Οι πολίτες βρίσκονται μπροστά στις πιο αμήχανες εκλογές που έχει γνωρίσει η χώρα από την μεταπολίτευση, με το κυβερνών κόμμα να ζητά από αυτούς την πλήρη αποδοχή και νομιμοποίηση του πλέον αυστηρού και σκληρού Μνημονίου, που έχει γνωρίσει μέχρι στιγμής η χώρα.Η κυβέρνηση Τσίπρα επέλεξε την διέξοδο των εκλογών προκειμένου να αντιμετωπίσει και να λύσει(;) το εσωτερικό πρόβλημα του κόμματός του και όχι για να αντιμετωπίσει μια «σκληρή» αντιπολίτευση, που όχι μόνον δεν υπάρχει , αλλά στην ουσία αποτελεί ..συμπολίτευση στην εφαρμογή του πλέον σκληρού και μακρύτερου Μνημονίου με την σφραγίδα της, «πρώτη φορά Αριστεράς».
Ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία από τον περασμένο Ιανουάριο έχει ταλαιπωρήσει και έχει ταλαιπωρηθεί και ο ίδιος, προσπαθώντας επί ματαίω να προσαρμόσει την σκληρή και απαιτητική πραγματικότητα στο είδωλο του στον καθρέπτη. Και τώρα που ο καθρέπτης έσπασε και το «επαναστατικό» είδωλο έγινε μικρά μικρά κομματάκια, ο κ. Τσίπρας επιχειρεί σε βάρος της χώρας, της οικονομίας και της κοινωνίας να ανασυντάξει ένα νέο είδωλό του, προκειμένου να ακολουθήσει το νέο Μνημονιακό πρόγραμμα, που αποδέχτηκε με τεράστια ευκολία και δυσκολεύεται να εφαρμόσει με τα εσωκομματικά «βαρίδια» του.
Με δύο λόγια: Να λάβει από τον ελληνικό λαό την εντολή να διαχειριστεί την φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, με βάση το Μνημόνιο της «πρώτης φοράς Αριστεράς».
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πλέον ότι η κυβέρνηση Τσίπρα από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Ιούλιο δεν ενήργησε με βάση τα συμφέροντα της χώρας, που απαιτούσαν μια γρήγορη, συμβιβαστική, αλλά και ευφυή συμφωνία με τους υπομονετικούς, μέχρι τον Μάιο, εταίρους, έτσι ώστε η χώρα να εξασφαλίσει και μια μεσοπρόθεσμη χρηματοδότηση ( με μέτρα, βεβαίως), αλλά και την απαλλαγή από το κλασσικό Μνημόνιο.
Και φυσικά δεν αφιέρωσε ούτε ώρα για τη διαμόρφωση ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου για τη χώρα, το οποίο εκ των πραγμάτων ήταν και παραμένει ένα μεγάλο πλεονέκτημα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, έναντι των παλαιομνημονιακών κομμάτων. ( Φυσικά , ουδείς λογικός άνθρωπος μπορεί να εκλάβει ως αναπτυξιακό μοντέλο για τη χώρα, τις διάφορες παλαβομάρες για «χρηματοδότηση» από Ρωσία, Κίνα κλπ και αγωγούς Ελλάδας Ρωσίας και άλλα ευτράπελα του είδους).
- Η κυβέρνηση Τσίπρα ενέργησε όλο αυτό το διάστημα με βάση τις εσωτερικές ισορροπίες των συνιστωσών του κόμματος, που ικανοποιούσαν την βλακώδη αντίληψη ότι η ευρωζώνη θα τρόμαζε μπροστά στην «ατσάλινη» απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να οδηγήσει σε ρήξη τις σχέσεις της χώρας με την ευρωζώνη. Το ομολόγησαν , προς τιμήν τους , έστω και εκ των υστέρων και ο κ .Τσακαλώτος (το δημοψήφισμα έγινε γιατί οι προτάσεις Γιούνκερ δεν πέρναγαν από το κόμμα) και ο κ. Δραγασάκης ( κάναμε λάθος οι εταίροι όχι μόνον δεν τρόμαξαν αλλά είχαν έτοιμο και το grexit για την Ελλάδα).
- Πράγματι, η οκτάμηνη διακυβέρνηση από την «πρώτη φορά Αριστερή» κυβέρνηση βρίθει πρωτοτυπιών. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν εφάρμοσε καμιά από τις προεκλογικές δεσμεύσεις της – κράχτες για την οικονομική ανακούφιση των πολιτών.
Αντιθέτως αποδέχθηκε όλες τις καταδικασμένες από το κόμμα παλαιομνημονικακές δεσμεύσεις του παρελθόντος, ακόμα και τις απαιτήσεις των δανειστών, που οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις είχαν απωθήσει, όπως π.χ, τις, με αυστηρά χρονικά όρια αλλαγές στο ασφαλιστικό,(αύξηση χρόνου συνταξιοδότησης, ρήτρα μηδενικού ελλείμματος κλπ.), στα εργασιακά, στις αποκρατικοποιήσεις, (με το περίφημο νέο Ταμείο), στο αγροτικό θέμα, κλπ. Κλπ. και όλα αυτά μαζί με την αγριότερη φοροκαταιγίδα, που πλήττει ευθέως μικρομισθωτούς, συνταξιούχους, καθώς και τους μικροεπιχειρηματίες.
- Όλα, δηλαδή , όσα οδηγούν στην ολοκλήρωση της φτωχοποίησης των Ελλήνων πολιτών μικρών και μεσαίων εισοδημάτων, που αποτελούν την μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού.
- Και όλα αυτά, αφού προηγουμένως ρισκάρισε χοντρά, ως κακός παίχτης συνοικιακού καζίνο, την οικονομία της χώρας με τα ταπεινωτικά capital controls και την καταστροφή των Τραπεζών, που τώρα απαιτούν το... μισό από το νέο δάνειο για να σταθούν στοιχειωδώς στα πόδια τους.
Με την πλήρη αποδοχή των απαιτήσεων των εταίρων στο νέο τριετές Μνημόνιο, η κυβέρνηση Τσίπρα εγκλωβίστηκε στον εαυτόν της. Με δεδομένη την απώλεια της πλειοψηφίας, από τους αιθεροβάμονες αντάρτες βουλευτές της, η κυβέρνηση Τσίπα δεν είχε την πολιτική ωριμότητα να προχωρήσει σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας, προκειμένου να περάσει τους βαρείς εφαρμοστικούς νόμους του Μνημονίου, ούτε και τα νέα προαπαιτούμενα για την επιτυχή αξιολόγηση του Οκτωβρίου ,που είναι η προϋπόθεση για να ανοίξει η κατ αρχήν συζήτηση για τη διαχείριση του χρέους.
- Εγκλωβισμένος στην ωμή πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ σέρνει τη χώρα στις εκλογές πρώτον για να απαλλαγεί «ομαλά» από τα «βαρίδια Λαφαζάνη» και δεύτερον για να εξασφαλίσει , με την πιθανή πρωτιά του στις εκλογές, ότι αυτός και μόνον θα διαχειριστεί με τον δικό του τρόπο το τρίτο Μνημόνιο και τις συμφορές του.
Το διάγγελμα Τσίπρα δεν άφησε καμιά αμφιβολία στο σημείο αυτό. Θέλει την επιβράβευση του λαού για το Μνημόνιο που έφερε ο ίδιος στη χώρα και τη δέσμευση των πολιτών ότι θα τον αφήσουν να το διαχειριστεί όπως νομίζει. Δηλαδή - αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στα μνημονικά χρονικά της χώρας -το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ζητά από τον λαό την πλήρη αποδοχή του Μνημονίου και όσα περιέχονται σ αυτό για τα επόμενα τρία χρόνια.
- Α! Βεβαίως υπάρχει και το θέμα της έναρξης της συζήτησης για τη διευθέτηση του χρέους. Μια και το θέμα είναι ..του μέλλοντος μας, ο κ Τσίπρας νομίζει ότι μπορεί να ..κεντήσει προεκλογικά όνειρα και ελπίδες για την απομείωση του , που θα είναι προς όφελος της ανάπτυξης κλπ κλπ. Φροντίζει επιμελώς όμως να αποκρύψει ότι οι εταίροι και στην απόφαση της Συνόδου της 12ης Ιουλίου , όσο και στο πρόσφατο Euro group συνδέουν απόλυτα την συζήτηση για το χρέος με την επιτυχή αξιολόγηση του προγράμματος τον Οκτώβριο , δηλαδή , αφού έχουν διευθετηθεί το ασφαλιστικό , το εργασιακό και έχει μπει σε λειτουργία το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων , χώρια τις πρόσθετες πιθανές απαιτήσεις του ΔΝΤ προκειμένου αυτό να συμμετάσχει στη συζήτηση , που είναι προϋπόθεση για τη Γερμανία για να κοιτάξει την επιμήκυνση σε βάθος χρόνου – και μόνον –του ελληνικού χρέους..
Από την στιγμή λοιπόν , που ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά την εντολή του ελληνικού λαού να διαχειριστεί –το πολύ καλά δεμένο- τρίτο Μνημόνιο, δεν είναι καθόλου παράξενο που οι εταίροι , Μέρκελ, Ολλάντ και Γιούνκερ υποδέχονται μετά χαράς την προσφυγή στις κάλπες του ελληνικού λαού Δείχνουν , δηλαδή, να πιστεύουν ότι ο καλύτερος πολιτικός για την εφαρμογή του Μνημονίου είναι ο κ Τσίπρας και μόνον..
Εξ ου και η πονηρή δήλωση Μέρκελ ότι η παραίτηση Τσίπρα είναι μέρος της λύσης και όχι της κρίσης..
Πηγή:
Σχόλια