένα εθνικό κράτος όταν καθορίζουν τα βασικά επιτόκια. Στόχος της ΕΚΤ, είναι η προστασία της αξίας του ευρώ, ενώ ενός εθνικού κράτους ο στόχος είναι πλήρη απασχόληση, ανθρωπίνων και υλικών πόρων.
Η διαφορά των στόχων, σας διαβεβαιώ, έχει δραματική επίπτωση στην καθημερινή μας ζωή. Αυτή η διαφορά στόχων είναι που σέρνει την χώρα για έβδομο χρόνο στην ύφεση, και φτωχαίνει την ζωή μας, και έτσι θα συνεχίσουμε.
Θα προσπαθήσω με σαφήνεια να διαφωτίσω αυτή την διαφορά και να γίνει κατανοητό ότι η επιλογή της ΕΚΤ, μας οδηγεί σε εργασιακό μεσαίωνα και διαρκή ύφεση με επίφαση δημοκρατίας, ενώ η εθνική επιλογή, σε πιο ανθρώπινη ζωή και ανάπτυξη, που εμείς θα επιλέξουμε δημοκρατικά.
Για να γίνει κατανοητή το πόσο σπουδαία είναι η άσκηση της ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής πρέπει να έχουμε κατά νου τέσσερες βασικές αρχές.
1) Το χρήμα δεν είναι ουδέτερο στην οικονομία, η ενεργός ζήτηση ή η δαπάνη του, είναι αυτή που καθορίζει το επίπεδο του ΑΕΠ και την απασχόληση.
2) Στον καπιταλισμό ή στην ελεύθερη οικονομία, δεν υπάρχει τάση η οικονομία να επανέρχεται, μετά από ένα υφεσιακό γεγονός, στην πλήρη απασχόληση. Ο καπιταλισμός δεν αυτορυθμίζεται.
3) Η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη και δεσμευμένη να επιδιώκει, μέσω δαπανών, την εξάλειψη της ανεργίας, την δίκαιη κατανομή του πλούτου και του εισοδήματος.
4) Το χρήμα είναι ενδογενές, παράγεται μέσα στην οικονομία. Δηλαδή την προσφορά χρήματος δεν μπορεί να την καθορίσει η Κεντρική Τράπεζα. Η Κεντρική Τράπεζα απλά θέτει το βασικό επιτόκιο εξωγενώς, δηλαδή με δική της απόφαση (η ουσία της νομισματικής πολιτικής), με βάση το όποιο οι Εμπορικές Τράπεζες διαθέτουν πιστώσεις, που μετατρέπονται σε καταθέσεις, δηλαδή ‘νέο χρήμα’, ανάλογα με την ζήτηση των πιστώσεων.
Δεδομένων αυτών γίνεται ξεκάθαρο ότι το ύψος του επιτοκίου επηρεάζει την παραγωγή, την απασχόληση και τις τιμές (μέσω του ύψους της παραγωγής).
Μια αύξηση του ύψους του επιτοκίου επηρεάζει άμεσα την ενεργό ζήτηση-δαπάνη στην οικονομία. Αυτό γίνεται μέσω των παρακάτω πέντε οδών.
1) Μείωσης των τιμών των ομολόγων και των μετοχών (wealth effect), συνεπώς μειώνεται η δαπάνη, λόγω λιγότερου πλούτου.
2) Αύξησης των τιμών των καταναλωτικών αγαθών.
3) Αύξησης της εξωτερικής (ισοτιμίας) αξίας του νομίσματος, με αποτέλεσμα μείωσης των εξαγωγών.
4) Αύξησης του κόστους δανεισμού που συνεπάγεται μείωση των δαπανών για επενδύσεις
5) Αναδιανομής της καταναλωτικής δύναμης υπέρ των υψηλών εισοδημάτων, που αποταμιεύουν πιο πολύ, εις βάρος των χαμηλών εισοδημάτων, που δαπανούν πιο πολύ και αποταμιεύουν λιγότερο.
Λόγω του ότι οι τιμές των προϊόντων, που παρέχουν και παράγουν οι επιχειρήσεις, είναι δεδομένες από την αγορά, η αύξηση των επιτοκίων, ωθεί τις εισπρακτικές προσδοκίες των επιχειρήσεων προς τα κάτω, με αποτέλεσμα την μείωση του ΑΕΠ και την αύξηση της ανεργίας. Η πιθανή συνεπακόλουθη πτώση των τιμών έχει ως αίτια την μη χρήση των πόρων της οικονομίας.
Συνεπώς είναι προφανές, ότι μια Κυβέρνηση που αποσκοπεί στην πλήρη απασχόληση ανθρωπίνων και υλικών πόρων, οφείλει, με την Κεντρική Τράπεζα, να θέτει το βασικό επιτόκιο σε χαμηλό ύψος. Σε αυτό συνεπικουρεί η δημοσιονομική πολιτική, και κυρίως το μέρος της δημοσιονομικής πολιτική που αναφέρεται στη φορολογία. Η φορολογία έχει σαν στόχο την προστασία της αξίας του νομίσματος, και όχι όπως πολλοί ηλίθιοι πιστεύουν, να βρίσκει το κράτος χρήματα, σε μια χώρα που εκδίδει το νόμισμα της. Το αυστηρό και ποινικοποιημένο
φορολογικό σύστημα είναι ο εγγυητής των χαμηλών επιτοκίων και της ανάπτυξης σε μια χώρα με ανεξάρτητη νομισματική πολιτική.
Αντίθετα στην Ευρωζώνη ο στόχος της ΕΚΤ, που ασκεί την Νομισματική Πολιτική, είναι η διατήρηση σταθερών τιμών ή αλλιώς η διατήρηση χαμηλού πληθωρισμού ή αλλιώς η διατήρηση της αξίας του ευρώ ως αποθεματικού νομίσματος. Αυτό βεβαίως για να επιτευχτεί απαιτεί υψηλά επιτόκια από την μια και από την άλλη πιεσμένη παραγωγή και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού άνεργο. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί στην ΕΕ, να έχουμε ταυτοχρόνως σταθερότητα τιμών και πλήρη απασχόληση. Είναι καταστάσεις αμοιβαίως αποκλειόμενες.
Ας δούμε πως λειτουργεί το υπόδειγμα της ευρωζώνης. Αν υποθέσουμε ότι η οικονομία εισέρχεται σε ύφεση λόγω αιφνίδιας κάμψης της δαπάνης, όπως συνέβη το 2008, λόγω της ευθύνης του τραπεζικού συστήματος και της ΕΚΤ. (Οι Έλληνες λόγω προπαγάνδας έχαψαν ότι λόγω διαφθοράς έφταιγαν αυτοί).
Οι επιχειρήσεις, λόγω αυτού του γεγονότος, θα βρεθούν με αποθέματα, και ταυτόχρονα θα σχεδιάσουν να παραγάγουν για την επόμενη περίοδο λιγότερο από το επίπεδο που παρήγαγαν πριν. Επίσης θα ρίξουν τις τιμές τους για να απαλλαγούν από τα αποθέματα. Έτσι θα έχουμε μείωση της παραγωγής, μείωση της απασχόλησης.
Οι ονομαστικοί μισθοί όμως έχουν παραμείνει σταθεροί. Αφού οι τιμές των προϊόντων μειώθηκαν οι πραγματικοί μισθοί θα έχουν αυξηθεί την ίδια περίοδο. Κατά συνέπεια αυξάνεται η προσφορά εργασίας από πλευράς εργαζομένων λόγω αύξησης των πραγματικών μισθών και λόγω της ίδιας αιτίας, μειώνεται η ζήτηση εργασίας από πλευράς επιχειρήσεων. Αν δεχτούμε την θεμελιώδη υπόθεση ότι οι μισθοί είναι εύκαμπτοι προς τα κάτω, οι ονομαστικοί μισθοί θα μειωθούν.
Πάμε τώρα προς την ανάκαμψη.
Η μείωση των τιμών και των μισθών μειώνει την ζήτηση για χρήμα. Οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά έχουν λιγότερη ανάγκη από χρήμα, λόγω πτώσης των τιμών, και αποταμιεύουν, και με τις αποταμιεύσεις τους αγοράζουν ομόλογα και μετοχές. Λόγω της αυξημένης ζήτησης ομολόγων και μετοχών, οι τιμές τους αυξάνονται και το επιτόκιο μειώνεται. Λόγω μειωμένου επιτοκίου οι επενδυτικές δαπάνες ενθαρρύνονται και έτσι αυξάνεται η παραγωγή και η απασχόληση. Τελικά η ισορροπία θα αποκατασταθεί στο επίπεδο της πλήρους απασχόλησης και παραγωγής με τιμές, ονομαστικούς μισθούς και επιτόκια σε χαμηλότερο επίπεδο και πραγματικούς μισθούς ανεπηρέαστους.
Όπως θα παρατηρήσατε η αποκατάσταση της συνολικής δαπάνης που αντιστοιχεί στην πλήρη απασχόληση, δεν έχει καμία σχέση με την άσκηση της νομισματικής πολιτικής, αλλά με τους χαμηλούς μισθούς και κυρίως με το γεγονός ότι οι μισθοί θα πρέπει να διακυμαίνονται
ελεύθερα. Οι δυνάμεις της αγοράς από μόνες τους τείνουν να αποκαταστήσουν την πλήρη απασχόληση.
Τι ακριβώς όμως κάνει η ΕΚΤ όταν λέμε ότι ασκεί την νομισματική πολιτική της ευρωζώνης τότε;
Η θεμελιώδης αντίληψη στην ΕΕ, σε αντίθεση με όλες τις οικονομίες του κόσμου, είναι ότι το χρήμα, το ευρώ, δεν παίζει κανένα ρόλο στην οικονομία, με την έννοια δεν επηρεάζει την παραγωγή και την απασχόληση, αλλά είναι ένας μηχανισμός που απλά διευκολύνει τις συναλλαγές. Αυτό είναι! Με άλλα λόγια στην ΕΕ η οικονομία θεωρείται ως ανταλλακτική οικονομία, όχι ως εγχρήματος οικονομία. Επί της ουσίας, ανταλλάσουμε προϊόντα όπως οι πρωτόγονοι και η χρήση του ευρώ κάνει τις συναλλαγές πιο εύκολες. Αυτή είναι η σύγχρονη αντίληψη για το νόμισμα στην οικονομία της ΕΕ.
Δεδομένου αυτού, η ποσότητα του ευρώ πρέπει να είναι σταθερή γιατί η αύξηση της προσφοράς του, αφού δεν επηρεάζει την παραγωγή και την απασχόληση, το μόνο που θα προκαλέσει θα είναι πληθωρισμός και η αξία του ευρώ θα μειωνόταν.
Ακριβώς εδώ παρεμβαίνει η ΕΚΤ και ασκεί ‘νομισματική’ πολιτική. Θέτει τέτοια επιτόκια που ποτέ ο πληθωρισμός να μην υπερβαίνει ένα συγκεκριμένο όριο, που συνήθως είναι μικρότερο του 2%. Αυτό το επιτόκιο επί της ουσίας, είναι το επιτόκιο που οι δυνάμεις της αγοράς προσδιορίζουν, και τρόπον τίνα η ΕΚΤ το ‘μυρίζεται’ και το ορίζει, έτσι ώστε το ευρώ πάντα, όχι μόνο να έχει σταθερή αξία, αλλά και να γυρίζει στην παραγωγή, εξισώνοντας τις αποταμιεύσεις με τις επενδύσεις. Και οι επενδύσεις και οι αποταμιεύσεις εξαρτώνται από το επιτόκιο.
Στο κόσμο αυτό δεν υπάρχει ανεργία, και αν υπάρξει, αυτό δεν θα οφείλεται ποτέ στην ανεπαρκή ζήτηση αλλά στην μη επαρκή ανάπτυξη του κεφαλαίου. Το υπάρχον κεφάλαιο πάντα θα απασχολεί την εργασία που του αντιστοιχεί, και δεδομένου ότι οι μισθοί θα είναι πάντα ευέλικτοι προς τα κάτω, πάντα θα απορροφάται εργατικό δυναμικό με την σταδιακή ανάπτυξη του κεφαλαίου.
Κατά συνέπεια στον κόσμο του ευρώ η ανεργία είναι δεδομένη, η φτώχεια δεδομένη, κύριο όργανο της ανάπτυξης είναι οι χαμηλοί μισθοί και όργανο του σταθερού ευρώ το επιτόκιο της νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ.
Προσπάθησα με όσο απλό τρόπο μπορούσα, να δείξω την διάφορα στην άσκηση της νομισματικής πολιτικής μεταξύ ενός επικυρίαρχου κράτους και ενός κράτους της ευρωζώνη
Στο ελληνικό κράτος της ευρωζώνης, η κατανομή εργασίας έγινε ως εξής. Οι τραπεζίτες ανέλαβαν να διατηρούν την αξία του ευρώ σταθερή με όργανο την νομισματική πολιτική, και στους πολιτικούς του σύριζα, του πασόκ, της δημάρ, του κκε, της νδ, του ποταμιού και της χα ανέθεσαν συλλήβδην, να διαλύσουν το κράτος, να διαλύσουν το κόσμο
της εργασίας και να διατηρούν τους μισθούς χαμηλούς, με αντάλλαγμα παχυλές αμοιβές, θέσεις, ασυλία και πλήρη ελευθερία να προσδιορίζονται όπως θέλουν, να ψεύδονται ασυστόλως στο Λαό, αρκεί το υπόδειγμα να μην αμφισβητείται. Η επίφαση δημοκρατίας βοηθά στην εκτόνωση του πληθυσμού. Κανονικοί μισθοφόροι των Τραπεζιτών. Σαν δεν ντρέπονται.
Από την άλλη, έχουμε το εθνικό κράτος, όπου η νομισματική πολιτική και η δημοσιονομική πολιτική είναι όργανα του κράτους, με στόχο την πλήρη απασχόληση, μέσω της άμεσης αύξησης της ζήτησης και μείωσης των επιτοκίων, με την χρήση του Εθνικού μας Νομίσματος.
Στις εκλογές, ας στείλουμε στα υπόγεια της ιστορίας τα άθλια μνημονιακά κόμματα, εκεί που ανήκουν, και ας προσδιορίσουμε την ιστορία μας όπως θέλουμε, στέλνονται τα ξεκάθαρα κόμματα του Εθνικού Νομίσματος, της Δραχμής, στο Κοινοβούλιο.
spyridonstalias@hotmail.com
====================
ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΤΕΣ ΤΟΥ
(Δευ. 31/8/15 - 15:23)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΙΓΓΛΕΣΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Α. ΣΠΙΘΑ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ (28.8.15) ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ, Η ΛΑ.Ε ΚΑΙ Η ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ»
Αφορμή γι αυτό το σημείωμα αποτέλεσε το άρθρο του κ. Α. Σπίθα στην Αυγή (28.8.15) με τον τίτλο «Το εθνικό νόμισμα, η ΛΑ.Ε και η υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης» που αναδημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ – ΠΟΛΙΤΙΚΑ (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ).
Κατ αρχήν θα θέλαμε να παρατηρήσουμε ότι ο αρθογράφος Α. Σπίθας μάλλον δεν γνωρίζει ότι τα μακαρόνια παράγονται στην Ελλάδα από άριστης ποιότητας σκληρό σιτάρι στο οποίο η χώρα μας είναι πλεονασματική.
Έτσι υποστηρίζει ότι στη περίπτωση επιστροφής στη δραχμή τα μακαρόνια θα ακριβύνουν γιατί θα αυξηθεί η τιμή του εισαγόμενου σιταριού.
Μία δεύτερη παρατήρηση είναι ότι ο αρθρογράφος θεωρεί δεδομένο ότι η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί κατά 30 – 50%, ίσως και περισσότερο, και άρα θα μειωθεί η αγοραστική δύναμη εργαζομένων και συνταξιούχων. Θυμίζουμε ότι κατά πεντέμισι χρόνια των μνημονιακών πολιτικών, λόγω της εσωτερικής υποτίμησης, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και των συνταξιούχων μειώθηκε κατά περίπου 35% ενώ τα εισοδήματα, λόγω της φορολογικής επιδρομής μειώθηκαν κατά 45%.
Η εισαγωγή του εθνικού νομίσματος μπορεί και πρέπει να γίνει με ισοτιμία ένα προς ένα. Στη συνέχεια η ισοτιμία αυτή θα «κλειδώσει» για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα που οπωσδήποτε θα περιλαμβάνει τη μεταβατική περίοδο (τρία – πέντε χρόνια) σταθεροποίησης της οικονομίας. Το «κλείδωμα» της ισοτιμίας το εφαρμόζουν διάφορες χώρες. Η Βουλγαρία σήμερα έχει «κλειδωμένη» την ισοτιμία του λέβα σε σχέση με το ευρώ. Η Ελβετία είχε «κλειδωμένη» την ισοτιμία του φράγκου σε σχέση με το ευρώ από το Σεπτέμβριο του 2011 μέχρι τον Ιανουάριο του 2015. Η Κίνα έχει ουσιαστικά «κλειδωμένη» την ισοτιμία του γιουάν με το δολάριο. Η Αργεντινή είχε «κλειδωμένη» την ισοτιμία του πέσο με το δολάριο για δέκα χρόνια. Η χρεωκοπία της δεν ωφείλετο στην ισοτιμία αλλά στα μέτρα λιτότητας που επέβαλε το ΔΝΤ και στη φυγή των κεφαλαίων της στο εξωτερικό (δεν είχαν προβλέψει την απαγόρευση εξαγωγής κεφαλαίων).
Με τον τρόπο, αυτό ισοτιμία ένα προς ένα και στη συνέχεια «κλείδωμά» της, δε θα αυξηθούν οι τιμές των εισαγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών και κανένας πληθωρισμός δε θα πλήξει την ελληνική οικονομία. Με το εθνικό νόμισμα η κυβέρνηση θα μπορέσει να χρηματοδοτήσει ένα μεγάλο πρόγραμμα παραγωγικών επενδύσεων στη γεωργία, τη βιοτεχνία και τη βιομηχανία που έχει ανάγκη η χώρα, για να αυξηθούν τα εισοδήματα των εργαζομένων και να μειωθεί η ανεργία. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης του ελληνικού προβλήματος και όχι η μείωση των εισοδημάτων μέσω της υποτίμησης. Η υποτίμηση έχει γίνει ήδη και είναι η εσωτερική υποτίμηση των τελευταίων πεντέμισι χρόνων, άλλη υποτίμηση δε χρειάζεται.
Εξ αιτίας της εσωτερικής υποτίμησης το Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών της χώρας από το 2013 έχει γίνει πλεονασματικό. Οι συναλλαγματικές εισπράξεις της Ελλάδας από εξαγωγές αγαθών, τον τουρισμό και τη ναυτιλία επαρκούν για να πληρώνουμε όλες τις εισαγωγές που κάνουμε σήμερα. Καμιά έλλειψη σε καύσιμα, τρόφιμα, φάρμακα κλπ. δε θα υπάρξει ούτε δελτίο θα επιβληθεί όπως προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους πολίτες οι μνημονιακοί απολογητές.
===================
Η Νομισματική Πολιτική και το Εθνικό Νόμισμα
Η πλήρης άσκηση της Νομισματικής Πολιτικής και της Δημοσιονομικής Πολιτικής από μια Κυβέρνηση, είναι αυτή που καθιστά ένα κράτος επικυρίαρχο. Η Ελλάδα, από την στιγμή της εισόδου της στην ευρωζώνη επάψε να είναι επικυρίαρχη. Δεν ασκεί νομισματική πολιτική, και λίαν περιορισμένα ασκεί την δημοσιονομική πολιτική.
Αυτή είναι και η πραγματική αιτία της κατάρρευσης της, και η αιτία που τα προγράμματα της λιτότητας είναι μάταια και την οδηγούν σε μακροχρόνια συντριβή.
Είναι κάτι, που οι τυφλοί από αγραμματοσύνη και δουλικότητα πολιτικοί προς τους τραπεζίτες, δεν μπορούν να αντιληφτούν. Νομίζουν ότι μόνο με την εισοδηματική πολιτική, εξευτελιστικούς μισθούς και μεροκάματα, θα αντιμετωπίσουν την κρίση. Είναι οικονομικά, τουλάχιστον ανιστόρητοι.
Τι σημαίνει Νομισματική Πολιτική. Με τον όρο νομισματική πολιτική εννοείται η πράξη έκδοσης νομίσματος και ο καθορισμός των επιτοκίων, από την Κεντρική Τράπεζα. Η καρδιά της νομισματικής πολιτικής είναι ο καθορισμός επιτοκίων.
Μα θα μπορούσε να πει κάποιος, μα το ίδιο δεν κάνει και η ΕΚΤ; Ασκεί την νομισματική πολιτική στην ευρωζώνη. Καθορίζει το βασικό επιτόκιο της ευρωζώνης. Η απάντηση είναι ναι.
Η διαφορά είναι ότι έχει άλλους στόχους η ΕΚΤ και άλλους στόχους ένα εθνικό κράτος όταν καθορίζουν τα βασικά επιτόκια. Στόχος της ΕΚΤ, είναι η προστασία της αξίας του ευρώ, ενώ ενός εθνικού κράτους ο στόχος είναι πλήρη απασχόληση, ανθρωπίνων και υλικών πόρων.
Η διαφορά των στόχων, σας διαβεβαιώ, έχει δραματική επίπτωση στην καθημερινή μας ζωή. Αυτή η διαφορά στόχων είναι που σέρνει την χώρα για έβδομο χρόνο στην ύφεση, και φτωχαίνει την ζωή μας, και έτσι θα συνεχίσουμε.
Θα προσπαθήσω με σαφήνεια να διαφωτίσω αυτή την διαφορά και να γίνει κατανοητό ότι η επιλογή της ΕΚΤ, μας οδηγεί σε εργασιακό μεσαίωνα και διαρκή ύφεση με επίφαση δημοκρατίας, ενώ η εθνική επιλογή, σε πιο ανθρώπινη ζωή και ανάπτυξη, που εμείς θα επιλέξουμε δημοκρατικά.
Για να γίνει κατανοητή το πόσο σπουδαία είναι η άσκηση της ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής πρέπει να έχουμε κατά νου τέσσερες βασικές αρχές.
1) Το χρήμα δεν είναι ουδέτερο στην οικονομία, η ενεργός ζήτηση ή η δαπάνη του, είναι αυτή που καθορίζει το επίπεδο του ΑΕΠ και την απασχόληση.
2) Στον καπιταλισμό ή στην ελεύθερη οικονομία, δεν υπάρχει τάση η οικονομία να επανέρχεται, μετά από ένα υφεσιακό γεγονός, στην πλήρη απασχόληση. Ο καπιταλισμός δεν αυτορυθμίζεται.
3) Η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη και δεσμευμένη να επιδιώκει, μέσω δαπανών, την εξάλειψη της ανεργίας, την δίκαιη κατανομή του πλούτου και του εισοδήματος.
4) Το χρήμα είναι ενδογενές, παράγεται μέσα στην οικονομία. Δηλαδή την προσφορά χρήματος δεν μπορεί να την καθορίσει η Κεντρική Τράπεζα. Η Κεντρική Τράπεζα απλά θέτει το βασικό επιτόκιο εξωγενώς, δηλαδή με δική της απόφαση (η ουσία της νομισματικής πολιτικής), με βάση το όποιο οι Εμπορικές Τράπεζες διαθέτουν πιστώσεις, που μετατρέπονται σε καταθέσεις, δηλαδή ‘νέο χρήμα’, ανάλογα με την ζήτηση των πιστώσεων.
Δεδομένων αυτών γίνεται ξεκάθαρο ότι το ύψος του επιτοκίου επηρεάζει την παραγωγή, την απασχόληση και τις τιμές (μέσω του ύψους της παραγωγής).
Μια αύξηση του ύψους του επιτοκίου επηρεάζει άμεσα την ενεργό ζήτηση-δαπάνη στην οικονομία. Αυτό γίνεται μέσω των παρακάτω πέντε οδών.
1) Μείωσης των τιμών των ομολόγων και των μετοχών (wealth effect), συνεπώς μειώνεται η δαπάνη, λόγω λιγότερου πλούτου.
2) Αύξησης των τιμών των καταναλωτικών αγαθών.
3) Αύξησης της εξωτερικής (ισοτιμίας) αξίας του νομίσματος, με αποτέλεσμα μείωσης των εξαγωγών.
4) Αύξησης του κόστους δανεισμού που συνεπάγεται μείωση των δαπανών για επενδύσεις
5) Αναδιανομής της καταναλωτικής δύναμης υπέρ των υψηλών εισοδημάτων, που αποταμιεύουν πιο πολύ, εις βάρος των χαμηλών εισοδημάτων, που δαπανούν πιο πολύ και αποταμιεύουν λιγότερο.
Λόγω του ότι οι τιμές των προϊόντων, που παρέχουν και παράγουν οι επιχειρήσεις, είναι δεδομένες από την αγορά, η αύξηση των επιτοκίων, ωθεί τις εισπρακτικές προσδοκίες των επιχειρήσεων προς τα κάτω, με αποτέλεσμα την μείωση του ΑΕΠ και την αύξηση της ανεργίας. Η πιθανή συνεπακόλουθη πτώση των τιμών έχει ως αίτια την μη χρήση των πόρων της οικονομίας.
Συνεπώς είναι προφανές, ότι μια Κυβέρνηση που αποσκοπεί στην πλήρη απασχόληση ανθρωπίνων και υλικών πόρων, οφείλει, με την Κεντρική Τράπεζα, να θέτει το βασικό επιτόκιο σε χαμηλό ύψος. Σε αυτό συνεπικουρεί η δημοσιονομική πολιτική, και κυρίως το μέρος της δημοσιονομικής πολιτική που αναφέρεται στη φορολογία. Η φορολογία έχει σαν στόχο την προστασία της αξίας του νομίσματος, και όχι όπως πολλοί ηλίθιοι πιστεύουν, να βρίσκει το κράτος χρήματα, σε μια χώρα που εκδίδει το νόμισμα της. Το αυστηρό και ποινικοποιημένο
φορολογικό σύστημα είναι ο εγγυητής των χαμηλών επιτοκίων και της ανάπτυξης σε μια χώρα με ανεξάρτητη νομισματική πολιτική.
Αντίθετα στην Ευρωζώνη ο στόχος της ΕΚΤ, που ασκεί την Νομισματική Πολιτική, είναι η διατήρηση σταθερών τιμών ή αλλιώς η διατήρηση χαμηλού πληθωρισμού ή αλλιώς η διατήρηση της αξίας του ευρώ ως αποθεματικού νομίσματος. Αυτό βεβαίως για να επιτευχτεί απαιτεί υψηλά επιτόκια από την μια και από την άλλη πιεσμένη παραγωγή και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού άνεργο. Με άλλα λόγια, δεν μπορεί στην ΕΕ, να έχουμε ταυτοχρόνως σταθερότητα τιμών και πλήρη απασχόληση. Είναι καταστάσεις αμοιβαίως αποκλειόμενες.
Ας δούμε πως λειτουργεί το υπόδειγμα της ευρωζώνης. Αν υποθέσουμε ότι η οικονομία εισέρχεται σε ύφεση λόγω αιφνίδιας κάμψης της δαπάνης, όπως συνέβη το 2008, λόγω της ευθύνης του τραπεζικού συστήματος και της ΕΚΤ. (Οι Έλληνες λόγω προπαγάνδας έχαψαν ότι λόγω διαφθοράς έφταιγαν αυτοί).
Οι επιχειρήσεις, λόγω αυτού του γεγονότος, θα βρεθούν με αποθέματα, και ταυτόχρονα θα σχεδιάσουν να παραγάγουν για την επόμενη περίοδο λιγότερο από το επίπεδο που παρήγαγαν πριν. Επίσης θα ρίξουν τις τιμές τους για να απαλλαγούν από τα αποθέματα. Έτσι θα έχουμε μείωση της παραγωγής, μείωση της απασχόλησης.
Οι ονομαστικοί μισθοί όμως έχουν παραμείνει σταθεροί. Αφού οι τιμές των προϊόντων μειώθηκαν οι πραγματικοί μισθοί θα έχουν αυξηθεί την ίδια περίοδο. Κατά συνέπεια αυξάνεται η προσφορά εργασίας από πλευράς εργαζομένων λόγω αύξησης των πραγματικών μισθών και λόγω της ίδιας αιτίας, μειώνεται η ζήτηση εργασίας από πλευράς επιχειρήσεων. Αν δεχτούμε την θεμελιώδη υπόθεση ότι οι μισθοί είναι εύκαμπτοι προς τα κάτω, οι ονομαστικοί μισθοί θα μειωθούν.
Πάμε τώρα προς την ανάκαμψη.
Η μείωση των τιμών και των μισθών μειώνει την ζήτηση για χρήμα. Οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά έχουν λιγότερη ανάγκη από χρήμα, λόγω πτώσης των τιμών, και αποταμιεύουν, και με τις αποταμιεύσεις τους αγοράζουν ομόλογα και μετοχές. Λόγω της αυξημένης ζήτησης ομολόγων και μετοχών, οι τιμές τους αυξάνονται και το επιτόκιο μειώνεται. Λόγω μειωμένου επιτοκίου οι επενδυτικές δαπάνες ενθαρρύνονται και έτσι αυξάνεται η παραγωγή και η απασχόληση. Τελικά η ισορροπία θα αποκατασταθεί στο επίπεδο της πλήρους απασχόλησης και παραγωγής με τιμές, ονομαστικούς μισθούς και επιτόκια σε χαμηλότερο επίπεδο και πραγματικούς μισθούς ανεπηρέαστους.
Όπως θα παρατηρήσατε η αποκατάσταση της συνολικής δαπάνης που αντιστοιχεί στην πλήρη απασχόληση, δεν έχει καμία σχέση με την άσκηση της νομισματικής πολιτικής, αλλά με τους χαμηλούς μισθούς και κυρίως με το γεγονός ότι οι μισθοί θα πρέπει να διακυμαίνονται
ελεύθερα. Οι δυνάμεις της αγοράς από μόνες τους τείνουν να αποκαταστήσουν την πλήρη απασχόληση.
Τι ακριβώς όμως κάνει η ΕΚΤ όταν λέμε ότι ασκεί την νομισματική πολιτική της ευρωζώνης τότε;
Η θεμελιώδης αντίληψη στην ΕΕ, σε αντίθεση με όλες τις οικονομίες του κόσμου, είναι ότι το χρήμα, το ευρώ, δεν παίζει κανένα ρόλο στην οικονομία, με την έννοια δεν επηρεάζει την παραγωγή και την απασχόληση, αλλά είναι ένας μηχανισμός που απλά διευκολύνει τις συναλλαγές. Αυτό είναι! Με άλλα λόγια στην ΕΕ η οικονομία θεωρείται ως ανταλλακτική οικονομία, όχι ως εγχρήματος οικονομία. Επί της ουσίας, ανταλλάσουμε προϊόντα όπως οι πρωτόγονοι και η χρήση του ευρώ κάνει τις συναλλαγές πιο εύκολες. Αυτή είναι η σύγχρονη αντίληψη για το νόμισμα στην οικονομία της ΕΕ.
Δεδομένου αυτού, η ποσότητα του ευρώ πρέπει να είναι σταθερή γιατί η αύξηση της προσφοράς του, αφού δεν επηρεάζει την παραγωγή και την απασχόληση, το μόνο που θα προκαλέσει θα είναι πληθωρισμός και η αξία του ευρώ θα μειωνόταν.
Ακριβώς εδώ παρεμβαίνει η ΕΚΤ και ασκεί ‘νομισματική’ πολιτική. Θέτει τέτοια επιτόκια που ποτέ ο πληθωρισμός να μην υπερβαίνει ένα συγκεκριμένο όριο, που συνήθως είναι μικρότερο του 2%. Αυτό το επιτόκιο επί της ουσίας, είναι το επιτόκιο που οι δυνάμεις της αγοράς προσδιορίζουν, και τρόπον τίνα η ΕΚΤ το ‘μυρίζεται’ και το ορίζει, έτσι ώστε το ευρώ πάντα, όχι μόνο να έχει σταθερή αξία, αλλά και να γυρίζει στην παραγωγή, εξισώνοντας τις αποταμιεύσεις με τις επενδύσεις. Και οι επενδύσεις και οι αποταμιεύσεις εξαρτώνται από το επιτόκιο.
Στο κόσμο αυτό δεν υπάρχει ανεργία, και αν υπάρξει, αυτό δεν θα οφείλεται ποτέ στην ανεπαρκή ζήτηση αλλά στην μη επαρκή ανάπτυξη του κεφαλαίου. Το υπάρχον κεφάλαιο πάντα θα απασχολεί την εργασία που του αντιστοιχεί, και δεδομένου ότι οι μισθοί θα είναι πάντα ευέλικτοι προς τα κάτω, πάντα θα απορροφάται εργατικό δυναμικό με την σταδιακή ανάπτυξη του κεφαλαίου.
Κατά συνέπεια στον κόσμο του ευρώ η ανεργία είναι δεδομένη, η φτώχεια δεδομένη, κύριο όργανο της ανάπτυξης είναι οι χαμηλοί μισθοί και όργανο του σταθερού ευρώ το επιτόκιο της νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ.
Προσπάθησα με όσο απλό τρόπο μπορούσα, να δείξω την διάφορα στην άσκηση της νομισματικής πολιτικής μεταξύ ενός επικυρίαρχου κράτους και ενός κράτους της ευρωζώνη
Στο ελληνικό κράτος της ευρωζώνης, η κατανομή εργασίας έγινε ως εξής. Οι τραπεζίτες ανέλαβαν να διατηρούν την αξία του ευρώ σταθερή με όργανο την νομισματική πολιτική, και στους πολιτικούς του σύριζα, του πασόκ, της δημάρ, του κκε, της νδ, του ποταμιού και της χα ανέθεσαν συλλήβδην, να διαλύσουν το κράτος, να διαλύσουν το κόσμο
της εργασίας και να διατηρούν τους μισθούς χαμηλούς, με αντάλλαγμα παχυλές αμοιβές, θέσεις, ασυλία και πλήρη ελευθερία να προσδιορίζονται όπως θέλουν, να ψεύδονται ασυστόλως στο Λαό, αρκεί το υπόδειγμα να μην αμφισβητείται. Η επίφαση δημοκρατίας βοηθά στην εκτόνωση του πληθυσμού. Κανονικοί μισθοφόροι των Τραπεζιτών. Σαν δεν ντρέπονται.
Από την άλλη, έχουμε το εθνικό κράτος, όπου η νομισματική πολιτική και η δημοσιονομική πολιτική είναι όργανα του κράτους, με στόχο την πλήρη απασχόληση, μέσω της άμεσης αύξησης της ζήτησης και μείωσης των επιτοκίων, με την χρήση του Εθνικού μας Νομίσματος.
Στις εκλογές, ας στείλουμε στα υπόγεια της ιστορίας τα άθλια μνημονιακά κόμματα, εκεί που ανήκουν, και ας προσδιορίσουμε την ιστορία μας όπως θέλουμε, στέλνονται τα ξεκάθαρα κόμματα του Εθνικού Νομίσματος, της Δραχμής, στο Κοινοβούλιο.
spyridonstalias@hotmail.com
====================
ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΤΕΣ ΤΟΥ
(Δευ. 31/8/15 - 15:23)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΙΓΓΛΕΣΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Α. ΣΠΙΘΑ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ (28.8.15) ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ, Η ΛΑ.Ε ΚΑΙ Η ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ»
Αφορμή γι αυτό το σημείωμα αποτέλεσε το άρθρο του κ. Α. Σπίθα στην Αυγή (28.8.15) με τον τίτλο «Το εθνικό νόμισμα, η ΛΑ.Ε και η υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης» που αναδημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ – ΠΟΛΙΤΙΚΑ (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ).
Κατ αρχήν θα θέλαμε να παρατηρήσουμε ότι ο αρθογράφος Α. Σπίθας μάλλον δεν γνωρίζει ότι τα μακαρόνια παράγονται στην Ελλάδα από άριστης ποιότητας σκληρό σιτάρι στο οποίο η χώρα μας είναι πλεονασματική.
Έτσι υποστηρίζει ότι στη περίπτωση επιστροφής στη δραχμή τα μακαρόνια θα ακριβύνουν γιατί θα αυξηθεί η τιμή του εισαγόμενου σιταριού.
Μία δεύτερη παρατήρηση είναι ότι ο αρθρογράφος θεωρεί δεδομένο ότι η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί κατά 30 – 50%, ίσως και περισσότερο, και άρα θα μειωθεί η αγοραστική δύναμη εργαζομένων και συνταξιούχων. Θυμίζουμε ότι κατά πεντέμισι χρόνια των μνημονιακών πολιτικών, λόγω της εσωτερικής υποτίμησης, η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και των συνταξιούχων μειώθηκε κατά περίπου 35% ενώ τα εισοδήματα, λόγω της φορολογικής επιδρομής μειώθηκαν κατά 45%.
Η εισαγωγή του εθνικού νομίσματος μπορεί και πρέπει να γίνει με ισοτιμία ένα προς ένα. Στη συνέχεια η ισοτιμία αυτή θα «κλειδώσει» για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα που οπωσδήποτε θα περιλαμβάνει τη μεταβατική περίοδο (τρία – πέντε χρόνια) σταθεροποίησης της οικονομίας. Το «κλείδωμα» της ισοτιμίας το εφαρμόζουν διάφορες χώρες. Η Βουλγαρία σήμερα έχει «κλειδωμένη» την ισοτιμία του λέβα σε σχέση με το ευρώ. Η Ελβετία είχε «κλειδωμένη» την ισοτιμία του φράγκου σε σχέση με το ευρώ από το Σεπτέμβριο του 2011 μέχρι τον Ιανουάριο του 2015. Η Κίνα έχει ουσιαστικά «κλειδωμένη» την ισοτιμία του γιουάν με το δολάριο. Η Αργεντινή είχε «κλειδωμένη» την ισοτιμία του πέσο με το δολάριο για δέκα χρόνια. Η χρεωκοπία της δεν ωφείλετο στην ισοτιμία αλλά στα μέτρα λιτότητας που επέβαλε το ΔΝΤ και στη φυγή των κεφαλαίων της στο εξωτερικό (δεν είχαν προβλέψει την απαγόρευση εξαγωγής κεφαλαίων).
Με τον τρόπο, αυτό ισοτιμία ένα προς ένα και στη συνέχεια «κλείδωμά» της, δε θα αυξηθούν οι τιμές των εισαγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών και κανένας πληθωρισμός δε θα πλήξει την ελληνική οικονομία. Με το εθνικό νόμισμα η κυβέρνηση θα μπορέσει να χρηματοδοτήσει ένα μεγάλο πρόγραμμα παραγωγικών επενδύσεων στη γεωργία, τη βιοτεχνία και τη βιομηχανία που έχει ανάγκη η χώρα, για να αυξηθούν τα εισοδήματα των εργαζομένων και να μειωθεί η ανεργία. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης του ελληνικού προβλήματος και όχι η μείωση των εισοδημάτων μέσω της υποτίμησης. Η υποτίμηση έχει γίνει ήδη και είναι η εσωτερική υποτίμηση των τελευταίων πεντέμισι χρόνων, άλλη υποτίμηση δε χρειάζεται.
Εξ αιτίας της εσωτερικής υποτίμησης το Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών της χώρας από το 2013 έχει γίνει πλεονασματικό. Οι συναλλαγματικές εισπράξεις της Ελλάδας από εξαγωγές αγαθών, τον τουρισμό και τη ναυτιλία επαρκούν για να πληρώνουμε όλες τις εισαγωγές που κάνουμε σήμερα. Καμιά έλλειψη σε καύσιμα, τρόφιμα, φάρμακα κλπ. δε θα υπάρξει ούτε δελτίο θα επιβληθεί όπως προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους πολίτες οι μνημονιακοί απολογητές.
Σχόλια